Winter in Nederland staat elk jaar weer even in het teken van chaos. Zo typerend.
Ik kan er wel om lachen; mensen die een poging wagen om naar hun werk te komen, terwijl ze al voor de snelweg erachter komen dat ze waarschijnlijk halverwege de ochtend aankomen, om aan het begin van de middag de rit terug naar huis te wagen, in de hoop de file te ontlopen. Uhh.. ontrijden.
Het eerste sneeuwbuitje ontwricht onze hele infrastructuur. De sneeuw ontwricht ook een beetje onze kinderwagen. Tjonge, dat is duwen zeg, door de sneeuw.
Wat is het dan heerlijk als je kind bent. Of als je je af en toe ongegeneerd kunt gedragen als kind. Daar heb ik regelmatig 'problemen' mee. Maar dat betekent dus ook dat ik me minder druk maak. Ik ben al gestopt met het kijken van het nieuws. Gisteren was het weer eens voor het eerst in lange tijd, even het weer checken. Vanmiddag vertrekken we met ons koekblik richting het Noorden. Dat nieuws-onthoudings-gebeuren scheelt mij een hele hoop gedoe in m'n hoofd. Live life simple.
Ik kijk ernaar uit dat Roos oud genoeg is om net als de kinderen in de buurt om 6.00 's ochtends sneeuwpoppen te bouwen. Marinus had van de week de verrassing van een wit uitzicht al verklapt, maar hij vertelde niet dat als ik de gordijnen open zou doen, ik een leger van sneeuwpoppen zou zien. Wat een fanatiekelingen, die Haagse koters. Voor schooltijd eens niet voor de tv, maar lekker buiten in de sneeuw spelen. Ik kan me niet herinneren dat ik dat vroeger gedaan heb. Tv kijken deden we overigens ook niet.
Sneeuw is ook gewoon belachelijk koud. Ik kan me alleen het schaatsen op ons slootje voor goed herinneren. Leuk joh, lekker hard op je plaat gaan, kramp in je tenen krijgen en achteraf warme chocolademelk drinken om weer een beetje op te warmen.
Winter is heerlijk! De chaos is één grote grap, stiekem best gezellig om met duizenden auto's met 30 km per uur achter een strooiwagen te rijden. En dat op de snelweg. Feest! Zeker als je eindelijk thuis bent en je voor de open haard kan opwarmen.
Wij gaan in Overijsel genieten van dit winterse weer. En maandag Roosje d'r verjaardag vieren, met z'n viertjes.
Slow down als de snow down komt.
dinsdag 22 december 2009
zaterdag 12 december 2009
Visite
We hebben visite. Visite waarbij we ons erg op ons gemak voelen en zij andersom ook (geloof ik).
Roos heeft last van obstipatie, een echt vrouwenprobleem blijkt dat te zijn. Ze is vrijdagavond druk bezig met po-eppen (dat klinkt wat aangenamer dan .. ja?). En ze trekt altijd zo'n leuk hoofd als ze dat aan het doen is. Ze is bovenal heel ernstig. Ze zit tijdens het gebeuren voor de open haard. Laura zegt: 'pas maar op, dadelijk heb je nog een steekvlam.' Daar zit wat in.
De volgende ochtend zegt Marinus: 'tjoh, het zal wel koud zijn buiten.' Laura, impuslief als dat ze is (en ik herken me er in, gelukkig nog iemand op de wereld!) zegt: 'ja, de sterren staan op het raam, o nee, dat is de overbuurvrouw die bukt!' En ze ligt helemaal in een deuk! Leuk he, als je 24 bent en nog zo'n lol kunt hebben. Het was in elk geval errug gezellig :-)
Totdat.. ze zaterdagochtend op de po-epplek van Roos zat en zei: 'oh, hier zat Roos gisteren lekker te schijten (Vlaardings taalgebruik).' Het ploepte er zo uit, de woorden dan, Roos had natuurlijk moeite met po-eppen.
Marinus zegt: 'hoho, je hebt het wel over mijn dochter he.'
Leuk als je zo spontaan grappig kunt zijn!
Roos heeft last van obstipatie, een echt vrouwenprobleem blijkt dat te zijn. Ze is vrijdagavond druk bezig met po-eppen (dat klinkt wat aangenamer dan .. ja?). En ze trekt altijd zo'n leuk hoofd als ze dat aan het doen is. Ze is bovenal heel ernstig. Ze zit tijdens het gebeuren voor de open haard. Laura zegt: 'pas maar op, dadelijk heb je nog een steekvlam.' Daar zit wat in.
De volgende ochtend zegt Marinus: 'tjoh, het zal wel koud zijn buiten.' Laura, impuslief als dat ze is (en ik herken me er in, gelukkig nog iemand op de wereld!) zegt: 'ja, de sterren staan op het raam, o nee, dat is de overbuurvrouw die bukt!' En ze ligt helemaal in een deuk! Leuk he, als je 24 bent en nog zo'n lol kunt hebben. Het was in elk geval errug gezellig :-)
Totdat.. ze zaterdagochtend op de po-epplek van Roos zat en zei: 'oh, hier zat Roos gisteren lekker te schijten (Vlaardings taalgebruik).' Het ploepte er zo uit, de woorden dan, Roos had natuurlijk moeite met po-eppen.
Marinus zegt: 'hoho, je hebt het wel over mijn dochter he.'
Leuk als je zo spontaan grappig kunt zijn!
dinsdag 8 december 2009
De nederigheid hetzelve
Hier komt ie.
Marinus rijdt in een leenbusje van de garage via Delft naar R'dam. Er staat een flinke file, dus zo hard rijdt ie niet. Waarschijnlijk vanwege een groot ongeval op de A13? Nog voor de Kruithuisweg staat het stil. Een ambulance komt eraan gereden en dat zorgt voor flink wat spanning. Want.. waar moet je heen op een weg waar het gigavast staat? Natuurlijk, de berm in. Zo lang die ambulance er maar door kan.
Dat is leuk als je een niet te dure dus een niet te zware auto hebt. De hele linkerbaan duikt de berm in. Ambulance kan erdoor en de mensen tuffen verder. Op één auto na, een nieuwe BMW station. Lekker groot en lekker zwaar. Hij zakt weg in de berm en komt er niet zo makkelijk uit.
Er stappen een paar mensen uit om de man in z'n dure pak te helpen. Maar duwen werkt niet, en gas geven al evenmin. Dus deze mensen stappen weer in hun waggie en rijden ervan door. Er daar staat dan een arme, hulpeloze man in een net pak naast zijn niet zo nette auto. Die zit inmiddels onder de modder.
Je moet uit Moerkapelle komen om met een inventief idee te komen om de beste man te helpen. Je moet Marinus heten om er even bij stil te staan dat het vast een man is met een boel spaarcenten. En je moet een hart van goud hebben om de kostbare tijd (van de baas) te besteden aan een help-een-hulpeloze-man-in-pak-project. Marinus denkt er niet eens over na en zegt: 'joh, we moeten hem eruit slepen. Heb je een sleepkabel in de auto liggen?'
De man doet zijn kofferbak open in de hoop iets te vinden wat lijkt op een sleepkabel. Maar hij heeft alleen maar golfclubs in z'n auto liggen. Gelukkig staan ze bij de total (benzinepomp). De man rent gauw heen er weer voor een kabel. Marinus laat die man in z'n mooie pak natuurlijk niet onder z'n BMW duiken om het haakje te vinden om de sleepkabel aan vast te maken. Hij zegt: 'ik heb vieze kleren aan, geen probleem hoor, ik duik er wel even onder.'
En zo worden de auto's aan elkaar gekoppeld en vernaggeld Marinus het leenbusje van de garage om deze man te helpen.
De man is hem dankbaar. Echt heel dankbaar. Terwijl de andere mensen die een poging waagde om deze man te helpen, maar een paar honderd meter verderop in de file vaststaan, zegt deze meneer: 'ik wil je echt heel erg bedanken.' Hij pakt z'n agenda, maar ondertussen zegt Marinus: 'nee joh, als ik in deze situatie zou zijn, had ik ook verwacht dat ik geholpen zou worden, dat is toch meer dan normaal?'
[terwijl Marinus dit verhaal in geuren en kleuren zit te vertellen gaan mijn gedachte al uit naar een flink geldbedrag, leuk voor ons aanstaande weeshuis in Moldavië...]
'Nee, nee, ik wil je echt bedanken. Je krijgt van mij een leuk kerstpakket. Ik maak er wel iets moois van. Hou je van wijn?'
Tja.. wat doe je dan. Als ik zo aandring bij Marinus, bijvoorbeeld of hij wat drinken wil en ik ben er echt van overtuigd dat hij dat stiekem toch wel wilt, vindt hij mij irritant. Deze man is blijkbaar niet irritant, Marinus geeft ons adres en allebei blij en opgelucht stappen de mannen hun auto's in. Marinus in de BMW, de man in het leenbusje.
O nee, dat was een stille wens van Marinus. Dat gebeurde er dus niet. Marinus in het leenbusje, de man in z'n bemodderde BMW, samen in de filé.
Leuk, zo'n momentje. En ook leuk dat je dag door zo'n moment gekleurd wordt. Je moet eens bedenken hoe blij je ervan wordt als je iemand helpt. Dat is al een heerlijk gevoel. En zo'n bedankje is dan natuurlijk leuk meegenomen.
Marinus rijdt in een leenbusje van de garage via Delft naar R'dam. Er staat een flinke file, dus zo hard rijdt ie niet. Waarschijnlijk vanwege een groot ongeval op de A13? Nog voor de Kruithuisweg staat het stil. Een ambulance komt eraan gereden en dat zorgt voor flink wat spanning. Want.. waar moet je heen op een weg waar het gigavast staat? Natuurlijk, de berm in. Zo lang die ambulance er maar door kan.
Dat is leuk als je een niet te dure dus een niet te zware auto hebt. De hele linkerbaan duikt de berm in. Ambulance kan erdoor en de mensen tuffen verder. Op één auto na, een nieuwe BMW station. Lekker groot en lekker zwaar. Hij zakt weg in de berm en komt er niet zo makkelijk uit.
Er stappen een paar mensen uit om de man in z'n dure pak te helpen. Maar duwen werkt niet, en gas geven al evenmin. Dus deze mensen stappen weer in hun waggie en rijden ervan door. Er daar staat dan een arme, hulpeloze man in een net pak naast zijn niet zo nette auto. Die zit inmiddels onder de modder.
Je moet uit Moerkapelle komen om met een inventief idee te komen om de beste man te helpen. Je moet Marinus heten om er even bij stil te staan dat het vast een man is met een boel spaarcenten. En je moet een hart van goud hebben om de kostbare tijd (van de baas) te besteden aan een help-een-hulpeloze-man-in-pak-project. Marinus denkt er niet eens over na en zegt: 'joh, we moeten hem eruit slepen. Heb je een sleepkabel in de auto liggen?'
De man doet zijn kofferbak open in de hoop iets te vinden wat lijkt op een sleepkabel. Maar hij heeft alleen maar golfclubs in z'n auto liggen. Gelukkig staan ze bij de total (benzinepomp). De man rent gauw heen er weer voor een kabel. Marinus laat die man in z'n mooie pak natuurlijk niet onder z'n BMW duiken om het haakje te vinden om de sleepkabel aan vast te maken. Hij zegt: 'ik heb vieze kleren aan, geen probleem hoor, ik duik er wel even onder.'
En zo worden de auto's aan elkaar gekoppeld en vernaggeld Marinus het leenbusje van de garage om deze man te helpen.
De man is hem dankbaar. Echt heel dankbaar. Terwijl de andere mensen die een poging waagde om deze man te helpen, maar een paar honderd meter verderop in de file vaststaan, zegt deze meneer: 'ik wil je echt heel erg bedanken.' Hij pakt z'n agenda, maar ondertussen zegt Marinus: 'nee joh, als ik in deze situatie zou zijn, had ik ook verwacht dat ik geholpen zou worden, dat is toch meer dan normaal?'
[terwijl Marinus dit verhaal in geuren en kleuren zit te vertellen gaan mijn gedachte al uit naar een flink geldbedrag, leuk voor ons aanstaande weeshuis in Moldavië...]
'Nee, nee, ik wil je echt bedanken. Je krijgt van mij een leuk kerstpakket. Ik maak er wel iets moois van. Hou je van wijn?'
Tja.. wat doe je dan. Als ik zo aandring bij Marinus, bijvoorbeeld of hij wat drinken wil en ik ben er echt van overtuigd dat hij dat stiekem toch wel wilt, vindt hij mij irritant. Deze man is blijkbaar niet irritant, Marinus geeft ons adres en allebei blij en opgelucht stappen de mannen hun auto's in. Marinus in de BMW, de man in het leenbusje.
O nee, dat was een stille wens van Marinus. Dat gebeurde er dus niet. Marinus in het leenbusje, de man in z'n bemodderde BMW, samen in de filé.
Leuk, zo'n momentje. En ook leuk dat je dag door zo'n moment gekleurd wordt. Je moet eens bedenken hoe blij je ervan wordt als je iemand helpt. Dat is al een heerlijk gevoel. En zo'n bedankje is dan natuurlijk leuk meegenomen.
donderdag 3 december 2009
Dus
Het regent, het regent, de pannetjes worden nat
er kwamen twee soldaatjes aan, die vielen op hun gat!
Dat doet me denken aan die keer dat ik heel hard op m'n fietsie door de regen crosste, zo de bocht door, het poortje in. Ik kwam niet ver, gleed uit door de nattigheid en viel op mijn gat. Au.
Morgen gaan we schaatsen met de brugpiepers op een ijsbaan waar geen ijs is. Dat wordt lastig. Het feest gaat dus niet door. Kinderen blij, ik stiekem ook best blij.
er kwamen twee soldaatjes aan, die vielen op hun gat!
Dat doet me denken aan die keer dat ik heel hard op m'n fietsie door de regen crosste, zo de bocht door, het poortje in. Ik kwam niet ver, gleed uit door de nattigheid en viel op mijn gat. Au.
Morgen gaan we schaatsen met de brugpiepers op een ijsbaan waar geen ijs is. Dat wordt lastig. Het feest gaat dus niet door. Kinderen blij, ik stiekem ook best blij.
vrijdag 27 november 2009
Winterse maanden
Dat is toch heerlijk, dat we een huis met een echte open haard hebben. Niet zo'n nepkacheltje waar nephout nep ligt te verbranden, maar zo'n echte. Eén waarvan de bedoeling is dat het hout wat in onze balkonschuur ligt echt tot as zal vergaan. Het is al heel wat weken vroeg donker, het wordt inmiddels steeds kouder en natter en 's avonds wordt het des te gezelliger met kaarsjes aan en de gordijnen dicht. Maar van die open haard is nog niet veel van terecht gekomen.
En dat is het meest spectaculaire ding in dit huis, dé blikvanger van dit huis. De open haard heeft mij doen besluiten om 'vooruit dan maar, we kopen het wel' mee te delen. Een klushuis waar het nog steeds een bende is (boven gelukkig). Maar klusjesman Marinus zag het allemaal wel zitten. En ik zag die open haard wel zitten.
Maar, voor gebruik moet je hem een keer geveegd hebben. Je hebt een bonnetje nodig als bewijs dat de schoorsteen geveegd is. Want als je huis dan in de hens vliegt (inclusief het bonnetje) moet je dat aan de verzekering kunnen laten zien. En toevallig bewaren wij nu nog al onze belangrijke papieren in een mooi dressoir naast de open haard. De vraag of dat nu slim is ga ik zelf niet beantwoorden. Wij gaan ervan uit dat we goed fikkie kunnen stoken.
Welja. Ik dacht, laat ik de schoorsteenveger eens bellen. Het begint nu wel echt koud te worden, en dadelijk is het zomer en heb ik hem nog niet gebeld.
En ja hoor, de best man kan eind januari komen vegen. Dat is balen. Waarschijnlijk geen witte kerst (want dat is alweer jaaaaaren geleden) en dan ook geen vuurtje in huis.
We maken het zelf wel gezellig, met kaarsjes. Die hebben toch iets weg van de open haard. En als ie eenmaal mag branden, is het des te gezelliger, al is het dan bijna lente.
En dat is het meest spectaculaire ding in dit huis, dé blikvanger van dit huis. De open haard heeft mij doen besluiten om 'vooruit dan maar, we kopen het wel' mee te delen. Een klushuis waar het nog steeds een bende is (boven gelukkig). Maar klusjesman Marinus zag het allemaal wel zitten. En ik zag die open haard wel zitten.
Maar, voor gebruik moet je hem een keer geveegd hebben. Je hebt een bonnetje nodig als bewijs dat de schoorsteen geveegd is. Want als je huis dan in de hens vliegt (inclusief het bonnetje) moet je dat aan de verzekering kunnen laten zien. En toevallig bewaren wij nu nog al onze belangrijke papieren in een mooi dressoir naast de open haard. De vraag of dat nu slim is ga ik zelf niet beantwoorden. Wij gaan ervan uit dat we goed fikkie kunnen stoken.
Welja. Ik dacht, laat ik de schoorsteenveger eens bellen. Het begint nu wel echt koud te worden, en dadelijk is het zomer en heb ik hem nog niet gebeld.
En ja hoor, de best man kan eind januari komen vegen. Dat is balen. Waarschijnlijk geen witte kerst (want dat is alweer jaaaaaren geleden) en dan ook geen vuurtje in huis.
We maken het zelf wel gezellig, met kaarsjes. Die hebben toch iets weg van de open haard. En als ie eenmaal mag branden, is het des te gezelliger, al is het dan bijna lente.
dinsdag 24 november 2009
Piemeltje geluk
Ja ja, er zit echt een piemeltje aan. Hihi :-)
Oh en voor degene die het eigenlijk nog niet willen weten, dan is het daar nu al te laat voor. Helaas helaas, boterham met pindakaas.
Gisteren kregen we een uitgebreide twintig weken echo. Dat moet omdat mijn zusje een aangeboren hartafwijking had. Gelukkig is dat een hele tijd geleden al verholpen, maar zodra je zoiets meld bij de verloskundige heb je recht op een bijzondere echo. Ik vond het eigenlijk onzin dat we zo'n echo moesten krijgen. De afwijking kan pas na de geboorte gezien worden. Maar na gisteren vind ik het toch minder onzin, want het echo apparaat in het ziekenhuis is velen malen beter dan welk echo apparaat dan ook. Dus het piemeltje was goed zichtbaar.
In eerste instantie dacht ik: 'een jongetje, oh ja, de mogelijkheid zat er natuurlijk ook in.' Het moest even landen. En tegelijkertijd gaan de gedachten al naar later, als zoonlief een vriendin krijgt die liever bij haar eigen ouders zit dan bij haar schoonouders. Mijn schoonmoeder stelde me gerust. Jongetjes trekken vaak meer naar hun moedertje toe. Joepie!
En het voornaamste blijft dat het een gezond kind is. Dit is pas echt geluk, te weten dat ik een gezond kind mag dragen. Ik hoef niet zo nodig carriere te maken, veel geld te verdienen en een grote auto te hebben. Ik wil genieten van de dingen die er echt toe doen.
Dat is iets wat me al langer bezig houdt. Veel mensen streven in dit leven naar geluk. Een begrip wat op allerlei manieren in te vullen is. Ik denk dat veel mensen op het verkeerde been worden gezet. Dat geluk te maken heeft met veel geld. Nu bleek uit onderzoek (zie documentaire 'de onrendabelen') dat met het toenemen van geld je geluk niet toeneemt. Dat weten we dus alvast. En als dat nou wel je geluksnorm zou zijn, dan is voor veel mensen geluk gewoon niet weggelegd. Het verstandelijk vermogen van mensen bepaald of je wel of niet aan die norm kan voldoen. Dat is lastig als jij incapabel bent omdat je gewoon bent wie je bent. Toevallig geen havist, of helemaal diplomaloos. Misschien met een of andere beperking.
In het geloof lijkt het soms ook wel te gaan om te streven naar geluk. Alsof in de bijbel staat dat God je verzekert dat je gelukkig zult zijn. Oke, in de bergrede heeft Jezus het over 'gelukkig zijn de ...' Maar daar gaat het over arme mensen, vervolgde mensen, nederige mensen.
Is het verlangen naar Gods nabijheid niet een mooi streven. Dan kun je zoveel 'aards' loslaten en volledig zijn. In dit leven wordt je altijd geconfronteerd met dingen die je ongelukkig maken. Dood, financiele ellende, je kunt zoveel bedenken. Als je weet dat dit leven niet zozeer te maken heeft met geluk (dat ziet iedereen toch?), dan begint de zoektocht naar wat dit leven dan wel betekent. En ik denk dat het betekent dat we mogen weten dat we gekend worden door God en dat Hij ons in Zijn aanwezigheid wilt hebben. Dat is Zijn diepste verlangen. Dan kun je al het andere vergeten.
Gelukkig kunnen we in sommige dingen al Gods aanwezigheid zien. In de natuur, ook in het wonder van minibaby's met of zonder piemeltje. Dat maakt mij al diep gelukkig.
Oh en voor degene die het eigenlijk nog niet willen weten, dan is het daar nu al te laat voor. Helaas helaas, boterham met pindakaas.
Gisteren kregen we een uitgebreide twintig weken echo. Dat moet omdat mijn zusje een aangeboren hartafwijking had. Gelukkig is dat een hele tijd geleden al verholpen, maar zodra je zoiets meld bij de verloskundige heb je recht op een bijzondere echo. Ik vond het eigenlijk onzin dat we zo'n echo moesten krijgen. De afwijking kan pas na de geboorte gezien worden. Maar na gisteren vind ik het toch minder onzin, want het echo apparaat in het ziekenhuis is velen malen beter dan welk echo apparaat dan ook. Dus het piemeltje was goed zichtbaar.
In eerste instantie dacht ik: 'een jongetje, oh ja, de mogelijkheid zat er natuurlijk ook in.' Het moest even landen. En tegelijkertijd gaan de gedachten al naar later, als zoonlief een vriendin krijgt die liever bij haar eigen ouders zit dan bij haar schoonouders. Mijn schoonmoeder stelde me gerust. Jongetjes trekken vaak meer naar hun moedertje toe. Joepie!
En het voornaamste blijft dat het een gezond kind is. Dit is pas echt geluk, te weten dat ik een gezond kind mag dragen. Ik hoef niet zo nodig carriere te maken, veel geld te verdienen en een grote auto te hebben. Ik wil genieten van de dingen die er echt toe doen.
Dat is iets wat me al langer bezig houdt. Veel mensen streven in dit leven naar geluk. Een begrip wat op allerlei manieren in te vullen is. Ik denk dat veel mensen op het verkeerde been worden gezet. Dat geluk te maken heeft met veel geld. Nu bleek uit onderzoek (zie documentaire 'de onrendabelen') dat met het toenemen van geld je geluk niet toeneemt. Dat weten we dus alvast. En als dat nou wel je geluksnorm zou zijn, dan is voor veel mensen geluk gewoon niet weggelegd. Het verstandelijk vermogen van mensen bepaald of je wel of niet aan die norm kan voldoen. Dat is lastig als jij incapabel bent omdat je gewoon bent wie je bent. Toevallig geen havist, of helemaal diplomaloos. Misschien met een of andere beperking.
In het geloof lijkt het soms ook wel te gaan om te streven naar geluk. Alsof in de bijbel staat dat God je verzekert dat je gelukkig zult zijn. Oke, in de bergrede heeft Jezus het over 'gelukkig zijn de ...' Maar daar gaat het over arme mensen, vervolgde mensen, nederige mensen.
Is het verlangen naar Gods nabijheid niet een mooi streven. Dan kun je zoveel 'aards' loslaten en volledig zijn. In dit leven wordt je altijd geconfronteerd met dingen die je ongelukkig maken. Dood, financiele ellende, je kunt zoveel bedenken. Als je weet dat dit leven niet zozeer te maken heeft met geluk (dat ziet iedereen toch?), dan begint de zoektocht naar wat dit leven dan wel betekent. En ik denk dat het betekent dat we mogen weten dat we gekend worden door God en dat Hij ons in Zijn aanwezigheid wilt hebben. Dat is Zijn diepste verlangen. Dan kun je al het andere vergeten.
Gelukkig kunnen we in sommige dingen al Gods aanwezigheid zien. In de natuur, ook in het wonder van minibaby's met of zonder piemeltje. Dat maakt mij al diep gelukkig.
zaterdag 31 oktober 2009
Grote ogen
Marinus en ik hebben vandaag een gezellig dagje gehad. We zijn oud Rijswijk in gegaan. Cadeautjes gekocht, visje gegeten en lekker op een bankje gezeten. Heerlijk, zo'n ouderwets zaterdagje. Roos hadden we natuurlijk bij ons.
Ze was vandaag een beetje in een miep-bui. Haar eerste tand is door! Joepie! Maar het is wel een hoektand. En nu had ik in alle boeken over baby's gelezen dat hoektanden pas als laatste doorkomen. Ik mijn moeder gebeld, ligt ze helemaal in een deuk: 'ach, misschien heeft ze gewoon geen tanden.' Wat nou, gewoon geen tanden! Sommige mensen vinden het soms leuk om misbruik te maken van overgevoelige hormonen. Ik vond dat natuurlijk niet echt grappig, maar des te harder ging zij lachen. Ik dacht dat ik misschien wijzer zou worden van mijn grote zus. Begint zij net zo. 'Ze zal wel geen tanden hebben?'. Allemaal grapjes die eigenlijk toch wel grappig zijn, terwijl ik ze niet altijd even waardeer.
Maarja, je stopt zo'n tand natuurlijk ook niet terug. Als eerst de hoektand? Het zij zo.
We zijn weer in Rijswijk. Op de terugweg loopt een vrouw met haar dochter ons tegemoet. De dochter loopt achter een kinderwagen. Ineens zie haar degene in de kinderwagen een mep verkopen. Ik zie het niet alleen, maar hoor ook nog eens een flinke mep. Grote ogen dus. Ik kijk heel bewust en duidelijk in de kinderwagen en zie een kind net zo groot als Roos. Ik hoor de jonge moeder op een vreselijke toon tegen haar kind zeggen dat het stil moet zijn. Koude rillingen krijg ik ervan. Marinus net zo, die is net zo verbaasd als ik. Maar altijd bedenk je te laat wat je kan doen. Ik zou het ook niet weten wat je in zo'n situatie kan doen. De moeder een mep verkopen? Nou, nee. Advies geven. Dat zal waarschijnlijk ongevraagd zijn. Het is heftig om te zien dat sommige mensen geen hart lijken te hebben. Misschien hebben ze wel een hart, maar dan is het versteend.
Het enige wat ik kon doen was bidden. Dat het kind de liefde van Papa leert kennen, de jonge moeder net zo. En dat er mensen om hen heen komen te staan die kunnen helpen. God is gelukkig niet machteloos.
Ze was vandaag een beetje in een miep-bui. Haar eerste tand is door! Joepie! Maar het is wel een hoektand. En nu had ik in alle boeken over baby's gelezen dat hoektanden pas als laatste doorkomen. Ik mijn moeder gebeld, ligt ze helemaal in een deuk: 'ach, misschien heeft ze gewoon geen tanden.' Wat nou, gewoon geen tanden! Sommige mensen vinden het soms leuk om misbruik te maken van overgevoelige hormonen. Ik vond dat natuurlijk niet echt grappig, maar des te harder ging zij lachen. Ik dacht dat ik misschien wijzer zou worden van mijn grote zus. Begint zij net zo. 'Ze zal wel geen tanden hebben?'. Allemaal grapjes die eigenlijk toch wel grappig zijn, terwijl ik ze niet altijd even waardeer.
Maarja, je stopt zo'n tand natuurlijk ook niet terug. Als eerst de hoektand? Het zij zo.
We zijn weer in Rijswijk. Op de terugweg loopt een vrouw met haar dochter ons tegemoet. De dochter loopt achter een kinderwagen. Ineens zie haar degene in de kinderwagen een mep verkopen. Ik zie het niet alleen, maar hoor ook nog eens een flinke mep. Grote ogen dus. Ik kijk heel bewust en duidelijk in de kinderwagen en zie een kind net zo groot als Roos. Ik hoor de jonge moeder op een vreselijke toon tegen haar kind zeggen dat het stil moet zijn. Koude rillingen krijg ik ervan. Marinus net zo, die is net zo verbaasd als ik. Maar altijd bedenk je te laat wat je kan doen. Ik zou het ook niet weten wat je in zo'n situatie kan doen. De moeder een mep verkopen? Nou, nee. Advies geven. Dat zal waarschijnlijk ongevraagd zijn. Het is heftig om te zien dat sommige mensen geen hart lijken te hebben. Misschien hebben ze wel een hart, maar dan is het versteend.
Het enige wat ik kon doen was bidden. Dat het kind de liefde van Papa leert kennen, de jonge moeder net zo. En dat er mensen om hen heen komen te staan die kunnen helpen. God is gelukkig niet machteloos.
vrijdag 30 oktober 2009
Natuurlijk!
'Leerlingen uit 3 atheneum horen te kunnen zingen, dus jullie ook', aldus de muziekleraar van het broertje van Marinus. Deze beste man doet een poging een wel klinkend koor te vormen van een 3 atheneum klas. Een mooi streven.
donderdag 29 oktober 2009
Bedreigen met kruisjes
Niet met inlegkruisjes, die zijn nog te zacht om iemand goed mee te bedreigen. Nee, ik bedreig met kruisjes.
De leerlingen zijn via het smartboard aan het nakijken. Ik loop intussen rond en check het gemaakte werk. Ze krijgen er een cijfer voor. Dat zijn de spannende momenten waarop leerlingen gaan uitleggen waarom ze hun werk niet hebben gemaakt.En dan moet je goed kunnen aanvoelen in hoeverre de leerlingen eerlijk zijn; opbiechten dat ze het zijn vergeten te maken of dat ze in het wilde weg roepen dat ze het niet snappen. En soms is dat inderdaad het geval.
Eén leerling mocht mij helpen. Ze mocht het digitale antwoordenboek steeds verder scrollen en daarom zat ze op mijn stoel achter de pc. Handig zo'n hulp. Totdat je zelf weer wilt gaan zitten en de dame in kwestie het vertikt om te verkassen naar haar eigen stoel. Na een aantal keer vriendelijk gevraagd te hebben vroeg ik haar of ze dan een kruisje wilde. En een kruisje zou voor haar de tweede die ochtend zijn en X + X = strafwerk schrijven. Niet bijster veel, maar genoeg om het irritant te vinden. En ja hoor, ze vloog van mijn stoel af. Ik mijmer een beetje in mezelf: 'tjonge, ik hoef maar te dreigen met een kruisje en ze doet wat ik haar vraag.'
En deze leerlingen horen alles. 'Ohh, de juf heeft gedreigd. Soooo, dat mag echt niet. Wij mogen ook niet dreigen. Soo, dat gaan we melden!'
Ik kijk verbijstert rond en zeg: 'huh, dreigen met een kruisje?? Dat zou ik niet mogen?' En ik schiet in de lach. Des te erger maak ik het. 'Ohh, de juf lacht ook nog! Soo, dit is echt niet normaal. Hoor je dat, ze heeft je echt bedreigd joh.' Ik doe er nog een schepje bovenop en zeg: 'Als je het dan gaat melden, zeg dan ook dat ik een viltstift in mijn handen heb, dat maakt het natuurlijk wat spectaculairder'. ('Juf, wat is spectaculaas??')
En ik mijmer lachend: 'hier ga ik echt over bloggen.'
En ja hoor, haha, gaan ze weer. 'En ze gaat er ook nog over schrijven op internet. Als u maar geen namen noemt want dan heeft u een probleem.'
Pardon, wie bedreigd nu wie?
Ik kon er eigenlijk alleen maar om lachen. Volgende keer zal ik heel serieus zijn.
De leerlingen zijn via het smartboard aan het nakijken. Ik loop intussen rond en check het gemaakte werk. Ze krijgen er een cijfer voor. Dat zijn de spannende momenten waarop leerlingen gaan uitleggen waarom ze hun werk niet hebben gemaakt.En dan moet je goed kunnen aanvoelen in hoeverre de leerlingen eerlijk zijn; opbiechten dat ze het zijn vergeten te maken of dat ze in het wilde weg roepen dat ze het niet snappen. En soms is dat inderdaad het geval.
Eén leerling mocht mij helpen. Ze mocht het digitale antwoordenboek steeds verder scrollen en daarom zat ze op mijn stoel achter de pc. Handig zo'n hulp. Totdat je zelf weer wilt gaan zitten en de dame in kwestie het vertikt om te verkassen naar haar eigen stoel. Na een aantal keer vriendelijk gevraagd te hebben vroeg ik haar of ze dan een kruisje wilde. En een kruisje zou voor haar de tweede die ochtend zijn en X + X = strafwerk schrijven. Niet bijster veel, maar genoeg om het irritant te vinden. En ja hoor, ze vloog van mijn stoel af. Ik mijmer een beetje in mezelf: 'tjonge, ik hoef maar te dreigen met een kruisje en ze doet wat ik haar vraag.'
En deze leerlingen horen alles. 'Ohh, de juf heeft gedreigd. Soooo, dat mag echt niet. Wij mogen ook niet dreigen. Soo, dat gaan we melden!'
Ik kijk verbijstert rond en zeg: 'huh, dreigen met een kruisje?? Dat zou ik niet mogen?' En ik schiet in de lach. Des te erger maak ik het. 'Ohh, de juf lacht ook nog! Soo, dit is echt niet normaal. Hoor je dat, ze heeft je echt bedreigd joh.' Ik doe er nog een schepje bovenop en zeg: 'Als je het dan gaat melden, zeg dan ook dat ik een viltstift in mijn handen heb, dat maakt het natuurlijk wat spectaculairder'. ('Juf, wat is spectaculaas??')
En ik mijmer lachend: 'hier ga ik echt over bloggen.'
En ja hoor, haha, gaan ze weer. 'En ze gaat er ook nog over schrijven op internet. Als u maar geen namen noemt want dan heeft u een probleem.'
Pardon, wie bedreigd nu wie?
Ik kon er eigenlijk alleen maar om lachen. Volgende keer zal ik heel serieus zijn.
donderdag 22 oktober 2009
Twee dagen later..
Dan toch de blog.
Zondag waren we in Moerkapelle. En 's avonds gingen we weer naar huis. Toen Marinus en ik thuis kwamen bedachten we ineens dat we wat vergeten waren. Wat dan? Nou, Roos!
Ahhh, dat is dom!
Als dit werkelijk gebeurd zou zijn, dan zou het de hoogste tijd worden voor een anoniem telefoontje naar de kinderbescherming. Je vergeet je kind toch niet?
Nee hoor, we zijn d'r niet vergeten. We hebben haar achtergelaten. Dat klinkt trouwens net zo erg.
We hebben haar slapend, liggend in een mooi ledikantje aan de zorgen van opa en oma toevertrouwd. Dat klinkt niet zo 'mishandelig' toch?
We hadden in eerste instantie het plan om gewoon met z'n drietjes naar Den Haag te gaan. Maar Roos lag zo lekker te slapen en ik zou maandag toch naar Moerkapelle gaan (na een bezoekje aan de vk). Oma zag het wel zitten. Ik eigenlijk ook wel. Genoeg luiers, genoeg melk. Marinus bedacht zich omdat Roos er zelf helemaal niet op voorbereid was. Toen heb ik hem maar uitgelegd dat je een baby niet kunt voorbereiden op een logeerpartijtje. Toen zag hij het ook wel zitten.
Opa en oma zijn grappenmakers. 'Als ze nou vannacht wakker wordt en verdrietig is, dan bellen we wel hoor.' Ik zette grote ogen op en dacht 'ahhh dat meen je toch niet.' Reden voor opa en oma om in een deuk te liggen. Nee, ze meende het niet.
Wij incompleet naar huis, Roos compleet in Moerkapelle.
De volgende dag bleek dat Roos een voorbeeldig kind is. Dat wisten wij natuurlijk al lang, maar het is altijd leuk als anderen tot dezelfde ontdekking komen.
's Middags ging ik even met Roos de speeltuin in. Ik houd stiekem zelf heel erg van speeltuinen en spelletjes. Dus een kind is een goede rede in zelf even uit te leven. Roos is in de ban van lopen. Dat vind ze echt geweldig. Niet dat ze het alleen kan. En daar ben ik maar al te blij mee. Ten eerste omdat ik ons huis daarom nog niet hoef her in te richten. En ten tweede omdat het fijn is dat ze me nog nodig heeft.
Roos lekker aan de wandel en de spring. Andere kinderen in de speeltuin vinden het geloof ik wel leuk, zo'n kleintje. Maar ineens zakte haar broek op d'r enkels. Schande! Roos in d'r blote romper ;-)!
En oma stond erbij (achter het raam) en keek er naar. Zo, dat was Roos d'r eerste (en laatste!) striptease.
En dan hebben we nog de knakborsten. Die kun je niet in blik kopen.
Marinus kwam diezelfde middag vanuit z'n werk naar Moerkapelle. Hij geeft me een knuffel van achter. Ik zeg: 'fijn, kun je gelijk m'n rug even knakken.' Vervolgens geeft ie me een gewone knuffel, maar soms kent hij z'n krachten niet. Heel teder knakt ie m'n borsten, voor zover ze knakbaar zijn. Ik: 'au, nu knak je m'n borsten.' En vervolgens hoor ik m'n schoonmoeder zeggen: 'dat zijn nu echte knakborsten.'
Ik heb liever knakworsten, uit blik, op een broodje!
Zondag waren we in Moerkapelle. En 's avonds gingen we weer naar huis. Toen Marinus en ik thuis kwamen bedachten we ineens dat we wat vergeten waren. Wat dan? Nou, Roos!
Ahhh, dat is dom!
Als dit werkelijk gebeurd zou zijn, dan zou het de hoogste tijd worden voor een anoniem telefoontje naar de kinderbescherming. Je vergeet je kind toch niet?
Nee hoor, we zijn d'r niet vergeten. We hebben haar achtergelaten. Dat klinkt trouwens net zo erg.
We hebben haar slapend, liggend in een mooi ledikantje aan de zorgen van opa en oma toevertrouwd. Dat klinkt niet zo 'mishandelig' toch?
We hadden in eerste instantie het plan om gewoon met z'n drietjes naar Den Haag te gaan. Maar Roos lag zo lekker te slapen en ik zou maandag toch naar Moerkapelle gaan (na een bezoekje aan de vk). Oma zag het wel zitten. Ik eigenlijk ook wel. Genoeg luiers, genoeg melk. Marinus bedacht zich omdat Roos er zelf helemaal niet op voorbereid was. Toen heb ik hem maar uitgelegd dat je een baby niet kunt voorbereiden op een logeerpartijtje. Toen zag hij het ook wel zitten.
Opa en oma zijn grappenmakers. 'Als ze nou vannacht wakker wordt en verdrietig is, dan bellen we wel hoor.' Ik zette grote ogen op en dacht 'ahhh dat meen je toch niet.' Reden voor opa en oma om in een deuk te liggen. Nee, ze meende het niet.
Wij incompleet naar huis, Roos compleet in Moerkapelle.
De volgende dag bleek dat Roos een voorbeeldig kind is. Dat wisten wij natuurlijk al lang, maar het is altijd leuk als anderen tot dezelfde ontdekking komen.
's Middags ging ik even met Roos de speeltuin in. Ik houd stiekem zelf heel erg van speeltuinen en spelletjes. Dus een kind is een goede rede in zelf even uit te leven. Roos is in de ban van lopen. Dat vind ze echt geweldig. Niet dat ze het alleen kan. En daar ben ik maar al te blij mee. Ten eerste omdat ik ons huis daarom nog niet hoef her in te richten. En ten tweede omdat het fijn is dat ze me nog nodig heeft.
Roos lekker aan de wandel en de spring. Andere kinderen in de speeltuin vinden het geloof ik wel leuk, zo'n kleintje. Maar ineens zakte haar broek op d'r enkels. Schande! Roos in d'r blote romper ;-)!
En oma stond erbij (achter het raam) en keek er naar. Zo, dat was Roos d'r eerste (en laatste!) striptease.
En dan hebben we nog de knakborsten. Die kun je niet in blik kopen.
Marinus kwam diezelfde middag vanuit z'n werk naar Moerkapelle. Hij geeft me een knuffel van achter. Ik zeg: 'fijn, kun je gelijk m'n rug even knakken.' Vervolgens geeft ie me een gewone knuffel, maar soms kent hij z'n krachten niet. Heel teder knakt ie m'n borsten, voor zover ze knakbaar zijn. Ik: 'au, nu knak je m'n borsten.' En vervolgens hoor ik m'n schoonmoeder zeggen: 'dat zijn nu echte knakborsten.'
Ik heb liever knakworsten, uit blik, op een broodje!
maandag 19 oktober 2009
dinsdag 13 oktober 2009
Dinges
Net als ik weder iets doelloos op deze blog wil zetten wordt Roos wakker, timing!
Toch maar even gauw dan.
Sommige woorden zijn de beste uitvinding van de eeuw. Bijvoorbeeld het woord 'dinges'. Marinus is nog in opleiding om te begrijpen wat ik bedoel als ik zeg 'wil je de dinges even meenemen uit de dinges?', of 'je weet wel, dinges..'.
Nu hebben we vrienden (ja, we hebben vrienden!! wouw!) en A. die voelt gewoon heel goed aan als ik het heb over 'dinges dit of dinges dat'. Hij weet precies wat ik bedoel, terwijl zijn vrouw het niet eens zo vaak over 'dinges' heeft.
Ik sta er van versteld! Wat een gemak dat iemand me begrijpt!
Eigenlijk is 'dinges' wel een woord wat mijn hersenen destimuleert om te werken. Ik hoef minder na te denken als ik bij alles heb over 'dinges'. Zou ik daar nu dommer van worden?
Toch maar even gauw dan.
Sommige woorden zijn de beste uitvinding van de eeuw. Bijvoorbeeld het woord 'dinges'. Marinus is nog in opleiding om te begrijpen wat ik bedoel als ik zeg 'wil je de dinges even meenemen uit de dinges?', of 'je weet wel, dinges..'.
Nu hebben we vrienden (ja, we hebben vrienden!! wouw!) en A. die voelt gewoon heel goed aan als ik het heb over 'dinges dit of dinges dat'. Hij weet precies wat ik bedoel, terwijl zijn vrouw het niet eens zo vaak over 'dinges' heeft.
Ik sta er van versteld! Wat een gemak dat iemand me begrijpt!
Eigenlijk is 'dinges' wel een woord wat mijn hersenen destimuleert om te werken. Ik hoef minder na te denken als ik bij alles heb over 'dinges'. Zou ik daar nu dommer van worden?
maandag 5 oktober 2009
De Maatsgepij
Ik ben inmiddels oud genoeg om 'ach.. die jeugd ook..' te laten vallen. Ik ben tevens jong genoeg om me bij diezelfde jeugd te scharen. Het klinkt trouwens ook nogal zeurderig om heb te hebben over de jeugd die 'o zo... anders is?'. 'Anders' is, vermoed ik, de beste woordkeus.
De verloedering van de samenleving valt samen met mijn generatie en de generatie na mij. Niet dat Roos verloederd is hoor! Begrijp me goed. Je zal mij nooit horen zeggen dat iemand verloederd is. In dat geval zou ik de grootste loeder zijn.
Maar ik denk even aan taalgebruik. Wanneer is die knop omgegaan dat mensen geen Nederlands meer kunnen praten en schrijven. Straattaal is hip, kunnen, kennen en kannen ken allemaal en o wee als je daar (in Den-Haag) iets van durft te zeggen. Dan ben je gewoon een outsider. Dat valt opzich wel mee, ik houd tot nu toe wijselijk mijn mond, maar soms kijk ik terug naar mijn eigen schrijfsels en praatsels en dan slaat de schrik me om het hart! Oké, ik heb het vak 'taal' op de basisschool en 'Nederlands' op de middelbare school altijd heel moeilijk gevonden, maar dat lijkt me geen goede reden om het dan maar fout te doen. Een goed voorbeeld is de titel van de vorige blog: lachen je een appeltje. Huh? Ja, ik zag het ineens en schrok!
Ik zat vandaag een toets van een leerling na te kijken. Hij krijgt van mij (volgens hemzelf) het vak mens & maatsgepij. Heel fonetisch. En hij is echt niet de enige! (Geen dyslexie verklaring of iets, het is gewoon héél gewoon.)
Misschien dat dat de makkelijkste manier is. I.p.v. allerlei gele, rode of groenen boekjes gewoon fonetisch gaan schrijven. Misschien dat de knop door al die boekjes en eeuwige wijzigingen is omgegaan. Misschien dat mijn generatie gewoon de dupe is geworden van een over-enthousiaste taalkundige die vond dat er ook maar een boekje op zijn naam moest komen te staan. Misschien, misschien, misschien..
Wie zal het weten?
Leuk joh, en dan vragen ze mij op het Stanislas of ik ook Nederlands kan geven. 'Ja, straattaal, gaat u daarmee akkoord?'
Ik denk dat ik het voorlopig op M & M houd.
De verloedering van de samenleving valt samen met mijn generatie en de generatie na mij. Niet dat Roos verloederd is hoor! Begrijp me goed. Je zal mij nooit horen zeggen dat iemand verloederd is. In dat geval zou ik de grootste loeder zijn.
Maar ik denk even aan taalgebruik. Wanneer is die knop omgegaan dat mensen geen Nederlands meer kunnen praten en schrijven. Straattaal is hip, kunnen, kennen en kannen ken allemaal en o wee als je daar (in Den-Haag) iets van durft te zeggen. Dan ben je gewoon een outsider. Dat valt opzich wel mee, ik houd tot nu toe wijselijk mijn mond, maar soms kijk ik terug naar mijn eigen schrijfsels en praatsels en dan slaat de schrik me om het hart! Oké, ik heb het vak 'taal' op de basisschool en 'Nederlands' op de middelbare school altijd heel moeilijk gevonden, maar dat lijkt me geen goede reden om het dan maar fout te doen. Een goed voorbeeld is de titel van de vorige blog: lachen je een appeltje. Huh? Ja, ik zag het ineens en schrok!
Ik zat vandaag een toets van een leerling na te kijken. Hij krijgt van mij (volgens hemzelf) het vak mens & maatsgepij. Heel fonetisch. En hij is echt niet de enige! (Geen dyslexie verklaring of iets, het is gewoon héél gewoon.)
Misschien dat dat de makkelijkste manier is. I.p.v. allerlei gele, rode of groenen boekjes gewoon fonetisch gaan schrijven. Misschien dat de knop door al die boekjes en eeuwige wijzigingen is omgegaan. Misschien dat mijn generatie gewoon de dupe is geworden van een over-enthousiaste taalkundige die vond dat er ook maar een boekje op zijn naam moest komen te staan. Misschien, misschien, misschien..
Wie zal het weten?
Leuk joh, en dan vragen ze mij op het Stanislas of ik ook Nederlands kan geven. 'Ja, straattaal, gaat u daarmee akkoord?'
Ik denk dat ik het voorlopig op M & M houd.
donderdag 1 oktober 2009
Lachen je een appeltje
Ik ben de laatste tijd niet meer zo op dreef. Ik denk dat ik het druk heb, maar dat is onzin. Soms nemen rare gedachten de overhand en denk ik dingen die heel on-eef zijn. Ik vermoed de laatste tijd dat de hormonen hun slag hebben geslagen, ik ben soms uit het veld geslagen en uiteindelijk gaat het helemaal nergens over. Dus ik wapen me ertegen, bied weerstand en schrijf! Ja, ik schrijf!
Zo. Daar zijn we wieder.
Andere mensen zijn altijd op dreef. Neem nu huisgroeplid Rob. Je zou haast zeggen dat hij één grote grap is, maar dat klinkt een beetje negatief. Hij is gewoon té grappig. Dat heb je, of dat heb je niet. Ik vind mezelf de laatste tijd al niet gezellig, laat staan grappig. En dan is zo'n grappenmaker in de buurt echt een medicijn.
Leuke opmerking: vrouw van Rob heeft d'r arm een tijdje terug gebroken. Het gips is er inmiddels af, maar d'r arm inclusief staal moet natuurlijk een boel oefenen. En daarvoor is ze regelmatig bij de fysiotherapeut. Vraagt Rob aan de therapeut: kan ze nu wel weer koken? Therapeut: ja hoor, dat moet wel weer lukken. Rob: mooi, dat heeft ze eerder namelijk nooit gekund.
Hihi, gelukkig is Anja gelukkig getrouwd met Rob (alhoewel de huisgroep gisteravond heel wat relatie-stof-tot-nadenken bezat) en kan zij er vast wel om lachen.
We moeten vaker lachen!
Zo. Daar zijn we wieder.
Andere mensen zijn altijd op dreef. Neem nu huisgroeplid Rob. Je zou haast zeggen dat hij één grote grap is, maar dat klinkt een beetje negatief. Hij is gewoon té grappig. Dat heb je, of dat heb je niet. Ik vind mezelf de laatste tijd al niet gezellig, laat staan grappig. En dan is zo'n grappenmaker in de buurt echt een medicijn.
Leuke opmerking: vrouw van Rob heeft d'r arm een tijdje terug gebroken. Het gips is er inmiddels af, maar d'r arm inclusief staal moet natuurlijk een boel oefenen. En daarvoor is ze regelmatig bij de fysiotherapeut. Vraagt Rob aan de therapeut: kan ze nu wel weer koken? Therapeut: ja hoor, dat moet wel weer lukken. Rob: mooi, dat heeft ze eerder namelijk nooit gekund.
Hihi, gelukkig is Anja gelukkig getrouwd met Rob (alhoewel de huisgroep gisteravond heel wat relatie-stof-tot-nadenken bezat) en kan zij er vast wel om lachen.
We moeten vaker lachen!
vrijdag 25 september 2009
'Nee, die is van mij, en die ook en die ook en die ook en alleeeeesss is van mij!'
Wat is dat toch met kinderen? Ik verbaas me erover dat, zo jong als dat ze zijn, ze al speelgoed uit de handen van andere kinderen kunnen jatten. Of is dat gewoon iets Roozigs??
Twee kinderen, twee afstandsbedieningen. Maar die in het handje van het andere kindje is eigenlijk net iets interessanter dan die Roos in haar handje heeft. (Oh, dit was overigens niet thuis, het liefst leer ik Roos nooooooit hoe ze een afstandsbediening moet gebruiken, ten bate van haar pappa.) Gek toch, Roos is negen maanden jong en pikt nu al af.
En ze kan huilen als een verdwaalde aalscholver als ik iets uit haar handen pak. 'Oh.. ik wist niet dat je kwaad werd...'. En dat is leuk als ze een liga of iets in d'r hand heeft. Het stukje dat ze in haar vuistje heeft krijgt ze niet gemakkelijk in haar mond. Uiteindelijk zit ze er na een halfuur nog mee in haar hand en tegen die tijd is het zo fijn geknepen dat ik het hele huis kan stofzuigen. En zit zij verlekkerd naar de stofzuiger te kijken (die tegenwoordig enorm stinkt omdat Marinus de halve koffiepot heeft moeten opzuigen nadat de pot was gevallen). Lekker hoor.. een stofzuiger.
Ik, met mijn goede bedoelingen, probeer dan Roosje te helpen door het laatste stukje, voordat er niets meer van overblijft, in haar mond te stoppen. Maar eenmaal uit haar hand is het huilen niet meer te stoppen. Dan ben ik de grote boosdoener. Zelfs als ik het stukje in haar wijd opengesperde huilmond stop wordt ze niet stil. Ze is zo overstuur dat ze toch niets proeft.
Gauw afleiden dan maar! Dat helpt nu gelukkig nog.
En voortaan laat ik het haar maar zelluf doen. Dat is uiteindelijk waar ze iets van leert.
Afhoewel afpikken... ik hoop dat ze dat ooit nog eens afleert.
Twee kinderen, twee afstandsbedieningen. Maar die in het handje van het andere kindje is eigenlijk net iets interessanter dan die Roos in haar handje heeft. (Oh, dit was overigens niet thuis, het liefst leer ik Roos nooooooit hoe ze een afstandsbediening moet gebruiken, ten bate van haar pappa.) Gek toch, Roos is negen maanden jong en pikt nu al af.
En ze kan huilen als een verdwaalde aalscholver als ik iets uit haar handen pak. 'Oh.. ik wist niet dat je kwaad werd...'. En dat is leuk als ze een liga of iets in d'r hand heeft. Het stukje dat ze in haar vuistje heeft krijgt ze niet gemakkelijk in haar mond. Uiteindelijk zit ze er na een halfuur nog mee in haar hand en tegen die tijd is het zo fijn geknepen dat ik het hele huis kan stofzuigen. En zit zij verlekkerd naar de stofzuiger te kijken (die tegenwoordig enorm stinkt omdat Marinus de halve koffiepot heeft moeten opzuigen nadat de pot was gevallen). Lekker hoor.. een stofzuiger.
Ik, met mijn goede bedoelingen, probeer dan Roosje te helpen door het laatste stukje, voordat er niets meer van overblijft, in haar mond te stoppen. Maar eenmaal uit haar hand is het huilen niet meer te stoppen. Dan ben ik de grote boosdoener. Zelfs als ik het stukje in haar wijd opengesperde huilmond stop wordt ze niet stil. Ze is zo overstuur dat ze toch niets proeft.
Gauw afleiden dan maar! Dat helpt nu gelukkig nog.
En voortaan laat ik het haar maar zelluf doen. Dat is uiteindelijk waar ze iets van leert.
Afhoewel afpikken... ik hoop dat ze dat ooit nog eens afleert.
maandag 21 september 2009
Echo echo echo
Jesse, het broertje van Marinus is donderdag jarig geweest. Alle reden om zondag met de familie feest te vieren!
Marinus en ik hebben nieuws en dat nieuws verstoppen we in Jesse z'n envelop met geld. Hij maakt zijn cadeautje open, ziet als eerste het geld en daarna 2 zwart/witte foto's, 'echo foto's' weet ie te vertellen. Best knap voor een jongen van 13. Het kwartje valt. Nog een baby? Ja, nog een baby! We worden van alle kanten gefeliciteerd!
Dan moeten Gijs en Ivon (broer en schoonzus) hun cadeautje geven. Ik zie Gijs heel sneaky onze foto's in hun opengemaakte envelopje doen. Mijn schoonmoeder loopt naar de keuken, maar komt heel rap terug als ze iedereen hoort uitroepen: 'Echt? Wouw, wat gaaf!' Bijna iedereen heeft inmiddels door dat het een goeie grap is, maar ons leuke schoonmoedertje niet. Ze loopt op Ivon af om haar te feliciteren als ze Ivon echt keihard in de lach ziet schieten. Haha, dat was grappig!
Achteraf vertelde ze dat ze al helemaal in d'r hoofd had gezeten met drie kleinkinderen. Soms duurt het wat langer voor het kwartje valt..
Marinus en ik hebben nieuws en dat nieuws verstoppen we in Jesse z'n envelop met geld. Hij maakt zijn cadeautje open, ziet als eerste het geld en daarna 2 zwart/witte foto's, 'echo foto's' weet ie te vertellen. Best knap voor een jongen van 13. Het kwartje valt. Nog een baby? Ja, nog een baby! We worden van alle kanten gefeliciteerd!
Dan moeten Gijs en Ivon (broer en schoonzus) hun cadeautje geven. Ik zie Gijs heel sneaky onze foto's in hun opengemaakte envelopje doen. Mijn schoonmoeder loopt naar de keuken, maar komt heel rap terug als ze iedereen hoort uitroepen: 'Echt? Wouw, wat gaaf!' Bijna iedereen heeft inmiddels door dat het een goeie grap is, maar ons leuke schoonmoedertje niet. Ze loopt op Ivon af om haar te feliciteren als ze Ivon echt keihard in de lach ziet schieten. Haha, dat was grappig!
Achteraf vertelde ze dat ze al helemaal in d'r hoofd had gezeten met drie kleinkinderen. Soms duurt het wat langer voor het kwartje valt..
Taalgebruik
Jong geleerd is oud gedaan. We moeten nu bewust omgaan met woorden, voor we het weten zegt Roos dingen die we haar niet willen horen/denken zeggen!
Ik geef Roos te eten en maak er een spelletje van. Hup, lepel voor d'r mondje hangen en dan gauw weghalen. Flauw, maar blijkbaar erg grappig.
Marinus: Dat is lullig joh Eef, ze heeft honger!
Ik: Dat is geen goed woord wat je gebruikt hoor!
Marinus: Oh, ze heeft trek dan.
Ohoh, Marinus heeft ook nog wat te leren:-)
Ik geef Roos te eten en maak er een spelletje van. Hup, lepel voor d'r mondje hangen en dan gauw weghalen. Flauw, maar blijkbaar erg grappig.
Marinus: Dat is lullig joh Eef, ze heeft honger!
Ik: Dat is geen goed woord wat je gebruikt hoor!
Marinus: Oh, ze heeft trek dan.
Ohoh, Marinus heeft ook nog wat te leren:-)
zaterdag 19 september 2009
Dom varkentje
En dat mag wel eens gewassen worden. Ja, ik voel me soms echt een dom varkentje. Het is wel een beetje sneu voor varkentjes, want dat zijn echt de domste beesten niet. Maar, ik voel me dan toch een varkentje.
Soms vergeet ik gewoon na te denken. Dat is niet zo slim. En om dan ook nog eens domme dingen te gaan zeggen dat is verre van slim. En daardoor ben ik een vuil varkentje. Niet dat het me wordt aangerekend, alhoewel het wel zo voelt. Maar dat is denk ik eerder mijn probleem dan God's probleem.
Het is eigenlijk een schande dat ik het vulsel in mijn hoofd niet optimaal gebruik. Niet dat alles met de hersenen moet beuren, maar om slimme dingen te zeggen zijn die kwabben best handig. En ze zijn er ook om van te voren over dingen na te denken. En dat laat ik af en toe achterwegen.
En dan ineens iets anders. Sta je in de winkel, Roos in het winkelwagentje. Ze vindt dat aan-een-ander-winkelwagentje-vast-maak-ding erg lekker. Het is koud, je kunt er goed op kauwen en bovendien kan ik het niet uit haar buurt houden. Andere speeltjes aan het wagentje laten haar koud dus denk ik maar 'ach, is goed voor d'r weerstand'. En dan komen er ineens mensen op je af. Nee op Roos. 'Lief kind, dat is heel vies!' (met een boodschap naar moedertje: 'dat laat je je kind toch niet doen?') Ja, lieve help, wat moet ik dan?
Een andere vrouw kwam in de winkel met het idee om een sjaal om Roos te binden zodat er minder valgevaar is. Dat was een aardige opmerking. Ze begon dat haar oudste 24 was. Ik zeg: 'oh, dat ben ik ook'. Ze schrok en zei: 'ja, maar ik word volgend week pas 51.' Ik weer: 'joh, mijn moeder is 52 (ja toch mam?).' En ze schrok nog heviger.
Ik heb haar maar gauw gefeliciteerd met haar aanstaande verjaardag en ben weg gegaan. Dat was geloof ik een grote schrok voor haar, dat je dus wel jong oma kunt worden. Of jong moeder. En dan gebruik ik wel mijn kwabben: 'wat is jong?'
Soms vergeet ik gewoon na te denken. Dat is niet zo slim. En om dan ook nog eens domme dingen te gaan zeggen dat is verre van slim. En daardoor ben ik een vuil varkentje. Niet dat het me wordt aangerekend, alhoewel het wel zo voelt. Maar dat is denk ik eerder mijn probleem dan God's probleem.
Het is eigenlijk een schande dat ik het vulsel in mijn hoofd niet optimaal gebruik. Niet dat alles met de hersenen moet beuren, maar om slimme dingen te zeggen zijn die kwabben best handig. En ze zijn er ook om van te voren over dingen na te denken. En dat laat ik af en toe achterwegen.
En dan ineens iets anders. Sta je in de winkel, Roos in het winkelwagentje. Ze vindt dat aan-een-ander-winkelwagentje-vast-maak-ding erg lekker. Het is koud, je kunt er goed op kauwen en bovendien kan ik het niet uit haar buurt houden. Andere speeltjes aan het wagentje laten haar koud dus denk ik maar 'ach, is goed voor d'r weerstand'. En dan komen er ineens mensen op je af. Nee op Roos. 'Lief kind, dat is heel vies!' (met een boodschap naar moedertje: 'dat laat je je kind toch niet doen?') Ja, lieve help, wat moet ik dan?
Een andere vrouw kwam in de winkel met het idee om een sjaal om Roos te binden zodat er minder valgevaar is. Dat was een aardige opmerking. Ze begon dat haar oudste 24 was. Ik zeg: 'oh, dat ben ik ook'. Ze schrok en zei: 'ja, maar ik word volgend week pas 51.' Ik weer: 'joh, mijn moeder is 52 (ja toch mam?).' En ze schrok nog heviger.
Ik heb haar maar gauw gefeliciteerd met haar aanstaande verjaardag en ben weg gegaan. Dat was geloof ik een grote schrok voor haar, dat je dus wel jong oma kunt worden. Of jong moeder. En dan gebruik ik wel mijn kwabben: 'wat is jong?'
dinsdag 15 september 2009
Ramadan
Vriendin Joke hoorde een kind aan een ander kind uitleggen wat de Ramadan is:
Nou, dat is dat je de hele dag niet eet, en dan na Nikelodeon, vijf minuutjes daarna mag je weer eten.'
Duidelijker kan niet toch?
Nog een tactvolle opmerking rond 15.00 van dezelfde vriendin: (Roos heeft een slaapdag, mm.. dat zouden we allemaal wel eens willen toch?) 'Ik hoop dat ze vandaag nog een keertje wakker wordt..'
Daar ga ik elke dag nog vanuit, dat ze weer wakker wordt :-) En dat doet ze tot nu toe heel braaf!
Nou, dat is dat je de hele dag niet eet, en dan na Nikelodeon, vijf minuutjes daarna mag je weer eten.'
Duidelijker kan niet toch?
Nog een tactvolle opmerking rond 15.00 van dezelfde vriendin: (Roos heeft een slaapdag, mm.. dat zouden we allemaal wel eens willen toch?) 'Ik hoop dat ze vandaag nog een keertje wakker wordt..'
Daar ga ik elke dag nog vanuit, dat ze weer wakker wordt :-) En dat doet ze tot nu toe heel braaf!
donderdag 10 september 2009
Vijf broden en twee vissen
Dát is een goed verhaal. En het is nog een waargebeurd verhaal ook. Ik check net eventjes m'n blog en zie dat een soortgelijke gebeurtenis ook mij is overkomen. De wonderbaarlijke vermeerdering van het aantal lezers!
Ik gok een foutje in het 'count' apparaat, van de 5000 lezer ineens 11.000!
Of alle Stanislas leerlingen hebben mijn blog gevonden en dan ben ik toch iets minder blij. Of misschien ook niet.
Nu ik het toch even over deze blog heb, afgelopen dinsdag heb ik meegedaan aan een onderzoek voor het TNO. Ze hebben een nieuw concept ontworpen voor een netwerkruimte op de tv. Helemaal spacie natuurlijk. Net zoiets als hyves en facebook, maar dan anders.
Ons (groepje computer nerdo's) werd gevraagd naar ons gebruik van dit soort ruimtes op internet en daarna moesten we commentaar geven op het nieuwe concept. Ik zit net te denken of ik geen geheimhouding heb ondertekend, maar dat is geloof ik niet het geval, dus we gaan vrolijk verder.
Conclusie wat betreft het bloggen was dat het pas interessant wordt als je weet dat de blog gelezen wordt. Daar heb ik dus die 'counter' voor. Maar er werden ook vragen gesteld van: 'waarom blog je', 'wanneer gebruik je hyves en waarvoor?' etc. etc.
Het was grappig om te beseffen dat dingen als hyves eigenlijk heel serieus zijn. Er is markt voor, kan geld mee verdiend worden dus heel snuggere studiehoofden die 'onderzoekers' worden genoemd zijn reuze geïnteresseerd.
Eigenlijk is het vaak onnodige tijdverspilling en soms is het gebruik van facebook of hyves handig om afspraken maken, berichtjes te versturen zonder postzegel te hoeven kopen en een brievenbus te zoeken (die tegenwoordig schaars zijn). Maar het voelde goed om eens serieus te praten over deze manier van dagvulling. Mijn persoonlijke conclusie naar aanleiding van het onderzoek is dat ik bang ben dat mijn kinderen later niet eens weten wat een postzegel is, of dat ze allemaal op een ander apparaat contacten onderhouden. Opa en oma kennen ze allemaal van de beeldbuis (dankzij de webcam) en spelletjes spelen ze alleen maar achter de pc. Buiten spelen, 'wat is dat?', is niet meer en uiteindelijk blijven er hersendode mensen over die zijn vergeten om te leven.
Dat gaat hem mooi niet worden!
Ik gok een foutje in het 'count' apparaat, van de 5000 lezer ineens 11.000!
Of alle Stanislas leerlingen hebben mijn blog gevonden en dan ben ik toch iets minder blij. Of misschien ook niet.
Nu ik het toch even over deze blog heb, afgelopen dinsdag heb ik meegedaan aan een onderzoek voor het TNO. Ze hebben een nieuw concept ontworpen voor een netwerkruimte op de tv. Helemaal spacie natuurlijk. Net zoiets als hyves en facebook, maar dan anders.
Ons (groepje computer nerdo's) werd gevraagd naar ons gebruik van dit soort ruimtes op internet en daarna moesten we commentaar geven op het nieuwe concept. Ik zit net te denken of ik geen geheimhouding heb ondertekend, maar dat is geloof ik niet het geval, dus we gaan vrolijk verder.
Conclusie wat betreft het bloggen was dat het pas interessant wordt als je weet dat de blog gelezen wordt. Daar heb ik dus die 'counter' voor. Maar er werden ook vragen gesteld van: 'waarom blog je', 'wanneer gebruik je hyves en waarvoor?' etc. etc.
Het was grappig om te beseffen dat dingen als hyves eigenlijk heel serieus zijn. Er is markt voor, kan geld mee verdiend worden dus heel snuggere studiehoofden die 'onderzoekers' worden genoemd zijn reuze geïnteresseerd.
Eigenlijk is het vaak onnodige tijdverspilling en soms is het gebruik van facebook of hyves handig om afspraken maken, berichtjes te versturen zonder postzegel te hoeven kopen en een brievenbus te zoeken (die tegenwoordig schaars zijn). Maar het voelde goed om eens serieus te praten over deze manier van dagvulling. Mijn persoonlijke conclusie naar aanleiding van het onderzoek is dat ik bang ben dat mijn kinderen later niet eens weten wat een postzegel is, of dat ze allemaal op een ander apparaat contacten onderhouden. Opa en oma kennen ze allemaal van de beeldbuis (dankzij de webcam) en spelletjes spelen ze alleen maar achter de pc. Buiten spelen, 'wat is dat?', is niet meer en uiteindelijk blijven er hersendode mensen over die zijn vergeten om te leven.
Dat gaat hem mooi niet worden!
dinsdag 8 september 2009
Feest is langsgeweest
Mijn grote vriend is Feest. Ik houd van Feest. Gezelligheid alom.
Van het weekend was Feest bij ons langsgeweest. Om samen mijn verjaardag te vieren en dan tegelijkertijd maar Marinus z'n verjaardag. Marinus is niet zo dol op Feest. Maar ik wel, dus vieren we ook graag zijn verjaardag. Dat was ruim een half jaar geleden, maar Feest hadden we toen niet gevierd, dus dat hebben we zaterdag maar goed gedaan. En Feest kwam ook vieren dat we in een reusachtige woning wonen. En daar zijn we dankbaar voor, dus was daar Feest.
En omdat Feest niet zomaar foetsie moet zijn, hebben we maandag ook maar een beetje gefeest, want toen waren Marinus en ik twee jaar getrouwd. Maar omdat Roosje nogal ziek was komt Feest vandaag weer langs, want vandaag ga ik lekker koken om het heugelijke huwelijksfeit te vieren. Tjonge, wat een Feest.
Behalve dat Roos ziek is geweest. Gelukkig maar geweest, ze knapt nu weer een beetje op: Feest!
En op zo'n dag als zaterdag besef ik me des te meer dat ons huis echt groot is. Waar we vorig jaar de eerste gasten naar huis moesten sturen als er een nieuwe lading (max. 5) langskwam, konden we zaterdag iedereen hier herbergen. En we hadden de hele buurt ook nog kunnen uitnodigen, dan pas was het huis vol geweest. Echt een verdriedubbeling van onze oude woning. We feel blessed!
Van het weekend was Feest bij ons langsgeweest. Om samen mijn verjaardag te vieren en dan tegelijkertijd maar Marinus z'n verjaardag. Marinus is niet zo dol op Feest. Maar ik wel, dus vieren we ook graag zijn verjaardag. Dat was ruim een half jaar geleden, maar Feest hadden we toen niet gevierd, dus dat hebben we zaterdag maar goed gedaan. En Feest kwam ook vieren dat we in een reusachtige woning wonen. En daar zijn we dankbaar voor, dus was daar Feest.
En omdat Feest niet zomaar foetsie moet zijn, hebben we maandag ook maar een beetje gefeest, want toen waren Marinus en ik twee jaar getrouwd. Maar omdat Roosje nogal ziek was komt Feest vandaag weer langs, want vandaag ga ik lekker koken om het heugelijke huwelijksfeit te vieren. Tjonge, wat een Feest.
Behalve dat Roos ziek is geweest. Gelukkig maar geweest, ze knapt nu weer een beetje op: Feest!
En op zo'n dag als zaterdag besef ik me des te meer dat ons huis echt groot is. Waar we vorig jaar de eerste gasten naar huis moesten sturen als er een nieuwe lading (max. 5) langskwam, konden we zaterdag iedereen hier herbergen. En we hadden de hele buurt ook nog kunnen uitnodigen, dan pas was het huis vol geweest. Echt een verdriedubbeling van onze oude woning. We feel blessed!
woensdag 2 september 2009
De overkant
Lekker staren en hard peinzen ('wat ga ik typeren!?'). Af en toe op het beeldscherm gericht, maar ik probeer meer nog bij de overburen naar binnen te gluren. Niet dat me dat gaat lukken, op één of andere manier lijken de overburen niet van daglicht te houden. We hebben grote ramen in huis en ik laat door die ramen het liefst zoveel mogelijk zonlicht komen. Dat is wel even anders aan de overkant. Gelukkig bemerk ik af en toe wel leven bij enkele huizen. De huizen zijn in elk geval bewoond. Dat is bij het huis rechts tegenover ons nog onduidelijk. Of er woont een kluizenaar of er wonen wietplantjes. Dat vermoeden hebben wij al een tijdje. Maar de grote vraag is of ik me daar dan druk over moet gaan maken. Wietplantjes zijn rustig, ze maken geen herrie, vieren geen luidruchtige feestjes, zullen nooit bij ons naar binnen gluren, maar als je daar waterschade hebt kan het misschien wel weer te lang duren voordat iemand erachter komt en dan heb je een reusachtig waterballet. Maar gelukkig zijn het niet onze buren en bovendien hebben de vermoedelijke wietplantjes een bovenwoning, dus zou er eerder waterschade bij hun vandaan komen dan elders. En dan zouden we in elk geval weten wat er in het huis woont!
Het klinkt eigenlijk wel alsof ik een soort van stalker ben, dat is niet zo hoor. Ik heb overigens wel eens last gehad van een stalker en dat is niet zo leuk. Behalve dat ik naast debiele Diddle dingen ook een berg van de beste chocolade kreeg. Nou vooruit dan maar, de mystery guest mocht me wel een tijdje stalken.
Misschien dat het sommige-vrouw-eigen is, maar ik vind het heel leuk om bij huizen naar binnen te kijken, te kijken naar hoe mensen hun stulpje hebben ingericht. We wonen hier nu bijna een half jaar, maar ik heb er geen idee van hoe de huizen van de overburen eruit zien! Dus dat wordt een keertje koffie leuten. Dat zal bij de wietplantjes wel een spraakzame boel worden! Mits ik binnenkom.
Het klinkt eigenlijk wel alsof ik een soort van stalker ben, dat is niet zo hoor. Ik heb overigens wel eens last gehad van een stalker en dat is niet zo leuk. Behalve dat ik naast debiele Diddle dingen ook een berg van de beste chocolade kreeg. Nou vooruit dan maar, de mystery guest mocht me wel een tijdje stalken.
Misschien dat het sommige-vrouw-eigen is, maar ik vind het heel leuk om bij huizen naar binnen te kijken, te kijken naar hoe mensen hun stulpje hebben ingericht. We wonen hier nu bijna een half jaar, maar ik heb er geen idee van hoe de huizen van de overburen eruit zien! Dus dat wordt een keertje koffie leuten. Dat zal bij de wietplantjes wel een spraakzame boel worden! Mits ik binnenkom.
donderdag 27 augustus 2009
Ramptoeristen
Er gebeurt eens wat in huize Van de Lagemaat en ineens schieten de leescijfers omhoog! Tjonge, stelletje ramptoeristen hoor, die deze blog lezen ;-)
Ik hoor sommigen van jullie al denken: 'hoe zal het aflopen', of, 'wanneer horen we meer hierover?' Wat een spanning en sensatie. Gelukkig nog geen verder nieuws, geen nieuws is goed nieuws in case of het grote onverzekeringsverhaal.
Wat spanning betreft zijn wij in een goeie buurt gaan wonen. Gisteravond stond er een undercover politieauto en een motoragent in de straat en even later kwam er een ambulance met sirenes aan. Er lag een vrouwtje op straat en er omheen stonden een heleboel mensen. Eén dezer dagen zal ik wel horen van buren wat er gebeurt is. Wil je wat meemaken kom dan in Spoorwijk/Laakkwartier wonen.
Over rampen gesproken. Het was vandaag een rampzalig lange dag. Ik ben meestal maar halve dagen weg en dit is één van de langste dagen dat ik Roos lange tijd niet heb gezien. 'Dat is sneu' hoor ik sommigen denken. Ik gebruik als excuus maar dat ik nog borstvoeding geef (en dat is niet gelogen). We gaan binnenkort maar eens de logeerpartijen uitproberen. Men zegt dat het goed is om te leren loslaten. Ik vind loslaten een ramp. En 'men zegt' vind ik ook maar zo wat, lekker vaag.
Wat men zei over onze onverzekering gaf mij dan wel weer een beetje hoop, waarschijnlijk betalen de eigen verzekeringen (van onze buren) de schade. Men zei namelijk dat er niet zo gauw verhaal wordt gehaald bij een particulier. In dit geval vind ik wat men zegt wel prettig. Nu maar hopen voor goodwill bij de verzekeringen en voor een diepe zucht als alles achter de rug is.
Ik hoor sommigen van jullie al denken: 'hoe zal het aflopen', of, 'wanneer horen we meer hierover?' Wat een spanning en sensatie. Gelukkig nog geen verder nieuws, geen nieuws is goed nieuws in case of het grote onverzekeringsverhaal.
Wat spanning betreft zijn wij in een goeie buurt gaan wonen. Gisteravond stond er een undercover politieauto en een motoragent in de straat en even later kwam er een ambulance met sirenes aan. Er lag een vrouwtje op straat en er omheen stonden een heleboel mensen. Eén dezer dagen zal ik wel horen van buren wat er gebeurt is. Wil je wat meemaken kom dan in Spoorwijk/Laakkwartier wonen.
Over rampen gesproken. Het was vandaag een rampzalig lange dag. Ik ben meestal maar halve dagen weg en dit is één van de langste dagen dat ik Roos lange tijd niet heb gezien. 'Dat is sneu' hoor ik sommigen denken. Ik gebruik als excuus maar dat ik nog borstvoeding geef (en dat is niet gelogen). We gaan binnenkort maar eens de logeerpartijen uitproberen. Men zegt dat het goed is om te leren loslaten. Ik vind loslaten een ramp. En 'men zegt' vind ik ook maar zo wat, lekker vaag.
Wat men zei over onze onverzekering gaf mij dan wel weer een beetje hoop, waarschijnlijk betalen de eigen verzekeringen (van onze buren) de schade. Men zei namelijk dat er niet zo gauw verhaal wordt gehaald bij een particulier. In dit geval vind ik wat men zegt wel prettig. Nu maar hopen voor goodwill bij de verzekeringen en voor een diepe zucht als alles achter de rug is.
dinsdag 25 augustus 2009
Óm het nog even spannend te houden..
blijken we niet goed verzekerd te zijn. In de veronderstelling dat onze studentenverzekering gewoon 12 september afloopt (omdat ik in december 2008 een opzegbrief op de bus heb gedaan) was mijn hartje gerust. Mocht de verzekering verhaal gaan halen, ach.. dan lost onze verzekering het wel op.
Maar nu blijkt omdat ik per februari 2009 ben afgestudeerd dat we niet meer gedekt worden. Dat, terwijl we gewoon elke maand premie betalen.
Hier zakt je broek toch vanaf?
Maar blijkbaar zijn het de kleine lettertjes, hijs ik mijn broek maar weer omhoog, want het is een domme fout van ons.
Waarom geen koeienletters?!!!
Maar.. we mogen dankbaar zijn dat Marinus een schroef in een leiding heeft geboord en geen aansluitingsfout heeft gemaakt, want dan zou geen enkele verzekering uitkeren. En dat zou een failliet familietje van de Lagemaat betekenen. Zover is het nog niet, als het zover komt dan horen jullie het wel weer.
Maar nu blijkt omdat ik per februari 2009 ben afgestudeerd dat we niet meer gedekt worden. Dat, terwijl we gewoon elke maand premie betalen.
Hier zakt je broek toch vanaf?
Maar blijkbaar zijn het de kleine lettertjes, hijs ik mijn broek maar weer omhoog, want het is een domme fout van ons.
Waarom geen koeienletters?!!!
Maar.. we mogen dankbaar zijn dat Marinus een schroef in een leiding heeft geboord en geen aansluitingsfout heeft gemaakt, want dan zou geen enkele verzekering uitkeren. En dat zou een failliet familietje van de Lagemaat betekenen. Zover is het nog niet, als het zover komt dan horen jullie het wel weer.
maandag 24 augustus 2009
Hihihaha
Ondanks gebaal kan er natuurlijk heel wat gelachen worden.
We zitten bij m'n ouders thuis en na het eten lezen ze een stukje uit de bijbel. Het gaat over Petrus die Mozes en Elia ontmoet. Petrus klinkt alsof hij weet wie Mozes is en wie Elia is, hij kan ze in elk geval uit mekaar halen (lijkt wel). Hoe doet ie dat toch?
Zegt zus Adrienne: 'doordat ie zo loopt te jeuken natuurlijk.'
Huh, jeuken?
'Ja, Mozes heeft toch kriebel, Mozeskriebel!'
Tja, zal een bijzondere ontmoeting zijn geweest.
We zitten bij m'n ouders thuis en na het eten lezen ze een stukje uit de bijbel. Het gaat over Petrus die Mozes en Elia ontmoet. Petrus klinkt alsof hij weet wie Mozes is en wie Elia is, hij kan ze in elk geval uit mekaar halen (lijkt wel). Hoe doet ie dat toch?
Zegt zus Adrienne: 'doordat ie zo loopt te jeuken natuurlijk.'
Huh, jeuken?
'Ja, Mozes heeft toch kriebel, Mozeskriebel!'
Tja, zal een bijzondere ontmoeting zijn geweest.
Aquarinus
Deze bijnaam gaf broer Harm Marinus. Ik vond hem wel grappig.
We zijn een dag verder en nu blijkt dat er een schroef in een waterleiding is gedraaid bij het vastzetten van onze vloer. En de schade is nog erger. Gisteren belde de buren van onze buren aan (dus schuin onder ons) en wat denk je? 'Jullie hebben zeker een lekkage gehad?' Nou, kijk, wij hebben daar natuurlijk nooit iets van gemerkt. Zíj hebben de lekkage, zij zitten in de troep. Want bij deze buren is één muur naar de knoppen, het plafond ziet er niet uit en hun laminaat vloer staat bol.
Een tip voor elke klusser: ga niet klussen als de buren op vakantie zijn!
Echt balen dus. Wij balen gigantisch voor de buren. Wij hebben nergens last van, behalve dat we dit weekend zonder water hebben gezeten. Maar dat is ook wel eens goed, kun je misschien van leren dat wij in enorme waterluxe leven.
Maar het is vervelend dat door een klein foutje zo'n ravage is veroorzaakt.
Dat wordt de verzekering bellen..
Wordt vervolgd!
We zijn een dag verder en nu blijkt dat er een schroef in een waterleiding is gedraaid bij het vastzetten van onze vloer. En de schade is nog erger. Gisteren belde de buren van onze buren aan (dus schuin onder ons) en wat denk je? 'Jullie hebben zeker een lekkage gehad?' Nou, kijk, wij hebben daar natuurlijk nooit iets van gemerkt. Zíj hebben de lekkage, zij zitten in de troep. Want bij deze buren is één muur naar de knoppen, het plafond ziet er niet uit en hun laminaat vloer staat bol.
Een tip voor elke klusser: ga niet klussen als de buren op vakantie zijn!
Echt balen dus. Wij balen gigantisch voor de buren. Wij hebben nergens last van, behalve dat we dit weekend zonder water hebben gezeten. Maar dat is ook wel eens goed, kun je misschien van leren dat wij in enorme waterluxe leven.
Maar het is vervelend dat door een klein foutje zo'n ravage is veroorzaakt.
Dat wordt de verzekering bellen..
Wordt vervolgd!
zaterdag 22 augustus 2009
Alle eendjes zwemmen in het water..
En onze onderburen zwemmen vrolijk mee.
We liggen vannacht lekker een paar uurtjes te slapen als de bel gaat. Ik hoor wat gepraat buiten en denk dat het een stelletje pubers zijn. Ik ben ook zo moe dat ik geen moeite wil doen om er achter te komen waarom er is aangebeld. Marinus is echter wakker geworden en luistert vol aandacht naar de gesprekken die buiten worden gevoerd. Hij hoort: 'zullen we dan de politie maar bellen?' en hij schrikt. Later vertelt hij mij dat hij dacht dat er iemand in ons huis aan het rondstruinen was. Dat is niet het geval. Zijn aandacht is in elk geval gewekt, zeker op het moment dat er een brandweerauto en een politieauto voor de deur staan. En opnieuw wordt er aangebeld. Dat zullen vast geen pubers zijn die het leuk vinden om belletje te lellen. Marinus stormt naar beneden. Ik hoor hem met een agente praten over een lek en nu ben ik degene die schrikt. Een gaslek? Oh nee!
Gek he, dat je meteen aan het ergste denkt. Omdat ik mensen zich er niet zo druk om hoor maken denk ik meteen dat het meevalt, ik draai me om en probeer een beetje slaap te vatten. Maar intimi zullen weten dat ik nieuwsgierig ben, ernstig nieuwsgierig. Ik trek wat aan en ga halverwege de trap zitten. En daar staat mevrouw de agent met Marinus te praten. Marinus heeft het over ons Plas Paleis en dat hij daarmee bezig is geweest. En Marinus is handig, maar geen loodgieter.
Blijkt dat de onderburen - net terug van vakantie - een waterballet kunnen opvoeren in hun badkamer. Alles staat blank!
Oh wat erg! Ik denk meteen aan hoe rottig het voor de buren is. Kom je na een rit van 15 uur terug in huis, heb je flinke waterschade. Vervelend!
Maar wat hebben wij relaxte buren zeg. 'We dweilen het wel even op en morgen kijken we ernaar joh, maak je niet druk.' En de buurman is een handige harry (badkamer installateur) en wilt dolgraag helpen! Wat hebben wij het getroffen met hun. En meer nog, een wonder dat onze huizen niet zijn afgefikt. Ze hebben een super de luxe badkamer met een elektrische douchecabine met allerlei snufjes. Water en elektriciteit = kortsluiting?
En gelukkig is het een waterleiding die lekt en niet het riool, dat zou pas smerig zijn!
En zo zie je maar weer, ieder handige harry kan een foutje maken.
We liggen vannacht lekker een paar uurtjes te slapen als de bel gaat. Ik hoor wat gepraat buiten en denk dat het een stelletje pubers zijn. Ik ben ook zo moe dat ik geen moeite wil doen om er achter te komen waarom er is aangebeld. Marinus is echter wakker geworden en luistert vol aandacht naar de gesprekken die buiten worden gevoerd. Hij hoort: 'zullen we dan de politie maar bellen?' en hij schrikt. Later vertelt hij mij dat hij dacht dat er iemand in ons huis aan het rondstruinen was. Dat is niet het geval. Zijn aandacht is in elk geval gewekt, zeker op het moment dat er een brandweerauto en een politieauto voor de deur staan. En opnieuw wordt er aangebeld. Dat zullen vast geen pubers zijn die het leuk vinden om belletje te lellen. Marinus stormt naar beneden. Ik hoor hem met een agente praten over een lek en nu ben ik degene die schrikt. Een gaslek? Oh nee!
Gek he, dat je meteen aan het ergste denkt. Omdat ik mensen zich er niet zo druk om hoor maken denk ik meteen dat het meevalt, ik draai me om en probeer een beetje slaap te vatten. Maar intimi zullen weten dat ik nieuwsgierig ben, ernstig nieuwsgierig. Ik trek wat aan en ga halverwege de trap zitten. En daar staat mevrouw de agent met Marinus te praten. Marinus heeft het over ons Plas Paleis en dat hij daarmee bezig is geweest. En Marinus is handig, maar geen loodgieter.
Blijkt dat de onderburen - net terug van vakantie - een waterballet kunnen opvoeren in hun badkamer. Alles staat blank!
Oh wat erg! Ik denk meteen aan hoe rottig het voor de buren is. Kom je na een rit van 15 uur terug in huis, heb je flinke waterschade. Vervelend!
Maar wat hebben wij relaxte buren zeg. 'We dweilen het wel even op en morgen kijken we ernaar joh, maak je niet druk.' En de buurman is een handige harry (badkamer installateur) en wilt dolgraag helpen! Wat hebben wij het getroffen met hun. En meer nog, een wonder dat onze huizen niet zijn afgefikt. Ze hebben een super de luxe badkamer met een elektrische douchecabine met allerlei snufjes. Water en elektriciteit = kortsluiting?
En gelukkig is het een waterleiding die lekt en niet het riool, dat zou pas smerig zijn!
En zo zie je maar weer, ieder handige harry kan een foutje maken.
vrijdag 21 augustus 2009
Een beetje oneerlijk
Als je door de stad fiets lijkt het wel of iedereen maar denkt dat je overal mag lopen, koprollen en oversteken. En ik cross heel netjes over gebaande fietswegen, maar moet ondertussen de grootste moeite doen om oudjes en mindere oudjes die niet uit hun ogen* (met achterstallig onderhoudt, anders zou je me toch wel zien??) kijken, te ontwijken. Ik doe m'n best en op zo'n moment is de fietsbel een uitvinding. Maar ik zat vandaag op de fietsbelloze fiets van mijn zus en mocht dus heel hard 'tringelingeling' en 'pas op' roepen, om narigheid te voorkomen.
En dan zie je de mensen denken: 'oh ja, ik kan best wel eens kijken of er misschien wat aankomt voordat ik als een blinde vink oversteek.' Mission Accomplished. Maar zouden ze het een volgende keer eerder bedenken??
En eigenlijk ben ik net zo. Loop ik door de stad dan staat mijn brilloze maar slechtziende blik op oneindig. Met Roos bij me is dat wel wat minder, als ik aangefietst wordt is dat geen reuzenramp, als Roos aangefietst wordt is dat toch een ander verhaal. Een beetje oneerlijk he, met twee maten meten wordt dat genoemd toch?
Zo lang ik vrolijk (en slalommend) door de stad fiets is er weinig aan de hand. Ik maak me maar niet druk of boos, want dat is ook een beetje oneerlijk.
* lees: doppen
En dan zie je de mensen denken: 'oh ja, ik kan best wel eens kijken of er misschien wat aankomt voordat ik als een blinde vink oversteek.' Mission Accomplished. Maar zouden ze het een volgende keer eerder bedenken??
En eigenlijk ben ik net zo. Loop ik door de stad dan staat mijn brilloze maar slechtziende blik op oneindig. Met Roos bij me is dat wel wat minder, als ik aangefietst wordt is dat geen reuzenramp, als Roos aangefietst wordt is dat toch een ander verhaal. Een beetje oneerlijk he, met twee maten meten wordt dat genoemd toch?
Zo lang ik vrolijk (en slalommend) door de stad fiets is er weinig aan de hand. Ik maak me maar niet druk of boos, want dat is ook een beetje oneerlijk.
* lees: doppen
woensdag 19 augustus 2009
Fruitvlieg met problemen
Waarschijnlijk heb ik meer problemen met de fruitvlieg dan de fruitvlieg met zichzelf. Maar ik kan hier in huis al het fruit verstoppen, de fruitvliegjes vinden stroomdraadjes erg interessant, ze zitten op het toilet, en vinden ontbijtkoek ook erg lekker. Lekker fruiterig zeg! (Ahum) Misschien dat ik gewoon de verkeerde vlieg voor me heb. Misschien is het wel de koekjesvlieg (broertje van koekiemonster) of de stroom/lichtvlieg; even opladen en hij kan weer licht in de duisternis schenken.
Wat een genot zeg, die beesten in huis (ahum). Naast deze sneu-ige vliegjes met problemen, stortte er vanmorgen keihard(ik schrok ervan op, maarja, ik schrik overal van he:)) een grote vlieg te pletter. Hij dacht door het raam te kunnen vliegen, dus nam een aanvliegje en knalde zo tegen het raam op. Ik dacht dat het raam vervolgens misschien wel een barst zou vertonen, maar helaas voor de vlieg, bleek de vlieg een beetje gebarsten te zijn. Dus ik heb hem maar gauw uit zijn lijden verlost.
En ik heb ons huis met de stofzuiger uit het fruitvliegjesoffensief bevrijd.
We zijn redelijk vliegvrij nu!
Wat een genot zeg, die beesten in huis (ahum). Naast deze sneu-ige vliegjes met problemen, stortte er vanmorgen keihard(ik schrok ervan op, maarja, ik schrik overal van he:)) een grote vlieg te pletter. Hij dacht door het raam te kunnen vliegen, dus nam een aanvliegje en knalde zo tegen het raam op. Ik dacht dat het raam vervolgens misschien wel een barst zou vertonen, maar helaas voor de vlieg, bleek de vlieg een beetje gebarsten te zijn. Dus ik heb hem maar gauw uit zijn lijden verlost.
En ik heb ons huis met de stofzuiger uit het fruitvliegjesoffensief bevrijd.
We zijn redelijk vliegvrij nu!
dinsdag 18 augustus 2009
Koninklijk Kakken in het Plas Paleis
Dat klinkt toch veel leuker dan schoonplassen? Het zijn niet mijn creaties, vieler dank an die Schwester und Muttie. Sneu-ige familie lijkt het wel. Poep en pies lol. Maar dit gaat wel over iets heel serieus, een prachtig toilet! En dat is niet niks. Ik ga alleen steeds naast de pot zitten. Hij is niet alleen hoger, hij is een stukje opzij verplaatst. Elke keer weer spannend wanneer ik datgene wil verrichten hetgeen geschieden moet in openbare waterplaatsen, privaten of andere inrichtingen die daarvoor geschikt zijn, of gewoon, als ik even m'n neus wil poederen.
Wel, ik ga even m'n neus poederen.
Wel, ik ga even m'n neus poederen.
vrijdag 14 augustus 2009
Op het zadel
Stond ik pas op het punt om vanuit mijn werk naar huis te racen op mijn gazelle, is m'n band lek. Aarghh!! Ik dacht dat mijn wereldje instortte, help, hoe kom ik nu thuis? In eerste instantie wilde ik m'n racemonster op het werk laten staan en dan met ov naar huis. Maar laks dat ik ben had ik mijn portemonnee niet bij me en lui dat ik was had ik de puf niet om eerst 20 minuten naar de tram te lopen om bij het uitstappen wederom 20 minuten naar huis te lopen. Bellen naar Marinus en Roos vertellen dat ze nog maar even moest wachten met d'r moedermelkdorst. Ze zou maar water moeten drinken en hopen dat ik op één of andere manier naar huis toe kon komen. Met de auto opgehaald worden? Aantrekkelijk idee, maar niet haalbaar voor Marinus en Roos.
Dus toen bedacht ik me dat mijn fietspomp verstopt zit onder mijn fietstassen (zonder rijbewijs zijn die tassen onmisbaar!) en dat deze pomp (nog) niet gejat was (zoals de zichtbare pomp op mijn vorige, gestolen fiets). Joepie, ik kon tenminste proberen de band op te pompen. Ik hoopte, bad en had een lichtelijk vertrouwen dat ik het wel zou redden naar huis; ik en mijn fietspomp. De fiets was mij goed gezind want het beestje heeft me netjes thuis afgeleverd. En eenmaal thuis liep de band weer leeg. Ik blij, Roos blij en de fiets nog droevig vanwege zijn handicap.
Maar daar gaat gauw wat aan gedaan worden.
Ik bedacht me in elk geval net dat ik niet meteen bij de pakken neer moet gaan zitten, ik ben op mijn zadel gaan zitten en als een gek gaan trappen, dat leverde pas goed resultaat!
Dus toen bedacht ik me dat mijn fietspomp verstopt zit onder mijn fietstassen (zonder rijbewijs zijn die tassen onmisbaar!) en dat deze pomp (nog) niet gejat was (zoals de zichtbare pomp op mijn vorige, gestolen fiets). Joepie, ik kon tenminste proberen de band op te pompen. Ik hoopte, bad en had een lichtelijk vertrouwen dat ik het wel zou redden naar huis; ik en mijn fietspomp. De fiets was mij goed gezind want het beestje heeft me netjes thuis afgeleverd. En eenmaal thuis liep de band weer leeg. Ik blij, Roos blij en de fiets nog droevig vanwege zijn handicap.
Maar daar gaat gauw wat aan gedaan worden.
Ik bedacht me in elk geval net dat ik niet meteen bij de pakken neer moet gaan zitten, ik ben op mijn zadel gaan zitten en als een gek gaan trappen, dat leverde pas goed resultaat!
donderdag 13 augustus 2009
't Opschrikkeritus
En andere ongeneugden van het kampeerleventje op de Betteld.
Daar ben ik dus niet voor in de wieg gelegd.
Roos en ik zijn ons huis in Den-Haag ontvlucht voordat Marinus ons huis om zou toveren in één grote ravage. Natuurlijk met een goed doel: oud toilet -> nieuw toilet. Dat wordt vanaf nu niet schoonzwemmen, maar schoonplassen in huize Van de Lagemaat. Meneer is geslaagd!!
Natuurlijk sprong mijn hart op van blijdschap op het moment dat ik het toilet zag. Dat was een prettig opschrikje.
Maar voordat ik kon genieten van het mooiste toilet van Nederland moest ik eerst heel wat afschrikken op de camping. Op mijn werk zeiden collega's soms tegen me: 'tjonge, jij hebt een slecht geweten'. Dat is geen leuke opmerking, maar blijkbaar schrik ik nou eenmaal graag en snel.
De eerste nacht sliepen Roos en ik in de tent. De tent waar we in sliepen heeft geen binnentent, dus geen beestvrij gedeelte waar je met een gerust hart kunt slapen zonder gewekt te worden door gekriebel om je heen. Roos sliep redelijk veilig, met een hoeslaken over het campingbedje heen. Voordat ik ging slapen moest ik een paar oorwurmen vermoorden. Ik had namelijk verhalen gehoord van mensen die een oorwurmennest in hun oor hadden na hun kampeeravontuur. Dat betekende de tent dus oorwurmvrij maken. Ik zag er drie lopen en riep in eerste instantie vriendin H. om ze de nek om te draaien. Als iemand Gods creaties om zeep moest helpen zou ik het niet zijn. Ik probeerde vervolgens de slaap te vatten, maar de angst voor beestjes in mijn oor zat nog zo diep dat ik af en toe mijn ogen op een kiertje zette. Ik geloofde niet in een oorwurmvrije tent. En ja hoor, ik zag er weer één lopen. Nee, niet één, wel twee, drie! Zo over het tentdoek! Vriendin H. lag in de caravan te slapen dus ik moest zelf maar aan het moorden gaan. Ik bedacht dat ik me maar niet zo moest aanstellen, je gaat toch niet dood van een oorwurmennest in je oren. Ik zou anders de hele nacht niet meer kunnen slapen. Die slaap zat er overigens toch niet in want het regende onweer alsof het oorlog was. Roos wakker, ik wakker, beestjes natuurlijk allemaal de droge veiligheid van de tent opzoeken en daar zaten we dan. Met z’n honderden in de tent. Ik heb een enkel uurtje mijn ogen dicht gehad en toen het ochtend was en Roos mij vriendelijk wekte met een ‘pappapappapa’ (zo heet ik niet Roos, je hebt de verkeerde voor je) deed ik mijn ogen open en daar zag ik: SPIN!!!!
Belangrijk bij de opvoeding is dat je je eigen angsten niet op je kinderen projecteert. Mooi zou het zijn als Roos later met alle liefde spinnen en ander ongedierte beetpakt en van ongewenste plekken wegjaagt. Dan hoef ik dat niet te doen. Dus ik bleef kalm en rustig, probeerde mijn hart weer in het vertrouwde ritme te laten kloppen en verkaste daarna zo snel mogelijk alle spullen naar de stacaravan. Dat doen we dus ook nooit meer!
De volgende nacht lagen Roos en ik ook in de stacaravan. Dat ging prima. We zijn alleen af en toe wakker geschrokken van knikkerende eekhoorntjes op het dak. Daar rolde weer een beukennootje. En nog één. Een stevige wind rukte zo de beukennootjes van de boom om ze op het dak van de caravan te laten belanden om er vervolgens aan de voorkant vanaf te rollen. Daar geloof ik natuurlijk niets van, het waren gewoon eekhoorntjes. Knabbel en Babbel. In elk geval waren de beukennootjes ook een opschrikje waard.
Vriendin H. werd verruild met vriendin Majo (die ooit geblogd heeft). Klinkt niet zo aardig eigenlijk, net alsof ik naar de winkel ben geweest omdat ik niet tevreden was. Maar dat is natuurlijk niet zo.
Vriendin H. moest werken en vriendin Majo was vrij. We dachten leuk een eindje te wandelen naar een dorpje verderop. Dat eindje werd uiteindelijk het eind van de wereld (voor mijn gevoel). Gelukkig zit ik zo in elkaar dat een goed vooruitzicht het leed verzacht. We zouden in élk geval een ijsje gaan scoren in het dorp. Oké, ik loop wel door..
We liepen op een leuk zandpad en af en toe kwamen er fietsers voorbij. Meestal zijn mijn oren zo gespitst (ik hoor immers ook oorwurmen over het tentdoek kriebelen) dat ik de fietsers wel aan hoor komen. Maar op de terugweg kreeg ik toch een hartverzakking. Ineens racete er een mannetje op een fiets voorbij. Ik vrees dat ik hem ook een hartverzakking heb bezorgd want ik schrok nogal luid. En Majo lachen natuurlijk!
’s Avonds lag ik in bed, samen met Majo in het grote bed. Zie ik ineens een spin op mijn kussen, 5 centimeter bij mijn neus vandaan. Ik spring op en besef me ineens dat het helemaal geen spin is, maar gewoon een veertje die uit het kussen steekt. En Majo wederom in een deuk!
Ik wou dat er een middeltje bestond tegen deze ernstige vorm van het opschrikkeritus. Roos lijkt er ook trekjes van te hebben bij harde of onverwachtse geluiden. En dat is natuurlijk niet de bedoeling.
Inmiddels zijn we weer thuis, lekker vertrouwd. Geen fietsers die ineens voorbij komen zoefen (we wonen in Den Haag, de gemiddelde Hagenees maakt herrie), geen oorwurmen in de buurt en geen knikkerende eekhoorntjes. Heerlijk om weer thuis te zijn en schoon te kunnen plassen!
Daar ben ik dus niet voor in de wieg gelegd.
Roos en ik zijn ons huis in Den-Haag ontvlucht voordat Marinus ons huis om zou toveren in één grote ravage. Natuurlijk met een goed doel: oud toilet -> nieuw toilet. Dat wordt vanaf nu niet schoonzwemmen, maar schoonplassen in huize Van de Lagemaat. Meneer is geslaagd!!
Natuurlijk sprong mijn hart op van blijdschap op het moment dat ik het toilet zag. Dat was een prettig opschrikje.
Maar voordat ik kon genieten van het mooiste toilet van Nederland moest ik eerst heel wat afschrikken op de camping. Op mijn werk zeiden collega's soms tegen me: 'tjonge, jij hebt een slecht geweten'. Dat is geen leuke opmerking, maar blijkbaar schrik ik nou eenmaal graag en snel.
De eerste nacht sliepen Roos en ik in de tent. De tent waar we in sliepen heeft geen binnentent, dus geen beestvrij gedeelte waar je met een gerust hart kunt slapen zonder gewekt te worden door gekriebel om je heen. Roos sliep redelijk veilig, met een hoeslaken over het campingbedje heen. Voordat ik ging slapen moest ik een paar oorwurmen vermoorden. Ik had namelijk verhalen gehoord van mensen die een oorwurmennest in hun oor hadden na hun kampeeravontuur. Dat betekende de tent dus oorwurmvrij maken. Ik zag er drie lopen en riep in eerste instantie vriendin H. om ze de nek om te draaien. Als iemand Gods creaties om zeep moest helpen zou ik het niet zijn. Ik probeerde vervolgens de slaap te vatten, maar de angst voor beestjes in mijn oor zat nog zo diep dat ik af en toe mijn ogen op een kiertje zette. Ik geloofde niet in een oorwurmvrije tent. En ja hoor, ik zag er weer één lopen. Nee, niet één, wel twee, drie! Zo over het tentdoek! Vriendin H. lag in de caravan te slapen dus ik moest zelf maar aan het moorden gaan. Ik bedacht dat ik me maar niet zo moest aanstellen, je gaat toch niet dood van een oorwurmennest in je oren. Ik zou anders de hele nacht niet meer kunnen slapen. Die slaap zat er overigens toch niet in want het regende onweer alsof het oorlog was. Roos wakker, ik wakker, beestjes natuurlijk allemaal de droge veiligheid van de tent opzoeken en daar zaten we dan. Met z’n honderden in de tent. Ik heb een enkel uurtje mijn ogen dicht gehad en toen het ochtend was en Roos mij vriendelijk wekte met een ‘pappapappapa’ (zo heet ik niet Roos, je hebt de verkeerde voor je) deed ik mijn ogen open en daar zag ik: SPIN!!!!
Belangrijk bij de opvoeding is dat je je eigen angsten niet op je kinderen projecteert. Mooi zou het zijn als Roos later met alle liefde spinnen en ander ongedierte beetpakt en van ongewenste plekken wegjaagt. Dan hoef ik dat niet te doen. Dus ik bleef kalm en rustig, probeerde mijn hart weer in het vertrouwde ritme te laten kloppen en verkaste daarna zo snel mogelijk alle spullen naar de stacaravan. Dat doen we dus ook nooit meer!
De volgende nacht lagen Roos en ik ook in de stacaravan. Dat ging prima. We zijn alleen af en toe wakker geschrokken van knikkerende eekhoorntjes op het dak. Daar rolde weer een beukennootje. En nog één. Een stevige wind rukte zo de beukennootjes van de boom om ze op het dak van de caravan te laten belanden om er vervolgens aan de voorkant vanaf te rollen. Daar geloof ik natuurlijk niets van, het waren gewoon eekhoorntjes. Knabbel en Babbel. In elk geval waren de beukennootjes ook een opschrikje waard.
Vriendin H. werd verruild met vriendin Majo (die ooit geblogd heeft). Klinkt niet zo aardig eigenlijk, net alsof ik naar de winkel ben geweest omdat ik niet tevreden was. Maar dat is natuurlijk niet zo.
Vriendin H. moest werken en vriendin Majo was vrij. We dachten leuk een eindje te wandelen naar een dorpje verderop. Dat eindje werd uiteindelijk het eind van de wereld (voor mijn gevoel). Gelukkig zit ik zo in elkaar dat een goed vooruitzicht het leed verzacht. We zouden in élk geval een ijsje gaan scoren in het dorp. Oké, ik loop wel door..
We liepen op een leuk zandpad en af en toe kwamen er fietsers voorbij. Meestal zijn mijn oren zo gespitst (ik hoor immers ook oorwurmen over het tentdoek kriebelen) dat ik de fietsers wel aan hoor komen. Maar op de terugweg kreeg ik toch een hartverzakking. Ineens racete er een mannetje op een fiets voorbij. Ik vrees dat ik hem ook een hartverzakking heb bezorgd want ik schrok nogal luid. En Majo lachen natuurlijk!
’s Avonds lag ik in bed, samen met Majo in het grote bed. Zie ik ineens een spin op mijn kussen, 5 centimeter bij mijn neus vandaan. Ik spring op en besef me ineens dat het helemaal geen spin is, maar gewoon een veertje die uit het kussen steekt. En Majo wederom in een deuk!
Ik wou dat er een middeltje bestond tegen deze ernstige vorm van het opschrikkeritus. Roos lijkt er ook trekjes van te hebben bij harde of onverwachtse geluiden. En dat is natuurlijk niet de bedoeling.
Inmiddels zijn we weer thuis, lekker vertrouwd. Geen fietsers die ineens voorbij komen zoefen (we wonen in Den Haag, de gemiddelde Hagenees maakt herrie), geen oorwurmen in de buurt en geen knikkerende eekhoorntjes. Heerlijk om weer thuis te zijn en schoon te kunnen plassen!
donderdag 6 augustus 2009
Lijken en dozen
Een van mijn vriendinnen is Amerikaanse. Dat zorgt regelmatig voor hilariteiten.
Vorig jaar was ze hoogzwanger en stond ze op het punt om te verhuizen rond de bevallingsdatum. Ik raad iedereen aan dat nooit zo te plannen, want het is een hoop gedoe. Ik ging haar (ook zwanger) helpen met spullen inpakken. Ze woonden in een grote, oude en deels beschimmelde gehuurde boerderij. De laatste twee bijvoeglijke naamwoorden waren de redenen om te verhuizen naar een gezellige, ruime en mooie eengezinswoning in Schiedam. Vriendin L. had het tijdens het inpakken van de spullen steeds over 'schouwen'. 'Schouwen? Heb je dan een lijk gevonden ofzo, dat er geschouwd moet worden?'
'Een lijk, een dead body bedoel je?'
'Ja, je hebt het toch over dat je zoveel moet schouwen?'
'Met dozen ja, die moet ik toch schouwen?'
Pling, en het kwartje viel. Met een rijke fantasie kun je allemaal lugubere beelden in je hoofd halen, maar ik liet dat mezelf maar niet toe. Een oude boerderij herbergt een hoop geschiedenis, een hoop spinnenrag en waarschijnlijk in dit geval ook een hoop dode muizen, maar om nou meteen over een heleboel 'dead body's' te fantaseren gaat me een beetje te ver.
Scheveningen kunnen de meeste Amerikanen nu wel uitspreken, dat is de bekendste oefening in Nederlandse taal die er bestaat, maar 'sjouwen' is en blijft een lastig woord. Sjouwen is sowieso lastig als je op het punt staat een kind te werpen en het zware dozen zijn. Daarom zeg ik dus: niet doen!
Deze afgelopen drie dagen bleek het sjouwen er nog niet helemaal in te zitten. L. begon weer over schouwen. Er waren een hoop vliegenlijkjes om te bestuderen, dus schouwen was een mogelijkheid om de tijd mee door te komen in de Ardenne. Maar nee, L. heeft een lesje gekregen in 'sjouwen'. En nu doet ze het nooit meer fout!
Vorig jaar was ze hoogzwanger en stond ze op het punt om te verhuizen rond de bevallingsdatum. Ik raad iedereen aan dat nooit zo te plannen, want het is een hoop gedoe. Ik ging haar (ook zwanger) helpen met spullen inpakken. Ze woonden in een grote, oude en deels beschimmelde gehuurde boerderij. De laatste twee bijvoeglijke naamwoorden waren de redenen om te verhuizen naar een gezellige, ruime en mooie eengezinswoning in Schiedam. Vriendin L. had het tijdens het inpakken van de spullen steeds over 'schouwen'. 'Schouwen? Heb je dan een lijk gevonden ofzo, dat er geschouwd moet worden?'
'Een lijk, een dead body bedoel je?'
'Ja, je hebt het toch over dat je zoveel moet schouwen?'
'Met dozen ja, die moet ik toch schouwen?'
Pling, en het kwartje viel. Met een rijke fantasie kun je allemaal lugubere beelden in je hoofd halen, maar ik liet dat mezelf maar niet toe. Een oude boerderij herbergt een hoop geschiedenis, een hoop spinnenrag en waarschijnlijk in dit geval ook een hoop dode muizen, maar om nou meteen over een heleboel 'dead body's' te fantaseren gaat me een beetje te ver.
Scheveningen kunnen de meeste Amerikanen nu wel uitspreken, dat is de bekendste oefening in Nederlandse taal die er bestaat, maar 'sjouwen' is en blijft een lastig woord. Sjouwen is sowieso lastig als je op het punt staat een kind te werpen en het zware dozen zijn. Daarom zeg ik dus: niet doen!
Deze afgelopen drie dagen bleek het sjouwen er nog niet helemaal in te zitten. L. begon weer over schouwen. Er waren een hoop vliegenlijkjes om te bestuderen, dus schouwen was een mogelijkheid om de tijd mee door te komen in de Ardenne. Maar nee, L. heeft een lesje gekregen in 'sjouwen'. En nu doet ze het nooit meer fout!
vrijdag 31 juli 2009
Vakjargon
Zelfs amateur couturiers praten jargondisch. A la, dat wisten jullie natuurlijk al, voorpand, achterpand, middenbeensnaad en nog veel meer van dat soort begrippen passeren de revu. Maar echte amateurs zoals mijn schoonmoeder en ik doen daar nog een schepje bovenop.
Gisteren hebben we het gehad over compromisknopen, stelspelden en een Toorn-des-Heren-mesje terwijl we bezig waren met mijn project, 'patroonloze zomerbroek: de schoonheidsfout'. De naam van ons baksel zegt genoeg over mijn naaikunsten.
In elk geval..
Er bestaat een handig dingetje waarmee je verkeerd genaaide draadjes kunt loshalen zonder de stof al te erg te ruïneren. Ik kan de meeste naaibegrippen inmiddels uitspreken, maar hoe ze gespeld worden is onbekend terrein voor mijn hoofd. Ik dacht dat dat dingetje een tormesje was, zo klinkt het namelijk. Jesse, het broertje van Marinus, vroeg gisteren hoe dat mesje heette. Ik zeg: 'tormesje, zoiets als een kever alleen dan anders.'
Schoonmoeder: 'nee, het is tornmesje.'
Ik: 'Oh, tornmesje, zoiets als de Toorn des Heren, best eng dus, zo'n mesje.'
Schoonmoeder: 'Nee, God heeft geen mesje nodig hoor, het is torn met één o.'
'O..'
Ondertussen is schoonmoeder bezig met een jurkje voor Roos in te nemen. Hij is way to big voor Roos. Bovendien is het jurkje nog knooploos. Ik heb ooit eens een hele gereedschapskist voor couturiers gekregen van een oud-naaister (gereedschapskist klinkt natuurlijk veel stoerder dan 'naaimandje'). Daar zat een klein potje met knopen in. Fijn als je knopen nodig hebt. Maar er zaten geen mooie knopen tussen voor op Roos d'r jurk, sterker nog, er zaten geen twee dezelfde knopen in!
Toch keken we even naar de (on)mogelijkheden van de knopen uit het potje. 'Zullen we dan toch maar die donkerblauwe erop vastzetten?' 'Tja, ik weet het niet hoor, (vrouwen weten heelveel dingen heel vaak niet) moeten we dat nu wel doen?'
Schoonmoeder: 'we moeten er maar geen compromisknopen op zetten hoor.'
Ik: 'compromisknopen?'
'Ja, die kun je in onsjes bij het naaiwinkeltje kopen, dat zijn knopen die je toch nooit gaat gebruiken.'
'Oh, ja..' zeg ik glimlachend. En het kwartje valt.
(Het was een korte nacht;-))
En dat begrip 'stelspelden' kwam uit de mond van Marinus. Hij was al helemaal tureluurs van de mitrailleur (want zo klinkt de naaimachine van schoonmoeder). Oké, de naaimachine bombardeerde Marinus (die vakantie heeft, dus lekker thuis is en kan meegenieten van vrouwenpraat) tot slachtoffer van de dag. Dat maakte Marinus er niet vriendelijker op. Ik ging mijn probeersel eens aantrekken om te kijken of het op een geslaagd probeersel zou gaan lijken. Maar her en der zaten nog spelden en spelden prikken. Mijn stopwoord was gisteren 'au'. Marinus had blijkbaar geen medelijden met me. Op het moment dat ik bedacht dat er spelden in de broek zaten die ik aan het aantrekken was zei hij: 'nee joh, dat zijn stelspelden, die moet je er niet uithalen!'
Yeah right! En bedankt!
Gisteren hebben we het gehad over compromisknopen, stelspelden en een Toorn-des-Heren-mesje terwijl we bezig waren met mijn project, 'patroonloze zomerbroek: de schoonheidsfout'. De naam van ons baksel zegt genoeg over mijn naaikunsten.
In elk geval..
Er bestaat een handig dingetje waarmee je verkeerd genaaide draadjes kunt loshalen zonder de stof al te erg te ruïneren. Ik kan de meeste naaibegrippen inmiddels uitspreken, maar hoe ze gespeld worden is onbekend terrein voor mijn hoofd. Ik dacht dat dat dingetje een tormesje was, zo klinkt het namelijk. Jesse, het broertje van Marinus, vroeg gisteren hoe dat mesje heette. Ik zeg: 'tormesje, zoiets als een kever alleen dan anders.'
Schoonmoeder: 'nee, het is tornmesje.'
Ik: 'Oh, tornmesje, zoiets als de Toorn des Heren, best eng dus, zo'n mesje.'
Schoonmoeder: 'Nee, God heeft geen mesje nodig hoor, het is torn met één o.'
'O..'
Ondertussen is schoonmoeder bezig met een jurkje voor Roos in te nemen. Hij is way to big voor Roos. Bovendien is het jurkje nog knooploos. Ik heb ooit eens een hele gereedschapskist voor couturiers gekregen van een oud-naaister (gereedschapskist klinkt natuurlijk veel stoerder dan 'naaimandje'). Daar zat een klein potje met knopen in. Fijn als je knopen nodig hebt. Maar er zaten geen mooie knopen tussen voor op Roos d'r jurk, sterker nog, er zaten geen twee dezelfde knopen in!
Toch keken we even naar de (on)mogelijkheden van de knopen uit het potje. 'Zullen we dan toch maar die donkerblauwe erop vastzetten?' 'Tja, ik weet het niet hoor, (vrouwen weten heelveel dingen heel vaak niet) moeten we dat nu wel doen?'
Schoonmoeder: 'we moeten er maar geen compromisknopen op zetten hoor.'
Ik: 'compromisknopen?'
'Ja, die kun je in onsjes bij het naaiwinkeltje kopen, dat zijn knopen die je toch nooit gaat gebruiken.'
'Oh, ja..' zeg ik glimlachend. En het kwartje valt.
(Het was een korte nacht;-))
En dat begrip 'stelspelden' kwam uit de mond van Marinus. Hij was al helemaal tureluurs van de mitrailleur (want zo klinkt de naaimachine van schoonmoeder). Oké, de naaimachine bombardeerde Marinus (die vakantie heeft, dus lekker thuis is en kan meegenieten van vrouwenpraat) tot slachtoffer van de dag. Dat maakte Marinus er niet vriendelijker op. Ik ging mijn probeersel eens aantrekken om te kijken of het op een geslaagd probeersel zou gaan lijken. Maar her en der zaten nog spelden en spelden prikken. Mijn stopwoord was gisteren 'au'. Marinus had blijkbaar geen medelijden met me. Op het moment dat ik bedacht dat er spelden in de broek zaten die ik aan het aantrekken was zei hij: 'nee joh, dat zijn stelspelden, die moet je er niet uithalen!'
Yeah right! En bedankt!
Last op m'n schouders
Ik heb last van de zwaartekracht. Wij zijn momenteel geen vrienden. Eigenlijk zijn de zwaartekracht en ik dat grotendeels nog wel, maar... overdrijven is ook een vak, ik word vaak 'overdrEef' genoemd: toepasselijk. Ik ben blij dat ik met beide benen op de grond sta. Letterlijk gezien dan, verder valt het nog te bezien hoe goed mijn voeten de vloer raken, een van mijn andere bijnamen is 'na-eef'. Wat een creatieveling is die Marinus toch. In die letterlijke zin mag ik blij zijn met de last op mijn schouders, totdat het lastig begint te worden.
Wat word ik toch moe van alles wat ik uit mijn handen laat vallen. Ineens ligt het op de grond! Bestek, speelgoed, Roosje (oh nee, die niet, ik kon d'r nog net op tijd opvangen), Marinus (tackle ik, die telt niet mee), telefoons, pennen en allemaal andere ellende. Het begint me zo langzamerhand te irriteren, in elk geval zo erg dat het me opvalt dat mijn relatie met de zwaartekracht op de proef wordt gesteld.
Ik hoop dat het van tijdelijke aard is, zo lang ik Roos niet laat vallen, kan ik mezelf al het geval vergeven. Maar vervelend is het wel. Gelukkig is het geen wereldramp, zo leer ik een beetje relativeren:-)
Wat word ik toch moe van alles wat ik uit mijn handen laat vallen. Ineens ligt het op de grond! Bestek, speelgoed, Roosje (oh nee, die niet, ik kon d'r nog net op tijd opvangen), Marinus (tackle ik, die telt niet mee), telefoons, pennen en allemaal andere ellende. Het begint me zo langzamerhand te irriteren, in elk geval zo erg dat het me opvalt dat mijn relatie met de zwaartekracht op de proef wordt gesteld.
Ik hoop dat het van tijdelijke aard is, zo lang ik Roos niet laat vallen, kan ik mezelf al het geval vergeven. Maar vervelend is het wel. Gelukkig is het geen wereldramp, zo leer ik een beetje relativeren:-)
dinsdag 28 juli 2009
Een goeie tweede!
Opa was weer bezig hoor. Altijd maar zeuren dat we zo rap mogelijk onze schoenen uit moeten doen in huis, loopt ie zelf de hele avond op z'n 'bowling' schoenen rond.
Inconsequentie ten top!
Ik zeg hem: 'he pa, je hebt je schoenen nog aan.'
Hij schrikt en voelt zich betrapt: 'oh, waarom zeg je dat nu? Ik ben wel inconsequent he.'
'Ja, maar ach, elke gek z'n gebrek, er bestaat niet één perfecte vader op deze aarde. God is perfect.'
Pa: 'maar uhh.. ik ben dan toch wel een goeie tweede?'
Ik: 'natuurlijk ben je dat!'
Inconsequentie ten top!
Ik zeg hem: 'he pa, je hebt je schoenen nog aan.'
Hij schrikt en voelt zich betrapt: 'oh, waarom zeg je dat nu? Ik ben wel inconsequent he.'
'Ja, maar ach, elke gek z'n gebrek, er bestaat niet één perfecte vader op deze aarde. God is perfect.'
Pa: 'maar uhh.. ik ben dan toch wel een goeie tweede?'
Ik: 'natuurlijk ben je dat!'
zaterdag 25 juli 2009
Food
Ruben (broertje van Marinus) over andijvie: 'hoe kun je nou iets eten wat je uit de sloot hebt gevist?'
De Jongens Van De Lagemaat over courgette: 'het zijn net stukjes snot'. Dankbaar he?
Maar gisteren hebben ze wel mooi Moussaka op, nah ja, de gegratineerde kaas en het gehaktprutje is naar binnen gewerkt. Aurbergines zijn ook erg beangstigend.
En Roos geven we nu van alles en nog wat, we streven ernaar dat als ze vier is vraagt om 'provencaalse runderstoofpot' of 'auberginerolletjes met asperges en geitenkaas'. Of gewoon 'doperwtjes, worteltjes met vissticks en gebakken aardappels', dat blijft natuurlijk het lekkerste!
De Jongens Van De Lagemaat over courgette: 'het zijn net stukjes snot'. Dankbaar he?
Maar gisteren hebben ze wel mooi Moussaka op, nah ja, de gegratineerde kaas en het gehaktprutje is naar binnen gewerkt. Aurbergines zijn ook erg beangstigend.
En Roos geven we nu van alles en nog wat, we streven ernaar dat als ze vier is vraagt om 'provencaalse runderstoofpot' of 'auberginerolletjes met asperges en geitenkaas'. Of gewoon 'doperwtjes, worteltjes met vissticks en gebakken aardappels', dat blijft natuurlijk het lekkerste!
donderdag 23 juli 2009
Talentvolle kinderen
Zo jong en al zo theatraal. Hoe is het mogelijk?
En alles vastgelegd op camera!
Roos is Julia, Manuel Romeo. Gelukkig een nieuw plot met een happy end voor deze talentvolle baby's, de liefde spat er in ieder geval vanaf. Toch?
Als je een beetje fantasie hebt kun je bijna een stripboek creeeren waarin baby's de hoofdrol spelen. Een paar leuke kliekjes en je hebt een verhaal.
Afgelopen dinsdag heb ik mijn zebrastreepjes weer geetaleerd. En voordat het zover was, kwamen dreumes (zo heet een baby na zijn eerste verjaardag) Manuel met z'n moeder even naar boven. Roos ging prompt staan in de box (met behulp van een Moeder Reus) en Manuel stond op het punt zijn gitaar te pakken en een serenade ten gehore te brengen. Kliek!
Eigenlijk was Romeo een beetje verlegen, Roos doldwaas en de Moeder Reus te aanwezig in dit tafereel. Want wie heeft er nu gehoord van Shakespeares' Romeo en Julia waar reuzen in voorkomen?
Voor het oog was het in elk geval een leuk en lief tafereeltje.
En er is nog meer talent. Manuel oefent voor James Bond (vertelde z'n moeder). Hij tovert overal een telefoon vandaan, een kaakje is ineens een telefoon evenals een rammelaar. Wouw, dat is pas cool! Nog een paar jaar en de eerste Nederlandse Bond is een feit!
maandag 20 juli 2009
Oestrogeen Chocola
We liggen in bed en Marinus zegt: 'ik weet niet wat het is, maar ik heb ineens zo'n hormoonaanval.'
Ik voel het al aankomen; dit is eng!
Marinus: 'Ja, ik wilde net ineens weer gaan lezen en naar de giraffen toe. Dat heb ik toch nooit gehad he, dat ik tussen de giraffen wilde lopen, samen met jou en Roos.'
Ik: 'Uh nee, vreemd hoor.'
Marinus: 'Hoe zou dat nou komen? Als ik morgen nou vrij was, dan waren we naar de dierentuin gegaan.'
Ik: 'Ik denk dat het komt door de chocolade.'
Marinus: 'Als ik M&M's eet (een zeldzaamheid als hij dat eet) dan heb ik daar toch ook geen last van?'
Ik: 'Nee, dit is speciale chocolade van Lidl, Oestrogeen Chocola. Heb je dat niet gelezen op de verpakking?'
'Oestrogeen Chocola? Hmm.. interessant..'
'Ja, dat is handig voor vrouwen die willen dat hun man ze eens wél begrijpt. Een stukje van die chocolade en de hormonen gieren door je lichaam! Alhoewel ik jou nu niet bepaald begrijp.'
Ik voel het al aankomen; dit is eng!
Marinus: 'Ja, ik wilde net ineens weer gaan lezen en naar de giraffen toe. Dat heb ik toch nooit gehad he, dat ik tussen de giraffen wilde lopen, samen met jou en Roos.'
Ik: 'Uh nee, vreemd hoor.'
Marinus: 'Hoe zou dat nou komen? Als ik morgen nou vrij was, dan waren we naar de dierentuin gegaan.'
Ik: 'Ik denk dat het komt door de chocolade.'
Marinus: 'Als ik M&M's eet (een zeldzaamheid als hij dat eet) dan heb ik daar toch ook geen last van?'
Ik: 'Nee, dit is speciale chocolade van Lidl, Oestrogeen Chocola. Heb je dat niet gelezen op de verpakking?'
'Oestrogeen Chocola? Hmm.. interessant..'
'Ja, dat is handig voor vrouwen die willen dat hun man ze eens wél begrijpt. Een stukje van die chocolade en de hormonen gieren door je lichaam! Alhoewel ik jou nu niet bepaald begrijp.'
zaterdag 18 juli 2009
Bagger Bende
Poep enzo. Niet zo'n alledaags onderwerp. Opzich wel een alledaags onderwerp, maar niet een onderwerp om over te praten, toch?
Ik moet zeggen dat ik redelijk aan poep gewend ben, andermans poep. Nou ja, gewend is misschien niet het juiste woord. Na jaren billen geveegd te hebben doe je het gewoon met verstand op nul. Wat moet, dat moet. En Roosjes poep is nog schattig: 'Joh, Marinus, moet je nou kijken, ze heeft een eerste echte keutel geproduceerd!! Cool!'
Maar hondenpoep, dat is dan weer een heel ander verhaal. Hondenmensen met plasticzakjes en de moed om de hondendrol op te ruimen verdienen een pluim. Want vaak genoeg gebeurt het niet. Begrijpelijk als je drie beren van honden hebt en je een kilo poep per uitlaatbeurt moet opruimen. Maar toch, juist díe drollen zijn het ergste (je staat er haast tot je enkels in, niet doen dus!). En regels zijn regels.
Misschien dat de asograad van een buurt bepaald kan worden door het aantal hondendrollen op de stoep. Hier zijn dat er redelijk wat. En ik zie regelmatig vrouwtjes lopen met een aantal reuzen van honden. Ik heb de moed nog niet gevat eens te vragen wanneer ze van plan was de poep op te ruimen. Of de honden in het gras te laten poepen, in ieder geval daar waar ik mijn voet niet hoef te zetten.
Want poep is gewoon, ja heel gewoon en ook heel vies!
Ik moet zeggen dat ik redelijk aan poep gewend ben, andermans poep. Nou ja, gewend is misschien niet het juiste woord. Na jaren billen geveegd te hebben doe je het gewoon met verstand op nul. Wat moet, dat moet. En Roosjes poep is nog schattig: 'Joh, Marinus, moet je nou kijken, ze heeft een eerste echte keutel geproduceerd!! Cool!'
Maar hondenpoep, dat is dan weer een heel ander verhaal. Hondenmensen met plasticzakjes en de moed om de hondendrol op te ruimen verdienen een pluim. Want vaak genoeg gebeurt het niet. Begrijpelijk als je drie beren van honden hebt en je een kilo poep per uitlaatbeurt moet opruimen. Maar toch, juist díe drollen zijn het ergste (je staat er haast tot je enkels in, niet doen dus!). En regels zijn regels.
Misschien dat de asograad van een buurt bepaald kan worden door het aantal hondendrollen op de stoep. Hier zijn dat er redelijk wat. En ik zie regelmatig vrouwtjes lopen met een aantal reuzen van honden. Ik heb de moed nog niet gevat eens te vragen wanneer ze van plan was de poep op te ruimen. Of de honden in het gras te laten poepen, in ieder geval daar waar ik mijn voet niet hoef te zetten.
Want poep is gewoon, ja heel gewoon en ook heel vies!
woensdag 15 juli 2009
Met m'n hoofd in de wolken
Er waren namelijk heel wat wolken. En tegelijkertijd was er ook heel wat zon. Wat is het toch fijn om van grote hoogten af te roetsjen, dwars door de wolken heen om vervolgens het moment dat je voor het eerst echt verliefd werd her te beleven. Wat zijn kriebels in je buik toch leuk! Wat zijn achtbanen toch leuk!
Maandag was ik (bijna) letterlijk met m'n hoofd in de wolken. Vooral met m'n hoofd in de Goliath en in de Space Shot. Het zou wat zijn als mijn hoofd er niet in zat. Dan hadden we toch een groot probleem gehad.
Het was wel een gezellig dagje daar. En omdat je na zo'n twee achtbaanloze jaren het kriebelgevoel van zo'n achtbaan wel vergeten bent, is de eerste keer in het apparaat best spannend. En achteraf denk ik: Oh.. dit was het al..
Het is maar een momentopname en eventjes dat fijne gevoel. Dan is het weer foetsie. Ik hecht dan toch meer waarde aan het met-elkaar-naar-een-pretpark-gaan gevoel dan aan de ik-krijg-leuke-spannende-kriebels-in-mijn-buik gevoel. Want dat stelt achteraf niet veel voor. Wel als je nog jong bent en het nog nooit hebt gedaan, of ouder en je gaat voor de eerste keer in zo'n vliegmachine (mijn schoonmoeder, pluim voor haar!). Zelfs Roos is in een paar attracties geweest (tjoeke tjoeke tjoek trein en een rond draai ding). Leuk leuk leuk dus!
Zo, dat was dat, feest in de achtbaan!
Wat ook leuk is, is dat ik toch voor de klas ga staan. Ik heb een baan! Nee, niet voor een klas gehandicapten, het zijn een paar uurtjes Mens en Maatschappij op de VMBO afdeling van het Stanislas in Delluft!
Maandag was ik (bijna) letterlijk met m'n hoofd in de wolken. Vooral met m'n hoofd in de Goliath en in de Space Shot. Het zou wat zijn als mijn hoofd er niet in zat. Dan hadden we toch een groot probleem gehad.
Het was wel een gezellig dagje daar. En omdat je na zo'n twee achtbaanloze jaren het kriebelgevoel van zo'n achtbaan wel vergeten bent, is de eerste keer in het apparaat best spannend. En achteraf denk ik: Oh.. dit was het al..
Het is maar een momentopname en eventjes dat fijne gevoel. Dan is het weer foetsie. Ik hecht dan toch meer waarde aan het met-elkaar-naar-een-pretpark-gaan gevoel dan aan de ik-krijg-leuke-spannende-kriebels-in-mijn-buik gevoel. Want dat stelt achteraf niet veel voor. Wel als je nog jong bent en het nog nooit hebt gedaan, of ouder en je gaat voor de eerste keer in zo'n vliegmachine (mijn schoonmoeder, pluim voor haar!). Zelfs Roos is in een paar attracties geweest (tjoeke tjoeke tjoek trein en een rond draai ding). Leuk leuk leuk dus!
Zo, dat was dat, feest in de achtbaan!
Wat ook leuk is, is dat ik toch voor de klas ga staan. Ik heb een baan! Nee, niet voor een klas gehandicapten, het zijn een paar uurtjes Mens en Maatschappij op de VMBO afdeling van het Stanislas in Delluft!
zondag 12 juli 2009
Bleh
Wisten jullie dat cranberrysap heel bitter is. Ik dacht: lekker!
Maar het was toch iets minder lekker.
Maar.. wel gezond!
Maar het was toch iets minder lekker.
Maar.. wel gezond!
Van ellende een hoopje zorgeloosheid
De zin klinkt mooier dan dat ie iets te zeggen heeft he. Tja..
Ik word ouder. Jonger worden we niet, daar is nog nooit wat op gevonden. Behalve troep die het proces vertragen. Maar of je daar nou mooier van wordt.. Botox, smeerseltje dit, smeerseltje dat. Ik werk met bejaarden en uiteindelijk zien ze er allemaal hetzelfde uit: gerimpeld, krom en getekend door het leven. Maar ouderdom is schoonheid hoor. Ik vind oude mensen erg mooi. We hebben een paar Juliaantjes op de afdeling wonen. Vrouwtjes die zo door kunnen gaan voor wijlen Koningin Juliana. En mensen met humor. Humor heelt een hoop wonden (tip).
Ik merk dus ook dat ik ouder wordt. Niet dat ik er ellendiger van word hoor, ik maak me geen zorgen. Maar één zo'n ding waaraan ik merk dat ik ouder word is dat ik van die blubberonderarmen krijg. Haha, klinkt erg onsmakelijk (wederom). Tevens een sein om eens te gaan sporten... ik vind trappenlopen en borstvoeding geven nu nog voldoende, maar misschien moet ik er ook aan gaan geloven..
Ik zeg pas tegen Marinus: joh, jij bent best gespierd.
Marinus: nee joh, hoe kom je daar nou bij?
Ik: nou, dit hier (knijp even in z'n arm)
Marinus (onzeker dat ie is): echt niet hoor, daar is niets gespierds aan.
Ik: nou, dan heb jij best bijzondere anti-zwaartekracht-boven-blubber-armen. Bij jou groeit de blubber naar boven, bij mij naar beneden..
Hoe strak je ook in het pak zit, het gaat erom dat je gezond leeft. Toch?
En wat is nu echte zorgeloosheid? In de achtbaan rondjes crossen! En dat gaan wij morgen doen, yeah! Vet veel zin in joh!!
Ik word ouder. Jonger worden we niet, daar is nog nooit wat op gevonden. Behalve troep die het proces vertragen. Maar of je daar nou mooier van wordt.. Botox, smeerseltje dit, smeerseltje dat. Ik werk met bejaarden en uiteindelijk zien ze er allemaal hetzelfde uit: gerimpeld, krom en getekend door het leven. Maar ouderdom is schoonheid hoor. Ik vind oude mensen erg mooi. We hebben een paar Juliaantjes op de afdeling wonen. Vrouwtjes die zo door kunnen gaan voor wijlen Koningin Juliana. En mensen met humor. Humor heelt een hoop wonden (tip).
Ik merk dus ook dat ik ouder wordt. Niet dat ik er ellendiger van word hoor, ik maak me geen zorgen. Maar één zo'n ding waaraan ik merk dat ik ouder word is dat ik van die blubberonderarmen krijg. Haha, klinkt erg onsmakelijk (wederom). Tevens een sein om eens te gaan sporten... ik vind trappenlopen en borstvoeding geven nu nog voldoende, maar misschien moet ik er ook aan gaan geloven..
Ik zeg pas tegen Marinus: joh, jij bent best gespierd.
Marinus: nee joh, hoe kom je daar nou bij?
Ik: nou, dit hier (knijp even in z'n arm)
Marinus (onzeker dat ie is): echt niet hoor, daar is niets gespierds aan.
Ik: nou, dan heb jij best bijzondere anti-zwaartekracht-boven-blubber-armen. Bij jou groeit de blubber naar boven, bij mij naar beneden..
Hoe strak je ook in het pak zit, het gaat erom dat je gezond leeft. Toch?
En wat is nu echte zorgeloosheid? In de achtbaan rondjes crossen! En dat gaan wij morgen doen, yeah! Vet veel zin in joh!!
vrijdag 10 juli 2009
Keuk je 'n dook, breuk je 'n kak - uhh?
Ja, het eerste woord ging al mis (ik had in m'n hoofd kook, maar typte keuk - huh?) en ik ben te lui om te backspacen. Ik ben meer van de forward. Forward cooking.
Met dank aan Mammaloe, een recept uit de Moerkapelse keuken:
Benodigheden:
broccoli
cherrytomaatjes (1 bakje)
brie (3/4 van de brie gebruik je ongeveer)
gerookte zalm (snippers)
bladerdeeg
geraspte kaas
kruiden (peper, paprikapoeder of iets wat je zelf lekker vindt)
Hoe maak je het klaar? Nou zo:
Broccoli eventjes beetgaar koken (3 min.). De cherrytomaatjes halveren en het vruchtvlees eruit halen. De brie in blokjes snijden.
Dan bedek je je ingevette taartvorm met bladerdeeg. Alle ingrediënten (dus ook de zalmsnippers) door mekaar mixen en in de taartvorm doen. Probeer zo min mogelijk vocht in de taartvorm te krijgen. Bedek de taartvorm met geraspte kaas, beetje kruiden eroverheen en in de oven maar!
Ongeveer 30/35 min. op 180 graden.
Met dank aan Mammaloe, een recept uit de Moerkapelse keuken:
Benodigheden:
broccoli
cherrytomaatjes (1 bakje)
brie (3/4 van de brie gebruik je ongeveer)
gerookte zalm (snippers)
bladerdeeg
geraspte kaas
kruiden (peper, paprikapoeder of iets wat je zelf lekker vindt)
Hoe maak je het klaar? Nou zo:
Broccoli eventjes beetgaar koken (3 min.). De cherrytomaatjes halveren en het vruchtvlees eruit halen. De brie in blokjes snijden.
Dan bedek je je ingevette taartvorm met bladerdeeg. Alle ingrediënten (dus ook de zalmsnippers) door mekaar mixen en in de taartvorm doen. Probeer zo min mogelijk vocht in de taartvorm te krijgen. Bedek de taartvorm met geraspte kaas, beetje kruiden eroverheen en in de oven maar!
Ongeveer 30/35 min. op 180 graden.
Die Schoonouders ook!
Ik denk dat ik niet de enige op deze aardbol ben die hier moeite mee heeft. Vanaf het moment dat je verkering hebt en er niet alleen een geweldige liefde je leven binnen wandeld, maar ook een al dan niet geweldige schoonfamilie, ontkom je er niet aan: hoe noem je ze nou, je schoonouders. Niet 'hé schoonmoeder/vader', dat is een beetje té, bij de voornaam vind ik erg amicaal. Nu we getrouwd zijn wordt de kans groter dat het richting de 'pa en ma' gaat, maar dat vind ik dan toch weer te close = probleem.
Mijn schoonouders hebben dan ook weer een bepaalde associatie met 'pa en ma', geen positieve. Mijn eigen ouders zijn echt 'pa(ppa) en ma(mma)' dus wat dan?
Een creatieve bui leverde ons een tijdje geleden de volgende benamingen op:
Pipo en Mammaloe. Nee, ze hebben geen rode neus en mijn schoonmoeder heet echt geen Loe. Ik heb het een korte tijd geprobeerd. Tot het moment dat er anderen in de buurt waren. Het klonk dan toch wel een beetje vreemd in de oren.
Ik heb het idee dat iedereen dit probleem een beetje probeert te ontwijken. En dat is eigenlijk ook wel de makkelijkste oplossing: 'hé.. uhh..' of 'joehoe!'. Als het maar vrolijk klinkt.
Oh en ik ben nog steeds melaats. Ik voel me ook echt zo sinds mijn buurvrouw zó enorm schrok toen ze mij zag (en zo erg is het toch niet??), achteruit deinsde en me nu al een paar dagen ontwijkt. En ik ben niet eens onaanraakbaar. En vrolijk slikken we nu antibiotica pillen! Hoera:)
Mijn schoonouders hebben dan ook weer een bepaalde associatie met 'pa en ma', geen positieve. Mijn eigen ouders zijn echt 'pa(ppa) en ma(mma)' dus wat dan?
Een creatieve bui leverde ons een tijdje geleden de volgende benamingen op:
Pipo en Mammaloe. Nee, ze hebben geen rode neus en mijn schoonmoeder heet echt geen Loe. Ik heb het een korte tijd geprobeerd. Tot het moment dat er anderen in de buurt waren. Het klonk dan toch wel een beetje vreemd in de oren.
Ik heb het idee dat iedereen dit probleem een beetje probeert te ontwijken. En dat is eigenlijk ook wel de makkelijkste oplossing: 'hé.. uhh..' of 'joehoe!'. Als het maar vrolijk klinkt.
Oh en ik ben nog steeds melaats. Ik voel me ook echt zo sinds mijn buurvrouw zó enorm schrok toen ze mij zag (en zo erg is het toch niet??), achteruit deinsde en me nu al een paar dagen ontwijkt. En ik ben niet eens onaanraakbaar. En vrolijk slikken we nu antibiotica pillen! Hoera:)
woensdag 8 juli 2009
Liberté?
Liberté, egalité et fraternité zijn bekenden woorden voor mensen die geschiedenis wél een boeiend vak hebben gevonden. Of misschien zal een leek iets van herkenning hebben bij het horen van die woorden, ze zijn in elk geval Frans. Woorden die een grote verandering teweeg hebben gebracht. Allereerst in het brein van de mens. Wat is nu eigenlijk vrijheid? De Van Dale beschrijft het begrip wel mooi:
vrij·heid de; v -heden 1 het vrij-zijn; onafhankelijkheid 2 daad die de gewone grenzen overschrijdt: zich -heden veroorloven
Nederland is een vrij land. Vooral nu ik kijk naar de tweede uitleg. De gewone grenzen woorden overschreden. Dat wat ooit gewoon was is niet meer datgene wat ons vrijheid brengt. We moeten verder. Véél verder. En dat eigenlijk al eeuwen lang.
Sommigen van jullie weten dat ik de lerarenopleiding heb gedaan. Eén zo belangrijk ding wat ik heb geleerd tijdens deze opleiding is dat je in een klas veiligheid moet bieden. Een kind ontplooit het best wanneer het zich veilig en geborgen voelt. En hoe krijg je dat dan voor elkaar? Door consequent te zijn en grenzen te stellen. Als je deze informatie doortrekt naar ons landje kun je je toch afvragen of het uberhaupt wel mogelijk is om politiek gezien consequent te zijn.
Kan Nederland zijn inwoners nog enige veiligheid bieden behalve zijn goedgeorganiseerde defensie en de landsgrenzen?
Elke beslissing wordt na een aantal jaar of ongedaan gemaakt, of veranderd. Kennen wij enige vorm van vastigheid? Nederlanders willen graag vrij zijn en dat zou dan betekenen dat alles kan en mag. Van abortus tot aan het homohuwelijk dat in de kerk gesloten moet worden. En wat ik het moeilijke daaraan vind is dat, als je blijkt geeft dat je het niet altijd eens bent met zo'n genomen besluit, dan ben jij de boosdoener.
Ik vind het soms wel moeilijk om ergens voor te staan. Ja, thuis is dat makkelijk, met vrienden (ook degene die niet christelijk zijn) gaat dat nog wel. Maar de discussie is lastig. Ik geloof dat God zo blij is met de kunstwerken die hij heeft gemaakt. Zijn kunstwerken maken er soms alleen zo'n potje van. Ik ook. De keuzes die we maken brengen wel gevolgen met zich mee en die willen we maar al te graag niet onder ogen zien.
Nou, ik moet nu Roos drinken geven. Mijn gepeins gaat vannacht vast verder..
Wordt vervolgd!
vrij·heid de; v -heden 1 het vrij-zijn; onafhankelijkheid 2 daad die de gewone grenzen overschrijdt: zich -heden veroorloven
Nederland is een vrij land. Vooral nu ik kijk naar de tweede uitleg. De gewone grenzen woorden overschreden. Dat wat ooit gewoon was is niet meer datgene wat ons vrijheid brengt. We moeten verder. Véél verder. En dat eigenlijk al eeuwen lang.
Sommigen van jullie weten dat ik de lerarenopleiding heb gedaan. Eén zo belangrijk ding wat ik heb geleerd tijdens deze opleiding is dat je in een klas veiligheid moet bieden. Een kind ontplooit het best wanneer het zich veilig en geborgen voelt. En hoe krijg je dat dan voor elkaar? Door consequent te zijn en grenzen te stellen. Als je deze informatie doortrekt naar ons landje kun je je toch afvragen of het uberhaupt wel mogelijk is om politiek gezien consequent te zijn.
Kan Nederland zijn inwoners nog enige veiligheid bieden behalve zijn goedgeorganiseerde defensie en de landsgrenzen?
Elke beslissing wordt na een aantal jaar of ongedaan gemaakt, of veranderd. Kennen wij enige vorm van vastigheid? Nederlanders willen graag vrij zijn en dat zou dan betekenen dat alles kan en mag. Van abortus tot aan het homohuwelijk dat in de kerk gesloten moet worden. En wat ik het moeilijke daaraan vind is dat, als je blijkt geeft dat je het niet altijd eens bent met zo'n genomen besluit, dan ben jij de boosdoener.
Ik vind het soms wel moeilijk om ergens voor te staan. Ja, thuis is dat makkelijk, met vrienden (ook degene die niet christelijk zijn) gaat dat nog wel. Maar de discussie is lastig. Ik geloof dat God zo blij is met de kunstwerken die hij heeft gemaakt. Zijn kunstwerken maken er soms alleen zo'n potje van. Ik ook. De keuzes die we maken brengen wel gevolgen met zich mee en die willen we maar al te graag niet onder ogen zien.
Nou, ik moet nu Roos drinken geven. Mijn gepeins gaat vannacht vast verder..
Wordt vervolgd!
Gastblogger Gerben!
Aan jou het woord:
e-Cocooning
Cocooning was dat fenomeen in de jaren 70 en 80 dat men zich meer ging
terugtrekken in de eigen knusse huiskamer. Zeg maar 'loungen'. Dat
cocoonen deed je in je rijtjeshuis op een woonerf, op je ribfluwelen
bank in een zitkuil, zippend aan je lauwe Martini, terwijl de rest van
de slecht verlichte ruimte gevuld was met donkerbruine meubelen en
natuurlijk een poef (die heet nu heel hip 'hocker'). Heerlijke tijden.
Terug naar 2009, waar alles '2.0' genoemd wordt: web 2.0, overheid 2.0,
kerk 2.0. Maar wat betekent dat nou, dat 2.0?
'Web 2.0' is een term waarmee de tweede fase in de ontwikkeling van het
World Wide Web wordt beschreven. Met meer interactieve mogelijkheden
kunnen gebruikers zelf de content van websites bepalen. Denk aan het
uitwisselen van plaatjes (Flickr) en filmpjes (youtube), maar ook
communities als Facebook, Twitter, Ikki.nl en Linkedin. Het betreft ook
initiatieven waarbij participatie een rol speelt. Zo heeft de overheid
recent de site "Overheid 2.0 beta" gelanceerd (www.overheid20.nl) waarop
ambtenaren kunnen samenwerken met burgers en andere partijen. Web 2.0 is
zelf bepalen wat je op een bepaalde website wel of niet wilt zien.
Het web opnieuw uitgevonden dus. Ook cocooning keert terug; e-cocooning
is de trend die zich vooral nu - in economisch mindere tijden -
voorkomt. Er is een trend te zien dat men zich terugtrektin de knusse
woonkamer met een laptop op de bank. Meer thuisblijven, maar dan wel
online. veranderingen in de uitgaven en meer doen me familie en intieme
vrienden. En web 2.0 maakt dat mogelijk: je kunt je eigen online
wereldje inrichten.
Het woonerf heet nu het world wide web (kun je ook heerlijk verdwalen).
De zitkuil is vervangen door wireless internetaansluiting: inderdaad
geen fysieke kuil meer, maar je eigen wereldje via je smartphone of
laptop. e-Cocooning dus. Ver weg van de kredietcris en Mexicaanse griep.
Dit artikel is ook verschenen op het weblog van Gerben Bloemendal:
www.schrijfrechten.nl
e-Cocooning
Cocooning was dat fenomeen in de jaren 70 en 80 dat men zich meer ging
terugtrekken in de eigen knusse huiskamer. Zeg maar 'loungen'. Dat
cocoonen deed je in je rijtjeshuis op een woonerf, op je ribfluwelen
bank in een zitkuil, zippend aan je lauwe Martini, terwijl de rest van
de slecht verlichte ruimte gevuld was met donkerbruine meubelen en
natuurlijk een poef (die heet nu heel hip 'hocker'). Heerlijke tijden.
Terug naar 2009, waar alles '2.0' genoemd wordt: web 2.0, overheid 2.0,
kerk 2.0. Maar wat betekent dat nou, dat 2.0?
'Web 2.0' is een term waarmee de tweede fase in de ontwikkeling van het
World Wide Web wordt beschreven. Met meer interactieve mogelijkheden
kunnen gebruikers zelf de content van websites bepalen. Denk aan het
uitwisselen van plaatjes (Flickr) en filmpjes (youtube), maar ook
communities als Facebook, Twitter, Ikki.nl en Linkedin. Het betreft ook
initiatieven waarbij participatie een rol speelt. Zo heeft de overheid
recent de site "Overheid 2.0 beta" gelanceerd (www.overheid20.nl) waarop
ambtenaren kunnen samenwerken met burgers en andere partijen. Web 2.0 is
zelf bepalen wat je op een bepaalde website wel of niet wilt zien.
Het web opnieuw uitgevonden dus. Ook cocooning keert terug; e-cocooning
is de trend die zich vooral nu - in economisch mindere tijden -
voorkomt. Er is een trend te zien dat men zich terugtrektin de knusse
woonkamer met een laptop op de bank. Meer thuisblijven, maar dan wel
online. veranderingen in de uitgaven en meer doen me familie en intieme
vrienden. En web 2.0 maakt dat mogelijk: je kunt je eigen online
wereldje inrichten.
Het woonerf heet nu het world wide web (kun je ook heerlijk verdwalen).
De zitkuil is vervangen door wireless internetaansluiting: inderdaad
geen fysieke kuil meer, maar je eigen wereldje via je smartphone of
laptop. e-Cocooning dus. Ver weg van de kredietcris en Mexicaanse griep.
Dit artikel is ook verschenen op het weblog van Gerben Bloemendal:
www.schrijfrechten.nl
Gedachtenspinsel
Het gaat er niet of ik weet in hoeverre Michael Jackson een relatie had met God. Wat ik wel tof vind is dat zijn begrafenis wordt afgesloten met een gebed. Misschien een heel algemeen, moraliserend gebed, maar toch wordt God de eer gegeven op dat moment. Vond ik wel cool!
BBQ en vrouwen
Ik denk dat dat niet werkt. Gisteren was de afsluitende avond van de Meiden Mall en Speransa. Echt super gezellig joh!
We gingen BBQ-en en op één of andere manier zijn daar toch mannen voor nodig. Ik vroeg aan BBQ-blogger Ewout hoe dat nou werkt. Wanneer weet je wanneer de kolen goed heet zijn? Nou, volgens Ewout weet de doorsnee Nederlander dat dus niet, want wij, ongeduldige Hollanders, zijn al klaar met eten als de BBQ pas goed heet is. Vandaar dus al dat ongare vlees?
Niets voor mij, achter zo'n apparaat. Doe mij maar een ouderwets vuurtje.
De volgende opmerking zegt misschien genoeg over mijn BBQ-kennis. Mijn broer en zijn vriendin kwamen gisteren op bezoek en het ging over de BBQ. Ik zei:
'Joh, vrienden van ons gooien alles op de BBQ, ze hebben zo'n water BBQ, je weet wel..'
Broer: 'Water BBQ? Je bedoelt gewoon een pannetje op een vuurtje?'
Ik: 'Uh.. ja? Nee, nee toch Marinus?'
Wout: ' Oh, je bedoelt zo'n high-tech-stoom-BBQ.'
Ja, die ja.
Ik ben echt van de water BBQ. Die snap ik tenminste!
En even het verslag van een vette bless:
We gingen BBQ-en op de meest regenachtige dag in de afgelopen twee weken. Mensen die ik het vertelde lachte me uit. Ik zei tegen Lian: 'leuke dag hebben we uitgekozen.' Lian: 'joh, we gaan gewoon eerst bidden'.
En tada! Tijdens de BBQ was het droog, net nadat het klaar was ging het regenen!
Leuk he? God is echt leuk!
We gingen BBQ-en en op één of andere manier zijn daar toch mannen voor nodig. Ik vroeg aan BBQ-blogger Ewout hoe dat nou werkt. Wanneer weet je wanneer de kolen goed heet zijn? Nou, volgens Ewout weet de doorsnee Nederlander dat dus niet, want wij, ongeduldige Hollanders, zijn al klaar met eten als de BBQ pas goed heet is. Vandaar dus al dat ongare vlees?
Niets voor mij, achter zo'n apparaat. Doe mij maar een ouderwets vuurtje.
De volgende opmerking zegt misschien genoeg over mijn BBQ-kennis. Mijn broer en zijn vriendin kwamen gisteren op bezoek en het ging over de BBQ. Ik zei:
'Joh, vrienden van ons gooien alles op de BBQ, ze hebben zo'n water BBQ, je weet wel..'
Broer: 'Water BBQ? Je bedoelt gewoon een pannetje op een vuurtje?'
Ik: 'Uh.. ja? Nee, nee toch Marinus?'
Wout: ' Oh, je bedoelt zo'n high-tech-stoom-BBQ.'
Ja, die ja.
Ik ben echt van de water BBQ. Die snap ik tenminste!
En even het verslag van een vette bless:
We gingen BBQ-en op de meest regenachtige dag in de afgelopen twee weken. Mensen die ik het vertelde lachte me uit. Ik zei tegen Lian: 'leuke dag hebben we uitgekozen.' Lian: 'joh, we gaan gewoon eerst bidden'.
En tada! Tijdens de BBQ was het droog, net nadat het klaar was ging het regenen!
Leuk he? God is echt leuk!
dinsdag 7 juli 2009
It's alive?!
Dat is eng, doodeng!
Zit ik achter het bejaarde beestje lekker te naaien, wilt het apparaat er niet meer mee stoppen. En lekker naaien doe ik al niet zoveel, omdat ik het nog niet zo goed kan. Ben ik eindelijk op dreef, slaat de machine op hol!
Een naaimachine heeft een soort van gaspedaal. Ik kan niet autorijden, dus de ervaring met dit pedaal voelt als 'ik-heb-de-controle-over-deze-machine' en dat voelt goed. Maar gisteren voelde dat dus ineens niet zo goed meer toen de machine op de snelste stand bijna m'n vingers meenaaide! Ik dacht, gauw het knopje om, de machine uit, maar nee, ik moest de stroomtoevoer eraf halen! En nu kan ik dus niet meer naaien. Baal baal..
Er is hoop, naast poppendokters zijn er ook naaimachine dokters. Dus daar gaan we dan maar gauw naar op zoek!
Zit ik achter het bejaarde beestje lekker te naaien, wilt het apparaat er niet meer mee stoppen. En lekker naaien doe ik al niet zoveel, omdat ik het nog niet zo goed kan. Ben ik eindelijk op dreef, slaat de machine op hol!
Een naaimachine heeft een soort van gaspedaal. Ik kan niet autorijden, dus de ervaring met dit pedaal voelt als 'ik-heb-de-controle-over-deze-machine' en dat voelt goed. Maar gisteren voelde dat dus ineens niet zo goed meer toen de machine op de snelste stand bijna m'n vingers meenaaide! Ik dacht, gauw het knopje om, de machine uit, maar nee, ik moest de stroomtoevoer eraf halen! En nu kan ik dus niet meer naaien. Baal baal..
Er is hoop, naast poppendokters zijn er ook naaimachine dokters. Dus daar gaan we dan maar gauw naar op zoek!
maandag 6 juli 2009
Klutsknieen
Dat is gek he. Als je jezelf in de spiegel bekijkt valt het wel mee. Alles lijkt redelijk geproportioneerd (lekker lastig woord voor zo'n simpele zin!). Maar als ik vanaf boven naar mezelf kijk, zie ik vooral die enorme klutsknieën. Daarom draag ik graag een broek, of een lange rok. Niet graag een korte. Of een korte jurk met een broek. Dat kan natuurlijk ook. Zo zitten mijn knietjes lekker verstopt onder m'n kleren.
Nu ben ik weer aan het naaien geslagen. Vandaag besloot ik om toch maar een broek te maken van een grote lap stof. Ik eerste instantie twijfelde ik daaraan. Een jurkje zou toch ook wel leuk zijn voor de zomer. Alleen zo lastig met de borstvoeding, zit ik daar in m'n onderbroek te voeden. Hmm.. is het overwegen waard?
De doorslag om toch een broek te maken kwam doordat ik van het weekend mezelf stond te bewonderen in een korte jurk. Toen ik voor de spiegel stond schrok ik weer van die knieën. Oh ja, daarom draag ik niet graag zo'n jurkje. We hebben trouwens sinds kort pas een spiegel waar ik mezelf helemaal in kan zien. Al jaren moet ik - mocht ik mezelf willen bewonderen - op een stoel voor de badkamerspiegel staan (de grammaticacontrole kent alleen maar het woord: bloedsuikerspiegel, dat lijkt me ook een leuke om voor de staan?). We hebben nooit de moeite genomen om een spiegel bij Ikea te halen. En nu kregen we een kledingkast met grote spiegel van familie van familie.
Ik had het vandaag met mijn schoonmoeder over mijn klutsknieën en dat ik daarom dus toch een broek wil maken. Zij zei dat iedereen van die gekke apparaten heeft en dat het helemaal geen klutsknieën zijn. 'Het zou pas wat zijn als je ze niet had, dan liep je zo' (en ze deed het graag voor). We waren bezig met naaien en meestal moet je je patroon op de grond uittekenen. Zo kwamen we erbij dat het best lastig is om zonder knieën een patroon uit te tekenen, of om sowieso zonder knieen op je knieen te zitten. Zie je het al voor je? Plat op de buik, je hebt immers geen knieen! Dan toch maar liever klutsknieen dan geen knieen.
Nu we het toch over knieen hebben; wij hebben een nieuwe bank!
Nu is natuurlijk de grote vraag welke Ikea bank wij hebben aangeschaft. Ik heb er maar een poll van gemaakt. Althans, nu ik dit typ heb ik dat nog niet gedaan, maar dat ga ik dus zo doen.
Oh en wat zijn we er blij mee! Marinus zegt nu al zo vaak dat hij zo blij is met de bank (we hebben het eerder gehad over zijn vorm van vergeetachtigheid he..). En dat is mooi dat hij het zo vaak zegt, dat houdt je dankbaar. Net zo dankbaar als ik met mijn klutsknieen ben!
Ik ben overigens ook vergeetachtig, of eerder ik-wist-het-echt-niet-achtig. Vanavond was er wél meidenmall (meidenavond in het jongerencentrum) en ik was in de veronderstelling dat het alleen morgen zou zijn. BBQ-en op de dag waarop de meeste regen wordt voorspeld. Dat is pas vertrouwen hebben!
Nu ben ik weer aan het naaien geslagen. Vandaag besloot ik om toch maar een broek te maken van een grote lap stof. Ik eerste instantie twijfelde ik daaraan. Een jurkje zou toch ook wel leuk zijn voor de zomer. Alleen zo lastig met de borstvoeding, zit ik daar in m'n onderbroek te voeden. Hmm.. is het overwegen waard?
De doorslag om toch een broek te maken kwam doordat ik van het weekend mezelf stond te bewonderen in een korte jurk. Toen ik voor de spiegel stond schrok ik weer van die knieën. Oh ja, daarom draag ik niet graag zo'n jurkje. We hebben trouwens sinds kort pas een spiegel waar ik mezelf helemaal in kan zien. Al jaren moet ik - mocht ik mezelf willen bewonderen - op een stoel voor de badkamerspiegel staan (de grammaticacontrole kent alleen maar het woord: bloedsuikerspiegel, dat lijkt me ook een leuke om voor de staan?). We hebben nooit de moeite genomen om een spiegel bij Ikea te halen. En nu kregen we een kledingkast met grote spiegel van familie van familie.
Ik had het vandaag met mijn schoonmoeder over mijn klutsknieën en dat ik daarom dus toch een broek wil maken. Zij zei dat iedereen van die gekke apparaten heeft en dat het helemaal geen klutsknieën zijn. 'Het zou pas wat zijn als je ze niet had, dan liep je zo' (en ze deed het graag voor). We waren bezig met naaien en meestal moet je je patroon op de grond uittekenen. Zo kwamen we erbij dat het best lastig is om zonder knieën een patroon uit te tekenen, of om sowieso zonder knieen op je knieen te zitten. Zie je het al voor je? Plat op de buik, je hebt immers geen knieen! Dan toch maar liever klutsknieen dan geen knieen.
Nu we het toch over knieen hebben; wij hebben een nieuwe bank!
Nu is natuurlijk de grote vraag welke Ikea bank wij hebben aangeschaft. Ik heb er maar een poll van gemaakt. Althans, nu ik dit typ heb ik dat nog niet gedaan, maar dat ga ik dus zo doen.
Oh en wat zijn we er blij mee! Marinus zegt nu al zo vaak dat hij zo blij is met de bank (we hebben het eerder gehad over zijn vorm van vergeetachtigheid he..). En dat is mooi dat hij het zo vaak zegt, dat houdt je dankbaar. Net zo dankbaar als ik met mijn klutsknieen ben!
Ik ben overigens ook vergeetachtig, of eerder ik-wist-het-echt-niet-achtig. Vanavond was er wél meidenmall (meidenavond in het jongerencentrum) en ik was in de veronderstelling dat het alleen morgen zou zijn. BBQ-en op de dag waarop de meeste regen wordt voorspeld. Dat is pas vertrouwen hebben!
zaterdag 4 juli 2009
Baan!
Ach, ik vergeet zoveel! Zo ook te vertellen dat ik een baan heb. Per 1 september ga ik aan de slag bij Ipse, werken met gehandicapten. Ik kijk er erg naar uit! En het is flexibel werken, dus goed te regelen!
Dág!
Dág!
vrijdag 3 juli 2009
Hello!
Natuurlijk kun je ook met je fotocamera liedje opnemen. Duhusz.. Daar kom ik pas net achter hihi!
Bij deze het beloofde 'Goodmorning' liedje.
Het is alleen nu geen ochtend meer, maar ach..
Marinus zei trouwens dat The Golden Earring ook veel liedjes heeft bestaande uit drie akkoorden, dus het wordt mij wel vergeven?
Omdat blogspot de video moet laden kan ik ondertussen lekker verder typen.
Gisteren ben ik dus bij de tandarts geweest. En mijn tanden zijn weer lekker wit. Ze staan helaas niet recht, maar daar zou een veel rigoureuzer behandeling voor nodig zijn (bijvoorbeeld een goeie rechtse, of een karatekick). Maar Marinus houdt van me en God heeft me goed gemaakt, dus ik ben blij!
Ik bedacht me gisteren in die stoel hoe het mensen vroeger was vergaan. Wegrottende tanden, constante pijn etc. etc. Wat leven wij toch in een luxueuze wereld!
Ik kan me er soms echt kapot aan ergeren he. Ook aan mezelf. Gewoon het feit dat het grootste deel van de wereld moet leven met veel en veel minder. In veel delen van de wereld kun je niet kiezen wat je kunt eten. Je hebt er alleen maar wortels en uien die er verbouwd kunnen worden. Of rijst. Nou ik ben eigenlijk niet zo dol op rijst (ben er ooit eens ziek van geworden), maar daar (op heelveel plekken op deze wereld) kun je zoiets niet zeggen.
Ik wil me zo graag nuttig maken en niet door maar geld te geven her en der. Ik wil mezelf echt nuttig maken. Ik bid echt dat God voor ons een plek heeft op een plaats waar ik me nuttig kan maken. Niet om de wereld te verbeteren, want dat gaat me niet lukken. Dat is bovendien een te idealistisch doel. Het zijn de kleine dingen die het doen. Hopeloosheid vervangen door een boodschap van Liefde! Nu nog in Den Haag, straks misschien ergens anders?
Tjonge, mijn gedachten nemen echt een sprintje!
Wat ik eigenlijk wilde typeren is dus dat ik zo intens kan genieten van vers fruit. Wij hebben in overvloed. Dat is nog zoiets leuks van een baby in huis hebben. Ik heb net een verse-kersen-en-banaan-met-een-perenijsje-shake gemaakt. Ik ervaar het als een echte luxe! En geniet er vollop van!
Bij deze het beloofde 'Goodmorning' liedje.
Het is alleen nu geen ochtend meer, maar ach..
Marinus zei trouwens dat The Golden Earring ook veel liedjes heeft bestaande uit drie akkoorden, dus het wordt mij wel vergeven?
Omdat blogspot de video moet laden kan ik ondertussen lekker verder typen.
Gisteren ben ik dus bij de tandarts geweest. En mijn tanden zijn weer lekker wit. Ze staan helaas niet recht, maar daar zou een veel rigoureuzer behandeling voor nodig zijn (bijvoorbeeld een goeie rechtse, of een karatekick). Maar Marinus houdt van me en God heeft me goed gemaakt, dus ik ben blij!
Ik bedacht me gisteren in die stoel hoe het mensen vroeger was vergaan. Wegrottende tanden, constante pijn etc. etc. Wat leven wij toch in een luxueuze wereld!
Ik kan me er soms echt kapot aan ergeren he. Ook aan mezelf. Gewoon het feit dat het grootste deel van de wereld moet leven met veel en veel minder. In veel delen van de wereld kun je niet kiezen wat je kunt eten. Je hebt er alleen maar wortels en uien die er verbouwd kunnen worden. Of rijst. Nou ik ben eigenlijk niet zo dol op rijst (ben er ooit eens ziek van geworden), maar daar (op heelveel plekken op deze wereld) kun je zoiets niet zeggen.
Ik wil me zo graag nuttig maken en niet door maar geld te geven her en der. Ik wil mezelf echt nuttig maken. Ik bid echt dat God voor ons een plek heeft op een plaats waar ik me nuttig kan maken. Niet om de wereld te verbeteren, want dat gaat me niet lukken. Dat is bovendien een te idealistisch doel. Het zijn de kleine dingen die het doen. Hopeloosheid vervangen door een boodschap van Liefde! Nu nog in Den Haag, straks misschien ergens anders?
Tjonge, mijn gedachten nemen echt een sprintje!
Wat ik eigenlijk wilde typeren is dus dat ik zo intens kan genieten van vers fruit. Wij hebben in overvloed. Dat is nog zoiets leuks van een baby in huis hebben. Ik heb net een verse-kersen-en-banaan-met-een-perenijsje-shake gemaakt. Ik ervaar het als een echte luxe! En geniet er vollop van!
donderdag 2 juli 2009
Wat is er toch zo bijzonder aan billendoekjes?
Roos ligt op het aankleedkussen. Sinds ze kan draaien doet ze dat ook continue. Als ze bij je op schoot zit moet je uitkijken dat je d'r niet ineens kwijt bent en ze op de grond ligt (gelukkig nog nooit gebeurd!), op het aankleedkussen kost het me veel moeite om haar een schone luier te geven. Waarom leren baby's dat niet eerst; hun eigen luier verschonen?!
Dit is eigenlijk geen bijzonder verhaal, maar ik stond toch te kijken toen ze met alle moeite probeerde de billendoekjes te pakken. Wilde ze dan toch d'r eigen billen schoonmaken?
Nee, blijkbaar is dat plastic lekker om op te kauwen, ze propte zo de verpakking van de billendoekjes in haar mond. Jammie!?
Ik draaide haar terug in de hoop haar luier dicht te krijgen voor het een waterfestijn zou worden. Maar ze werd boos en draaide zich weer naar de billendoekjes. 'Nee Roos, eerst je broekie aan hoor'. Huilend kind dat niet meewerkte was het resultaat.
Blijkbaar zijn de doekjes erg belangrijk..
Erg lekker?
Verslavend misschien?
Nu ze zo beweegelijk wordt, moet ik wel uitkijken. Ik drink soms een beetje vreemd. Gisteren goot ik zo melk over m'n broek heen. Ik gauw een doekje pakken, maar daarbij had ik niet door dat mijn beker met melk er aantrekkelijk uitzag voor Roos. Ook die wilde ze in haar mondje stoppen. Dus toen ik ineens geproest hoorde draaide ik me om. Roos had de halve beker melk over de hoofd heen gegoten. Een melkfeest dit keer! Lekkerrrrr..!
Dit is eigenlijk geen bijzonder verhaal, maar ik stond toch te kijken toen ze met alle moeite probeerde de billendoekjes te pakken. Wilde ze dan toch d'r eigen billen schoonmaken?
Nee, blijkbaar is dat plastic lekker om op te kauwen, ze propte zo de verpakking van de billendoekjes in haar mond. Jammie!?
Ik draaide haar terug in de hoop haar luier dicht te krijgen voor het een waterfestijn zou worden. Maar ze werd boos en draaide zich weer naar de billendoekjes. 'Nee Roos, eerst je broekie aan hoor'. Huilend kind dat niet meewerkte was het resultaat.
Blijkbaar zijn de doekjes erg belangrijk..
Erg lekker?
Verslavend misschien?
Nu ze zo beweegelijk wordt, moet ik wel uitkijken. Ik drink soms een beetje vreemd. Gisteren goot ik zo melk over m'n broek heen. Ik gauw een doekje pakken, maar daarbij had ik niet door dat mijn beker met melk er aantrekkelijk uitzag voor Roos. Ook die wilde ze in haar mondje stoppen. Dus toen ik ineens geproest hoorde draaide ik me om. Roos had de halve beker melk over de hoofd heen gegoten. Een melkfeest dit keer! Lekkerrrrr..!
woensdag 1 juli 2009
Mensen zijn Zeldzaam
In het ziekenhuis hing een bordje. Er hangen wel meer bordjes, maar dit was een leuk bordje. Je kunt nu denken aan het bordje 'toilet ->' of 'toilet <-', die zijn vaak ook wel leuk, vooral in tijden van hoge nood. Maar dit was een ander soort bordje:
'In tijden van drukte werkt hier geen personeel, maar werken hier mensen. Deze zijn zeldzaam, dus wees er zuinig mee.'
Dat vergeten we als we gestrest zijn misschien vaak: de Ander.
'In tijden van drukte werkt hier geen personeel, maar werken hier mensen. Deze zijn zeldzaam, dus wees er zuinig mee.'
Dat vergeten we als we gestrest zijn misschien vaak: de Ander.
Cursus Creatief Parkeren
Ik hoor zo her en der wel eens dat mensen (meestal vrouwen) moeite hebben met inparkeren. Ik heb geen recht van spreken, want ik kan zelf niet eens het onderscheid maken tussen het gaspedaal en het koppelingspedaal, maar daarom juist deze blog.
Mocht je niet kunnen parkeren, moet je gewoon in Laakkwartier oefenen. Hier is het normaal dat mensen hun auto met de neus op de stoep en het achterwerk midden op de weg parkeren. Tja.. ruimtegebrek spekt het creatieve brein. Wij hebben een klein autootje, dus dat half-stoep-half-weg parkeren wordt hier geaccepteerd.
Andere manieren van parkeren zijn dat als je maar nét tussen twee auto's past, je de ene auto een kras bezorgd (je moet immers een hele scherpe bocht maken om er tussen te passen), de andere auto eens stukkie naar achteren duwt met je bumper en zo wring je je eigen auto op een parkeerplek. (Dit zag ik een paar weken terug gebeuren, 's avonds laat, mijn mond hing open van verbazing!)En je hoeft niet bang te zijn dat je de volgende ochtend er niet uit komt, dan herhaalt het ritueel zich gewoon. Alleen dan andersom.
Gisteren was er blijkbaar een belangrijke wedstrijd bij Voetbal Vereniging Laak. De drukte op de weg en langs het veld (midden in een woonwijk) zou kunnen duiden op een wedstrijd tussen Ado en Laak. Dat betekende dus dat er erg veel creatievelingen in onze wijk geparkeerd stonden. Dat betekende tevens dat er in een straal van 1 kilometer voor ons geen parkeerplekje was. En wij zijn Hagenezen en in dit geval luie Hagenezen. Dus Marinus propte ons roestbakkie tussen twee auto's in een bocht.
Héél creatief!
Nu maar hopen dat onze voorkant er niet vanaf wordt gereden:-)
Mocht je moeite hebben met parkeren, voel je welkom om bij ons (vooral 's avonds, dan zijn de meeste plekjes wel bezet) koffie te komen leuten. En oefenen maar!
Mocht je niet kunnen parkeren, moet je gewoon in Laakkwartier oefenen. Hier is het normaal dat mensen hun auto met de neus op de stoep en het achterwerk midden op de weg parkeren. Tja.. ruimtegebrek spekt het creatieve brein. Wij hebben een klein autootje, dus dat half-stoep-half-weg parkeren wordt hier geaccepteerd.
Andere manieren van parkeren zijn dat als je maar nét tussen twee auto's past, je de ene auto een kras bezorgd (je moet immers een hele scherpe bocht maken om er tussen te passen), de andere auto eens stukkie naar achteren duwt met je bumper en zo wring je je eigen auto op een parkeerplek. (Dit zag ik een paar weken terug gebeuren, 's avonds laat, mijn mond hing open van verbazing!)En je hoeft niet bang te zijn dat je de volgende ochtend er niet uit komt, dan herhaalt het ritueel zich gewoon. Alleen dan andersom.
Gisteren was er blijkbaar een belangrijke wedstrijd bij Voetbal Vereniging Laak. De drukte op de weg en langs het veld (midden in een woonwijk) zou kunnen duiden op een wedstrijd tussen Ado en Laak. Dat betekende dus dat er erg veel creatievelingen in onze wijk geparkeerd stonden. Dat betekende tevens dat er in een straal van 1 kilometer voor ons geen parkeerplekje was. En wij zijn Hagenezen en in dit geval luie Hagenezen. Dus Marinus propte ons roestbakkie tussen twee auto's in een bocht.
Héél creatief!
Nu maar hopen dat onze voorkant er niet vanaf wordt gereden:-)
Mocht je moeite hebben met parkeren, voel je welkom om bij ons (vooral 's avonds, dan zijn de meeste plekjes wel bezet) koffie te komen leuten. En oefenen maar!
dinsdag 30 juni 2009
Jus de Visage
Vreemde titel, maar we zijn dan ook in een vreemde episode belandt.
Ons gezicht is onherkenbaar verminkt, dit is lichtelijk overdreven, maar toch.. een pretje is het niet. Eigenlijk moeten we in quarantaine, maar dat zou onze levenskwaliteit drastisch verminderen. En juist de kwaliteit des levens hebben we nodig om hier bovenop te komen.
Marinus en ik hebben krentenbaard. Nog niet in de erge vormen die je ziet als je op 'google afbeeldingen' gaat zoeken naar het resultaat van deze bacterie. Niet doen! zou ik zeggen. Ik werd er kriegel van.
Het valt allemaal best mee, het is bovenal vervelend. En het getuigd van een verminderde weerstand.
Ik besef me nu dat het voor iemand met een chronische huidziekte echt lastig is om blij te zijn met jezelf. Dat is iets wat je moet leren. Ik zei tegen Marinus: 'joh, we moeten gewoon ****** hebben aan iedereen!' En dat moeten we ook wel, maar is toch een hele opgave als je de boodschappen moet doen, of moet werken.
We dachten van het weekend dat we wel tot maandag konden wachten voor een bezoek aan de huisarts. Ik belde maandagochtend meteen op om te vragen of we bij het inloopspreekuur konden komen. Zoiets bestaat in deze wijk dus niet. 'Nee mevrouw, de eerstvolgende mogelijkheid is volgende week dinsdag.' Wat!!??? Dinsdag pas, krijgt het heen en weer maar! Ik vertelde mevrouw de assistente nog dat we alleen langs wilden komen om een recept mee te krijgen. Dat hoeft niet lang te duren. Maar nee, we hebben geen hartaanval of iets van die aard, dus zijn we pas volgende week aan de beurt. Aarghh! Irritant! Dit is besmettelijk en zolang Roos het nog niet heeft kan ik opgelucht ademhalen. Willen we een pandemie veroorzaken, dan moeten we er inderdaad tot dinsdag mee lopen.
Moeders zijn geweldig. In tijden van verdriet, boosheid en radeloosheid weten zij altijd het juiste advies te geven. Ik belde meteen m'n moedertje op. Ze zei dat we naar de Spoed Eisende Hulp moesten bellen om te vragen of we langs konden komen. Zo gezegd, zo gedaan. 'Dit is niet de normale gang van zaken, maar in jullie geval begrijp ik volkomen dat jullie willen komen.' Joepie, daar konden we wel langs!
Gisteren samen twee uur in het ziekenhuis zitten wachten. En na een consult van 5 minuten kregen we recepten voor medicijnen mee.
En medicijnen doen wonderen, net zoals water wonderen verricht bij semi-dode plantjes. Wij bloeien weer op, en de krentenbaard bloeit wat minder!
Ik ben dol op groenten (dit is voor de overgang op 'jus'). Ik ben eigenlijk dol op de warme maaltijd! Marinus vertelde me gisteren dat hij graag een ouderwets prakje wilt eten, maar dan wel met jus. En eigenlijk maak ik nooit jus, omdat ik het niet kan. Fruit eten we allebei graag, maar die verminderde weerstand zit hem dan toch in de groenten? Ik ga vanaf nu dus leren goeie jus te maken. Niet voor mij, maar voor Marinus. Dan kan hij zijn groenten onherkenbaar door zijn aardappels prakken en verminken. En met jus smaakt het toch altijd lekker (aldus Marinus).
Ons gezicht is onherkenbaar verminkt, dit is lichtelijk overdreven, maar toch.. een pretje is het niet. Eigenlijk moeten we in quarantaine, maar dat zou onze levenskwaliteit drastisch verminderen. En juist de kwaliteit des levens hebben we nodig om hier bovenop te komen.
Marinus en ik hebben krentenbaard. Nog niet in de erge vormen die je ziet als je op 'google afbeeldingen' gaat zoeken naar het resultaat van deze bacterie. Niet doen! zou ik zeggen. Ik werd er kriegel van.
Het valt allemaal best mee, het is bovenal vervelend. En het getuigd van een verminderde weerstand.
Ik besef me nu dat het voor iemand met een chronische huidziekte echt lastig is om blij te zijn met jezelf. Dat is iets wat je moet leren. Ik zei tegen Marinus: 'joh, we moeten gewoon ****** hebben aan iedereen!' En dat moeten we ook wel, maar is toch een hele opgave als je de boodschappen moet doen, of moet werken.
We dachten van het weekend dat we wel tot maandag konden wachten voor een bezoek aan de huisarts. Ik belde maandagochtend meteen op om te vragen of we bij het inloopspreekuur konden komen. Zoiets bestaat in deze wijk dus niet. 'Nee mevrouw, de eerstvolgende mogelijkheid is volgende week dinsdag.' Wat!!??? Dinsdag pas, krijgt het heen en weer maar! Ik vertelde mevrouw de assistente nog dat we alleen langs wilden komen om een recept mee te krijgen. Dat hoeft niet lang te duren. Maar nee, we hebben geen hartaanval of iets van die aard, dus zijn we pas volgende week aan de beurt. Aarghh! Irritant! Dit is besmettelijk en zolang Roos het nog niet heeft kan ik opgelucht ademhalen. Willen we een pandemie veroorzaken, dan moeten we er inderdaad tot dinsdag mee lopen.
Moeders zijn geweldig. In tijden van verdriet, boosheid en radeloosheid weten zij altijd het juiste advies te geven. Ik belde meteen m'n moedertje op. Ze zei dat we naar de Spoed Eisende Hulp moesten bellen om te vragen of we langs konden komen. Zo gezegd, zo gedaan. 'Dit is niet de normale gang van zaken, maar in jullie geval begrijp ik volkomen dat jullie willen komen.' Joepie, daar konden we wel langs!
Gisteren samen twee uur in het ziekenhuis zitten wachten. En na een consult van 5 minuten kregen we recepten voor medicijnen mee.
En medicijnen doen wonderen, net zoals water wonderen verricht bij semi-dode plantjes. Wij bloeien weer op, en de krentenbaard bloeit wat minder!
Ik ben dol op groenten (dit is voor de overgang op 'jus'). Ik ben eigenlijk dol op de warme maaltijd! Marinus vertelde me gisteren dat hij graag een ouderwets prakje wilt eten, maar dan wel met jus. En eigenlijk maak ik nooit jus, omdat ik het niet kan. Fruit eten we allebei graag, maar die verminderde weerstand zit hem dan toch in de groenten? Ik ga vanaf nu dus leren goeie jus te maken. Niet voor mij, maar voor Marinus. Dan kan hij zijn groenten onherkenbaar door zijn aardappels prakken en verminken. En met jus smaakt het toch altijd lekker (aldus Marinus).
zondag 28 juni 2009
Armgeluid
Ik help een meneer met wassen en aankleden. Oude mensenarmpjes door smalle armsgaten krijgen is altijd een crime. Daar zijn opzich genoeg trucjes voor, maar dat wil niet zeggen dat het dan altijd makkelijk gaat. Bovendien maken oude armen meer geluid, ze piepen en kraken!
Maar die meneer moet zijn arm dus door het armsgat van z'n hemd krijgen. Ik help hem een hand, maar toch hoor ik ineens een nare kraak. Een kraak die jonge mensen ook wel eens produceren (vooral jonge mensen die het leuk vinden om te kraken).
Ik vraag aan meneer: Heb ik nou uw arm gebroken? (Bij wijze van grap, ik verwacht nu een 'nee hoor').
Zegt meneer: Ja, een beetje!
Ik weer: Oh, dan moeten we hem maar gauw weer recht zetten!
Meneer: Ach nee joh, ik heb m'n andere arm toch nog?
We zouden allemaal eens zo gemakkelijk in het leven moeten staan!
Maar die meneer moet zijn arm dus door het armsgat van z'n hemd krijgen. Ik help hem een hand, maar toch hoor ik ineens een nare kraak. Een kraak die jonge mensen ook wel eens produceren (vooral jonge mensen die het leuk vinden om te kraken).
Ik vraag aan meneer: Heb ik nou uw arm gebroken? (Bij wijze van grap, ik verwacht nu een 'nee hoor').
Zegt meneer: Ja, een beetje!
Ik weer: Oh, dan moeten we hem maar gauw weer recht zetten!
Meneer: Ach nee joh, ik heb m'n andere arm toch nog?
We zouden allemaal eens zo gemakkelijk in het leven moeten staan!
zaterdag 27 juni 2009
Nu we het toch over geurtjes hebben..
Dit weer werkt ook lekker mee. Zelfs Roos zweet zich peentjes!
Het is overigens wel mooi weer om als excuus heel veel waterijsjes te eten. Of een Swirl! Poe-hee, dat is lekker! (Dank je wel Marleen!)
En het lijkt nog een beetje gezond, ijs met verse vruchten (en chocola en caramel).
Maar eh.. heet is het hoor! Doe mij maar Lekker-Lente-Weer of Heerlijke-Herfst-Sfeer.
Maarja, dat kan je niet zomaar bestellen.
Oh ja, en met die hitte gaan mensen buiten feestjes vieren. Hagenezen houden wel van een feestje, maar om daarbij nou meteen je karaoke set te voorschijn te toveren en vals te zingen! En heel hard! Arghh..
Kijk, als ik van te voren weet (doe een briefje door de brievenbus ofzo) dat je herrie maakt tot 00.00, dat weet ik dat er een einde aan komt. Maar dat wist ik gisteren dus niet. Ik was blij dat het tot 00.00 duurde, want ik moest alle ramen dicht doen (in deze hitte!!= nog meer zweten!) om één oog dicht te krijgen. Dat andere oog ergerde zich stierlijk aan de herrie die ons huis bijna deed trillen op z'n fundamenten. Sommige mensen komen echt van planeet IDAMAMEDRBMT (ik-denk-alleen-maar-aan-mezelf-en-de-rest-boeit-me-niet).
Ik denk dat ik me nog moet aanpassen aan dit Den Haag. Het heeft z'n charmes hoor, ik moet gewoon geduld hebben en het me niet zo aantrekken.
Ik doe m'n best, eerst maar even een koude douche!
Het is overigens wel mooi weer om als excuus heel veel waterijsjes te eten. Of een Swirl! Poe-hee, dat is lekker! (Dank je wel Marleen!)
En het lijkt nog een beetje gezond, ijs met verse vruchten (en chocola en caramel).
Maar eh.. heet is het hoor! Doe mij maar Lekker-Lente-Weer of Heerlijke-Herfst-Sfeer.
Maarja, dat kan je niet zomaar bestellen.
Oh ja, en met die hitte gaan mensen buiten feestjes vieren. Hagenezen houden wel van een feestje, maar om daarbij nou meteen je karaoke set te voorschijn te toveren en vals te zingen! En heel hard! Arghh..
Kijk, als ik van te voren weet (doe een briefje door de brievenbus ofzo) dat je herrie maakt tot 00.00, dat weet ik dat er een einde aan komt. Maar dat wist ik gisteren dus niet. Ik was blij dat het tot 00.00 duurde, want ik moest alle ramen dicht doen (in deze hitte!!= nog meer zweten!) om één oog dicht te krijgen. Dat andere oog ergerde zich stierlijk aan de herrie die ons huis bijna deed trillen op z'n fundamenten. Sommige mensen komen echt van planeet IDAMAMEDRBMT (ik-denk-alleen-maar-aan-mezelf-en-de-rest-boeit-me-niet).
Ik denk dat ik me nog moet aanpassen aan dit Den Haag. Het heeft z'n charmes hoor, ik moet gewoon geduld hebben en het me niet zo aantrekken.
Ik doe m'n best, eerst maar even een koude douche!
donderdag 25 juni 2009
Praatjesgeur
Uit de Eva:
'En wat dacht je van die vent die zei: "Ik heb een halfjaar niet tegen mijn vrouw gepraat." "Oh," zei zijn vriend, "huwelijksproblemen?" "Nee hoor," antwoordde de man, "ik wilde haar gewoon niet onderbreken."
Grappig, vind zelfs ik. Een typisch voorbeeld van een vooroordeel over dé vrouw.
Over het algemeen sta ik wel bekend om mijn vele geklets of in elk geval dat ik een aanwezig persoon ben. Daar ben ik overigens echt niet altijd trots op hoor, want aanwezig zijn in combinatie met impulsiviteit = soms dingen zeggen waar je beter van te voren over na had kunnen denken (en waar ik dus spijt van heb), of een enkele keer een hilarische situatie.
Maar de laatste tijd vind ik mezelf niet passen in dat vooroordeel. Marinus kan het met me eens zijn en hij kan het zelfs ruiken! Hihi, ik ga even heel openhartig doen hoor. Gisteren kwam ie thuis en wilde hij me niet echt van harte een kus geven. Ik vermoedde dat er wat achter zat en vroeg hem: 'stink ik dan uit m'n mond ofzo? Ik heb gewoon m'n tanden gepoetst.' Ik had het bij het rechte eind en om het leed iets te verzachten zei Marinus: 'dat komt gewoon omdat je te weinig praat.'
Tja.. ik klets opzich heel wat af met Roosje, maar lange en diepgaande gesprekken zijn het niet. Misschien wel voor Roos, want voor haar is alles nog interessant. Ik probeer de schade altijd in te halen als Marinus thuis komt, maar hij moet altijd een uurtje acclimatiseren en dus negeer ik hem als hij digitale poppetjes neerknalt of zoals tegenwoordig supertechnische robots bouwt die tegen elkaar moeten vechten. Dat is natuurlijk veel interessanter dan het gezwets van je vrouw aanhoren over hoe vies de ramen wel niet waren en hoe groen Roos d'r poep eruit zag!
Ik moet dus meer praten!
Zijn er mensen met hetzelfde probleem? Je mag altijd bellen hoor. Misschien dat ik dan aan mijn praat-tax kom zodat ik niet meer uit m'n mond stink als Marinus thuis kom. Ik zing nu overigens ook maar de hele dag voor Roosje, maar jammer gevolg daarvan is dat ik schor word en niet meer kán praten!
Dáág!
'En wat dacht je van die vent die zei: "Ik heb een halfjaar niet tegen mijn vrouw gepraat." "Oh," zei zijn vriend, "huwelijksproblemen?" "Nee hoor," antwoordde de man, "ik wilde haar gewoon niet onderbreken."
Grappig, vind zelfs ik. Een typisch voorbeeld van een vooroordeel over dé vrouw.
Over het algemeen sta ik wel bekend om mijn vele geklets of in elk geval dat ik een aanwezig persoon ben. Daar ben ik overigens echt niet altijd trots op hoor, want aanwezig zijn in combinatie met impulsiviteit = soms dingen zeggen waar je beter van te voren over na had kunnen denken (en waar ik dus spijt van heb), of een enkele keer een hilarische situatie.
Maar de laatste tijd vind ik mezelf niet passen in dat vooroordeel. Marinus kan het met me eens zijn en hij kan het zelfs ruiken! Hihi, ik ga even heel openhartig doen hoor. Gisteren kwam ie thuis en wilde hij me niet echt van harte een kus geven. Ik vermoedde dat er wat achter zat en vroeg hem: 'stink ik dan uit m'n mond ofzo? Ik heb gewoon m'n tanden gepoetst.' Ik had het bij het rechte eind en om het leed iets te verzachten zei Marinus: 'dat komt gewoon omdat je te weinig praat.'
Tja.. ik klets opzich heel wat af met Roosje, maar lange en diepgaande gesprekken zijn het niet. Misschien wel voor Roos, want voor haar is alles nog interessant. Ik probeer de schade altijd in te halen als Marinus thuis komt, maar hij moet altijd een uurtje acclimatiseren en dus negeer ik hem als hij digitale poppetjes neerknalt of zoals tegenwoordig supertechnische robots bouwt die tegen elkaar moeten vechten. Dat is natuurlijk veel interessanter dan het gezwets van je vrouw aanhoren over hoe vies de ramen wel niet waren en hoe groen Roos d'r poep eruit zag!
Ik moet dus meer praten!
Zijn er mensen met hetzelfde probleem? Je mag altijd bellen hoor. Misschien dat ik dan aan mijn praat-tax kom zodat ik niet meer uit m'n mond stink als Marinus thuis kom. Ik zing nu overigens ook maar de hele dag voor Roosje, maar jammer gevolg daarvan is dat ik schor word en niet meer kán praten!
Dáág!
dinsdag 23 juni 2009
We Survived
We hebben het overleefd! Ik werd zowaar 'mevrouw' (en geen zebra) genoemd!
En Roos vond het leuk! Dus ik ook. Voor herhaling vatbaar.
Wat water al niet kan doen. Ons tomatenplantje leek dood, een paar druppels water en het plantje was weer springlevend!
En Roos vond het leuk! Dus ik ook. Voor herhaling vatbaar.
Wat water al niet kan doen. Ons tomatenplantje leek dood, een paar druppels water en het plantje was weer springlevend!
maandag 22 juni 2009
Zebra's en Schoonmoeders
Ik kom straks op de streepjes terug, nu eerst even mijn schoonmoeder; ze is best grappig.
Toen Marinus en ik al een tijdje verkering hadden en er trouwplannen in de lucht hingen, zei ze eens tussen neus en lippen door: 'als er ooit kinderen mogen komen, dan wil ik niet oppassen hoor. Ik ben blij dat ik uit de luiers ben!'
Dat kan.
Het grappige komt nu. Al voordat Roos d'r was - en ik me een waggelend nijlpaard voelde - zag ze ineens allemaal oma's met kleinkinderen rondbanjeren. Dat was eigenlijk toch best een leuk gezicht.
Al voordat ik ontplofte en Roos uit de lucht kwam vallen zei ze tegen me: 'Eef, ik moet even terugdraaien wat ik ooit eens gezegd heb, over dat oppassen...'.
Leuk:-) en dat onthouden we natuurlijk.
Enthousiast vertelde ze me twee weken geleden over de prentenboek-uitverkoop in de biep in de buurt. Waarschijnlijk de rijdende biep, want het dorp waar ze in wonen kent weinig winkels, laat staan, dienstverlenende bedrijven. Wat ze daar wel hebben is een babyspeciaalzaak. Zo'n zaak waar je er maar tien van hebt in Nederland en als je dan een Wij Jonge Ouders blad opent en een aanbieding ziet van die winkel, je blij bent dat je weet waar Moerkapelle ligt! Er worden vast veel baby's in het dorp geboren. Die baby's hebben er in elk geval voor gezorgd dat mijn schoonmoeder bereidt is om op te passen. Inmiddels hebben we al van haar diensten gebruik gemaakt!
Maar uhm.. uitverkoop. Oh ja.
Ze vertelde me niet alleen over die uitverkoop, ze vertelde ook dat ze meteen haar slag had geslagen en de mooiste boeken had uitgezocht en gekocht.
In de biep staan de boeken vaak gesorteerd op thema. Thrillers, romans, Engelstalige boeken etc. Op de kinderafdeling heb je blijkbaar ook zoiets. Als je op zoek bent naar een boek over zindelijk worden hoef je niet lang te zoeken. Er is een speciale zindelijkheidsafdeling. Op één van de prentenboeken stond dat vet en duidelijk. Het boek gaat over blote billen op een potje.
Van Grote Olifanten Billen tot Mini Muizen Billetjes en van Kale Varkensbillen tot Gestreepte Zebrabillen.
Alsof olifanten, muizen, varkens en zebra's het op een potje doen.Ingewikkelde informatie voor kleine kinderhoofdjes. 'Mamma, mag ik bij de kinderboerderij kijken hoe Big een poepie doet op het potje?'
Ik zat net te denken aan het feit dat ik me morgen schaars gekleed in het openbaar ga begeven. Ik ga voor het eerst, sinds de geboorte van Roos, het zwembad weer in, met Roos.
Ik kijk er erg naar uit en tegelijkertijd ook ietsje minder. Ik ben iets meer weg gaan hebben van een zebra. Striae is de oorzaak. Dat is een chique woord voor uitgerekte streepjeshuid. Eigenlijk is dit schrijfsel zo'n gedachtegang die niet te stoppen is. Ik denk aan mijn streepjes en daarmee aan een zebra. Ik lach ondertussen inwendig als ik denk aan de film Madagaskar (die is echt koel!), maar daar valt verder niet veel over te peinzen. Het beeld van een zebra op een potje waait voorbij en zo is het riedeltje weer rond!
Toen Marinus en ik al een tijdje verkering hadden en er trouwplannen in de lucht hingen, zei ze eens tussen neus en lippen door: 'als er ooit kinderen mogen komen, dan wil ik niet oppassen hoor. Ik ben blij dat ik uit de luiers ben!'
Dat kan.
Het grappige komt nu. Al voordat Roos d'r was - en ik me een waggelend nijlpaard voelde - zag ze ineens allemaal oma's met kleinkinderen rondbanjeren. Dat was eigenlijk toch best een leuk gezicht.
Al voordat ik ontplofte en Roos uit de lucht kwam vallen zei ze tegen me: 'Eef, ik moet even terugdraaien wat ik ooit eens gezegd heb, over dat oppassen...'.
Leuk:-) en dat onthouden we natuurlijk.
Enthousiast vertelde ze me twee weken geleden over de prentenboek-uitverkoop in de biep in de buurt. Waarschijnlijk de rijdende biep, want het dorp waar ze in wonen kent weinig winkels, laat staan, dienstverlenende bedrijven. Wat ze daar wel hebben is een babyspeciaalzaak. Zo'n zaak waar je er maar tien van hebt in Nederland en als je dan een Wij Jonge Ouders blad opent en een aanbieding ziet van die winkel, je blij bent dat je weet waar Moerkapelle ligt! Er worden vast veel baby's in het dorp geboren. Die baby's hebben er in elk geval voor gezorgd dat mijn schoonmoeder bereidt is om op te passen. Inmiddels hebben we al van haar diensten gebruik gemaakt!
Maar uhm.. uitverkoop. Oh ja.
Ze vertelde me niet alleen over die uitverkoop, ze vertelde ook dat ze meteen haar slag had geslagen en de mooiste boeken had uitgezocht en gekocht.
In de biep staan de boeken vaak gesorteerd op thema. Thrillers, romans, Engelstalige boeken etc. Op de kinderafdeling heb je blijkbaar ook zoiets. Als je op zoek bent naar een boek over zindelijk worden hoef je niet lang te zoeken. Er is een speciale zindelijkheidsafdeling. Op één van de prentenboeken stond dat vet en duidelijk. Het boek gaat over blote billen op een potje.
Van Grote Olifanten Billen tot Mini Muizen Billetjes en van Kale Varkensbillen tot Gestreepte Zebrabillen.
Alsof olifanten, muizen, varkens en zebra's het op een potje doen.Ingewikkelde informatie voor kleine kinderhoofdjes. 'Mamma, mag ik bij de kinderboerderij kijken hoe Big een poepie doet op het potje?'
Ik zat net te denken aan het feit dat ik me morgen schaars gekleed in het openbaar ga begeven. Ik ga voor het eerst, sinds de geboorte van Roos, het zwembad weer in, met Roos.
Ik kijk er erg naar uit en tegelijkertijd ook ietsje minder. Ik ben iets meer weg gaan hebben van een zebra. Striae is de oorzaak. Dat is een chique woord voor uitgerekte streepjeshuid. Eigenlijk is dit schrijfsel zo'n gedachtegang die niet te stoppen is. Ik denk aan mijn streepjes en daarmee aan een zebra. Ik lach ondertussen inwendig als ik denk aan de film Madagaskar (die is echt koel!), maar daar valt verder niet veel over te peinzen. Het beeld van een zebra op een potje waait voorbij en zo is het riedeltje weer rond!
zondag 21 juni 2009
Lekker stuk
Mijn schoonmoeder heeft zo'n boekje waarin ze door de jaren heen leuke uitspraken heeft bijgehouden van haar vijf zoons. Ik zat daar vandaag eens even in te lezen. Een leuke scene:
Gijs (broer van Marinus) en Marinus (toen 7 jaar) zitten te pim-pam-petten. 'Een kledingstuk met een V', zegt Marinus. 'Een uhhh....een vrouw!' Zegt Gijs.
'Nee joh, een vrouw is toch geen kledingstuk, dat is een lekker stuk!' Aldus Marinus.
Die was er vroeg bij.
Gijs (broer van Marinus) en Marinus (toen 7 jaar) zitten te pim-pam-petten. 'Een kledingstuk met een V', zegt Marinus. 'Een uhhh....een vrouw!' Zegt Gijs.
'Nee joh, een vrouw is toch geen kledingstuk, dat is een lekker stuk!' Aldus Marinus.
Die was er vroeg bij.
donderdag 18 juni 2009
Grappig
Banen - Speurders.nl
Vind of bied aan uw tweedehands banen - op Speurders.nl.
www.speurders.nl/overzicht/banen/ - In cache - Gelijkwaardige pagina's -
Vind of bied aan uw tweedehands banen - op Speurders.nl.
www.speurders.nl/overzicht/banen/ - In cache - Gelijkwaardige pagina's -
Groen
Ik zit wederom voor me uit te staren. Op de achtergrond hoor ik Roos door de babyfoon blaten. Op de voorgrond zie ik tomatenplantjes uit de grond schieten. En als ik op de voorgrond de hoek om kijk, zie ik onze eerste gesneuvelde plant. Toch niet alles overleefd onze huiselijke gezelligheid. De GFT bak mag 'm hebben hoor.
Roos, ik en Gerben hebben net een grote wandeling gemaakt. Ik denk dat wij in de groenrijkste buurt van heel volgebouwd Zuid-Holland wonen. Er zijn hier tig parken in de omgeving, ik heb ze nu denk ik allemaal bewandeld.
Marinus heeft dus niets met wandelen. Ik zou hem alleen zo ver kunnen krijgen als ik hem duidelijk maak dat ik ook voor zijn lol met oud en nieuw naar Moerkapelle ga. Voor wat hoort wat. Dat is niet een les die je leert bij je pre-marriage course hoor. Dan leer je dat je gewoon heel geïnteresseerd moet zijn in de dingen die je partner doet, zonder dat je dat echt bent. En ik besef me maar al te goed dat mijn 'voor wat hoort wat' manier niet de beste manier is om hem voor een romantische wandeling het park in te krijgen. Nee, dan huren we gewoon een gezelligheidsmeneer in. Eentje die van wandelen houdt. Dan is het ook goed.
We hebben vandaag heel wat potentiële BBQ plekjes gespot. Leuk voor als we na de zomer een Rijswijk/Den Haag homegroup gaan starten. Ik hoef maar het woord vlees te gebruiken en Marinus is ineens wel te porren!
'Marinus, zullen we vandaag een eindje gaan wandelen in het park?'
'Uhhhhhh... (ik heb dan al door dat hij eigenlijk niet wilt)'
'Vlees?'
'Ja hoor, lijkt me leuk om een dagje in het park te bivakkeren.'
Zo krijg je een man zover.
Gek is dat Marinus in Oostenrijk het liefst elke bergkam wilt uitkammen. Dan is de natuur ineens zo overweldigend dat er geen vlees meer nodig is. Bergen zijn natuurlijk veel interessanter en vooral veel majestueuzer dan de parkjes hier in de omgeving.
Misschien dat we maar gewoon moeten verhuizen naar daar waar bergen onze achtertuin zijn. Dan kan Marinus mij niet gaan aanmoedigen om zelf een rondje te rolschaatsen omdat ik zo graag in de natuur wil zijn, want je wilt natuurlijk je vrouw niet die 65 graden hellingen aandoen in zo'n omgeving. Hier heeft Marinus een rolschaatsslachtoffer voor me gevonden. Niet Gerben, die wandelt graag. Maar Lisa, de dochter van een collega van hem. 'Joh, dan ga je toch samen met Lisa rolschaatsen, ben je er ook even uit.' Tja, hier kun je door de natuur rolschaatsen, alle parken liggen vol asfalt paadjes. Dat is in de bergen wel anders.
Voordat ik mijn vingers de vrije hand gaf aan het toetsenbord, zat ik diep te denken waar ik al schrijvend over kon peinzen. Ik heb de afgelopen weken een paar momenten gehad waarin ik dacht: 'hee, dit ik leuk om over te schrijven', maar mijn vergeetachtigheid heeft de overhand = frustrerend!
Het enige wat me te binnen schiet zijn de volgende losse flarden:
Vliegende Mijnen ('dat zijn gewoon bommen hoor Eef', aldus Marinus)
'De kroeg sluit om 23.00 en gaat pas na 5.00 weer open Roos' (Ja, ze hangt al in de kroeg, ze is er vroeg bij) en een laatste losse flard is dat Marinus het idee heeft dat hij op de snelweg slaapt. Hij vroeg me laatst heel lief om naar mijn eigen weghelft te verkassen. Oke.
Dat was 'm weer voor vandaag. Ik moet denk ik een biertje tappen voor Roos.
Roos, ik en Gerben hebben net een grote wandeling gemaakt. Ik denk dat wij in de groenrijkste buurt van heel volgebouwd Zuid-Holland wonen. Er zijn hier tig parken in de omgeving, ik heb ze nu denk ik allemaal bewandeld.
Marinus heeft dus niets met wandelen. Ik zou hem alleen zo ver kunnen krijgen als ik hem duidelijk maak dat ik ook voor zijn lol met oud en nieuw naar Moerkapelle ga. Voor wat hoort wat. Dat is niet een les die je leert bij je pre-marriage course hoor. Dan leer je dat je gewoon heel geïnteresseerd moet zijn in de dingen die je partner doet, zonder dat je dat echt bent. En ik besef me maar al te goed dat mijn 'voor wat hoort wat' manier niet de beste manier is om hem voor een romantische wandeling het park in te krijgen. Nee, dan huren we gewoon een gezelligheidsmeneer in. Eentje die van wandelen houdt. Dan is het ook goed.
We hebben vandaag heel wat potentiële BBQ plekjes gespot. Leuk voor als we na de zomer een Rijswijk/Den Haag homegroup gaan starten. Ik hoef maar het woord vlees te gebruiken en Marinus is ineens wel te porren!
'Marinus, zullen we vandaag een eindje gaan wandelen in het park?'
'Uhhhhhh... (ik heb dan al door dat hij eigenlijk niet wilt)'
'Vlees?'
'Ja hoor, lijkt me leuk om een dagje in het park te bivakkeren.'
Zo krijg je een man zover.
Gek is dat Marinus in Oostenrijk het liefst elke bergkam wilt uitkammen. Dan is de natuur ineens zo overweldigend dat er geen vlees meer nodig is. Bergen zijn natuurlijk veel interessanter en vooral veel majestueuzer dan de parkjes hier in de omgeving.
Misschien dat we maar gewoon moeten verhuizen naar daar waar bergen onze achtertuin zijn. Dan kan Marinus mij niet gaan aanmoedigen om zelf een rondje te rolschaatsen omdat ik zo graag in de natuur wil zijn, want je wilt natuurlijk je vrouw niet die 65 graden hellingen aandoen in zo'n omgeving. Hier heeft Marinus een rolschaatsslachtoffer voor me gevonden. Niet Gerben, die wandelt graag. Maar Lisa, de dochter van een collega van hem. 'Joh, dan ga je toch samen met Lisa rolschaatsen, ben je er ook even uit.' Tja, hier kun je door de natuur rolschaatsen, alle parken liggen vol asfalt paadjes. Dat is in de bergen wel anders.
Voordat ik mijn vingers de vrije hand gaf aan het toetsenbord, zat ik diep te denken waar ik al schrijvend over kon peinzen. Ik heb de afgelopen weken een paar momenten gehad waarin ik dacht: 'hee, dit ik leuk om over te schrijven', maar mijn vergeetachtigheid heeft de overhand = frustrerend!
Het enige wat me te binnen schiet zijn de volgende losse flarden:
Vliegende Mijnen ('dat zijn gewoon bommen hoor Eef', aldus Marinus)
'De kroeg sluit om 23.00 en gaat pas na 5.00 weer open Roos' (Ja, ze hangt al in de kroeg, ze is er vroeg bij) en een laatste losse flard is dat Marinus het idee heeft dat hij op de snelweg slaapt. Hij vroeg me laatst heel lief om naar mijn eigen weghelft te verkassen. Oke.
Dat was 'm weer voor vandaag. Ik moet denk ik een biertje tappen voor Roos.
Abonneren op:
Posts (Atom)