Als je door de stad fiets lijkt het wel of iedereen maar denkt dat je overal mag lopen, koprollen en oversteken. En ik cross heel netjes over gebaande fietswegen, maar moet ondertussen de grootste moeite doen om oudjes en mindere oudjes die niet uit hun ogen* (met achterstallig onderhoudt, anders zou je me toch wel zien??) kijken, te ontwijken. Ik doe m'n best en op zo'n moment is de fietsbel een uitvinding. Maar ik zat vandaag op de fietsbelloze fiets van mijn zus en mocht dus heel hard 'tringelingeling' en 'pas op' roepen, om narigheid te voorkomen.
En dan zie je de mensen denken: 'oh ja, ik kan best wel eens kijken of er misschien wat aankomt voordat ik als een blinde vink oversteek.' Mission Accomplished. Maar zouden ze het een volgende keer eerder bedenken??
En eigenlijk ben ik net zo. Loop ik door de stad dan staat mijn brilloze maar slechtziende blik op oneindig. Met Roos bij me is dat wel wat minder, als ik aangefietst wordt is dat geen reuzenramp, als Roos aangefietst wordt is dat toch een ander verhaal. Een beetje oneerlijk he, met twee maten meten wordt dat genoemd toch?
Zo lang ik vrolijk (en slalommend) door de stad fiets is er weinig aan de hand. Ik maak me maar niet druk of boos, want dat is ook een beetje oneerlijk.
* lees: doppen
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten