Het (vast nog niet) toppunt van spanning en sensatie..

Een klapband krijgen op de snelweg! Maar.. we hebben het overleefd! :-)

Voetbalwormen

Voetbal is op z'n tijd best leuk. Een potje voetballen vind ik, naast vermoeiend, ook wel erg leuk. Leuker dan dagelijkse voetbal op tv. Maar tijdens dit WK slaan we natuurlijk geen enkele wedstrijd die Nederland speelt over.

En nu ik weer eens een aantal wedstrijden zie valt me op dat voetbal soms verdacht veel op worstelen lijkt. Of boksen. Hier een rechtse, daar een hakkie, vervolgens wordt een speler bijna gewurgd, geduwd of omver gekopt. Ik dacht dat je tegen de bal moest koppen en niet tegen elkaar.
Maar wat daarna dan nog het meest bijzonder is, is dat diezelfde spelers die elkaar op het veld wel lijken te kunnen schieten, na de wedstrijd hun stinkshirtjes uitwisselen, elkaar vol liefde en genade omhelzen en samen lachen. Wauw! Ik heb dat in de geschiedenisboeken nog nooit (lees: weinig) gelezen. Vijanden die elkaar lief vinden.

Ik zeg donderdag na de wedstrijd tegen Marinus en Rob: 'dit is toch het mooiste moment van de wedstrijd, alles wat na die 90 minuten gebeurd ontroerd me haast.'
Rob en Marinus: 'je bedoelt knuffelende mannen?!'
Ik: 'ja, soort van, gewoon dit broederlijke gedrag. Dat vind ik gewoon mooi, bijzonder.'
De mannen kijken me vreemd en bedenkelijk aan. 'Ja, Eef houdt van knuffelende mannen.'
'Hallo, daar is toch niets geks aan. Als je in de hemel komt zul je toch ook wel willen knuffelen. Met Jezus bijvoorbeeld?'
Rob: 'Ja, maar in de hemel ben je man noch vrouw.'
Die tekst ken ik niet, dus ik ga er ook niet meteen vanuit dat dat zo is.
'Wordt jij dan een worm als je in de hemel bent? Die zijn onzijdig. Kun je lekker onzijdig knuffelen!'

Rob verkoos toch het mugschap boven wormisme. 'Lekker irriteren, haha!'

Mond op mond

Beademing. Tjonge, dat is een verademing he. We gaan het toch niet over zoenen hebben!

Met kinderen erbij is mijn leven ineens drastisch veranderd. Niet meer zo zorgeloos als altijd. Ik bedenk soms de avond ervoor al dat ik de cashewnoten - voor door de couscous de volgende avond - heel fijn moet hakken, omdat er doemscenario's door mijn brein afspelen wat er mis zou kunnen gaan met een hele cashewnoot in Roos d'r keel. Dat was een lange zin, maar ja, zo is het maar net. Ik wil nog steeds eens een keer kinder EHBO leren. Dat is nooit verkeerd.

Maar je kunt natuurlijk ook gewoon thuis mond op mond beademing oefenen. Maar dat doe ik dan wel met Marinus. Gaat toch een beetje de zoenrichting op he? Maarja, gisteravond dacht ik dat ik wel even kon oefenen. Dus ik vroeg Marinus om te doen alsof hij dood was. Dat is geen alledaagse vraag dus hij schoot lichtelijk in de lach. Toen bedacht ik me dat de beste mond op mond beademing manier voor ons gewoon kietelen is. Ik zeg: 'tjonge, ik hoef je maar te kietelen en je bent weer levend.
Dat is makkelijk. Als ik iemand op straat zie liggen dan weet ik wat ik moet doen, gewoon kietelen dus!'

Zie je het voor je? 'Mensen, aan de kant, ik heb mijn EHBO! Ja, ik weet wel wat ik moet doen, opzij hoor!'
Makkelijk zat!

Vermaak

Een bijna bruiloft zorgt voor zoveel voorpret. Haha! Leuk :-)

Half 8 komt ie uit de kast

Ik heb steeds meer contact met de buren. We wonen in een multiculturele wijk, waar Rashagenezen, Turken en Indiers samen leven. De Rashagenees is echt een bijzonder soort. Schreeuwerig, met het hart op de tong en het ontdekken waard. Je zou er haast voor bij ons in de wijk komen wonen. Nu er een beetje contact over en weer is wordt het wonen hier steeds aangenamer.

Pas sprak een Turkse buurvrouw mij aan. Ze heeft drie kinderen, één kind van bijna een jaar. Ze vraagt me in gebrekkig Nederlands hoeveel Jonathan weegt. Ik vraag haar vervolgens beleefd naar haar zoontje. 'Hoeveel weegt hij dan?' 'Ja, half 8 kilo's.'
In mijn brein gaan allemaal radartjes werken: wat bedoelt ze, wat moet ik zeggen?
'Oh, achtduizend en vijfhonderd gram?' 'Nee, half 7 dan.'
En we begrijpen elkaar. Gisteren vroeg ze me of ik borstvoeding gaf. En ja, dat doe ik. Ze vraagt 'hoe lang?' Ik antwoord haar dat ik een jaar hoop te voeden. Ze zegt: 'twee jaar is best, jij twee jaar geven aan je kind.' Ik vraag haar naar haar borstvoedingsbverhaal. Bij haar mocht het blijkbaar niet zo zijn. Door 'pijn borst, niet meer geven' kan zij die twee jaar bij haar drie koters niet volhouden.
Best interessant, zo'n gesprek in gebrekkig Nederlands. En je moety creatief zijn om met elkaar te communiceren.

Het wordt nog wel wat bij ons in de straat.

Marinus zegt gisterochtend blij: 'zo, mag ie eindelijk uit de kast.' Ik versta hem slecht en zeg: 'kom je uit de kast??!!?' Marinus begrijpt mij verkeerd, hij denkt blijkbaar aan iets anders en zegt: 'wie kotm er uit de kast??'
'Ja, jij toch?'
'Ohhh.. nee, m'n oranje t-shirt. Die mag eindelijk uit de kast.'

Poe-hee, dat was even schrikken ;-)
Maar een homofiele oranje t-shirt, daar kan ik wel mee leven.

Kreng

Jonathan kan het nog niet zeggen, maar ik kan me voorstellen dat ie het zal hebben gedacht. 'Mijn mamma eet prei, ik huil en dan vind ze me nog stom ook!'
Nou ja, stom, dat hoor je mij niet zeggen, maar voor en rond het weekend was ik helemaal gaar. Zo gaar als een klontje. Ik heb nooit klontjes gebakken, dus ik weet niet hoe gaar die kunnen worden, maar ik was op en leeg.

Het enige waar ik energie voor had was huilen. En over het algemeen ben ik, wanneer de hormonen niet zo hard razen en gieren niet echt een huilertje. Ik heb weinig redenen om te huilen, maar nu heb ik de afgelopen jaren weer goedgejankt. We staan quit.

Jonathan heeft de afgelopen dagen meer geslapen dan in z'n hele leven bij elkaar. Lijkt wel. Vanaf zondag ben ik heel strak een ritme in gaan bouwen. Jonathan en ik waren oververmoeid, ik was veel te druk geweest, Roos kwam aandacht te kort en Marinus zat er ook even doorheen. Ik dacht dat Jonathan misschien een huilbaby was. Maar een bezoekje van m'n schoonouders en het advies van m'n schoonmoeder maakt een hoop helder. 'Eet je nieuwe aardappelen?' Ja, die eet ik. 'Oh en ik heb ook prei gegeten, maar dat valt toch wel mee?'
Niet dus. Jonathan was overstuur van vermoeiheid en van de krampjes. Arme ziel. En ik maar stug zeggen: tien minuten laten huilen en dan troosten. Of vanwege frustraties gewoon een half uur laten huilen.

Nu, al drie dagen valt ie uit zichzelf in slaap. Geen speen of geen pink. Eten-kroelen-spelen-slapen. Heerlijk! Hij rustig, ik rustig.

Fijn dat mensen hebben meegebeden. God is goed!

En tjonge, het zijn de kleine dingen die het doen:
Roos heeft eigenljik nieuwe rompertjes nodig. In het weekend dat ik bedenk dat ik ze maar eens moet gaan kopen krijgen we een zak kleertjes met daarin rompertjes precies een maatje groter!
Mijn shampoo is bijna op. M'n schoonmoeder deelde gisteren ineens shampoo uit, ze had een actieverpakking gekocht en wilde niet zes jaar met volumeshampoo d'r haren wassen. Stel je voor, dan heeft ze over een paar jaar ineens een ander hoofd! ;)
Onze computer is gecrasht en vandaag staat vriend Rob voor de deur met een andere. We werden praktisch gedwongen hem te nemen, want hij wilde er vanaf. Joepie!

Leuk hoe God mensen op ons pad stuurt!

Ik las gisteren een stukje in de visie van een vrouw uit Eritrea die vanwege haar geloof gevangen was gezet in een container. Samen met de zondagschool kindertjes die ze toen ze werd opgepakt lesgaf. Het was nat, koud, maar overdag weer heel warm in die container. En er waren veel muggen. Eén van de meisjes vroeg: 'wat moeten we nu doen?' De vrouw zei: 'God danken! Dank U God voor de muggen, voor de nattigheid en de kou. Dank U voor de hitte. Dank U wel!' En zo kan ik er ook mee omgaan. In every circumstance I'll praise the Lord!

'H'

Wat zou Eef daar nou weer mee bedoelen, zie ik je denken. Lange-afstands-denken wel te verstaan.

Zwangere vrouwen en bevallen vrouwen zijn volgens menigeen overgevoelig, super emo en daardoor lichtelijk irritant. Kunnen ze ook weinig aan doen, want dan doen de hormonen. Ik vind mezelf ook regelmatig irritant, gewoon, omdat ik ik niet meer is. Ik voel regelmatig een lichte spanning in mijn lichaam waardoor ik hard op mijn kiezen bijt. Dat heb ik dan pas door als ik last van mijn kaken krijg. Maar die hormonen zorgen er ook voor dat ik een heftige schrikreactie krijg bij het minste of geringste.

Net nadat Jonathan was geboren bleek hij flink misselijk te zijn van vruchtwater in z'n maag. Tja.. wie drinkt er dan ook vruchtwater??
Maar hij stond er waarschijnlijk niet echt bij stil dat dat niet zo lekker was. Hij lag zo een paar keer bijna te stikken en de schrik sloeg mij om het hart. Na een paar dagen was ik gewend aan zijn gegorgel en na een twee weken aan zijn gehoest en gesnotter. Maar steeds als er iets gebeurde gaf ik klein schrokkreetje: een ingeslikte 'H'. Hoor je het al?

En nog steeds, als Roos dreigt tegen de tafel aan te knallen of hard uitglijd slik ik de 'H' in. Dat is niet handig, want dan denkt zij dat ze heelveel pijn heeft omdat ik denk dat ze pijn heeft. En Roos moet niet denken, ze moet voelen. En waarschijnlijk voelt ze niets, dus waarom huilt ze dan??
Door mijn hormoontjes.

Rieuwerd was hier pas en die viel bijna (op wel 20 pannekoeken na!) tegen de punt van de tafel (dacht ik dus). Daar ging weer een 'H'. Ik zei tegen mezelf: 'tjonge, ik kijk er wel naaruit om ontzwangerd te zijn, nog 8 maanden.. Misschien dat mijn 'H'-tjes wel mijn hormonen zijn en moet ik gewoon heelveel schrikken, des te eerder ben ik weer mezelf!'

Dat zijn we nu maar aan het testen. De H staat toch voor Hormoon? Hopelijk ben ik weer gauw de ouwe!

Maar.. deze hormonale vrouw heeft wel gisteren d'r rijbewijs gehaald! En ik heb weinig gepraat tijdens het afrijden. En dát was moeilijk! Poe-hee. En mijn rij-instructeur hamerde er elke les op: 'niet praten, maar doen!'
Gelukkig praatte de examinator de oren van mijn hoofd, tjonge, hij leek wel een zij. Maar ik was hem dankbaar. Hij vroeg me nog of hij z'n mond moest houden. Ik: 'nee, alsjeblieft, blijf praten. Als jij het doet, doe ik het niet, ik heb namelijk een praatprobleem.'

En dat heeft niet eens met hormonen te maken. Dat heeft met karakter te maken.

Wel, ik ben in elk geval blij en over 8 maanden (of eerder) nog blijer.