Ik heb gisteren zowaar even geslapen. Tussen de middag. En gisteravond zat ik dat te vertellen aan vrienden. Ze vroegen me waarom ik ging slapen. Dit was mijn eerste zwangerschapsdag waarop ik heb geslapen, dus ik moest even een goede rede bedenken waarom. Ik vertelde ze dat ik uit verveling ben gaan slapen. De dag was sneller om, Marinus was eerder thuis en de volgende dag was weer dichterbij.

Dat klinkt toch wel heel decadent. Uit verveling slapen. Ik had gisteren sowieso een dag waarop er niets gepoetst is, behalve de vaat. Ik heb de afgelopen weken wel genoeg gepoetst. Dus gisterochtend ben ik wel anderhalf uur met Roos naar de kinderboerderij geweest. 's Middags geslapen en daarna nog even naar de winkel gefietst.
Zulke momenten buitenshuis grijp ik graag aan. Ik houd wel van een praatje maken, vooral omdat Roos niet bijster veel zinnigs terug zegt. Misschien doet ze dat wel, maar begrijp ik haar gewoon niet. In elk geval is een praatje, een grote-mensen-babbel best wel een aangenaam. Deze dagen gaat het eigenlijk nergens over: 'zo mevrouw, hoe lang moet u nog?' Ik: 'nog ruim twee weken, of vier als het tegenzit, of drie, misschien komt de baby morgen wel, maar.. nog ruim twee weken tot de uitgerekende datum.' (en het komt er vloeiend uit he, alsof ik het nergens anders over heb!) Meneer in de winkel: 'zo, maar dan bent u nog fit, u loopt gewoon nog, en bent u nou op de fiets gekomen?' Ik: 'wel ja, als ik de hele dag in bed ga liggen dan voel ik me zeker een aangespoelde walrus. En.. mij is vertelt dat bewegen goed is voor een vlotte bevalling.' (Terwijl ik verbaasd ben dat het zo bijzonder lijkt als je je huis, laat staan je bed nog uitkomt als je bijna zover bent.)
Een vrouw achter me in de kassa rij knikt. Ja, dat heeft ze ook gehoord. Bewegen is goed voor je. Meneer: 'nou, succes met de laatste loodjes hoor.' En bedankt.

Dat was de grote-mensen-babbel van gisteren. Ik had weer wat te vertellen toen Marinus me vroeg hoe mijn dag was geweest.

Auto-puf-lessen

Klinkt als een vreemde combinatie. Ik begreep van een Amerikaanse relatietherapeut dat hersens van vrouwen onlogische combinaties altijd logisch kunnen beredeneren. Hij maakt de vergelijking met spaghetti, daar lijken mijn hersens volgens hem op. Dat in tegenstelling tot het reusachtige archief van de man. Allemaal kasten en allemaal lades. Gaat het over werk, dan trekt hij gewoon die lade open. Zeurt zijn vrouw, dan gaat de zeurlade open. Na het gezeur doet ie 'm dicht en is hij het alweer bijna vergeten. Wat een gemakkelijk leven heb je dan zeg.

Maar die auto-puf-lessen verdienen wel een verklaring. Na een poging te hebben ondernomen om mijn rijlessen voor de familie verborgen te houden, gooi ik dit nu maar gewoon in de groep. De poging is mislukt. Ik heb het tot bijna een jaar volgehouden. Mijn oudste zus kwam er al gauw achter dat ik met rijlessen bezig was. Marinus was zo leuk geweest om foto's van mij te maken bij de lesauto. En die stonden tussen de foto's van Roos. Ik liet m'n zus wat foto's zien van Roos toen er ineens een felblauwe lesauto op het scherm te zien was. Mijn mimiek spreekt boekdelen, ik schrok en zus wist genoeg. Dat was één.

Mijn andere zus (die bijna tot vervelens toe riep dat ik nu toch wel eens mijn rijbewijs moest gaan halen) kwam er pas een paar weken geleden achter. Mijn instructeur gaf me pas kaartjes voor de motorbeurs. Daar kon ik misschien wel iemand mee blij maken. En ik dacht als eerst aan mijn zus. Die rijdt namelijk motor. Dus ik geef haar die kaartjes en zeg: 'he, ik kreeg deze van mijn instructeur... ohhhh..wat zeg ik nu?!!!' Dat was nummer twee.

Aangezien mijn jongste zusje bij dezelfde instructeur rijdt was het voor haar een makkie om erachter te komen. Nou, en dan weten mijn ouders het ook meteen.

Maar het geeft niet. Ik ben gewoon niet goed in geheimpjes bewaren. Ik heb me zelfs al twee en bijna drie keer versproken met de naam van ons nog ongeboren kind. Mijn schoonmoeder weet inmiddels al hoe hij gaat heten. Het zij zo.

Nu is dat puffen natuurlijk nog steeds onverklaard:

Tijdens de bevalling van Roos riep de verloskundige een paar keer: 'ga maar door, ga maar door, goed zo, ja, door door.' Om me aan te moedigen om onze spruit er even uit te poepen. Soms als ik in de auto zit hoor ik ineens de verloskundige weer roepen: 'ga maar door..'. Maar dat is heel de verloskundige niet, dat is mijn instructeur. Ik moet meer gas geven en hij zegt precies hetzelfde als de verloskundige: 'ga maar door, ja, ga maar door!'

De eerste keer schrok ik! Ineens dacht ik dat ik op de verloskamer lag. Van de week gebeurde het weer en toen dacht ik dat het vast goed zou zijn om het even van me af te pennen. Ik moet binnenkort weer aan de bak, dus we willen nog even wachten met het doorzetten. Dat komt gauw genoeg wel weer. En intussen geef ik gewoon plankgas.

In de krant

Een paar dingen vind ik vreselijk. Foto's van mezelf is daar één ding van. Ik heb me er inmiddels bij neergelegd dat ik op beeldmateriaal vastgelegd wordt, soms moet ik er maar aan toegeven. Zolang de foto in eigen bezit is en ik ermee kan doen wat ik wil voelt het nog redelijk safe. Nu was gisteren zo een dag waarop het onontkoombaar was om voor de eeuwigheid vastgelegd te worden. Over 80 jaar zouden mijn achterkleinkinderen (als dit aardse bestaan er dan nog is) in de Delfste archieven een foto van hun overgrootouders kunnen vinden toen ze nog jonge, vitale twintigers waren.

Marinus en ik komen in de Delft op Zondag. Waarom? Omdat onze overvriendelijke hypotheekadviseur ons een diner cadeau wilde doen. Zonder dat we het wisten deden Marinus en ik mee aan een loting toen we afgelopen zomer een gesprek hadden met onze hypotheekadviseur. Het was een aangenaam gesprek met van de adviseur de vraag of er nog vragen waren. Wel, die waren er niet, behalve dat we wilden weten hoe de hond van de beste man heet. Het gesprek ging meer over voetbal, honden en kinderen dan over onze financiële situatie. Maar dat zit wel goed, dus was het gezelligheid alom.

Vervolgens hebben zij daar dus een lootje getrokken en zou degene die daarop stond een diner aangeboden krijgen. Twee maanden geleden worden we gebeld dat we de gelukkige winnaars zijn. Winnaars? Wij doen niet mee aan loterijen hoor. En toch waren uitgerekend wij de winnaars. Ik heb nog even zitten denken. Ik heb toch niet zielig of armoedig zitten doen. Want wij zijn niet zielig en armoedig. We zijn alleen een beetje jong en niet van die carrieretijgers van in de twintig die pas nadenken over kinderen als het al bijna te laat is. Die hebben dan wel een vettere spaarrekening, maar toch, niet mijn ding. En.. er bestaan nog meer jonge gezinnen. En gisteren moest ik toch echt even checken of ze niet gesjoemeld hadden:

'Jullie hebben toch wel gegrabbeld in de lootjesbak?' Mij werd verzekerd van wel. Toen vroeg Marinus: 'Maar op elk lootje stond zeker onze naam?' Er werd wat over en weer gelachen, de sfeer was opnieuw gezellig. Heerlijk Hollands.

Ik ben er niet uit. Maar dat maakt niet uit, want dit aanbod van een etentje voor twee is natuurlijk geweldig! Echt een luxe cadeautje voor ons!
Maar daarvoor moesten we dus wel op de foto. Met champagne notabene. Ik met m'n toeter en een glaasje champagne. Ik zeg nog: 'ik krijg denk ik alle Delfste moeders over me heen als ze mij met mijn buik op de foto zien staan met champagne in m'n hand.'
Ik heb er niet van gedronken. Ik denk dat ik het niet eens lekker vind. Maar het voelde nogal vreemd. En toen griste een adviseur het champagneglas uit mijn hand bij de tweede fotosessie. Hij had dorst en ik voelde me verlost! Nu maar kijken welke foto het is geworden. Met of zonder?

Nestelen

Volgens mijn schoonmoeder heb ik last van nesteldrang. En ik doe toch zo m'n best om ons huis er spik en span uit te laten zien als zij komt oppassen, ook voor de zwangerschap! Blijkbaar is nestelen goed zichtbaar. De complimenten heb ik in grote dankbaarheid aanvaard. En ik weet wat me te doen staat als ik weer uitgezwangerd ben.

Potentiele Rommelmonsters

Vol trots vertellen we iedereen dat onze slaapkamer af is. Het is leuk om positieve reacties te krijgen en eigenlijk is die waardering ook wel erg belangrijk. Vooral voor Marinus, want die heeft zich uit z'n naatje gewerkt. Ik ben wat klussen betreft echt een lui varken. Met het excuus dat Roos ligt te slapen als ik een moment heb om te klussen, kom ik overal onderuit. Ik heb wel eens wat geschuurd en geverfd, maar eigenlijk te weinig voor de vrouw van een echte klusser.

Ik denk dan maar: 'Marinus wilde in een klushuis wonen, van mij hoefde dat allemaal niet. Als ik nu ga klussen gaat hij zich dadelijk nog vervelen!'

Bovendien verwacht hij ook geen geklus van mij. Nu de baby bijna op komst is krijg ik trouwens wel klus en schoonmaakkriebels. Het is natuurlijk voorjaar en dan gaan alle huisvrouwen zich ineens uitleven op hun huis. Ik weet niet of klussen ook een onderdeel van die schoonmaakwoede is, maar soms borrelt het diep van binnen wel.

Nu was zondag het uitgelezen moment om onze paleiskamer ten toon te stellen. Marinus vierde namelijk z'n verjaardag. En natuurlijk worden er ook blikken geworpen in de andere kamers. We staan nu quitte op de bovenetage. Twee kamers die totaal af zijn, en twee kamers waar je liever je ogen voor dicht doet. Mijn broertje (die twee koppen groter is) neemt mijn neefjes mee naar boven om eens rond te neuzen. Ome Harm vraagt aan neefje Menno van 3: 'en van wie is deze kamer?' Menno: 'van Roos'. En van wie is deze kamer?' 'Van Eveline.' Harm weer: 'en van wie is deze kamer?'
'Van Rommelmonster.'

Niet van koekiemonster, want er waren geen koekjes te bekennen. In onze rommelkamer (gipsplaten, gereedschap, verf, troep en nog meer andere troep) huist volgens Menno het Rommelmonster. Mooi gezegd toch?

Toen ik onze slaapkamer liet zien aan vriendin Debby wierp ze vluchtig een blik achter het gordijn waar Rommelmonster zich volgens Menno bevindt. Haar opmerking stemde me diep en diep gelukkig. Enthousiast zei ze: 'Oh, wat een boel potentie heeft deze kamer!' Zo kunnen we het natuurlijk ook bekijken!

In de klas

Voor de vakantie maak ik de klas duidelijk dat ze nog niets gedaan hebben die les. Dat deed ik door mijn impulsiviteit niet zo netjes. Ik ben er overigens niet bepaald trots op dat ik dit eruit floepte:
'Ahh, jullie hebben echt nog geen fuck gedaan deze les.'

De klas:
'Ohhh, ahhh, zooo, jufff!! Dat u dat zegt.'
En één leerling, lachend:
'Zo juf, box! Echt lauw.'

Zo zie je maar weer dat aanpassen soms zo z'n voordelen heeft. Ik moest eigenlijk wel erg lachen :D