'Nee, die is van mij, en die ook en die ook en die ook en alleeeeesss is van mij!'

Wat is dat toch met kinderen? Ik verbaas me erover dat, zo jong als dat ze zijn, ze al speelgoed uit de handen van andere kinderen kunnen jatten. Of is dat gewoon iets Roozigs??

Twee kinderen, twee afstandsbedieningen. Maar die in het handje van het andere kindje is eigenlijk net iets interessanter dan die Roos in haar handje heeft. (Oh, dit was overigens niet thuis, het liefst leer ik Roos nooooooit hoe ze een afstandsbediening moet gebruiken, ten bate van haar pappa.) Gek toch, Roos is negen maanden jong en pikt nu al af.

En ze kan huilen als een verdwaalde aalscholver als ik iets uit haar handen pak. 'Oh.. ik wist niet dat je kwaad werd...'. En dat is leuk als ze een liga of iets in d'r hand heeft. Het stukje dat ze in haar vuistje heeft krijgt ze niet gemakkelijk in haar mond. Uiteindelijk zit ze er na een halfuur nog mee in haar hand en tegen die tijd is het zo fijn geknepen dat ik het hele huis kan stofzuigen. En zit zij verlekkerd naar de stofzuiger te kijken (die tegenwoordig enorm stinkt omdat Marinus de halve koffiepot heeft moeten opzuigen nadat de pot was gevallen). Lekker hoor.. een stofzuiger.
Ik, met mijn goede bedoelingen, probeer dan Roosje te helpen door het laatste stukje, voordat er niets meer van overblijft, in haar mond te stoppen. Maar eenmaal uit haar hand is het huilen niet meer te stoppen. Dan ben ik de grote boosdoener. Zelfs als ik het stukje in haar wijd opengesperde huilmond stop wordt ze niet stil. Ze is zo overstuur dat ze toch niets proeft.
Gauw afleiden dan maar! Dat helpt nu gelukkig nog.
En voortaan laat ik het haar maar zelluf doen. Dat is uiteindelijk waar ze iets van leert.
Afhoewel afpikken... ik hoop dat ze dat ooit nog eens afleert.

Echo echo echo

Jesse, het broertje van Marinus is donderdag jarig geweest. Alle reden om zondag met de familie feest te vieren!

Marinus en ik hebben nieuws en dat nieuws verstoppen we in Jesse z'n envelop met geld. Hij maakt zijn cadeautje open, ziet als eerste het geld en daarna 2 zwart/witte foto's, 'echo foto's' weet ie te vertellen. Best knap voor een jongen van 13. Het kwartje valt. Nog een baby? Ja, nog een baby! We worden van alle kanten gefeliciteerd!

Dan moeten Gijs en Ivon (broer en schoonzus) hun cadeautje geven. Ik zie Gijs heel sneaky onze foto's in hun opengemaakte envelopje doen. Mijn schoonmoeder loopt naar de keuken, maar komt heel rap terug als ze iedereen hoort uitroepen: 'Echt? Wouw, wat gaaf!' Bijna iedereen heeft inmiddels door dat het een goeie grap is, maar ons leuke schoonmoedertje niet. Ze loopt op Ivon af om haar te feliciteren als ze Ivon echt keihard in de lach ziet schieten. Haha, dat was grappig!

Achteraf vertelde ze dat ze al helemaal in d'r hoofd had gezeten met drie kleinkinderen. Soms duurt het wat langer voor het kwartje valt..

Taalgebruik

Jong geleerd is oud gedaan. We moeten nu bewust omgaan met woorden, voor we het weten zegt Roos dingen die we haar niet willen horen/denken zeggen!

Ik geef Roos te eten en maak er een spelletje van. Hup, lepel voor d'r mondje hangen en dan gauw weghalen. Flauw, maar blijkbaar erg grappig.

Marinus: Dat is lullig joh Eef, ze heeft honger!

Ik: Dat is geen goed woord wat je gebruikt hoor!

Marinus: Oh, ze heeft trek dan.

Ohoh, Marinus heeft ook nog wat te leren:-)

Dom varkentje

En dat mag wel eens gewassen worden. Ja, ik voel me soms echt een dom varkentje. Het is wel een beetje sneu voor varkentjes, want dat zijn echt de domste beesten niet. Maar, ik voel me dan toch een varkentje.

Soms vergeet ik gewoon na te denken. Dat is niet zo slim. En om dan ook nog eens domme dingen te gaan zeggen dat is verre van slim. En daardoor ben ik een vuil varkentje. Niet dat het me wordt aangerekend, alhoewel het wel zo voelt. Maar dat is denk ik eerder mijn probleem dan God's probleem.

Het is eigenlijk een schande dat ik het vulsel in mijn hoofd niet optimaal gebruik. Niet dat alles met de hersenen moet beuren, maar om slimme dingen te zeggen zijn die kwabben best handig. En ze zijn er ook om van te voren over dingen na te denken. En dat laat ik af en toe achterwegen.

En dan ineens iets anders. Sta je in de winkel, Roos in het winkelwagentje. Ze vindt dat aan-een-ander-winkelwagentje-vast-maak-ding erg lekker. Het is koud, je kunt er goed op kauwen en bovendien kan ik het niet uit haar buurt houden. Andere speeltjes aan het wagentje laten haar koud dus denk ik maar 'ach, is goed voor d'r weerstand'. En dan komen er ineens mensen op je af. Nee op Roos. 'Lief kind, dat is heel vies!' (met een boodschap naar moedertje: 'dat laat je je kind toch niet doen?') Ja, lieve help, wat moet ik dan?

Een andere vrouw kwam in de winkel met het idee om een sjaal om Roos te binden zodat er minder valgevaar is. Dat was een aardige opmerking. Ze begon dat haar oudste 24 was. Ik zeg: 'oh, dat ben ik ook'. Ze schrok en zei: 'ja, maar ik word volgend week pas 51.' Ik weer: 'joh, mijn moeder is 52 (ja toch mam?).' En ze schrok nog heviger.
Ik heb haar maar gauw gefeliciteerd met haar aanstaande verjaardag en ben weg gegaan. Dat was geloof ik een grote schrok voor haar, dat je dus wel jong oma kunt worden. Of jong moeder. En dan gebruik ik wel mijn kwabben: 'wat is jong?'

Ramadan

Vriendin Joke hoorde een kind aan een ander kind uitleggen wat de Ramadan is:

Nou, dat is dat je de hele dag niet eet, en dan na Nikelodeon, vijf minuutjes daarna mag je weer eten.'

Duidelijker kan niet toch?

Nog een tactvolle opmerking rond 15.00 van dezelfde vriendin: (Roos heeft een slaapdag, mm.. dat zouden we allemaal wel eens willen toch?) 'Ik hoop dat ze vandaag nog een keertje wakker wordt..'

Daar ga ik elke dag nog vanuit, dat ze weer wakker wordt :-) En dat doet ze tot nu toe heel braaf!

Vijf broden en twee vissen

Dát is een goed verhaal. En het is nog een waargebeurd verhaal ook. Ik check net eventjes m'n blog en zie dat een soortgelijke gebeurtenis ook mij is overkomen. De wonderbaarlijke vermeerdering van het aantal lezers!

Ik gok een foutje in het 'count' apparaat, van de 5000 lezer ineens 11.000!
Of alle Stanislas leerlingen hebben mijn blog gevonden en dan ben ik toch iets minder blij. Of misschien ook niet.

Nu ik het toch even over deze blog heb, afgelopen dinsdag heb ik meegedaan aan een onderzoek voor het TNO. Ze hebben een nieuw concept ontworpen voor een netwerkruimte op de tv. Helemaal spacie natuurlijk. Net zoiets als hyves en facebook, maar dan anders.
Ons (groepje computer nerdo's) werd gevraagd naar ons gebruik van dit soort ruimtes op internet en daarna moesten we commentaar geven op het nieuwe concept. Ik zit net te denken of ik geen geheimhouding heb ondertekend, maar dat is geloof ik niet het geval, dus we gaan vrolijk verder.
Conclusie wat betreft het bloggen was dat het pas interessant wordt als je weet dat de blog gelezen wordt. Daar heb ik dus die 'counter' voor. Maar er werden ook vragen gesteld van: 'waarom blog je', 'wanneer gebruik je hyves en waarvoor?' etc. etc.
Het was grappig om te beseffen dat dingen als hyves eigenlijk heel serieus zijn. Er is markt voor, kan geld mee verdiend worden dus heel snuggere studiehoofden die 'onderzoekers' worden genoemd zijn reuze geïnteresseerd.

Eigenlijk is het vaak onnodige tijdverspilling en soms is het gebruik van facebook of hyves handig om afspraken maken, berichtjes te versturen zonder postzegel te hoeven kopen en een brievenbus te zoeken (die tegenwoordig schaars zijn). Maar het voelde goed om eens serieus te praten over deze manier van dagvulling. Mijn persoonlijke conclusie naar aanleiding van het onderzoek is dat ik bang ben dat mijn kinderen later niet eens weten wat een postzegel is, of dat ze allemaal op een ander apparaat contacten onderhouden. Opa en oma kennen ze allemaal van de beeldbuis (dankzij de webcam) en spelletjes spelen ze alleen maar achter de pc. Buiten spelen, 'wat is dat?', is niet meer en uiteindelijk blijven er hersendode mensen over die zijn vergeten om te leven.
Dat gaat hem mooi niet worden!

Feest is langsgeweest

Mijn grote vriend is Feest. Ik houd van Feest. Gezelligheid alom.
Van het weekend was Feest bij ons langsgeweest. Om samen mijn verjaardag te vieren en dan tegelijkertijd maar Marinus z'n verjaardag. Marinus is niet zo dol op Feest. Maar ik wel, dus vieren we ook graag zijn verjaardag. Dat was ruim een half jaar geleden, maar Feest hadden we toen niet gevierd, dus dat hebben we zaterdag maar goed gedaan. En Feest kwam ook vieren dat we in een reusachtige woning wonen. En daar zijn we dankbaar voor, dus was daar Feest.
En omdat Feest niet zomaar foetsie moet zijn, hebben we maandag ook maar een beetje gefeest, want toen waren Marinus en ik twee jaar getrouwd. Maar omdat Roosje nogal ziek was komt Feest vandaag weer langs, want vandaag ga ik lekker koken om het heugelijke huwelijksfeit te vieren. Tjonge, wat een Feest.
Behalve dat Roos ziek is geweest. Gelukkig maar geweest, ze knapt nu weer een beetje op: Feest!

En op zo'n dag als zaterdag besef ik me des te meer dat ons huis echt groot is. Waar we vorig jaar de eerste gasten naar huis moesten sturen als er een nieuwe lading (max. 5) langskwam, konden we zaterdag iedereen hier herbergen. En we hadden de hele buurt ook nog kunnen uitnodigen, dan pas was het huis vol geweest. Echt een verdriedubbeling van onze oude woning. We feel blessed!

De overkant

Lekker staren en hard peinzen ('wat ga ik typeren!?'). Af en toe op het beeldscherm gericht, maar ik probeer meer nog bij de overburen naar binnen te gluren. Niet dat me dat gaat lukken, op één of andere manier lijken de overburen niet van daglicht te houden. We hebben grote ramen in huis en ik laat door die ramen het liefst zoveel mogelijk zonlicht komen. Dat is wel even anders aan de overkant. Gelukkig bemerk ik af en toe wel leven bij enkele huizen. De huizen zijn in elk geval bewoond. Dat is bij het huis rechts tegenover ons nog onduidelijk. Of er woont een kluizenaar of er wonen wietplantjes. Dat vermoeden hebben wij al een tijdje. Maar de grote vraag is of ik me daar dan druk over moet gaan maken. Wietplantjes zijn rustig, ze maken geen herrie, vieren geen luidruchtige feestjes, zullen nooit bij ons naar binnen gluren, maar als je daar waterschade hebt kan het misschien wel weer te lang duren voordat iemand erachter komt en dan heb je een reusachtig waterballet. Maar gelukkig zijn het niet onze buren en bovendien hebben de vermoedelijke wietplantjes een bovenwoning, dus zou er eerder waterschade bij hun vandaan komen dan elders. En dan zouden we in elk geval weten wat er in het huis woont!

Het klinkt eigenlijk wel alsof ik een soort van stalker ben, dat is niet zo hoor. Ik heb overigens wel eens last gehad van een stalker en dat is niet zo leuk. Behalve dat ik naast debiele Diddle dingen ook een berg van de beste chocolade kreeg. Nou vooruit dan maar, de mystery guest mocht me wel een tijdje stalken.
Misschien dat het sommige-vrouw-eigen is, maar ik vind het heel leuk om bij huizen naar binnen te kijken, te kijken naar hoe mensen hun stulpje hebben ingericht. We wonen hier nu bijna een half jaar, maar ik heb er geen idee van hoe de huizen van de overburen eruit zien! Dus dat wordt een keertje koffie leuten. Dat zal bij de wietplantjes wel een spraakzame boel worden! Mits ik binnenkom.