Stikfobie

Daar zal ik vast wel eerder over geblogd hebben, maar hier is een lekkere jus op de fobiegehaktbal.

We waren afgelopen zondag met z'n viertjes bij mijn ouders. Tjonge, we zijn in de afgelopen twee jaar in aantal verdubbeld!
Jonathan dweilt overal de vloeren, dus ook bij mijn ouders. Terwijl hij over de vloer schuift (te lui om te kruipen) kwijlt ie de vloer onder. Dus eerst de kwijl en dan de dweil.

Er ligt speelgoed, vooral voor Roos, op de grond. Het is één van mijn taken als moedertje om te zorgen dat Jonathan geen klein spul naar binnen werkt. Planten, plastic boutjes en schroefjes. Dat is een nieuwe taak, omdat ik bij Roos ervoor zorgde dat er geen klein spul in haar bereik lag. Dat is nu wel even anders.
Ik let even niet op en Jonathan heeft het heft van een plastic hamer in zijn mond. Ik denk meteen aan de waarschuwingen op internet over dat je een kind bijvoorbeeld niet met een tandenborstel in zijn mond moet laten rondlopen/kruipen. Ik vind een tandenborstel aardig vergelijkbaar met een hamer. Jonathan hoeft maar even met z'n hoofd de grond te boinken en dat ding zit in z'n keel.
Dus ik haal zo ongeveer al het speelgoed wat er ligt weg en m'n mams zegt: 'Joh, daar kan ie echt niet in stikken.'
Ja aju, denk ik. Ik kan me herinneren dat de zes kinderen van mijn ouders ervaring hebben met knikkers, punaises en zelf haaknaalden. Ik moet haar maar even op dat 'kleine' feitje wijzen: 'Vandaar al die bezoekjes aan de huisarts.'
Mam lacht. Blijkbaar ben ik erg getraumiseerd door die kleine ongelukjes die altijd goed zijn afgelopen. Mam zegt: 'Een hamer krijgt ie niet doorgeslikt hoor, hooguit een beurse mond.'
Nou dat is ook niet fijn.

Ik denk dat ik iets minder panisch mag zijn. Zodat Jonathan niet zijn hele leven op pureetjes en brood zonder korst hoeft te leven :)
Blij met mijn nuchtere moedertje, daar kan ik nog genoeg van leren!

Duch Auch

Ja, dat klinkt als.. Duits! Richtig.
Ik spreek geen Duits hoor, dat doet Roos wel voor me.
Een Duch Auch is een vliegtuig. Heb ik nooit eerder geweten, maar zij weet het hoor. Ze heeft het ook over 'O nein' sinds haar vriendinnetje dat van de Duitse teletubbies heeft overgenomen.
En een Martijn is een boterham. Dat zal vast één of andere Afrikaanse oertaal zijn. Hoe kom je er anders bij om een boterham een Martijn te noemen?
Best knap van mezelf (al zeg ik dit ook zelf) dat ik inmiddels de betekenis heb geraden van deze woorden. Mijn dochter is zo hyperintelligent met haar ruime talenkennis, dat ik mezelf nu ook aardig intelligent mag noemen omdat ik haar leer begrijpen.

En dit is natuurlijk iets om mee te pochen. Ik kan niet pochen met haar geweldige slaapgewoontes, want die heeft ze niet. Ook niet met haar reusachtige vermogen altijd braaf en gehoorzaam te zijn. Dat wil ik niet eens, een gedrild kind dat geen eigen willetje heeft. Ik poch met haar talenkennis. Ze spreekt Duits zeg ik dan.
Het is bijna noodzaak geworden dat je kind iets bijzonders kan. Op één of andere manier krijg ik wel eens de neiging om in een gesprek te willen zeggen: 'Mijn dochter kan dit al..' En nu ik het schrijf walg ik hier eigenlijk van. Maar als andere ouders over de geweldigheid van hun kinderen beginnen kan ik toch niet niks zeggen?
Mijn schoonmoeder noemt Roos intelligent. Ik weet niet zozeer wat intelligent is. Ze heeft hersens gekregen waar we reuze dankbaar voor zijn. Maar wanneer weet je of je kind gewoon lekker gewoon is, of dat het juist een beetje meer intelligentie heeft dan een gemiddeld kind? Daar eten wij bovendien te weinig vette vis voor! (De vis is deze week in de aanbieding bij de AH, hamsteren! Eten we toch nog eens vis.)
Als ze echt heel intelligent zou zijn dan zou ze toch ook wel begrijpen dat d'r moeder slaap nodig heeft en Roos zelf eigenlijk ook? Of is ze zo intelligent dat ze denkt: 'Ach mam, klets jij maar, ik heb gewoon niet zoveel slaap nodig als jij denkt.'

Het boeit me ook niet zozeer, zo lang ze maar een gelukkig en vrolijk meisje is waar we vaak mee kunnen lachen. Daar hoeft ze in elk geval niet intelligent voor te zijn.