In de krant

Een paar dingen vind ik vreselijk. Foto's van mezelf is daar één ding van. Ik heb me er inmiddels bij neergelegd dat ik op beeldmateriaal vastgelegd wordt, soms moet ik er maar aan toegeven. Zolang de foto in eigen bezit is en ik ermee kan doen wat ik wil voelt het nog redelijk safe. Nu was gisteren zo een dag waarop het onontkoombaar was om voor de eeuwigheid vastgelegd te worden. Over 80 jaar zouden mijn achterkleinkinderen (als dit aardse bestaan er dan nog is) in de Delfste archieven een foto van hun overgrootouders kunnen vinden toen ze nog jonge, vitale twintigers waren.

Marinus en ik komen in de Delft op Zondag. Waarom? Omdat onze overvriendelijke hypotheekadviseur ons een diner cadeau wilde doen. Zonder dat we het wisten deden Marinus en ik mee aan een loting toen we afgelopen zomer een gesprek hadden met onze hypotheekadviseur. Het was een aangenaam gesprek met van de adviseur de vraag of er nog vragen waren. Wel, die waren er niet, behalve dat we wilden weten hoe de hond van de beste man heet. Het gesprek ging meer over voetbal, honden en kinderen dan over onze financiële situatie. Maar dat zit wel goed, dus was het gezelligheid alom.

Vervolgens hebben zij daar dus een lootje getrokken en zou degene die daarop stond een diner aangeboden krijgen. Twee maanden geleden worden we gebeld dat we de gelukkige winnaars zijn. Winnaars? Wij doen niet mee aan loterijen hoor. En toch waren uitgerekend wij de winnaars. Ik heb nog even zitten denken. Ik heb toch niet zielig of armoedig zitten doen. Want wij zijn niet zielig en armoedig. We zijn alleen een beetje jong en niet van die carrieretijgers van in de twintig die pas nadenken over kinderen als het al bijna te laat is. Die hebben dan wel een vettere spaarrekening, maar toch, niet mijn ding. En.. er bestaan nog meer jonge gezinnen. En gisteren moest ik toch echt even checken of ze niet gesjoemeld hadden:

'Jullie hebben toch wel gegrabbeld in de lootjesbak?' Mij werd verzekerd van wel. Toen vroeg Marinus: 'Maar op elk lootje stond zeker onze naam?' Er werd wat over en weer gelachen, de sfeer was opnieuw gezellig. Heerlijk Hollands.

Ik ben er niet uit. Maar dat maakt niet uit, want dit aanbod van een etentje voor twee is natuurlijk geweldig! Echt een luxe cadeautje voor ons!
Maar daarvoor moesten we dus wel op de foto. Met champagne notabene. Ik met m'n toeter en een glaasje champagne. Ik zeg nog: 'ik krijg denk ik alle Delfste moeders over me heen als ze mij met mijn buik op de foto zien staan met champagne in m'n hand.'
Ik heb er niet van gedronken. Ik denk dat ik het niet eens lekker vind. Maar het voelde nogal vreemd. En toen griste een adviseur het champagneglas uit mijn hand bij de tweede fotosessie. Hij had dorst en ik voelde me verlost! Nu maar kijken welke foto het is geworden. Met of zonder?