Ik heb gisteren zowaar even geslapen. Tussen de middag. En gisteravond zat ik dat te vertellen aan vrienden. Ze vroegen me waarom ik ging slapen. Dit was mijn eerste zwangerschapsdag waarop ik heb geslapen, dus ik moest even een goede rede bedenken waarom. Ik vertelde ze dat ik uit verveling ben gaan slapen. De dag was sneller om, Marinus was eerder thuis en de volgende dag was weer dichterbij.

Dat klinkt toch wel heel decadent. Uit verveling slapen. Ik had gisteren sowieso een dag waarop er niets gepoetst is, behalve de vaat. Ik heb de afgelopen weken wel genoeg gepoetst. Dus gisterochtend ben ik wel anderhalf uur met Roos naar de kinderboerderij geweest. 's Middags geslapen en daarna nog even naar de winkel gefietst.
Zulke momenten buitenshuis grijp ik graag aan. Ik houd wel van een praatje maken, vooral omdat Roos niet bijster veel zinnigs terug zegt. Misschien doet ze dat wel, maar begrijp ik haar gewoon niet. In elk geval is een praatje, een grote-mensen-babbel best wel een aangenaam. Deze dagen gaat het eigenlijk nergens over: 'zo mevrouw, hoe lang moet u nog?' Ik: 'nog ruim twee weken, of vier als het tegenzit, of drie, misschien komt de baby morgen wel, maar.. nog ruim twee weken tot de uitgerekende datum.' (en het komt er vloeiend uit he, alsof ik het nergens anders over heb!) Meneer in de winkel: 'zo, maar dan bent u nog fit, u loopt gewoon nog, en bent u nou op de fiets gekomen?' Ik: 'wel ja, als ik de hele dag in bed ga liggen dan voel ik me zeker een aangespoelde walrus. En.. mij is vertelt dat bewegen goed is voor een vlotte bevalling.' (Terwijl ik verbaasd ben dat het zo bijzonder lijkt als je je huis, laat staan je bed nog uitkomt als je bijna zover bent.)
Een vrouw achter me in de kassa rij knikt. Ja, dat heeft ze ook gehoord. Bewegen is goed voor je. Meneer: 'nou, succes met de laatste loodjes hoor.' En bedankt.

Dat was de grote-mensen-babbel van gisteren. Ik had weer wat te vertellen toen Marinus me vroeg hoe mijn dag was geweest.