In een land hier niet ver vandaan..

Niet zo heel lang geleden gingen Marinus, de kids en ik een lekker rondje rijden. We hadden net gezwommen en de kinderen zouden dan lekker in de auto kunnen slapen. En in de auto, moet je weten, kunnen op heel ongedwongen wijze ruzies worden uitgesproken of andere interessante of diepzinnige gesprekken worden gevoerd. Met name wanneer de kinderen slapen. En eigenlijk werk dat bij ons wel. Je kunt als je het ffies goed zat bent niet zomaar uitstappen en dat zorgt er bij voorbaat al voor dat we heel relaxed en gezellig met elkaar dingen uitpraten. Zo'n autoritje zouden ze bij relatietherapie ook maar eens moeten aanbevelen. Zorg er dan wel voor dat je goed op weg bent eer je begint aan zwaarde zaken in het leven.

Wij dachten ook maar eens een uitgebreid rondje te gaan maken. Zo kwamen we aan in Belgie, het land van lekker bier en vet patat. We waren in eerste instantie onderweg naar Antwerpen. En ons topografisch geheugen laat te wensen over, dus toen we besloten de borden naar Brugge te volgen dachten we dat het dan wel dicht bij zou zijn. Dus vlak voor Antwerpen volgen we die borden, maar het duurt maar en duurt maar. We rijden zo'n anderhalf uur door, braaf de borden Brugge volgend. Maar ergens begint het te jeuken. Hallo, waarom zet niemand er het aantal kilometers tot aan Brugge op? Op geen enkel bord stonden kilometers aangegeven. Vreemd. Dus wij besloten toen maar in de middle of nowhere een plek op de zoeken waar we onze benen konden strekken en waar we erachter konden komen hoe we weer snel naar Nederland moesten rijden.
Waarschijnlijk hebben ze daarom op elke hoek een louche taveerne staan. Dan wordt er ook nog eens geld verdiend, want de cafeetjes die wij langs waren gegaan waren wel bedroevend leeg. De dorpjes waren overigens ook bedroevend rustig. En de zebrapaden waren bedroevend gevaarlijk.

We reden netjes de toegestane snelheid door een dorp heen. Staat er ineens midden op de weg een vrouwtje angstig een stopgebaar te maken, ze is natuurlijk bang doodgereden te worden. Dat zou ik ook zijn als je je dan bedenkt dat er op geen enkel bord staat aangegeven dat er een zebrapad is. Maar het is er wel. En de vrouw was er ook. De rem deed het gelukkig ook en Marinus gebruikte hem daarom ook maar. En zo eind goed al goed. Maar dit geval en nog enkele andere sensationele bijna-ongelukken maakte dat mijn beeld van onze onderburen bevestigd werd. Het lijkt allemaal een beetje armoedig, en dat om de hoek?

Maar de rit was verder geslaagd hoor. Ik kreeg bij mijn warme chocolademelk gelijk een flinke scheut Amaretto. En bij bijna alles wat je bestelde zat iets van sterke drank. Geen pannekoeken met spek, maar met Amaretto of slagroom, of een boel suiker, of met nog meer alcohol. Dan gaan de kindjes natuurlijk lekker slapen ;) Die pannekoeken hebben we maar overgeslagen. Weer gauw naar huis. En de volgende keer gaan we met een stratenboek op pad.

Konijn

Om de regelmaat van het bloggen beetje bij te houden, wordt het weer eens tijd voor een blog. Eén keer in de maand is een mooie regelmaat lijkt me zo. Nu de kinderen minder of niet meer slapen overdag, moet ik tussen alle speelactiviteiten door manoeuvreren wil ik deze blog in leven houden. Of misschien moet ik me erbij neerleggen dat het onvermijdelijk is dat iets 'overlijdt' op het moment dat er iets nieuws op de wereld komt. Ik had altijd gedacht dat dat de nachten waren, maar deze blog lijkt soms een langzame dood te sterven. Dus ik blaas er nieuw leven in. Wat een macht zeg!

We hebben een konijn.
Ik weet niet wat ik ervan denken moet, maar we hebben hem wel.
Een konijn wilt niet graag geaaid worden en handjes moeten buiten het hok blijven anders bijt ie ze eraf. O nee, het is een zij. Doortje.
Konijnen zijn gevaarlijk en echt niet zo leuk als poezen en katten. Roos daarentegen wordt met een konijn wel een komisch figuur. Zo ging ze de eerste ochtend dat het konijn er was naast het hok zitten, met eenp paar boekjes en zij ze met een superschattig piepstemmetje: 'Zo, ik jou boekje voorlezen Doortje, ja?' En wie zwijgt stemt toe. Ze leest graag haar boekjes voor, geeft worteltjes die ik speciaal voor het konijn koop. En dat terwijl ik had gehoopt dat het konijn onze groenbak zou worden i.p.v. dat ik me scheel aan groente zou kopen voor het konijn. Ze eet blijkbaar niet alles. En ondertussen stinkt het in huis omdat ze de laatste paar weken flink aan de poep en de pies is geweest. En ik vrees voor haar gemoed. Jonathan houdt van drummen en gebruik daar graag het konijnenhok voor, dat galmt zo lekker. En dan gilt hij er van plezier nog eens bij. Ik intervenieer dan tussen hem en het konijn om te voorkomen dat Doortje een nog minder gezellig konijn wordt vanwege alle herrie en ellende die haar overkomt.
Ik zet haar wel eens buiten op het balkon, maar terwijl we ons huis aan het opknappen zijn vreet zij de buitendeur aan gort. Tjonge, daar had ik eerder over na moeten denken.
En het doel van het konijn zou alleen maar zijn dat de kinderen met dieren leren omgaan. Nou dat gaat aardig goed. Ze rammen op het hok, gillen erbij en om dat allemaal goed te maken leest Roos zo nu en dan een boekje voor, stopt ze haar handjes in het hok, die dan enig risico lopen, door een konijn met verdedigingsdrift.
Huisdieren zijn interessant. Maar dan toch maar liever een konijn dan de luizen van het kinderdagverblijf, of de vlooien van een kat.

Nieuwe hobby''s

Nu ik een paar jaar moeder ben, veranderd er een hoop. Dat heb ik inmiddels wel in de gaten. Veel dingen aan het moederschap zijn leuk en bijzonder, andere dingen zijn minder leuk en ook pijnlijk.

De kinderen zijn leuk, grappig, lief, maar gedragen zich soms als brandweersirenes die zich in hun misère op de grond storten om vervolgens door een klein beetje afleiding alle ellende weer vergeten lijken te zijn. Die overgang is erg bijzonder.
Het is vooral leuk. De nachten waren minder leuk, maar dat gaat steeds beter, dus daar komen we wel overheen.
Roos begint heerlijk te praten. Ze geeft complimentjes hier en daar en heeft altijd overal pijn. Maar gelukkig kan ze het nu ook vertellen.

Het komt erop neer dat ik vooral 'maar wat doe', als moeder. En hopelijk hebben ze er baat bij, ze lijken gelukkig.

Een zo''n ellendig ding is dat mijn hersenen veel informatie verloren laten gaan. Waar ik eerst archiefkasten had staan, staat nu een ballenbak of een hooiberg, waar ik een speldje niet meer in terug kan vinden. Ik ben een groot gedeelte van mijn kortetermijngeheugen kwijt. Misschien dat dat erbij hoort, zodat ik bijvoorbeeld vergeet hoe ellendig de nachten zijn geweest. Maar ik baal daar best wel van. Dubbele afspraken, mijn telefoon ben ik al dagen kwijt. Dus een van mijn nieuwe hobby's alles goed in de agenda zetten en constant alle belangrijke dingen in mijn hoofd blijven herhalen.

Met vriendin M. heb ik een nieuwe hobby. Woorden spellen en grappige synoniemen bedenken voor bestaande woorden. De peuters noemen we nu aardappels. En als we het over ijsjes of de kinderboerderij of over zwaardere zaken (die de kids inmiddels kunnen begrijpen) hebben, dan gaat het van: 'zullen we zo een i-j-s-j-e pakken?' Of 'misschien is de k-i-n-d-e-r-b-o-e-r-d-e-r-i-j wel een idee?'
En het gaat steeds vlugger. Ik moet je zeggen dat ik altijd een hekel heb gehad aan lingo, een bijna verplicht nummer van mijn ouders. Lingo werd altijd gekeken. En waarschijnlijk vanwege mijn onvermogen zo snel mogelijk 4 of 5 letterwoorden te bedenken dat ik het programma nooit het gewaardeerd. Maar nu.. ja nu bestaat gewoon de mogelijkheid dat ik zelfs tienletterwoorden uit mijn mouw schud. Kinderen = nieuwe hobby's, nieuwe kansen en wie weet nog een plezier in het programma lingo?

Eeuwigfietsende neusmannen

Je zou denken dat het over kaboutertjes gaat, of over de moderne dwergen van sneeuwwitje die i.p.v. huppelend, fietsend de mijnen bestormen.

Het gaat over Marinus.

Roos wordt té vroeg wakker, ik kijk nu echt enorm uit naar de winter. En dat doe ik anders nooit, maar nu wel. Dan wordt ze tenminste niet wakker van de eerste zonnestralen die haar om 6.00 wakker maken. Ik bedenk me net dat we haar kamer ook kunnen verduisteren, maar daar zijn we nog niet aan toe gekomen. Dus ze lag al vroeg bij ons in bed. Zegt ze ineens tegen Marinus: 'hee, neusman'. 'Wat zeg je nu??'
'Goeiemorgen neusman'. Ze is 2,5 en weet haar vader op zo'n aandoenlijke manier te beledigen dat we alleen maar hartelijk om konden lachen. Dat is leuk wakker worden.

We krijgen zo visite en we moeten daar nog wat boodschappen voor halen die we gisteren zijn vergeten. Marinus gaat er soort van vanuit dat ik dat wel doe, maar ik ben erg moe. Dus enthousiast zegt hij: 'oh, dan ga ik wel, op de fiets.'
Die drie laatste woorden hebben haast een magische uitwerking. Ik: 'op de fiets??!! De Heer is je echt aan het veranderen Marinus, dit is bijzonder!'
Marinus gaat nooit, en echt nou ja, bijna nooit op de fiets. En als ie op de fiets boodschappen gaat doen bij de winkel die 5 minuten fietsen hiervandaan is, is het omdat ik dat bijna eis. Tja.. ik probeer hem aan te moedigen om te gaan fietsen en uiteindelijk wordt niemand daar beter van. Maar van dit wonder was ik echt even van mijn padje.
Marinus: 'ja, ik kreeg een fietsprofetie, vandaar.'
Ik: 'oh.. zoiets als, gij zult fietsen tot in den eeuwigheid, of naar de eeuwigheid?'
Marinus: 'Nou ja, tot in de eeuwigheid..??'

Het wordt nog wel wat met Marinus :)

Terug van weggeweest

We zijn weer terug, onze vakantie is achter de rug. Helaas.
Dat betekent dat we weer hard aan de arbeid moeten. Bloggen is hard werken, vandaar dat het soms een poosje duurt.

Ik kan nu natuurlijk een uitgebreid verslag doen van onze vakantie, maar dat is natuurlijk veel leuker om real life te horen. Daarom een vertrouwde blog over de kleine dingen die het doen.

Pannenlappen.

Deze zijn werkelijk onmisbaar. We verbleven de periode in Roemenie in een appartement. In alle haast heeft de aannemer het appartement afgemaakt zodat wij het een kleine twee weken konden huren. Dat resulteerde in een overstroming, een paar geweldige overnachtingen in een villa (met drie badkamers, zwembad en biljart/pool ruimte) en een paar natte spullen. Het huis was tenminste wel gelijk goed gedweild.

En dat was onze eerste avond.

Normaal gesproken als je in een appartementje komt ligt er een wc rol klaar. Dus wij hadden geen wc papier meegenomen. Maar dit appartement was echt nét af. Dus geen wc rol. Ik denk dat het meant-to-be was dat het huis overstroomde, zodat wij, zodra we daar wel konden overnachten goed voorbereid zouden zijn en wc rollen bij ons zouden hebben. In elk geval was het hele geval aardig komisch. Wij waren relaxed, de aannemer bedacht dat zijn verkeerde aankoop van teveel laminaat nu wel goed van pas kwam, en de kids deden het geweldige. De hele dag nog niet geslapen en om 21.30 leken ze nog klaarwakker!

Twee dagen later konden we het appartement betrekken, met wc rollen natuurlijk. Een goede voorbereiding is het halve werk. Ik had ook wat eitjes, brood, pasta, melk en olie om in te bakken gehaald.
De volgende ochtend verheug ik me op een lekker ei. Ik wil Marinus ook verwennen en ben al blij met het vooruitzicht hem blij te maken met een ei. Terwijl ik alles klaarzet en ondertussen de kinderen probeer te vermaken kijk ik even naar het gasfornuis. Oei, zit geen knopje op om hem aan te krijgen. Lucifers heb ik nodig. Maar die zijn er niet en onze weinige buren zijn allemaal al vertrokken. Baal baal baal. Marinus relativeert de situatie en zegt: 'joh, dan smeer je toch een boterham met pasta.' Ja, dat is eigenlijk geen slecht idee.

De volgende dag hebben we wel lucifers. Maar geen pannenlappen. We hebben wel een wasmachine en half droge was. Ideaal denk ik. En de dagen die voor ons liggen hebben we afwisselende pannenlappen, een half droge onderbroek, een paar half natte sokken, een broekje van Roos of een t-shirtje van Jonathan. Ik vermaak me prima!

Goh, was is aanpassen toch eigenlijk makkelijk.

Talentvolle Lenin

Lenin was aardig talentvol, in het wegwerken van tegenstanders bijvoorbeeld (daar was zijn opvolger nog veel beter in). Hij is in elk geval beroemd geworden.
Wij hebben thuis een mini-Lenin. Uit een babouchka van verschillende USSR staatshoofden. Niet dat we zo'n fan zijn van die staatshoofden, maar goed, zo leren de kinderen al vroeg een beetje geschiedenis.
Roos speelt graag met baby-Lenin. 'Lenin ook een hapje, hap, goed zo Lenin'. En hij kan rondjes op zijn hoofd dansen!
Wauw, heel talentvol, wijlen Lenin.

Apen, Geiten en Inbreekbuurmannen

Sommigen van jullie hebben mijn schrikscenario wat me nu daadwerkelijk is overkomen inmiddels al gehoord.
Roos heeft me afgelopen week buitengesloten en ik kon dus niet meer naar binnen. Kijk, je sleutels kun je altijd vergeten, dat is me nu één enkele keer gebeurd sinds we hier in Den Haag wonen. En in dat geval is er een buurvrouw met een extra sleutel (die ze ook wel eens kwijt blijkt te zijn, ze moest die ene keer lang zoeken..).
Maar nu heeft onze buurvrouw een baan en is ze niet meer zoveel thuis als dat ze voorheen was.

Dus afgelopen dinsdag kom ik thuis met de kids nadat we boodschappen hebben gedaan. Jonathan is moe, leg ik gauw op bed en ik loop weer naar buiten toe omdat Roos het leuk vindt om nog even buiten rond te struinen, de fietstassen dicht te maken (wat haar tot nu toe nog nooit zonder hulp is gelukt) en zo ver mogelijk van d'r moeder weg te rennen om vervolgens te struikelen, te huilen zodat mama heel snel naar haar toe moet komen om te troosten. Zo werkt dat met kinderen. Ik probeer haar op z'n Haags een beetje toe te schreeuwen: 'Kom op, sta maar op, goed zo, kom maar hier, wie komt er in mijn huisje?!' Dat laatste zinnetje is natuurlijk een soort van spelletje en werkt het beste om haar bij me te krijgen. Of niet en ik moet toch naar haar toe.

Ik sta dus samen met Roos buiten, een andere buurvrouw komt er net aangefietst en we praten wat over de kat die net bij de dierenarts is geweest. Ineens slaat de deur dicht. Ik schrik! Ja, Roos staat binnen, ik sta buiten. En Jonathan doet een poging om te slapen. De buurvrouw met de sleutel is er niet en mijn hersenen ratelen niet zoals ze dat horen te doen in zo'n situatie.
Gelukkig is het mooi weer en is de overbuurman buiten en ook een andere buurman. En in zo'n situatie ben ik dankbaar voor Haagse Sjonny's. Want ik kom er binnen twee minuten achter dat de betreffende buurmannen een hoop inbreekervaring hebben. En dan is het fijn dat dat mijn buren zijn. De een komt met een houten latje, steekt hem door de brievenbus terwijl hij (hij is ook vader) Roos probeert over te halen om de deur open te maken. Ik zeg nog tegen hem dat ik dat nog nooit heb geoefend met haar, maar ik laat hem zijn gang maar gaan (zolang Roos niet huilt). Blijkbaar vindt Roos hem wel prima, zijn latje werkt helaas niet omdat zijn en mijn handen te groot zijn voor de brievenbus, en ook zijn aanmoedigende woorden hebben geen effect.
Intussen is de andere buurman twee balkons aan het bestormen om vervolgens onze balkondeur open te maken, die nog dicht zit. Ik laat beide mannen maar hun gang gaan. De praatbuurvrouw gaat intussen d'r eigen gang. Ik spreek Roos geruststellend toe, maar dat werkt averechts. Ik zie haar denken: 'Wat is er dan aan de hand dat ik rustig moet blijven, ik ben hier en jij bent daar, ik heb het rijk lekker voor mezelf, maar blijkbaar moet ik onrustig worden zodat jou woorden mij kunnen troosten?'
(Ik ben een empathische moeder he :))
De plankjesbuurman geeft het op, en net op dat moment stormt een inbreker beneden de trap af. Gelukkig, het is onze buurmaninbreker.
Mijn dank is zeer groot, die van Roos toch ook, Jonathan is ook blij, want die sliep helemaal niet en zoals veel verhalen eindigen: eind goed, al goed.

Ik moet natuurlijk ook wat over Jonathan kwijt. Die is inmiddels één. En het is wel erg gezellig met hem. De periode van consequent zijn, grenzen aangeven breekt aan. Soms moet ik wel eens 'nee' of iets in die richting zeggen. Vaak zeg ik nog: 'Waar is de bal?' Geweldige afleidingsmanoeuvre. Maar Jonathan kan nog niet zoveel woordjes zeggen, hij zegt 'papa' en 'aap'. En heeeel soms 'mama'.
Steeds als ik tegen hem zeg dat ie iets niet mag doen, zegt ie heel verontwaardigd en een tikkeltje arrogant 'aap'. 'Heb je het tegen mij?' Hij: 'Aap'. Ik: 'En bedankt.'
Het kan nog erger ;).
Vrienden van ons hebben een jochie van ruim 2 jaar. Papa is Fries en heet dus heit.
Nu hoor dat lieve jochie gisteren ineens 'geit' tegen zijn vader zeggen. 'Pik je dat?' 'Hij zegt nu heit hoor, hij bedoelt geen geit.'
Jaja, dat zeggen ze allemaal.
Slimme kinderen hebben wij hoor!

Roos

Ik ben heel hard aan het denken aan de perfecte titel voor dit stukje. Maar ik kan er zo één, twee, drie niet opkomen.

Roos heeft sinds een tijdje een groot bed. We noemen haar bed het prinsessenbed. En dat doen we alleen zodat we haar haar bed in kunnen lokken door te zeggen dat prinsesjes in mooie prinsessenbedden slapen. En dat Roos al een grote meid is en ons prinsesje, dus ze hoort in dat bed en ze zal in dat bed gaan slapen.
Dat ging in het begin echt heel goed. De eerste avond zei Marinus nog tegen haar: 'Zo, heb je lekker je eigen grote prinsessenbed waar je zelf uit kunt klimmen.' De tweede helft van de zin werd door mij onverstaanbaar gemaakt. Eén ding; ze mag niet zelf uit haar bed klimmen want dan zijn we veel langer zoet met het in bed krijgen van dochterlief.
Die boodschap werd Marinus gauw duidelijk door mijn geinterrumpeer.

Dus de afgelopen twee maanden gingen goed. Maar sinds kort weet ze dat ze wel d'r bed uit kan en doet ze dat ook heel graag, tot onze ergenis aan toe. Elke avond komt ze er wel een keertje uit. En we horen dat niet, want ze is muisstil. Ineens staat ze in de woonkamer (zeker nu ze sinds een week zelf de deuren open kan maken, ook weer iets nieuws). Op sommige avonden komt ze er wel drie keer uit. En als we de methode gebruiken waarbij we haar negeren en gewoon weer op bed leggen gaat ze heel hard huilen en dan wordt Jonathan wakker.
We schipperen een beetje. Niet teveel aandacht geven en toch liefdevol op bed leggen zodat ze zo min mogelijk herrie produceert.

Dat is dus het op bed leggen van Roos. Afgelopen maandag had ik meidenclub. Marinus zou alleen nog Roos op bed hoeven leggen. En ja hoor, twee keer naar beneden gekomen. We hadden onze op-bed-leg-strategie nog niet met elkaar besproken en Marinus liet haar even beneden spelen. Hij was in de veronderstelling dat Roos na de tweede keer wel lekker ging slapen.
Ik kom om 21.00 thuis. En schrik als ik boven kom. Roos ligt op haar buik voor de deur naar de huiskamer. Een halve seconden denk ik dat er iets mis is met haar. Daarna ben ik verontwaardigd en stap over haar heen naar binnen: 'Wist jij dat Roos hier voor de deur op de buik ligt te slapen?!' Marinus weet van niks.
En daarna schiet ik in de lach.
Het ziet er zo absurd uit, lief klein meisje in een mooie pyamaatje in de klushal met haar gezicht op de niet al te schone mat, en ze ligt gewoon heeeeeerlijk te slapen.
Maar door mijn binnenkomst wordt ze wakker, staat onvast op d'r benen en ik breng haar maar gauw naar bed. Ze is nu gelukkig wel echt heel erg moe en slaapt de hele nacht in d'r prinsessenbed.

En wij in ons koninklijke bed.

Board on your Bill

Vreemde hersenspinsel.
Ik zie een foto van een allerschattigst babytje. Met een luier aan met op de luier, de bilzijde, een katje. Dat noemen we schattig toch?
Nu moest ik meteen denken aan een meisje bij mij op de middelbare school. Ze had forse billen (in veel landen ben je dan zeeeer gezegend), een strakke broek, daarboven ook nog een te strak truitje, maar het allerbelangrijkst; op haar broek, haar bilzijde in grote letters haar naam. Zodat niemand zou vergeten welke verschijning nu net langsliep.
Dat heeft haar wel het nodige commentaar opgeleverd en uiteindelijk, door haar kledingarmoe, een ritje naar huis om iets anders aan te trekken.
Wat een lief babytje al niet te weeg brengt in mijn brein, fijn.

Ik ben overigens blij dat dingen mij te binnen schieten. Mijn geheugen is een zeef en elke herinnering is er weer één.
Ik zit wel eens te denken aan mijn allereerste herinnering, hoe oud ik toen was.
Ik denk dat dat de herinnering is dat is de film Assepoester heb gezien in Vaassen, bij het buurmeisje van mijn opa en oma en een vriendinnetje to be. 6 jaar was ik?

De Man-bijt-hond-vraag van vandaag:
Wat is uw vroegste herinnering?

Uitgekookte reclameboeren

Hoe zit dat nou?

Ik heb wel eens gehoord dat de reclame die je in banners op je eigen homepages ziet, precies de reclames zouden zijn die bij jou leven passen en die dus voor jou bedoeld zijn. Klinkt een beetje vaag, maar het is echt zo!

Op mijn facebook staan foto's van mijn kindjes. En het valt me net op dat er reclame op mijn facebook staat over de perfecte positiekleding. Gelukkig weet het grote brein achter deze slimme reclame niet dat ik niet zwanger ben. Dat zou er nog eens bij moeten komen. Het brein denkt blijkbaar wel dat ik vergeelde tanden heb, want ik kan nu heel goedkoop mijn tanden laten bleken. Hoe weet het brein dat ik liters thee drink op een dag? Na vandaag zou het brein het kunnen weten, maar voorheen heb ik nooit over de staat van mijn tanden gesproken of getypert.
Ik vraag me af welke reclames er bij studenten of bij halve eeuwers verschijnen.
Ik ga er maar eens op letten hoeveel het brein van mij zou kunnen weten.
Ik heb geen geheimen, dus wat dat betreft maakt het me niet zoveel uit. Ik vind de gedachte dat het brein zoveel mogelijk geld van je afhandig probeert te maken door slim te adverteren best creapy. Het brein zou toch moeten weten dat ik niet afga op advertenties via internet. Het brein zou misschien kunnen weten dat ik dat nog nooit heb gedaan. En toch blijven proberen. Ik blijf standvastig en blog er alleen maar over. Zo.

Lieve Lenin, Pim en Wim

Op een heel ongedwongen manier krijgen onze kinderen geschiedenisles thuis. We hebben een babouska met de grote Sovjetleiders in huis. En dat is voor Roos gewoon een puzzeltje. Ze weet wie Gorbatsjov, Lenin en Stalin is. Nog eventjes en ze kan het verschil tussen kapitalisme en communisme aan haar vriendinnetjes uitleggen.

Vriendinnetje A. komt hier eventjes spelen terwijl haar moeder bezig is haar tweede kind te werpen. Ze ziet de 'puzzel' staan, schudt en vraagt op een peutermanier aan mij wat ze ermee moet doen. 'Maak maar open', zeg ik tegen haar. En dat herhaal ik zo'n vier keer tot het kleinste poppetje eruit komt vallen. En dit kleinste poppetje is de 'grote' Lenin. 'Ahh, lieve baby' zegt A.
Is dat niet schattig? Lieve babyLenin. Ja, een dotje is het hoor!

Vriendin Marjolijn is hier en voor ze vetrekt zegt ze tegen haar zoon (Manuel, een echte charmeur): 'We gaan nog eventjes een plantje kopen voor Pim en Wim.
Ik trekt mijn wenkbrauwen op en herhaal nog eventjes: 'Pim en Wim?'
Je moet weten dat mijn ene zus getrouwd is met Pim en mijn andere zus met Wim. Kijk, in een ver verleden hebben mijn zussen nog wel op korfbal gezeten met Marjolijn, maar om nu een plantje te kopen voor de mannen van mijn zussen..??

'Oh, dat zijn onze vissen.'
En het kwartje valt.

We zijn thuis nog heel druk in de weer geweest met het scoren van een Tim of een Kim. Mijn broertje heeft zijn best gedaan, die heeft een Lin.
En ik dacht dat we Tim wel konden overhouden voor mijn zusje, zodat ik met een gerust hart met Marinus kon trouwen. Maar zusjelief heeft ook geen Tim. En grote broer heeft geen Kim.
Mochten we ooit vissen willen hobbyeren, dan weet ik hoe ze gaan heten.

Lingo

Grappig om tegenwoordig mensen van mijn eigen leeftijd of jonger bij Lingo te zien. Gelijk maar even uit de wereld helpen dat ik Lingo graag kijk, nee dat is het niet.
En ik vermoed dat leeftijdsgenootjes enkel en alleen mee doen voor het 'grote' geld.
Vriendin M. en ik zijn onze kinderen ook aan het trainen voor Lingo. Wie weet worden zij de jongste Lingo winnaars ooit.
En het gaat automatisch, we hoeven er nauwelijks iets voor te doen, behalve gespreksonderwerpen aansnijden waar zij niet zo veel van mogen begrijpen. Als we het hebben over de kinderboerderij dan moet dit meer-dan-10-letter-woord gespeld worden. Niet zo zeer voor Roos, mij maakt het niet uit als zij het woord hoort en ik vervolgens moeten zeggen dat we er niet heen gaan. Dochtertje van M. die heeft altijd gespitste oren. Dus oppassen geblazen. Als het gaat over eten, bijvoorbeeld ijs of taart, dan moet ik weer enorm oppassen. Roos houdt van zoetigheid en zoetigheid houdt van Roos. Dus wij praten tegenwoordig veel dingen gespeld. De kinderen worden ouder en begrijpen steeds meer, des te meer wij onszelf en misschien onbewust de kinderen trainen voor Lingo.
Over een tijdje spelen de mama's tegen de kinderen in Lingo. We zullen zwaaien!

Surprise van Niels

Afgelopen vrijdag zijn Marinus en ik weer eens uit eten geweest.
Bij Le Connaisseur in Den Haag kun je lekker en goedkoop eten. En wij zijn van de goedkoop.
Na een goed voor en hoofdgerecht is het tijd voor het toetje.
En je moet weten dat ik iets met toetjeskoks heb. Dus toen ik 'Surprise van Niels' zag staan, was er natuurlijk geen andere optie meer.
Paar jaar terug gingen we met mijn schoonfamilie chique uit eten, op kosten van de baas. De baas had een restaurant getipt. In dat chique restaurant kon je allemaal kleine gerechtjes bestellen, zodat je van alles wat kon proeven. Goed idee. Wel, het toetje werd ook zo opgediend en het was zoooooooooo lekker. De toetjeskok kwam zelf vertellen wat alle lekkernijen waren en ik viel in het katzwijm. Vlak voor onze bruiloft was dat. Marinus was gespeeld jaloers op de toetjeskok, ik had hem bijna mijn liefde (voor de toetjes) verklaard. Vandaar.

Marinus kijkt een beetje bedenkelijk. Wat kun je nu verwachten bij een surprise van Niels? Hij bestelt liever maar iets anders.. We hebben allebei een glaasje wijn op (en dat is voor mij best lang geleden) en dat heeft zo z'n effect. Ik weet waar Marinus aan denkt en ik schiet in de lach. En jullie, lezers, moeten zelf maar bedenken waar wij zo om moesten lachen.
Of misschien zou de suprise iets anders zijn, dat Niels op z'n knieen zou gaan?
Marinus vindt het niet erg als ik het toetje van Niels bestel. Al zou hij op z'n knieen gaan hoef ik toch geen 'ja' te zeggen. Dat is zo.
De serveerster komt onze toetjesbestelling opnemen. En voor de zekerheid vragen we maar even wat de verrassing inhoud. Warme vruchten in saus met ijs. Dat zijn codewoorden voor Marinus. Marinus gaat ineens voor de surprise van Niels. En ik kies voor een kletskoppentoetje.
Marinus kan altijd nog 'nee' zeggen tegen Niels, mocht ie ineens voor hem op z'n knieen gaan.
Zo hebben we het ruim een kwartier over Niels. En als de serveerster ons toetje komt brengen vraag ik (net niet): 'maar, waar is Niels dan?'

Wij hadden het in elk geval gezellig. Niels vast ook met zn warme vruchtjes in saus en ijs.

Stikfobie

Daar zal ik vast wel eerder over geblogd hebben, maar hier is een lekkere jus op de fobiegehaktbal.

We waren afgelopen zondag met z'n viertjes bij mijn ouders. Tjonge, we zijn in de afgelopen twee jaar in aantal verdubbeld!
Jonathan dweilt overal de vloeren, dus ook bij mijn ouders. Terwijl hij over de vloer schuift (te lui om te kruipen) kwijlt ie de vloer onder. Dus eerst de kwijl en dan de dweil.

Er ligt speelgoed, vooral voor Roos, op de grond. Het is één van mijn taken als moedertje om te zorgen dat Jonathan geen klein spul naar binnen werkt. Planten, plastic boutjes en schroefjes. Dat is een nieuwe taak, omdat ik bij Roos ervoor zorgde dat er geen klein spul in haar bereik lag. Dat is nu wel even anders.
Ik let even niet op en Jonathan heeft het heft van een plastic hamer in zijn mond. Ik denk meteen aan de waarschuwingen op internet over dat je een kind bijvoorbeeld niet met een tandenborstel in zijn mond moet laten rondlopen/kruipen. Ik vind een tandenborstel aardig vergelijkbaar met een hamer. Jonathan hoeft maar even met z'n hoofd de grond te boinken en dat ding zit in z'n keel.
Dus ik haal zo ongeveer al het speelgoed wat er ligt weg en m'n mams zegt: 'Joh, daar kan ie echt niet in stikken.'
Ja aju, denk ik. Ik kan me herinneren dat de zes kinderen van mijn ouders ervaring hebben met knikkers, punaises en zelf haaknaalden. Ik moet haar maar even op dat 'kleine' feitje wijzen: 'Vandaar al die bezoekjes aan de huisarts.'
Mam lacht. Blijkbaar ben ik erg getraumiseerd door die kleine ongelukjes die altijd goed zijn afgelopen. Mam zegt: 'Een hamer krijgt ie niet doorgeslikt hoor, hooguit een beurse mond.'
Nou dat is ook niet fijn.

Ik denk dat ik iets minder panisch mag zijn. Zodat Jonathan niet zijn hele leven op pureetjes en brood zonder korst hoeft te leven :)
Blij met mijn nuchtere moedertje, daar kan ik nog genoeg van leren!

Duch Auch

Ja, dat klinkt als.. Duits! Richtig.
Ik spreek geen Duits hoor, dat doet Roos wel voor me.
Een Duch Auch is een vliegtuig. Heb ik nooit eerder geweten, maar zij weet het hoor. Ze heeft het ook over 'O nein' sinds haar vriendinnetje dat van de Duitse teletubbies heeft overgenomen.
En een Martijn is een boterham. Dat zal vast één of andere Afrikaanse oertaal zijn. Hoe kom je er anders bij om een boterham een Martijn te noemen?
Best knap van mezelf (al zeg ik dit ook zelf) dat ik inmiddels de betekenis heb geraden van deze woorden. Mijn dochter is zo hyperintelligent met haar ruime talenkennis, dat ik mezelf nu ook aardig intelligent mag noemen omdat ik haar leer begrijpen.

En dit is natuurlijk iets om mee te pochen. Ik kan niet pochen met haar geweldige slaapgewoontes, want die heeft ze niet. Ook niet met haar reusachtige vermogen altijd braaf en gehoorzaam te zijn. Dat wil ik niet eens, een gedrild kind dat geen eigen willetje heeft. Ik poch met haar talenkennis. Ze spreekt Duits zeg ik dan.
Het is bijna noodzaak geworden dat je kind iets bijzonders kan. Op één of andere manier krijg ik wel eens de neiging om in een gesprek te willen zeggen: 'Mijn dochter kan dit al..' En nu ik het schrijf walg ik hier eigenlijk van. Maar als andere ouders over de geweldigheid van hun kinderen beginnen kan ik toch niet niks zeggen?
Mijn schoonmoeder noemt Roos intelligent. Ik weet niet zozeer wat intelligent is. Ze heeft hersens gekregen waar we reuze dankbaar voor zijn. Maar wanneer weet je of je kind gewoon lekker gewoon is, of dat het juist een beetje meer intelligentie heeft dan een gemiddeld kind? Daar eten wij bovendien te weinig vette vis voor! (De vis is deze week in de aanbieding bij de AH, hamsteren! Eten we toch nog eens vis.)
Als ze echt heel intelligent zou zijn dan zou ze toch ook wel begrijpen dat d'r moeder slaap nodig heeft en Roos zelf eigenlijk ook? Of is ze zo intelligent dat ze denkt: 'Ach mam, klets jij maar, ik heb gewoon niet zoveel slaap nodig als jij denkt.'

Het boeit me ook niet zozeer, zo lang ze maar een gelukkig en vrolijk meisje is waar we vaak mee kunnen lachen. Daar hoeft ze in elk geval niet intelligent voor te zijn.