Amazing!

Ik kan een heleboel ongein verkopen via deze blog. Maar ook dingen die me echt raken, zoals dit. Ik raad je aan om het filmpje te bekijken.

Voordat je het bekijkt wil ik je nog één ding meegeven wat ik een tijdje terug ergens las:
We vinden het verschrikkelijk (en dat is het ook) dat er op verschillende plekken in Nederland babylijkjes zijn gevonden. Waarom vinden we abortus niet verschrikkelijk?

Rammelaars

Als Jochem Myjer het over rammelende eierstokken heeft vindt iedereen dat grappig. Vriendin M. had een briljante opmerking over rammelende balletjes. En dat vind ik erg grappig. Blogwaardig.

Jonathan is uit logeren geweest. Hij sliep bij mijn zus en haar man. Ze hebben twee prachtige zoons en willen het daar graag bij laten. Zus zit vanmorgen te vertellen hoe het is gegaan. Ze verteld daarbij dat haar man gisteren iets in de trant zei van: 'En.. hoe vind je dat nou? Weer zo'n kleintje in je armen?'
Zus - bang voor de aanstekelijke werking van een aandoenlijk babyhoofdje als dat van onze mooie Jonathan - zegt: 'Uhh.. leuk, op deze manier, maar niet voor onszelf hoor.'
Hij vond het leuk om haar zo weer eens bezig te zien met een baby, maar (gelukkig voor zus) maakte hij gauw duidelijk dat hij het wel met haar eens was.

Maar toch, die eerste opmerking blijft een beetje hangen.

Ik zit vanmorgen aan vriendin M. te vertellen hoe het logeerpartijtje is geweest. En daarbij kwam ook dit verhaal aan bod. Dat heb je als je voornamelijk thuis zit en weinig spectaculairs beleefd (behalve alle nieuwe kunstjes die de kinderen kunnen), zodat zo ongeveer alles besproken woord op onze dagelijkse bijkletsuurtje. De eerste opmerking van haar over zwager: 'Tjonge, misschien heeft ie wel last van rammelende balletjes.'
Allicht.

Jong geleerd..

Je kan er niet vroeg genoeg mee beginnen. Zoenen.
Een echte French Kiss vergt natuurlijk wat oefening. Jonathan blijkt een waar natuurtalent te zijn.

Ik zit lekker met hem op schoot. En tegenwoordig vergt dat mij een hoop inspanning omdat hij zo ontzettend bewegelijk is. He's got the rithm!
Omdat ik zijn gezoen - dan heeft ie waarschijnlijk gewoon dorst en lebbert hij mij af - soms een beetje zat ben pakte ik gisteren een pop waarmee hij kon spelen. Hij kletst wat af. Toch netjes hoor, voor zo'n eerste date. Hij heeft eerst een tijdje met pop gepraat: 'ahhhhhh, iaaa.' (van laag naar hoog) En z'n tong stak hij naar de pop uit. En toen vond de pop het wel welletjes. Hupsakee, het aflebberen begon.

Volgens vriendin M. moet hij toch wat meer oefenen. Maar ik vind dat ie voor z'n leeftijd al aardig de slag te pakken heeft. En heel stiekem hoop ik dat hij het zoenen een tijdje in de ijskast bewaard totdat hij zijn ware tegenkomt. Tjonge, dat ik daar al over na moet denken!

Grootheidswaanzin

Ik lijk soms net een vent, ik praat graag over auto's.
Ons lieve koekblikje rijdt deze week meer kilometers dan hij de afgelopen maanden heeft gereden. Hij is uitgeleend aan vrienden en de heer des huizes werkt onder R'dam. Tjonge, respect voor ons autootje. Wat een afstand!

Ik waan me altijd in een limo als ik in de Justy zit. Hij voelt zo groot dat parkeren haast onmogelijk lijkt. Zelfs een ruime plek (waar daadwerkelijk een limo past) levert mij parkeerproblemen op. Ik noem het maar grootheidswaanzin. Dat ik half op de stoep sta of op een andere creatieve manier parkeer. Of de spiegels zijn vergrootglazen waardoor andere auto's op me af lijken te komen. Soms gaat het ineens heel goed met parkeren en dan moet iedereen ook zien hoe netjes hij staat.
'Dat heeft mama goed gedaan he, Roos?'

Oefening baart kunst. En voor grootheidswaanzin moet ik misschien toch maar in therapie.

Plafondduif

We liggen in bed. Ik zie een zwart beestje over het plafond kruipen en zeg tegen Marinus: 'kijk, een spin.'
Marinus heeft zijn bril niet op en zonder bril zijn olifanten muizen en vliegjes draken voor hem. Hij zegt: 'is dat wel een spin? Misschien is het wel een...' (hij denkt heel hard na)
Ik: 'een duif. Ja ik denk ook dat het een duif is, een dakduif.'
We overpeinzen het gebeuren even en komen tot de conlusie dat het een plafondduif is. Piepklein en zwart, maar vast en zeker een plafondduif.

Geduld is een schone zaak

Dat is nogal wat. Ik heb sinds kort mijn rijbewijs en pas nu het roze papiertje in m'n portemonnee zit begint het echte werk.
We hebben, heel decadent, twee auto's voor de deur staan. Alhoewel je één ervan eerder een koekblik noemt. Wel een vliegensvlug koekblik! Want onze dierbare Justy trekt als een tierelier op!
En het is een automaat. Het fijne daaraan is dat ie niet zomaar afslaat.

Nu hebben we ook een Peugeot voor de deur staan; een station. Marinus is een verrader want hij heeft allereerst een hekel aan de Franse taal - terwijl ik ervan in het zwijm lig - en ten tweede heeft hij altijd geroepen dat hij nooit een Franse auto zou kopen.
Nu hebben we een geweldige vriend die een hoop autokennis bezit en daarnaast ook nog eens liefhebber is van alles wat vier wielen heeft en Frans is. Hij heeft Marinus de afgelopen jaren al een beetje bewerkt, dus zijn aversie tegen Franse auto's werd minder, maar was nooit echt helemaal verdwenen.

Tot de statistieken werden getoond en deze auto als beste uit de verf kwam, voor: een diesel, station, aantal kilometers, betrouwbaarheid en prijs.

En dus rijd ik zo nu en dan in onze degelijke diesel. En die kan blijkbaar wel afslaan. Hoewel Marinus beweerd dat dat niet zomaar gebeurd bij een diesel. Ik weet niet precies wat ik soms doe, maar blijkbaar doe ik iets niet goed. Oefening baart kunst, zegt men toch?

Zo ondernam ik een tijdje terug een uitje naar Moerkapelle. Op de snelweg, vlak bij de afrit, rijdt een man in een vreselijk dikke auto (dat is jeugdige taal voor nogal dure en luxe bak). Herstel, hij scheurt en zoeft zo langs andere weggebruikers. Hij duikt ineens vlak achter me op om vervolgens direct langs me de afrit op te scheuren. Ik verfoei de man. Dat ben ik sneller geneigd als er kinderen in de auto zitten. Maar wat hij doet is niet nodig. De meeste snelheidsmaniakken beweren bij hoog en bij laag dat ze 'echt heel snel op hun afspraak moesten zijn, anders..'. En toch is het niet nodig.

Ik moet dezelfde afrit nemen en kom uiteindelijk naast hem bij het stoplicht te staan. Ik sta op de juiste baan voor de volgende afrit en hij belandt uiteindelijk achter mij. En ja hoor, als het volgende stoplicht op groen springt, slaat de auto af. Het bloed stijgt naar mijn hoofd en het stoplicht wordt net zo rood als ik. Maar dan zie ik ineens die opgejutte snelheidsmaniak achter me op zijn mooie leren stoel zitten. Ik zwaai even ter verontschuldiging en gniffel vervolgens in mezelf. Zo, dat zal je leren meneertje! Geduld is een schone zaak.

J-factor

Marinus z'n haren zijn eraf! Tja, dat krijg je ervan als vrouwlief niet mee is naar de kapper. Maar ach, het waren nog altijd zijn eigen lokken. Hij is er blij mee, dus wie ben ik om er moeilijk over te doen.
Het is wel even wennen.

Vriendin Morgana vroeg me of hij nu een 'ballenkapsel' had. Ik heb daar niet zoveel verstand van, maar alles wat korter dan lang is noem ik misschien al snel 'ballerig'. Dus ik zeg 'ik denk het wel'.
'Oh, ik houd wel van ballenkapsels' zegt ze. Is er tenminste iemand die het echt helemaal geweldig vindt.

Morgana is hier gister lekker aan het theeleuten. Marinus komt thuis uit z'n werk en showt z'n nieuwe look.
Ik leg Morgana uit dat het Marinus niet misstaat. Hij mist nu alleen een grote J-factor.Morgana vindt Marinus nog steeds wel wat weghebben van Jezus, vooral z'n bril ;-). 'Dat komt dan door de heilige Geest die in hem woont', verklaar ik. 'Maar in dat geval hoop ik ook wat van Jezus weg te hebben, toch?'