zondag 28 februari 2010

Appeltaart overpeinzingen

Marinus is sinds de 26e een kwart eeuw. Rede voor een echte appeltaart a la Eef. Volgens Marinus kan ik het beste appeltaart bakken van alle appeltaartbakkers die hij kent. Dat zijn er niet al te veel, maar toch.. klinkt wel aardig toch?

Vrijdagmiddag bak ik er eentje en zaterdag nog één. Nu hebben wij vorig jaar een geweldig leuk huis gekocht, maar het huis heeft enkele gebreken. Daar is Marinus hard mee aan de slag gegaan, maar één gebrek is nogal lastig op te lossen. Bij het gebruik van de combimagnetron - en dan met name de oven - slaat het apparaat willekeurig op hol. Soms doet ie het, soms doet ie het niet. Soms valt ie maar één keer uit, soms wel tien keer. Maar dat gebeurt zelden. Als het gebeurt moeten we als een speer naar beneden rennen, want dan slaat de aardlekschakelaar uit. Dus de koelkast valt uit, de afzuiger, de thermostaat, kortom, het halve huis is stroomloos.

Nu zeg ik steeds dat dat trappen lopen goed voor m'n conditie is. Daar doe ik verder niet zoveel aan, op rennen naar de bus toe na dan. Dat kan ik goed, zelfs met Roos.
(En dan zegt de buschauffeur tegen mij, zes maanden zwanger en met een kind in de buggy: 'ja, alleen als mensen er een beetje moeite voor doen wil ik wel wachten.' Ahhh.. zie dan niet dat me dat een week aan energie kost???)
Dus die trappen loopt ik als ik in een goeie en sportieve mood ben probleemloos. Mijn geduld kan dan honderd keer op de proef gesteld worden door het uitvallen van de oven, maar het doet me niets. Het is immers mijn manier van fitnessen.
Maar het doet me wel iets als ik mezelf ineens een zwaarlijvig zeedier voel, moe ben, veel heb gedaan en gewoon zin heb om een appeltaart in de oven te zetten, een uurtje te wachten onder het genot van een kop thee en een goed boek en hem er daarna uit te halen om er vervolgens van te genieten.

Daar was zaterdag geen sprake van. Wel zes keer viel de aardlekschakelaar uit en ik was boos. Echt boos op dat stomme ding. Vooral omdat ik heb besloten om het rustiger aan te doen en dat gaat dan dus niet. Ons babyjongetje mag wat meer aankomen en dat gaat niet als ik zes keer de trap op en neer ren. Na de zesde keer dacht ik bij mezelf: 'IK GA NOOOOOOIT MEER EEN APPELTAART BAKKEN!!!!' En om mijn gedachten kracht bij te zetten sloeg ik even lekker hard op de oven. Dat deed ik de vijfde keer ook al en dat hielp helaas niet tegen het uitvallen. Zul je net zien dat de oven na mijn geweldige appeltaart-bak-boycot-gedachte ineens braaf zijn best blijft doen.

Ondertussen denk ik: moet ik nu bij een volgende poging meteen die gedachte in mijn hoofd laten, alsof het een soort code-gedachte is voor de oven om het gewoon een uur lang goed vol te houden. Of moet ik dus nooit meer in appeltaart bakken?

En toen bedacht ik me het volgende. Ik moet me er gewoon bij neerleggen dat dit een gebrek is. Misschien dat God mijn geduld op de proef stelt? Mochten we ooit eens verhuizen naar Oost-Europa dan bestaat de kans dat we het met veel minder elektriciteit moeten stellen, dus dan is dit een goeie oefening, toch?
Deze laatste gedachte kwam pas in me op toen de appeltaartdampen binnendrongen. Roomboter verzacht de pijn. Dus volgende keer bakken we hem gewoon nog een keer!

dinsdag 23 februari 2010

Eters

En we eten moussaka. Heerlijk Grieks gerecht en ook nog eens makkelijk.
Zegt Rob: 'tjonge, dat heb ik nou nog nooit gegeten.' Terwijl zijn vrouw Anja me net vertelt dat zij het ook wel eens heeft gemaakt, maar het is zo'n gedoe om het voor zes mensen klaar te maken.
Anja verontwaardigd: 'echt wel.'
Rob: '.. heb ik wel gegeten, en het was heerlijk!'
:)

maandag 22 februari 2010

Harthupje

Laat de verloskundige me bijna schrikken!

Maar.. ik stond op het punt te schrikken toen ik bij mezelf dacht: 'ach, het zal wel meevallen.' Mijn hart maakte een klein hupje extra en daar is ook alles mee gezegd.

Sommige mensen kunnen ineens zo'n serieuze toon aanslaan. Ik kan dat sowieso bijna nooit. Serieus zijn is een kunst. Maar de verloskundige van vanmorgen zou mee kunnen doen aan de Olympische Spelen met het onderdeel Wie Iemand De Grootste Schrik Aan Kan Jagen Door Heel Serieus Te Klinken. Ze zou een gouden plak voor Nederland in de wacht kunnen slepen.

Wel, mevrouw voelen aan mijn nogal bescheiden 7,5 maanden buikje. Eerst kon ze z'n hoofd niet vinden (zou ie er wel aan zitten dan???) en vervolgens zegt ze: 'oh, hij is wel erg klein.'

Hierna kwam dus mijn harthupje.

Ik denk tegelijkertijd: 'klein, wat nou klein? De echoscopist vond dat ie grote handen en voeten had en ze wist me ook nog te vertellen dat jongens gemiddeld groter dan meisjes zijn, en dat een tweede kindje vaak ook groter is.'

Ze begon al over een echo toen ze bedacht dat een andere verloskundige die toevallig aanwezig was, ook wel even kon voelen. Deze dame op leeftijd met vast een boel meer ervaring heeft mijn buik ook nog even fijngeknepen en kwam met een zucht tot de conclusie dat onze jongen kleiner dan gemiddeld was. Maar met de vraag hoe groot Roos bij de geboorte was (2930 gr.) zei ze: 'oh.. dat zou dan heel goed kunnen.' Ik ben ruim 33 weken zwanger en het kindje ligt ruim een week achter op groei.
Ik denk, na alle geruststelling, meteen aan het positieve. Roos floepte er met een sneltreinvaart uit waarbij ik geen (kleer)scheuren heb opgelopen. Zou dat nu weer het geval zijn? Ik hoop van wel!

De tijd gaat vlug en we kijken erg uit naar zijn komst! Over twee weken weer een check bij de verloskundige en dan gaan we eens even laten zien hoeveel we in twee weken kunnen groeien ;-)

Ik bedacht me dat ik wel op chocola-dieet kon gaan. Maar dat idee heb ik maar gauw laten varen. Krijgen we dadelijk een jongen die alleen maar aan de chocola wilt. Dus niet!

Met de complimenten van..

Tante Frut, oftewel Frutzus: 'je hebt het echt goed geknipt hoor, tenminste niet zoals ma ons vroeger knipte, rechttoe rechtaan.'

Marinus: ''t is wel een beetje kort hoor.'

Maar gelukkig worden korter haren altijd weer lang!

PS. opmerking van m'n schoonmoeder. Het gaat over 'steil haar' en niet over 'stijl haar'. Klinkt hetzelfde, is wat anders.

Tjonge.. 't is geen stijl, mijn stijlloze geschrijf!

donderdag 18 februari 2010

Knip Afknapper

De ambitie om kapper te worden heb ik in een ver verleden opgegeven. Haren zijn best leuk, maar teveel gefrut gaat mij alleen maar irriteren. Ik hou niet zo van frutten en gefrut aan mij heb ik in de ban gedaan na een slechte ervaring: het is irritant als je 12 bent, een grote zus hebt die zegt frutten aan haren wél leuk te vinden, en na twintig minuten trekken en plukken een half gevlochten hoofd presenteert: 'ik heb nu geen zin meer, sorry..'. Mezelf een lijdend voorwerp maken van haar verveelmodus gebeurde me nadien ook niet meer.
Waar was ik aan begonnen?

Dat vroeg ik me gisteren ook af toen ik Roos fruit gaf, in de hoop dat ze rustig en stil bleef zitten. Maar dat doet ze nooit, waarom hoop ik het dan ineens wel als ik met zwaar geschut in de aanslag sta? Niet logisch; ik stond er niet bij stil.

En eigenlijk is het gewoon onwijs gevaarlijk. Een scherpe schaar die ik, of eigenlijk Roos, heeft meegenomen uit de kampeerboerderij. Hij zat namelijk in haar tas en hoe hij daar terecht is gekomen is me nog steeds een raadsel. In elk geval is het de scherpste schaar in huis en ik achtte het gereedschap het meest geschikt voor de taak die me te wachten stond.

Alle haren voor Roos d'r ogen afknippen en dan ook nog met als doel er een leuk model in te scheppen. Het enige voorbeeld dat me bijstond zijn mijn eigen zeldzame knipbeurten geweest. Ik vind het nog steeds best vernederend om een kortingsbon (zes weken geldig) mee te krijgen van de kapper, terwijl ik er elke keer minstens zes maanden over doe om mezelf weer over die drempel te slepen. Is mijn haar kort, dan moet het weer lang en is het lang (na een half jaar) dan mag het wel weer een keertje kort. Ik zeg steeds tegen mezelf en de desbetreffende kapster die hoofdschuddend mijn dode punten staat te tellen: 'joh, zo blijft je werk toch leuk, kun je tenminste meer dan tien centimeter afknippen?' Dat lijkt mij tenminste leuker dan mensen die om de zes weken één enkele dode punt komen bijwerken, of krullen laten zetten.

Weinig voorbeeld en ook weinig knipervaring. Ik speelde vroeger meer met lego dan met poppen. Lego kun je niet knippen, poppenharen wel. Maar die ervaring mis ik ook.

Anyway. Roos aan d'r fruit en aan de klim (terwijl ze tegenwoordig in een tuigje in d'r stoel zit: sorry voor alle moeders die ik maar raar vond dat ze hun kind in een kinderstoeltuigje deden, ik ben nu dankbaar dat ik er één heb), ik aan de knip.

'Roos, please, het is voor je eigen bestwil. Kom op meid, even wachten nog. Nee, niet je vingers daar!' (knip ik bijna een mooi pinkje af!)

Roos vindt het gewoon irritant. Net zo irritant als ik dat altijd heb gevonden. Maarja, haren in je ogen zijn ook irritant. En eigenlijk is het ook irritant dat ze stijl haar heeft, want elk misknipsel is goed te zien. Je ziet precies waar de schaar z'n werk heeft verricht. Ik hoopt op een mooi resultaat, zoiets uit een tijdschrift. Je weet wel, een leuk kindermodelletje. Roos heeft nu een soort van funky hoofd met een pony-achtig iets van voren en een wat langere kruin. De twee plukken van achter zijn zo goed als weggewerkt, maar ik vraag mezelf nog steeds af of het resultaat er mag wezen.

Want weet je, zodra ze zelf de schaar kan hanteren (en die kinderen bestaan!) hoef ik me niet schuldig te voelen over het resultaat. Maar in dit geval ben ik toch de enige die erop wordt aangekeken.

Eigenlijk had ik er maar niet over moeten beginnen, dan was het vast en zeker niemand opgevallen. Ik ben benieuwd of Marinus het ziet als ie thuiskomt.

Binnenkort het resultaat op foto en commentaar van Marinus.

woensdag 10 februari 2010

Belbelevenissen

Dat bellen met een kind om je heen en eentje in de buik anders is dan zonder dat allemaal, blijkt maar weer vandaag.

Ik heb G. aan de lijn. We hebben van het weekend een homegroupweekend gehad. Heel geslaagd! Het huisje waar we zaten was dan ook zeer luxe, waardoor het wie-doet-de-afwas-probleem door de aanwezigheid van een afwasmachine meteen de wereld uit werd geholpen. Bovendien bleken mannen die voorheen hun eigen bijbelverzen bedachten (:''Vrouw, wees gehoorzaam aan uw man en houdt het aanrecht schoon, kook en doet wat u in uw keuken hoort te doen'' o.i.d. 'staat echt in de bijbel hoor, ergens in Spreuken 34.') spontaan te veranderen in keukenprinsessen. Wat zo'n weekend al niet teweeg kan brengen!

Anyway, het ging vandaag over telefoneren. Ik heb G. aan de lijn en praat met haar na over het weekend. Intussen zie ik Roos denken: 'ha, mamma is aan de babbel dus ik kan aan alles zitten wat zij mij verboden heeft.' Ik doe niet aan verboden vruchten, Roos is fruitfreak en dat prijs ik ook alleen maar aan. Maar het haardstel en alle planten zijn verboden terrein. En ik denk dat ze dat best kan leren zonder heel mijn huis aan kant te maken omdat Roos er toevallig woont. Terwijl ik in gesprek ben heeft Roos het haardstel bereikt en begint ze ijverig met gevaarlijke instrumenten heen en weer te slingeren. Ik tegen G: ' .. veel te laat gaan slapen. Toch heb je het [AFBLIJVEN! Nee Roos, daar mag je niet aanzitten], hier ben ik weer hoor, waar was ik ook alweer. [Ga hier maar mee spelen, dat is leuk!].' G. tegen mij: 'waar moet ik van afblijven? Ik zit nergens aan?'

'Oh, sorry, ik moest Roos even tot de orde roepen.'
G: 'of heb je stiekem door dat ik een puzzelstukje in mijn handen hebt, nou vooruit, ik laat hem wel liggen.'

Gisteravond had ik een naamgenoot aan de lijn. Ze heeft vier koters en was ze net in bed aan het leggen op het geweldige tijdstip dat ik belde. Niet dus. En dan moet ik zelf maar uit zien te vogelen wat ze tegen wie zegt. Het zijn in elk geval bijster interessante gesprekken. Vooral op de momenten dat je denkt dat er tegen jou wordt gesproken terwijl dat dus niet het geval is.

Tja, dat hebt je met die geweldige mormels om je heen. Ik kan niet zonder!

woensdag 3 februari 2010

Hondje voeren

Toppunt van cynisme:

Eendjes proberen te lokken naar die heerlijke oude boterhammen in je hand, terwijl je herdershond naast je smachtend naar de lieve eendjes kwijlt. Wie wordt er uiteindelijk gevoerd?

Stiekem hoopte ik diep van binnen dat de eendjes gevoerd zouden worden met stukjes hond. In deze buurt wemelt het van de grote honden (lees: kilo's hondenpoep). Maar ik zag afgelopen maandag helaas een ander tafereeltje. Namelijk een herdershond met een groot jachtinstinct en zijn baasje die dat niet gauw genoeg doorhad.

Arme eendjes.. eerst lekker maken en vervolgens zijn zij de lekkernij :S