Geduld is een schone zaak

Dat is nogal wat. Ik heb sinds kort mijn rijbewijs en pas nu het roze papiertje in m'n portemonnee zit begint het echte werk.
We hebben, heel decadent, twee auto's voor de deur staan. Alhoewel je één ervan eerder een koekblik noemt. Wel een vliegensvlug koekblik! Want onze dierbare Justy trekt als een tierelier op!
En het is een automaat. Het fijne daaraan is dat ie niet zomaar afslaat.

Nu hebben we ook een Peugeot voor de deur staan; een station. Marinus is een verrader want hij heeft allereerst een hekel aan de Franse taal - terwijl ik ervan in het zwijm lig - en ten tweede heeft hij altijd geroepen dat hij nooit een Franse auto zou kopen.
Nu hebben we een geweldige vriend die een hoop autokennis bezit en daarnaast ook nog eens liefhebber is van alles wat vier wielen heeft en Frans is. Hij heeft Marinus de afgelopen jaren al een beetje bewerkt, dus zijn aversie tegen Franse auto's werd minder, maar was nooit echt helemaal verdwenen.

Tot de statistieken werden getoond en deze auto als beste uit de verf kwam, voor: een diesel, station, aantal kilometers, betrouwbaarheid en prijs.

En dus rijd ik zo nu en dan in onze degelijke diesel. En die kan blijkbaar wel afslaan. Hoewel Marinus beweerd dat dat niet zomaar gebeurd bij een diesel. Ik weet niet precies wat ik soms doe, maar blijkbaar doe ik iets niet goed. Oefening baart kunst, zegt men toch?

Zo ondernam ik een tijdje terug een uitje naar Moerkapelle. Op de snelweg, vlak bij de afrit, rijdt een man in een vreselijk dikke auto (dat is jeugdige taal voor nogal dure en luxe bak). Herstel, hij scheurt en zoeft zo langs andere weggebruikers. Hij duikt ineens vlak achter me op om vervolgens direct langs me de afrit op te scheuren. Ik verfoei de man. Dat ben ik sneller geneigd als er kinderen in de auto zitten. Maar wat hij doet is niet nodig. De meeste snelheidsmaniakken beweren bij hoog en bij laag dat ze 'echt heel snel op hun afspraak moesten zijn, anders..'. En toch is het niet nodig.

Ik moet dezelfde afrit nemen en kom uiteindelijk naast hem bij het stoplicht te staan. Ik sta op de juiste baan voor de volgende afrit en hij belandt uiteindelijk achter mij. En ja hoor, als het volgende stoplicht op groen springt, slaat de auto af. Het bloed stijgt naar mijn hoofd en het stoplicht wordt net zo rood als ik. Maar dan zie ik ineens die opgejutte snelheidsmaniak achter me op zijn mooie leren stoel zitten. Ik zwaai even ter verontschuldiging en gniffel vervolgens in mezelf. Zo, dat zal je leren meneertje! Geduld is een schone zaak.