Vervolg

Tjonge, en dan vergeet ik gewoon de kern van het verhaal, de reden waarom ik schreef wat ik geschreven heb, de oorzaak van mijn moedermelkmanie: Marinus met zijn prachtige opmerking:
'Jonathan, stop je vinger in die dijk.' En als je de vorige blog gelezen hebt begrijp jij wat Marinus hiermee bedoeld!

'Het onvermijdelijke moet gebeuren'

Zoiets zou Johan Cruiff gezegd kunnen hebben. Maar die man maakt nog mooiere (en slimmere) one-liners.

Het komt erop neer dat nu Jonathan geboren is, de melkfabriek weer geopend is. En de fabriek maakt overuren. Marinus en ik slapen niet in een waterbed, maar in een melkbed. Overschot aan melk wordt gewoon gedumpt. Eigenlijk zou ik het gewoon moeten verkopen. Aan Gerbens bijvoorbeeld ;).

En het is natuurlijk onvermijdelijk dat hier over geschreven gaat worden. Volgende keer gaat het over mooie auto's of over hoe-maak-ik-in-tien-dagen-een-goeie-carrière.
Suggesties zijn welkom!

Cadeautje van God

Voor mensen die de wonderolie hebben geprobeerd maar waar het niet bij mocht baten, bevallingstip numero 1: een paar traptreden overslaan!

Ja, want het heeft toch geholpen! Vannacht om 01.30 is Jonathan van de Lagemaat geboren. Hij weegt 3400 gram en ik ben er zonder kleerscheuren vanaf gekomen.
En hij diende zich bijna net zo snel aan als ik van de trap af gleed. Na misschien drie kwartier goeie weeen die regelmatig kwamen, kwam de verloskundige en mocht Jonathan per direct geboren worden.
Wat bijzonder is het weer!
Zo klein dropje in je armen.

Roos moet erg wennen aan de nieuwe spruit, maar dat gunnen we natuurlijk tijd. Ze werd trouwens bij haar opa en oma stipt om 01.30 eventjes wakker, slaakte twee kreetjes en ging toen weer slapen. Voelde ze dat er 30 kilometer verderop iets bijzonders aan de hand was?

Wij gaan lekker genieten van deze kleine jongen en ook uitzien naar de baby van vrienden van ons. Nog eventjes! Dat vind ik bijna net zo spannend!

Oh ja, dat afrijden moet dus nog maar even wachten.

Jonathan betekent trouwens 'gift van God' en zo ervaren wij dit wonder dan ook. Het komt bij Hem vandaan en is bij Hem geborgen! En wij mogen er hier op aarde op ons best voor zorgen!

Op de fiets van de trap?

't Is wat.
Ben je in Nederland hoogzwanger dan ben je ineens bijzonder als je op de fiets stapt. Alsof ik de hele dag binnen ga zitten wachten tot spruit eruit komt.

Het contact met buren wordt leuker en beter en daar ben ik blij mee. Heb ik echt voor gebeden, want sommige Hagenezen zijn gewoon echte Hagenezen. En daar moet ik nog steeds wel eens aan wennen. Maar nu gaan ze zich ineens druk maken om mijn fietscapaciteiten.
Gisteren riep de halve straat: 'och meid, doe je wel voorzichtig?'
Ik: 'nee, ik doe niet voorzichtig, dat doe ik namelijk nooit, ik houd van een beetje uitdaging.'
(Dat zei ik niet, dat dacht ik)

In andere landen ploeteren vrouwen door totdat ze hun kind baren, stoppen ze het kind in een draagdoek en werken daarna gewoon weer verder. Alsof er niets bijzonder gebeurd is. Ik ben blij dat het hier een beetje (heel veel) anders is geregeld, maar de gedachte aan vrouwen elders op de wereld werkt wel ontnuchterend.
Dus ik stap gewoon op de fiets, doe mijn boodschapjes, stofzuig het huis en kukel van de trap. Wie weet dat het de bevalling nog op gang helpt ook!

Liefde is..

samen kunnen lachen.

En soms is liefde ook gewoon..

elkaar liefdevol uit kunnen lachen.

Marinus is bij de tandarts geweest. En de tandarts heeft een boel kwaliteiten. Zo heeft ze, behalve één van Marinus z'n wortels verwijderd, hem ook veranderd in een Groot Behaard Schattig Maar Pijnlijdend Hamstertje. En omdat Marinus me gisteren zei: 'tja.. een paar jaar geleden heb ik ook om je gelachen toen jij op een hamstertje leek', leek het me meer dan gepast om hem nu ook liefdevol uit te lachen. En dan moet hij stiekem meelachen en dat gaat niet, dat doet pijn, des te grappiger het wordt. Ik ben al een redelijk sadistische vrouw. Om zijn pijntjes te verwerken (hij stoot z'n teen bijvoorbeeld) moet ik altijd een beetje lachen. Naar he?
Maar ach, dat doe ik eigenlijk alleen omdat ik het gewoon heel zielig vind.
Ik bedenk me net dat dat heel raar moet klinken. Ik moet niet lachen als ik allerlei rampen op tv voorbij zie komen hoor! Even voor de duidelijkheid.
Daar huilen we om.

Belangrijke boodschap van vandaag is de gouden tip voor het huwelijk: samen kunnen lachen, zelfs als het pijn doet.

Dan toch maar

Een ongebreideld stuk rijmelarijkunst van mijn hand.

Obstipatie
i.p.v. laxatie
geen greintje gratie
bij mijn wonderolie confrontatie
tjonge, wat een consternatie
een slechte prestatie
onder het maatsie

voorlopig nog geen traktatie
het wachten is op de nieuwe inwoner van onze natie
spatie
Hierbij sluit ik deze mono conversatie

En ter informatie:
wij gaan over op de zonnebloemolie. Voor bakken en braden dan.

Kusje?

'Mag mamma een kusje?' En ja hoor, Roos draait haar hoofd om naar pappa en doet haar mond wijd open (haar manier van een kusje geven).
'Mag pappa een kusje?' En warempel, (zo'n heerlijk ouderwets woord) Roos draait zich naar mij toe en geeft mij een kus. Beetje naamsverwarring zou je denken.

Wonderolie

Ik was met mezelf in conclaaf of ik al dan niet zou bloggen over wonderolie. Ik heb besloten om hier niet over te bloggen, dus bij deze geen blog over wonderolie.

Het enige wonder dat is geschied is dat de Heer me geduld kan aanleren. Ik begin bijna geduldig te zijn! Miraculeuzer kan haast niet!

Putjepa

Roos is er (eindelijk) uit. Ze wilt putjesschepper worden. Putjepa hier, putjepa daar, putjepa overal. Tegenwoordig kun je er niet vroeg genoeg bij zijn hoor, om te weten wat je nu echt in het leven wilt. Haar passie is blijkbaar putjes. En wij vinden het helemaal prima hoor, we hebben ons er soort van bij neergelegd. Je hebt ouders die de wegen van een kind dusdanig uitstippelen dat van een passie geen sprake is (behalve de passie van pa of moe), maar wij, nou ja, wij willen Roos graag de ruimte geven om haar eigen passie te ontdekken en daar ook in verder te groeien. En als dat nou in de goot is, dan is dat in de goot.
Wij zullen in elk geval naast haar staan :)

Au

Dat bevallen pijn doet weet iedereen.
Een ontstoken teen doet ook pijn.

Marinus is zich aan het voorbereiden op de baby. Dat doet ie door wat meer uit mijn handen te nemen en bij elk zuchtje of pufje te roepen: 'oh.. is het begonnen dan?!'
Ik zucht en puf wel eens, maar vaak onbewust. Of gewoon omdat Roos zwaar is, ik conditieloos ben en m'n rug iets meer voel. Maar nu wilde ik me voorbereiden op de bevalling en dacht ik dat ik m'n nagels wel kon lakken. Niet felrood of oogverblindend roze, maar toch bedacht ik me dat ik m'n voeten wel eens mocht bijwerken. Je moet er toch een beetje appetijtelijk uitzien? Toch?
Maar dat verliep niet helemaal zoals gepland. Verkeerd knipje = ontstoken teen.

Dus de afgelopen dagen heb ik af en toe in de soda gezeten.

Marinus ligt op de bank, ik zit met m'n voet in de soda en oefen wat druk uit op m'n teen. Dat was even een 'au' verzuchten. 'Verrek, dta doet pijn.'
En ja hoor, Marinus schiet overeind, zet grote ogen op en roept: 'is het begonnen?'
Ik: 'wat begonnen? Teenweeen, ja daar heb ik last van.'

Marinus gaat weer liggen en ik begin het eigenlijk wel leuk te vinden. Ik oefen nog eens druk uit op m'n teen, in de hoop dat de ontsteking gauw voorbij is. En ja hoor, weer vliegt ie overeind. En ik lig in een deuk!

Verlanglijstje

God is Sinterklaas niet.
Nee.
En dat is maar goed ook. Dan krijg je van die Bruce Almighty perikelen.

Mijn schoonmoeder was hier gister aan de oppas en de gezelligheid. Ze vertelde dat ze pas naar de tandarts waren geweest. En dat is nooit fijn. Al is het niet vanwege de gevoelige tanden die je aan een bezoekje overhoudt, dan zijn het wel de kosten die al je spaargeld opslurpen. En foetsie. Kun je weer opnieuw beginnen met sparen voor een volgend bezoekje.
We hebben het erover dat een bejaardengebitje wel ideaal zou zijn. Dat je rond je vijftigste je volwassengebit wisselt tegen een stevig, onverwoestaar bejaardengebit. Zomaar een idee. Iets om in de hemel met God te overleggen.

's Avonds voor huisgroep begint en we met twee vrienden zitten uit te buiken vertel ik ze van het briljante idee, met de vraag: oke, wie van ons als eerst in de hemel is, zou dit misschien kunnen overleggen met God.
Marinus: tja.. oke, als ik het niet vergeet.
Rob: en er zijn ook uitvindingen die God gedaan heeft die van mij niet hadden gehoeven.
Ik: ja, muggen bijvoorbeeld.
Rob: nee joh, dat is een sport, mug meppen. Dat houdt je lekker bezig.
Ik (een beetje overdreef): ja, maar ik ben allergisch voor muggen. Ze moeten altijd mij hebben en als ze me eenmaal te pakken hebben dan krijg ik van die reusachtige bulten.
Rob (kijkt ondertussen naar mijn enorme buik): oh oke, ik begrijp het..
Ik: tja Marinus is verwant aan de mug. Maar die wil ik wel graag houden hoor!

2,5 jaar getrouwd en 1,5 jaar zwanger. Dat is wel de mooiste uitvinding die God heeft gedaan! De wonders van het leven :)