Marinus en ik hebben vandaag een gezellig dagje gehad. We zijn oud Rijswijk in gegaan. Cadeautjes gekocht, visje gegeten en lekker op een bankje gezeten. Heerlijk, zo'n ouderwets zaterdagje. Roos hadden we natuurlijk bij ons.
Ze was vandaag een beetje in een miep-bui. Haar eerste tand is door! Joepie! Maar het is wel een hoektand. En nu had ik in alle boeken over baby's gelezen dat hoektanden pas als laatste doorkomen. Ik mijn moeder gebeld, ligt ze helemaal in een deuk: 'ach, misschien heeft ze gewoon geen tanden.' Wat nou, gewoon geen tanden! Sommige mensen vinden het soms leuk om misbruik te maken van overgevoelige hormonen. Ik vond dat natuurlijk niet echt grappig, maar des te harder ging zij lachen. Ik dacht dat ik misschien wijzer zou worden van mijn grote zus. Begint zij net zo. 'Ze zal wel geen tanden hebben?'. Allemaal grapjes die eigenlijk toch wel grappig zijn, terwijl ik ze niet altijd even waardeer.
Maarja, je stopt zo'n tand natuurlijk ook niet terug. Als eerst de hoektand? Het zij zo.
We zijn weer in Rijswijk. Op de terugweg loopt een vrouw met haar dochter ons tegemoet. De dochter loopt achter een kinderwagen. Ineens zie haar degene in de kinderwagen een mep verkopen. Ik zie het niet alleen, maar hoor ook nog eens een flinke mep. Grote ogen dus. Ik kijk heel bewust en duidelijk in de kinderwagen en zie een kind net zo groot als Roos. Ik hoor de jonge moeder op een vreselijke toon tegen haar kind zeggen dat het stil moet zijn. Koude rillingen krijg ik ervan. Marinus net zo, die is net zo verbaasd als ik. Maar altijd bedenk je te laat wat je kan doen. Ik zou het ook niet weten wat je in zo'n situatie kan doen. De moeder een mep verkopen? Nou, nee. Advies geven. Dat zal waarschijnlijk ongevraagd zijn. Het is heftig om te zien dat sommige mensen geen hart lijken te hebben. Misschien hebben ze wel een hart, maar dan is het versteend.
Het enige wat ik kon doen was bidden. Dat het kind de liefde van Papa leert kennen, de jonge moeder net zo. En dat er mensen om hen heen komen te staan die kunnen helpen. God is gelukkig niet machteloos.
zaterdag 31 oktober 2009
vrijdag 30 oktober 2009
Natuurlijk!
'Leerlingen uit 3 atheneum horen te kunnen zingen, dus jullie ook', aldus de muziekleraar van het broertje van Marinus. Deze beste man doet een poging een wel klinkend koor te vormen van een 3 atheneum klas. Een mooi streven.
donderdag 29 oktober 2009
Bedreigen met kruisjes
Niet met inlegkruisjes, die zijn nog te zacht om iemand goed mee te bedreigen. Nee, ik bedreig met kruisjes.
De leerlingen zijn via het smartboard aan het nakijken. Ik loop intussen rond en check het gemaakte werk. Ze krijgen er een cijfer voor. Dat zijn de spannende momenten waarop leerlingen gaan uitleggen waarom ze hun werk niet hebben gemaakt.En dan moet je goed kunnen aanvoelen in hoeverre de leerlingen eerlijk zijn; opbiechten dat ze het zijn vergeten te maken of dat ze in het wilde weg roepen dat ze het niet snappen. En soms is dat inderdaad het geval.
Eén leerling mocht mij helpen. Ze mocht het digitale antwoordenboek steeds verder scrollen en daarom zat ze op mijn stoel achter de pc. Handig zo'n hulp. Totdat je zelf weer wilt gaan zitten en de dame in kwestie het vertikt om te verkassen naar haar eigen stoel. Na een aantal keer vriendelijk gevraagd te hebben vroeg ik haar of ze dan een kruisje wilde. En een kruisje zou voor haar de tweede die ochtend zijn en X + X = strafwerk schrijven. Niet bijster veel, maar genoeg om het irritant te vinden. En ja hoor, ze vloog van mijn stoel af. Ik mijmer een beetje in mezelf: 'tjonge, ik hoef maar te dreigen met een kruisje en ze doet wat ik haar vraag.'
En deze leerlingen horen alles. 'Ohh, de juf heeft gedreigd. Soooo, dat mag echt niet. Wij mogen ook niet dreigen. Soo, dat gaan we melden!'
Ik kijk verbijstert rond en zeg: 'huh, dreigen met een kruisje?? Dat zou ik niet mogen?' En ik schiet in de lach. Des te erger maak ik het. 'Ohh, de juf lacht ook nog! Soo, dit is echt niet normaal. Hoor je dat, ze heeft je echt bedreigd joh.' Ik doe er nog een schepje bovenop en zeg: 'Als je het dan gaat melden, zeg dan ook dat ik een viltstift in mijn handen heb, dat maakt het natuurlijk wat spectaculairder'. ('Juf, wat is spectaculaas??')
En ik mijmer lachend: 'hier ga ik echt over bloggen.'
En ja hoor, haha, gaan ze weer. 'En ze gaat er ook nog over schrijven op internet. Als u maar geen namen noemt want dan heeft u een probleem.'
Pardon, wie bedreigd nu wie?
Ik kon er eigenlijk alleen maar om lachen. Volgende keer zal ik heel serieus zijn.
De leerlingen zijn via het smartboard aan het nakijken. Ik loop intussen rond en check het gemaakte werk. Ze krijgen er een cijfer voor. Dat zijn de spannende momenten waarop leerlingen gaan uitleggen waarom ze hun werk niet hebben gemaakt.En dan moet je goed kunnen aanvoelen in hoeverre de leerlingen eerlijk zijn; opbiechten dat ze het zijn vergeten te maken of dat ze in het wilde weg roepen dat ze het niet snappen. En soms is dat inderdaad het geval.
Eén leerling mocht mij helpen. Ze mocht het digitale antwoordenboek steeds verder scrollen en daarom zat ze op mijn stoel achter de pc. Handig zo'n hulp. Totdat je zelf weer wilt gaan zitten en de dame in kwestie het vertikt om te verkassen naar haar eigen stoel. Na een aantal keer vriendelijk gevraagd te hebben vroeg ik haar of ze dan een kruisje wilde. En een kruisje zou voor haar de tweede die ochtend zijn en X + X = strafwerk schrijven. Niet bijster veel, maar genoeg om het irritant te vinden. En ja hoor, ze vloog van mijn stoel af. Ik mijmer een beetje in mezelf: 'tjonge, ik hoef maar te dreigen met een kruisje en ze doet wat ik haar vraag.'
En deze leerlingen horen alles. 'Ohh, de juf heeft gedreigd. Soooo, dat mag echt niet. Wij mogen ook niet dreigen. Soo, dat gaan we melden!'
Ik kijk verbijstert rond en zeg: 'huh, dreigen met een kruisje?? Dat zou ik niet mogen?' En ik schiet in de lach. Des te erger maak ik het. 'Ohh, de juf lacht ook nog! Soo, dit is echt niet normaal. Hoor je dat, ze heeft je echt bedreigd joh.' Ik doe er nog een schepje bovenop en zeg: 'Als je het dan gaat melden, zeg dan ook dat ik een viltstift in mijn handen heb, dat maakt het natuurlijk wat spectaculairder'. ('Juf, wat is spectaculaas??')
En ik mijmer lachend: 'hier ga ik echt over bloggen.'
En ja hoor, haha, gaan ze weer. 'En ze gaat er ook nog over schrijven op internet. Als u maar geen namen noemt want dan heeft u een probleem.'
Pardon, wie bedreigd nu wie?
Ik kon er eigenlijk alleen maar om lachen. Volgende keer zal ik heel serieus zijn.
donderdag 22 oktober 2009
Twee dagen later..
Dan toch de blog.
Zondag waren we in Moerkapelle. En 's avonds gingen we weer naar huis. Toen Marinus en ik thuis kwamen bedachten we ineens dat we wat vergeten waren. Wat dan? Nou, Roos!
Ahhh, dat is dom!
Als dit werkelijk gebeurd zou zijn, dan zou het de hoogste tijd worden voor een anoniem telefoontje naar de kinderbescherming. Je vergeet je kind toch niet?
Nee hoor, we zijn d'r niet vergeten. We hebben haar achtergelaten. Dat klinkt trouwens net zo erg.
We hebben haar slapend, liggend in een mooi ledikantje aan de zorgen van opa en oma toevertrouwd. Dat klinkt niet zo 'mishandelig' toch?
We hadden in eerste instantie het plan om gewoon met z'n drietjes naar Den Haag te gaan. Maar Roos lag zo lekker te slapen en ik zou maandag toch naar Moerkapelle gaan (na een bezoekje aan de vk). Oma zag het wel zitten. Ik eigenlijk ook wel. Genoeg luiers, genoeg melk. Marinus bedacht zich omdat Roos er zelf helemaal niet op voorbereid was. Toen heb ik hem maar uitgelegd dat je een baby niet kunt voorbereiden op een logeerpartijtje. Toen zag hij het ook wel zitten.
Opa en oma zijn grappenmakers. 'Als ze nou vannacht wakker wordt en verdrietig is, dan bellen we wel hoor.' Ik zette grote ogen op en dacht 'ahhh dat meen je toch niet.' Reden voor opa en oma om in een deuk te liggen. Nee, ze meende het niet.
Wij incompleet naar huis, Roos compleet in Moerkapelle.
De volgende dag bleek dat Roos een voorbeeldig kind is. Dat wisten wij natuurlijk al lang, maar het is altijd leuk als anderen tot dezelfde ontdekking komen.
's Middags ging ik even met Roos de speeltuin in. Ik houd stiekem zelf heel erg van speeltuinen en spelletjes. Dus een kind is een goede rede in zelf even uit te leven. Roos is in de ban van lopen. Dat vind ze echt geweldig. Niet dat ze het alleen kan. En daar ben ik maar al te blij mee. Ten eerste omdat ik ons huis daarom nog niet hoef her in te richten. En ten tweede omdat het fijn is dat ze me nog nodig heeft.
Roos lekker aan de wandel en de spring. Andere kinderen in de speeltuin vinden het geloof ik wel leuk, zo'n kleintje. Maar ineens zakte haar broek op d'r enkels. Schande! Roos in d'r blote romper ;-)!
En oma stond erbij (achter het raam) en keek er naar. Zo, dat was Roos d'r eerste (en laatste!) striptease.
En dan hebben we nog de knakborsten. Die kun je niet in blik kopen.
Marinus kwam diezelfde middag vanuit z'n werk naar Moerkapelle. Hij geeft me een knuffel van achter. Ik zeg: 'fijn, kun je gelijk m'n rug even knakken.' Vervolgens geeft ie me een gewone knuffel, maar soms kent hij z'n krachten niet. Heel teder knakt ie m'n borsten, voor zover ze knakbaar zijn. Ik: 'au, nu knak je m'n borsten.' En vervolgens hoor ik m'n schoonmoeder zeggen: 'dat zijn nu echte knakborsten.'
Ik heb liever knakworsten, uit blik, op een broodje!
Zondag waren we in Moerkapelle. En 's avonds gingen we weer naar huis. Toen Marinus en ik thuis kwamen bedachten we ineens dat we wat vergeten waren. Wat dan? Nou, Roos!
Ahhh, dat is dom!
Als dit werkelijk gebeurd zou zijn, dan zou het de hoogste tijd worden voor een anoniem telefoontje naar de kinderbescherming. Je vergeet je kind toch niet?
Nee hoor, we zijn d'r niet vergeten. We hebben haar achtergelaten. Dat klinkt trouwens net zo erg.
We hebben haar slapend, liggend in een mooi ledikantje aan de zorgen van opa en oma toevertrouwd. Dat klinkt niet zo 'mishandelig' toch?
We hadden in eerste instantie het plan om gewoon met z'n drietjes naar Den Haag te gaan. Maar Roos lag zo lekker te slapen en ik zou maandag toch naar Moerkapelle gaan (na een bezoekje aan de vk). Oma zag het wel zitten. Ik eigenlijk ook wel. Genoeg luiers, genoeg melk. Marinus bedacht zich omdat Roos er zelf helemaal niet op voorbereid was. Toen heb ik hem maar uitgelegd dat je een baby niet kunt voorbereiden op een logeerpartijtje. Toen zag hij het ook wel zitten.
Opa en oma zijn grappenmakers. 'Als ze nou vannacht wakker wordt en verdrietig is, dan bellen we wel hoor.' Ik zette grote ogen op en dacht 'ahhh dat meen je toch niet.' Reden voor opa en oma om in een deuk te liggen. Nee, ze meende het niet.
Wij incompleet naar huis, Roos compleet in Moerkapelle.
De volgende dag bleek dat Roos een voorbeeldig kind is. Dat wisten wij natuurlijk al lang, maar het is altijd leuk als anderen tot dezelfde ontdekking komen.
's Middags ging ik even met Roos de speeltuin in. Ik houd stiekem zelf heel erg van speeltuinen en spelletjes. Dus een kind is een goede rede in zelf even uit te leven. Roos is in de ban van lopen. Dat vind ze echt geweldig. Niet dat ze het alleen kan. En daar ben ik maar al te blij mee. Ten eerste omdat ik ons huis daarom nog niet hoef her in te richten. En ten tweede omdat het fijn is dat ze me nog nodig heeft.
Roos lekker aan de wandel en de spring. Andere kinderen in de speeltuin vinden het geloof ik wel leuk, zo'n kleintje. Maar ineens zakte haar broek op d'r enkels. Schande! Roos in d'r blote romper ;-)!
En oma stond erbij (achter het raam) en keek er naar. Zo, dat was Roos d'r eerste (en laatste!) striptease.
En dan hebben we nog de knakborsten. Die kun je niet in blik kopen.
Marinus kwam diezelfde middag vanuit z'n werk naar Moerkapelle. Hij geeft me een knuffel van achter. Ik zeg: 'fijn, kun je gelijk m'n rug even knakken.' Vervolgens geeft ie me een gewone knuffel, maar soms kent hij z'n krachten niet. Heel teder knakt ie m'n borsten, voor zover ze knakbaar zijn. Ik: 'au, nu knak je m'n borsten.' En vervolgens hoor ik m'n schoonmoeder zeggen: 'dat zijn nu echte knakborsten.'
Ik heb liever knakworsten, uit blik, op een broodje!
maandag 19 oktober 2009
dinsdag 13 oktober 2009
Dinges
Net als ik weder iets doelloos op deze blog wil zetten wordt Roos wakker, timing!
Toch maar even gauw dan.
Sommige woorden zijn de beste uitvinding van de eeuw. Bijvoorbeeld het woord 'dinges'. Marinus is nog in opleiding om te begrijpen wat ik bedoel als ik zeg 'wil je de dinges even meenemen uit de dinges?', of 'je weet wel, dinges..'.
Nu hebben we vrienden (ja, we hebben vrienden!! wouw!) en A. die voelt gewoon heel goed aan als ik het heb over 'dinges dit of dinges dat'. Hij weet precies wat ik bedoel, terwijl zijn vrouw het niet eens zo vaak over 'dinges' heeft.
Ik sta er van versteld! Wat een gemak dat iemand me begrijpt!
Eigenlijk is 'dinges' wel een woord wat mijn hersenen destimuleert om te werken. Ik hoef minder na te denken als ik bij alles heb over 'dinges'. Zou ik daar nu dommer van worden?
Toch maar even gauw dan.
Sommige woorden zijn de beste uitvinding van de eeuw. Bijvoorbeeld het woord 'dinges'. Marinus is nog in opleiding om te begrijpen wat ik bedoel als ik zeg 'wil je de dinges even meenemen uit de dinges?', of 'je weet wel, dinges..'.
Nu hebben we vrienden (ja, we hebben vrienden!! wouw!) en A. die voelt gewoon heel goed aan als ik het heb over 'dinges dit of dinges dat'. Hij weet precies wat ik bedoel, terwijl zijn vrouw het niet eens zo vaak over 'dinges' heeft.
Ik sta er van versteld! Wat een gemak dat iemand me begrijpt!
Eigenlijk is 'dinges' wel een woord wat mijn hersenen destimuleert om te werken. Ik hoef minder na te denken als ik bij alles heb over 'dinges'. Zou ik daar nu dommer van worden?
maandag 5 oktober 2009
De Maatsgepij
Ik ben inmiddels oud genoeg om 'ach.. die jeugd ook..' te laten vallen. Ik ben tevens jong genoeg om me bij diezelfde jeugd te scharen. Het klinkt trouwens ook nogal zeurderig om heb te hebben over de jeugd die 'o zo... anders is?'. 'Anders' is, vermoed ik, de beste woordkeus.
De verloedering van de samenleving valt samen met mijn generatie en de generatie na mij. Niet dat Roos verloederd is hoor! Begrijp me goed. Je zal mij nooit horen zeggen dat iemand verloederd is. In dat geval zou ik de grootste loeder zijn.
Maar ik denk even aan taalgebruik. Wanneer is die knop omgegaan dat mensen geen Nederlands meer kunnen praten en schrijven. Straattaal is hip, kunnen, kennen en kannen ken allemaal en o wee als je daar (in Den-Haag) iets van durft te zeggen. Dan ben je gewoon een outsider. Dat valt opzich wel mee, ik houd tot nu toe wijselijk mijn mond, maar soms kijk ik terug naar mijn eigen schrijfsels en praatsels en dan slaat de schrik me om het hart! Oké, ik heb het vak 'taal' op de basisschool en 'Nederlands' op de middelbare school altijd heel moeilijk gevonden, maar dat lijkt me geen goede reden om het dan maar fout te doen. Een goed voorbeeld is de titel van de vorige blog: lachen je een appeltje. Huh? Ja, ik zag het ineens en schrok!
Ik zat vandaag een toets van een leerling na te kijken. Hij krijgt van mij (volgens hemzelf) het vak mens & maatsgepij. Heel fonetisch. En hij is echt niet de enige! (Geen dyslexie verklaring of iets, het is gewoon héél gewoon.)
Misschien dat dat de makkelijkste manier is. I.p.v. allerlei gele, rode of groenen boekjes gewoon fonetisch gaan schrijven. Misschien dat de knop door al die boekjes en eeuwige wijzigingen is omgegaan. Misschien dat mijn generatie gewoon de dupe is geworden van een over-enthousiaste taalkundige die vond dat er ook maar een boekje op zijn naam moest komen te staan. Misschien, misschien, misschien..
Wie zal het weten?
Leuk joh, en dan vragen ze mij op het Stanislas of ik ook Nederlands kan geven. 'Ja, straattaal, gaat u daarmee akkoord?'
Ik denk dat ik het voorlopig op M & M houd.
De verloedering van de samenleving valt samen met mijn generatie en de generatie na mij. Niet dat Roos verloederd is hoor! Begrijp me goed. Je zal mij nooit horen zeggen dat iemand verloederd is. In dat geval zou ik de grootste loeder zijn.
Maar ik denk even aan taalgebruik. Wanneer is die knop omgegaan dat mensen geen Nederlands meer kunnen praten en schrijven. Straattaal is hip, kunnen, kennen en kannen ken allemaal en o wee als je daar (in Den-Haag) iets van durft te zeggen. Dan ben je gewoon een outsider. Dat valt opzich wel mee, ik houd tot nu toe wijselijk mijn mond, maar soms kijk ik terug naar mijn eigen schrijfsels en praatsels en dan slaat de schrik me om het hart! Oké, ik heb het vak 'taal' op de basisschool en 'Nederlands' op de middelbare school altijd heel moeilijk gevonden, maar dat lijkt me geen goede reden om het dan maar fout te doen. Een goed voorbeeld is de titel van de vorige blog: lachen je een appeltje. Huh? Ja, ik zag het ineens en schrok!
Ik zat vandaag een toets van een leerling na te kijken. Hij krijgt van mij (volgens hemzelf) het vak mens & maatsgepij. Heel fonetisch. En hij is echt niet de enige! (Geen dyslexie verklaring of iets, het is gewoon héél gewoon.)
Misschien dat dat de makkelijkste manier is. I.p.v. allerlei gele, rode of groenen boekjes gewoon fonetisch gaan schrijven. Misschien dat de knop door al die boekjes en eeuwige wijzigingen is omgegaan. Misschien dat mijn generatie gewoon de dupe is geworden van een over-enthousiaste taalkundige die vond dat er ook maar een boekje op zijn naam moest komen te staan. Misschien, misschien, misschien..
Wie zal het weten?
Leuk joh, en dan vragen ze mij op het Stanislas of ik ook Nederlands kan geven. 'Ja, straattaal, gaat u daarmee akkoord?'
Ik denk dat ik het voorlopig op M & M houd.
donderdag 1 oktober 2009
Lachen je een appeltje
Ik ben de laatste tijd niet meer zo op dreef. Ik denk dat ik het druk heb, maar dat is onzin. Soms nemen rare gedachten de overhand en denk ik dingen die heel on-eef zijn. Ik vermoed de laatste tijd dat de hormonen hun slag hebben geslagen, ik ben soms uit het veld geslagen en uiteindelijk gaat het helemaal nergens over. Dus ik wapen me ertegen, bied weerstand en schrijf! Ja, ik schrijf!
Zo. Daar zijn we wieder.
Andere mensen zijn altijd op dreef. Neem nu huisgroeplid Rob. Je zou haast zeggen dat hij één grote grap is, maar dat klinkt een beetje negatief. Hij is gewoon té grappig. Dat heb je, of dat heb je niet. Ik vind mezelf de laatste tijd al niet gezellig, laat staan grappig. En dan is zo'n grappenmaker in de buurt echt een medicijn.
Leuke opmerking: vrouw van Rob heeft d'r arm een tijdje terug gebroken. Het gips is er inmiddels af, maar d'r arm inclusief staal moet natuurlijk een boel oefenen. En daarvoor is ze regelmatig bij de fysiotherapeut. Vraagt Rob aan de therapeut: kan ze nu wel weer koken? Therapeut: ja hoor, dat moet wel weer lukken. Rob: mooi, dat heeft ze eerder namelijk nooit gekund.
Hihi, gelukkig is Anja gelukkig getrouwd met Rob (alhoewel de huisgroep gisteravond heel wat relatie-stof-tot-nadenken bezat) en kan zij er vast wel om lachen.
We moeten vaker lachen!
Zo. Daar zijn we wieder.
Andere mensen zijn altijd op dreef. Neem nu huisgroeplid Rob. Je zou haast zeggen dat hij één grote grap is, maar dat klinkt een beetje negatief. Hij is gewoon té grappig. Dat heb je, of dat heb je niet. Ik vind mezelf de laatste tijd al niet gezellig, laat staan grappig. En dan is zo'n grappenmaker in de buurt echt een medicijn.
Leuke opmerking: vrouw van Rob heeft d'r arm een tijdje terug gebroken. Het gips is er inmiddels af, maar d'r arm inclusief staal moet natuurlijk een boel oefenen. En daarvoor is ze regelmatig bij de fysiotherapeut. Vraagt Rob aan de therapeut: kan ze nu wel weer koken? Therapeut: ja hoor, dat moet wel weer lukken. Rob: mooi, dat heeft ze eerder namelijk nooit gekund.
Hihi, gelukkig is Anja gelukkig getrouwd met Rob (alhoewel de huisgroep gisteravond heel wat relatie-stof-tot-nadenken bezat) en kan zij er vast wel om lachen.
We moeten vaker lachen!
Abonneren op:
Posts (Atom)