Twee dagen later..

Dan toch de blog.

Zondag waren we in Moerkapelle. En 's avonds gingen we weer naar huis. Toen Marinus en ik thuis kwamen bedachten we ineens dat we wat vergeten waren. Wat dan? Nou, Roos!
Ahhh, dat is dom!

Als dit werkelijk gebeurd zou zijn, dan zou het de hoogste tijd worden voor een anoniem telefoontje naar de kinderbescherming. Je vergeet je kind toch niet?
Nee hoor, we zijn d'r niet vergeten. We hebben haar achtergelaten. Dat klinkt trouwens net zo erg.

We hebben haar slapend, liggend in een mooi ledikantje aan de zorgen van opa en oma toevertrouwd. Dat klinkt niet zo 'mishandelig' toch?

We hadden in eerste instantie het plan om gewoon met z'n drietjes naar Den Haag te gaan. Maar Roos lag zo lekker te slapen en ik zou maandag toch naar Moerkapelle gaan (na een bezoekje aan de vk). Oma zag het wel zitten. Ik eigenlijk ook wel. Genoeg luiers, genoeg melk. Marinus bedacht zich omdat Roos er zelf helemaal niet op voorbereid was. Toen heb ik hem maar uitgelegd dat je een baby niet kunt voorbereiden op een logeerpartijtje. Toen zag hij het ook wel zitten.

Opa en oma zijn grappenmakers. 'Als ze nou vannacht wakker wordt en verdrietig is, dan bellen we wel hoor.' Ik zette grote ogen op en dacht 'ahhh dat meen je toch niet.' Reden voor opa en oma om in een deuk te liggen. Nee, ze meende het niet.

Wij incompleet naar huis, Roos compleet in Moerkapelle.

De volgende dag bleek dat Roos een voorbeeldig kind is. Dat wisten wij natuurlijk al lang, maar het is altijd leuk als anderen tot dezelfde ontdekking komen.

's Middags ging ik even met Roos de speeltuin in. Ik houd stiekem zelf heel erg van speeltuinen en spelletjes. Dus een kind is een goede rede in zelf even uit te leven. Roos is in de ban van lopen. Dat vind ze echt geweldig. Niet dat ze het alleen kan. En daar ben ik maar al te blij mee. Ten eerste omdat ik ons huis daarom nog niet hoef her in te richten. En ten tweede omdat het fijn is dat ze me nog nodig heeft.

Roos lekker aan de wandel en de spring. Andere kinderen in de speeltuin vinden het geloof ik wel leuk, zo'n kleintje. Maar ineens zakte haar broek op d'r enkels. Schande! Roos in d'r blote romper ;-)!
En oma stond erbij (achter het raam) en keek er naar. Zo, dat was Roos d'r eerste (en laatste!) striptease.

En dan hebben we nog de knakborsten. Die kun je niet in blik kopen.
Marinus kwam diezelfde middag vanuit z'n werk naar Moerkapelle. Hij geeft me een knuffel van achter. Ik zeg: 'fijn, kun je gelijk m'n rug even knakken.' Vervolgens geeft ie me een gewone knuffel, maar soms kent hij z'n krachten niet. Heel teder knakt ie m'n borsten, voor zover ze knakbaar zijn. Ik: 'au, nu knak je m'n borsten.' En vervolgens hoor ik m'n schoonmoeder zeggen: 'dat zijn nu echte knakborsten.'

Ik heb liever knakworsten, uit blik, op een broodje!