Ramptoeristen

Er gebeurt eens wat in huize Van de Lagemaat en ineens schieten de leescijfers omhoog! Tjonge, stelletje ramptoeristen hoor, die deze blog lezen ;-)
Ik hoor sommigen van jullie al denken: 'hoe zal het aflopen', of, 'wanneer horen we meer hierover?' Wat een spanning en sensatie. Gelukkig nog geen verder nieuws, geen nieuws is goed nieuws in case of het grote onverzekeringsverhaal.

Wat spanning betreft zijn wij in een goeie buurt gaan wonen. Gisteravond stond er een undercover politieauto en een motoragent in de straat en even later kwam er een ambulance met sirenes aan. Er lag een vrouwtje op straat en er omheen stonden een heleboel mensen. Eén dezer dagen zal ik wel horen van buren wat er gebeurt is. Wil je wat meemaken kom dan in Spoorwijk/Laakkwartier wonen.

Over rampen gesproken. Het was vandaag een rampzalig lange dag. Ik ben meestal maar halve dagen weg en dit is één van de langste dagen dat ik Roos lange tijd niet heb gezien. 'Dat is sneu' hoor ik sommigen denken. Ik gebruik als excuus maar dat ik nog borstvoeding geef (en dat is niet gelogen). We gaan binnenkort maar eens de logeerpartijen uitproberen. Men zegt dat het goed is om te leren loslaten. Ik vind loslaten een ramp. En 'men zegt' vind ik ook maar zo wat, lekker vaag.

Wat men zei over onze onverzekering gaf mij dan wel weer een beetje hoop, waarschijnlijk betalen de eigen verzekeringen (van onze buren) de schade. Men zei namelijk dat er niet zo gauw verhaal wordt gehaald bij een particulier. In dit geval vind ik wat men zegt wel prettig. Nu maar hopen voor goodwill bij de verzekeringen en voor een diepe zucht als alles achter de rug is.

Óm het nog even spannend te houden..

blijken we niet goed verzekerd te zijn. In de veronderstelling dat onze studentenverzekering gewoon 12 september afloopt (omdat ik in december 2008 een opzegbrief op de bus heb gedaan) was mijn hartje gerust. Mocht de verzekering verhaal gaan halen, ach.. dan lost onze verzekering het wel op.

Maar nu blijkt omdat ik per februari 2009 ben afgestudeerd dat we niet meer gedekt worden. Dat, terwijl we gewoon elke maand premie betalen.
Hier zakt je broek toch vanaf?

Maar blijkbaar zijn het de kleine lettertjes, hijs ik mijn broek maar weer omhoog, want het is een domme fout van ons.

Waarom geen koeienletters?!!!

Maar.. we mogen dankbaar zijn dat Marinus een schroef in een leiding heeft geboord en geen aansluitingsfout heeft gemaakt, want dan zou geen enkele verzekering uitkeren. En dat zou een failliet familietje van de Lagemaat betekenen. Zover is het nog niet, als het zover komt dan horen jullie het wel weer.

Hihihaha

Ondanks gebaal kan er natuurlijk heel wat gelachen worden.

We zitten bij m'n ouders thuis en na het eten lezen ze een stukje uit de bijbel. Het gaat over Petrus die Mozes en Elia ontmoet. Petrus klinkt alsof hij weet wie Mozes is en wie Elia is, hij kan ze in elk geval uit mekaar halen (lijkt wel). Hoe doet ie dat toch?
Zegt zus Adrienne: 'doordat ie zo loopt te jeuken natuurlijk.'
Huh, jeuken?
'Ja, Mozes heeft toch kriebel, Mozeskriebel!'

Tja, zal een bijzondere ontmoeting zijn geweest.

Aquarinus

Deze bijnaam gaf broer Harm Marinus. Ik vond hem wel grappig.

We zijn een dag verder en nu blijkt dat er een schroef in een waterleiding is gedraaid bij het vastzetten van onze vloer. En de schade is nog erger. Gisteren belde de buren van onze buren aan (dus schuin onder ons) en wat denk je? 'Jullie hebben zeker een lekkage gehad?' Nou, kijk, wij hebben daar natuurlijk nooit iets van gemerkt. Zíj hebben de lekkage, zij zitten in de troep. Want bij deze buren is één muur naar de knoppen, het plafond ziet er niet uit en hun laminaat vloer staat bol.
Een tip voor elke klusser: ga niet klussen als de buren op vakantie zijn!

Echt balen dus. Wij balen gigantisch voor de buren. Wij hebben nergens last van, behalve dat we dit weekend zonder water hebben gezeten. Maar dat is ook wel eens goed, kun je misschien van leren dat wij in enorme waterluxe leven.
Maar het is vervelend dat door een klein foutje zo'n ravage is veroorzaakt.

Dat wordt de verzekering bellen..

Wordt vervolgd!

Alle eendjes zwemmen in het water..

En onze onderburen zwemmen vrolijk mee.

We liggen vannacht lekker een paar uurtjes te slapen als de bel gaat. Ik hoor wat gepraat buiten en denk dat het een stelletje pubers zijn. Ik ben ook zo moe dat ik geen moeite wil doen om er achter te komen waarom er is aangebeld. Marinus is echter wakker geworden en luistert vol aandacht naar de gesprekken die buiten worden gevoerd. Hij hoort: 'zullen we dan de politie maar bellen?' en hij schrikt. Later vertelt hij mij dat hij dacht dat er iemand in ons huis aan het rondstruinen was. Dat is niet het geval. Zijn aandacht is in elk geval gewekt, zeker op het moment dat er een brandweerauto en een politieauto voor de deur staan. En opnieuw wordt er aangebeld. Dat zullen vast geen pubers zijn die het leuk vinden om belletje te lellen. Marinus stormt naar beneden. Ik hoor hem met een agente praten over een lek en nu ben ik degene die schrikt. Een gaslek? Oh nee!
Gek he, dat je meteen aan het ergste denkt. Omdat ik mensen zich er niet zo druk om hoor maken denk ik meteen dat het meevalt, ik draai me om en probeer een beetje slaap te vatten. Maar intimi zullen weten dat ik nieuwsgierig ben, ernstig nieuwsgierig. Ik trek wat aan en ga halverwege de trap zitten. En daar staat mevrouw de agent met Marinus te praten. Marinus heeft het over ons Plas Paleis en dat hij daarmee bezig is geweest. En Marinus is handig, maar geen loodgieter.
Blijkt dat de onderburen - net terug van vakantie - een waterballet kunnen opvoeren in hun badkamer. Alles staat blank!

Oh wat erg! Ik denk meteen aan hoe rottig het voor de buren is. Kom je na een rit van 15 uur terug in huis, heb je flinke waterschade. Vervelend!

Maar wat hebben wij relaxte buren zeg. 'We dweilen het wel even op en morgen kijken we ernaar joh, maak je niet druk.' En de buurman is een handige harry (badkamer installateur) en wilt dolgraag helpen! Wat hebben wij het getroffen met hun. En meer nog, een wonder dat onze huizen niet zijn afgefikt. Ze hebben een super de luxe badkamer met een elektrische douchecabine met allerlei snufjes. Water en elektriciteit = kortsluiting?

En gelukkig is het een waterleiding die lekt en niet het riool, dat zou pas smerig zijn!

En zo zie je maar weer, ieder handige harry kan een foutje maken.

Een beetje oneerlijk

Als je door de stad fiets lijkt het wel of iedereen maar denkt dat je overal mag lopen, koprollen en oversteken. En ik cross heel netjes over gebaande fietswegen, maar moet ondertussen de grootste moeite doen om oudjes en mindere oudjes die niet uit hun ogen* (met achterstallig onderhoudt, anders zou je me toch wel zien??) kijken, te ontwijken. Ik doe m'n best en op zo'n moment is de fietsbel een uitvinding. Maar ik zat vandaag op de fietsbelloze fiets van mijn zus en mocht dus heel hard 'tringelingeling' en 'pas op' roepen, om narigheid te voorkomen.
En dan zie je de mensen denken: 'oh ja, ik kan best wel eens kijken of er misschien wat aankomt voordat ik als een blinde vink oversteek.' Mission Accomplished. Maar zouden ze het een volgende keer eerder bedenken??

En eigenlijk ben ik net zo. Loop ik door de stad dan staat mijn brilloze maar slechtziende blik op oneindig. Met Roos bij me is dat wel wat minder, als ik aangefietst wordt is dat geen reuzenramp, als Roos aangefietst wordt is dat toch een ander verhaal. Een beetje oneerlijk he, met twee maten meten wordt dat genoemd toch?

Zo lang ik vrolijk (en slalommend) door de stad fiets is er weinig aan de hand. Ik maak me maar niet druk of boos, want dat is ook een beetje oneerlijk.


* lees: doppen

Fruitvlieg met problemen

Waarschijnlijk heb ik meer problemen met de fruitvlieg dan de fruitvlieg met zichzelf. Maar ik kan hier in huis al het fruit verstoppen, de fruitvliegjes vinden stroomdraadjes erg interessant, ze zitten op het toilet, en vinden ontbijtkoek ook erg lekker. Lekker fruiterig zeg! (Ahum) Misschien dat ik gewoon de verkeerde vlieg voor me heb. Misschien is het wel de koekjesvlieg (broertje van koekiemonster) of de stroom/lichtvlieg; even opladen en hij kan weer licht in de duisternis schenken.
Wat een genot zeg, die beesten in huis (ahum). Naast deze sneu-ige vliegjes met problemen, stortte er vanmorgen keihard(ik schrok ervan op, maarja, ik schrik overal van he:)) een grote vlieg te pletter. Hij dacht door het raam te kunnen vliegen, dus nam een aanvliegje en knalde zo tegen het raam op. Ik dacht dat het raam vervolgens misschien wel een barst zou vertonen, maar helaas voor de vlieg, bleek de vlieg een beetje gebarsten te zijn. Dus ik heb hem maar gauw uit zijn lijden verlost.
En ik heb ons huis met de stofzuiger uit het fruitvliegjesoffensief bevrijd.
We zijn redelijk vliegvrij nu!

Koninklijk Kakken in het Plas Paleis

Dat klinkt toch veel leuker dan schoonplassen? Het zijn niet mijn creaties, vieler dank an die Schwester und Muttie. Sneu-ige familie lijkt het wel. Poep en pies lol. Maar dit gaat wel over iets heel serieus, een prachtig toilet! En dat is niet niks. Ik ga alleen steeds naast de pot zitten. Hij is niet alleen hoger, hij is een stukje opzij verplaatst. Elke keer weer spannend wanneer ik datgene wil verrichten hetgeen geschieden moet in openbare waterplaatsen, privaten of andere inrichtingen die daarvoor geschikt zijn, of gewoon, als ik even m'n neus wil poederen.

Wel, ik ga even m'n neus poederen.

Op het zadel

Stond ik pas op het punt om vanuit mijn werk naar huis te racen op mijn gazelle, is m'n band lek. Aarghh!! Ik dacht dat mijn wereldje instortte, help, hoe kom ik nu thuis? In eerste instantie wilde ik m'n racemonster op het werk laten staan en dan met ov naar huis. Maar laks dat ik ben had ik mijn portemonnee niet bij me en lui dat ik was had ik de puf niet om eerst 20 minuten naar de tram te lopen om bij het uitstappen wederom 20 minuten naar huis te lopen. Bellen naar Marinus en Roos vertellen dat ze nog maar even moest wachten met d'r moedermelkdorst. Ze zou maar water moeten drinken en hopen dat ik op één of andere manier naar huis toe kon komen. Met de auto opgehaald worden? Aantrekkelijk idee, maar niet haalbaar voor Marinus en Roos.

Dus toen bedacht ik me dat mijn fietspomp verstopt zit onder mijn fietstassen (zonder rijbewijs zijn die tassen onmisbaar!) en dat deze pomp (nog) niet gejat was (zoals de zichtbare pomp op mijn vorige, gestolen fiets). Joepie, ik kon tenminste proberen de band op te pompen. Ik hoopte, bad en had een lichtelijk vertrouwen dat ik het wel zou redden naar huis; ik en mijn fietspomp. De fiets was mij goed gezind want het beestje heeft me netjes thuis afgeleverd. En eenmaal thuis liep de band weer leeg. Ik blij, Roos blij en de fiets nog droevig vanwege zijn handicap.

Maar daar gaat gauw wat aan gedaan worden.

Ik bedacht me in elk geval net dat ik niet meteen bij de pakken neer moet gaan zitten, ik ben op mijn zadel gaan zitten en als een gek gaan trappen, dat leverde pas goed resultaat!

't Opschrikkeritus

En andere ongeneugden van het kampeerleventje op de Betteld.
Daar ben ik dus niet voor in de wieg gelegd.

Roos en ik zijn ons huis in Den-Haag ontvlucht voordat Marinus ons huis om zou toveren in één grote ravage. Natuurlijk met een goed doel: oud toilet -> nieuw toilet. Dat wordt vanaf nu niet schoonzwemmen, maar schoonplassen in huize Van de Lagemaat. Meneer is geslaagd!!
Natuurlijk sprong mijn hart op van blijdschap op het moment dat ik het toilet zag. Dat was een prettig opschrikje.

Maar voordat ik kon genieten van het mooiste toilet van Nederland moest ik eerst heel wat afschrikken op de camping. Op mijn werk zeiden collega's soms tegen me: 'tjonge, jij hebt een slecht geweten'. Dat is geen leuke opmerking, maar blijkbaar schrik ik nou eenmaal graag en snel.

De eerste nacht sliepen Roos en ik in de tent. De tent waar we in sliepen heeft geen binnentent, dus geen beestvrij gedeelte waar je met een gerust hart kunt slapen zonder gewekt te worden door gekriebel om je heen. Roos sliep redelijk veilig, met een hoeslaken over het campingbedje heen. Voordat ik ging slapen moest ik een paar oorwurmen vermoorden. Ik had namelijk verhalen gehoord van mensen die een oorwurmennest in hun oor hadden na hun kampeeravontuur. Dat betekende de tent dus oorwurmvrij maken. Ik zag er drie lopen en riep in eerste instantie vriendin H. om ze de nek om te draaien. Als iemand Gods creaties om zeep moest helpen zou ik het niet zijn. Ik probeerde vervolgens de slaap te vatten, maar de angst voor beestjes in mijn oor zat nog zo diep dat ik af en toe mijn ogen op een kiertje zette. Ik geloofde niet in een oorwurmvrije tent. En ja hoor, ik zag er weer één lopen. Nee, niet één, wel twee, drie! Zo over het tentdoek! Vriendin H. lag in de caravan te slapen dus ik moest zelf maar aan het moorden gaan. Ik bedacht dat ik me maar niet zo moest aanstellen, je gaat toch niet dood van een oorwurmennest in je oren. Ik zou anders de hele nacht niet meer kunnen slapen. Die slaap zat er overigens toch niet in want het regende onweer alsof het oorlog was. Roos wakker, ik wakker, beestjes natuurlijk allemaal de droge veiligheid van de tent opzoeken en daar zaten we dan. Met z’n honderden in de tent. Ik heb een enkel uurtje mijn ogen dicht gehad en toen het ochtend was en Roos mij vriendelijk wekte met een ‘pappapappapa’ (zo heet ik niet Roos, je hebt de verkeerde voor je) deed ik mijn ogen open en daar zag ik: SPIN!!!!

Belangrijk bij de opvoeding is dat je je eigen angsten niet op je kinderen projecteert. Mooi zou het zijn als Roos later met alle liefde spinnen en ander ongedierte beetpakt en van ongewenste plekken wegjaagt. Dan hoef ik dat niet te doen. Dus ik bleef kalm en rustig, probeerde mijn hart weer in het vertrouwde ritme te laten kloppen en verkaste daarna zo snel mogelijk alle spullen naar de stacaravan. Dat doen we dus ook nooit meer!

De volgende nacht lagen Roos en ik ook in de stacaravan. Dat ging prima. We zijn alleen af en toe wakker geschrokken van knikkerende eekhoorntjes op het dak. Daar rolde weer een beukennootje. En nog één. Een stevige wind rukte zo de beukennootjes van de boom om ze op het dak van de caravan te laten belanden om er vervolgens aan de voorkant vanaf te rollen. Daar geloof ik natuurlijk niets van, het waren gewoon eekhoorntjes. Knabbel en Babbel. In elk geval waren de beukennootjes ook een opschrikje waard.

Vriendin H. werd verruild met vriendin Majo (die ooit geblogd heeft). Klinkt niet zo aardig eigenlijk, net alsof ik naar de winkel ben geweest omdat ik niet tevreden was. Maar dat is natuurlijk niet zo.
Vriendin H. moest werken en vriendin Majo was vrij. We dachten leuk een eindje te wandelen naar een dorpje verderop. Dat eindje werd uiteindelijk het eind van de wereld (voor mijn gevoel). Gelukkig zit ik zo in elkaar dat een goed vooruitzicht het leed verzacht. We zouden in élk geval een ijsje gaan scoren in het dorp. Oké, ik loop wel door..
We liepen op een leuk zandpad en af en toe kwamen er fietsers voorbij. Meestal zijn mijn oren zo gespitst (ik hoor immers ook oorwurmen over het tentdoek kriebelen) dat ik de fietsers wel aan hoor komen. Maar op de terugweg kreeg ik toch een hartverzakking. Ineens racete er een mannetje op een fiets voorbij. Ik vrees dat ik hem ook een hartverzakking heb bezorgd want ik schrok nogal luid. En Majo lachen natuurlijk!

’s Avonds lag ik in bed, samen met Majo in het grote bed. Zie ik ineens een spin op mijn kussen, 5 centimeter bij mijn neus vandaan. Ik spring op en besef me ineens dat het helemaal geen spin is, maar gewoon een veertje die uit het kussen steekt. En Majo wederom in een deuk!

Ik wou dat er een middeltje bestond tegen deze ernstige vorm van het opschrikkeritus. Roos lijkt er ook trekjes van te hebben bij harde of onverwachtse geluiden. En dat is natuurlijk niet de bedoeling.

Inmiddels zijn we weer thuis, lekker vertrouwd. Geen fietsers die ineens voorbij komen zoefen (we wonen in Den Haag, de gemiddelde Hagenees maakt herrie), geen oorwurmen in de buurt en geen knikkerende eekhoorntjes. Heerlijk om weer thuis te zijn en schoon te kunnen plassen!

Lijken en dozen

Een van mijn vriendinnen is Amerikaanse. Dat zorgt regelmatig voor hilariteiten.

Vorig jaar was ze hoogzwanger en stond ze op het punt om te verhuizen rond de bevallingsdatum. Ik raad iedereen aan dat nooit zo te plannen, want het is een hoop gedoe. Ik ging haar (ook zwanger) helpen met spullen inpakken. Ze woonden in een grote, oude en deels beschimmelde gehuurde boerderij. De laatste twee bijvoeglijke naamwoorden waren de redenen om te verhuizen naar een gezellige, ruime en mooie eengezinswoning in Schiedam. Vriendin L. had het tijdens het inpakken van de spullen steeds over 'schouwen'. 'Schouwen? Heb je dan een lijk gevonden ofzo, dat er geschouwd moet worden?'
'Een lijk, een dead body bedoel je?'
'Ja, je hebt het toch over dat je zoveel moet schouwen?'
'Met dozen ja, die moet ik toch schouwen?'

Pling, en het kwartje viel. Met een rijke fantasie kun je allemaal lugubere beelden in je hoofd halen, maar ik liet dat mezelf maar niet toe. Een oude boerderij herbergt een hoop geschiedenis, een hoop spinnenrag en waarschijnlijk in dit geval ook een hoop dode muizen, maar om nou meteen over een heleboel 'dead body's' te fantaseren gaat me een beetje te ver.

Scheveningen kunnen de meeste Amerikanen nu wel uitspreken, dat is de bekendste oefening in Nederlandse taal die er bestaat, maar 'sjouwen' is en blijft een lastig woord. Sjouwen is sowieso lastig als je op het punt staat een kind te werpen en het zware dozen zijn. Daarom zeg ik dus: niet doen!

Deze afgelopen drie dagen bleek het sjouwen er nog niet helemaal in te zitten. L. begon weer over schouwen. Er waren een hoop vliegenlijkjes om te bestuderen, dus schouwen was een mogelijkheid om de tijd mee door te komen in de Ardenne. Maar nee, L. heeft een lesje gekregen in 'sjouwen'. En nu doet ze het nooit meer fout!