Dwarrelende engeltjes

Afgelopen vrijdag bezoek ik met mijn schoonouders een kerstnachtdienst. De spreker heeft het in zijn praatje over 'de hemel gaan dicht en de engelen gaan weer terug naar de hemel' (nadat ze hebben gezongen bij de herders in het veld). Hoor ik mijn schoonvader zeggen: 'ik hoop wel in een andere volgorde.'
Schone moeder en ik liggen in een deuk, dat heb je met een rijk inbeeldingsvermogen. Zie je het al voor je? Engelen stijgen op naar de hemel en boink! Knallen tegen de vloer van de hemel aan, dwarrelen naar beneden en hebben het er met elkaar over dat ze o zo'n koppijn hebben.

Nu ik het toch over de hemel heb. In Op zoek naar God bezoekt Gordon samen met zijn gastheer een heel charismatische kerk. Iedereen gaat in de kerk zijn eigen gangetje. Sommigen dansen, anderen liggen op de grond, mensen mijmeren, zingen, er gebeurt van alles.
Er staan ook wat mensen met vlaggen te zwaaien. Gordon is nogal sceptisch, wat er in die kerk gebeurt past niet echt bij hem. Ineens ziet Gordon de schoenen en de vlag van een dame liggen die even daarvoor nog uitgebreid stond te vlaggen. Hij ligt in een deuk en zegt:'joh, ze is naar de hemel gestegen!' en zoekt ondertussen het plafond af.
Ik houd wel van die humor :)

Roos heeft haar inbeeldingsvermogen van mij ge-/orven. Ze doet haar bakjes met kneedklei open en zegt: 'poesje mauw' elke keer als ze de klei ziet. Vervolgens laat ze mij de klei zien en herhaald ze 'poesje mauw' totdat ik eindelijke bevestig 'ja, een mooi groen poesje is dat.'
Raar, dat ik keihard sta te liegen voor het welzijn van mijn eigen kind.
Ik laat haar voorlopig maar in de waan dat een homp klei een poesje mauw is. Hopelijk komt ze er ooit nog eens achter. Net als dat ik hoop dat Gordon er nog eens achter komt dat God werkelijkheid is, en dat de engelen de hemel wel zijn binnengevlogen.

Vak apart

We hebben het over homemade kleding. Mijn schoonouders komen voor Sinterklaas spelen bij ons. In plaats van cadeaus uit te wisselen spelen we een leuke pot canasta (kaartspel). En de pot is leuk omdat wij winnen. En omdat wij winnen is Marinus blij. En als hij blij is, ben ik dat ook.
Vervolgens gaan we lekker voor de haard zitten en komt het gesprek op kleding. Kleding door mama's gemaakt. Omdat de oma van Roos voor haar een trui gaat maken.
Ik vertel over mijn homemade kleding trauma:

Ik was 12 of 13 toen ik kaartjes wilde bestellen voor mijn eerste EO-jongerendag. En die dag zat er voor mij niet in, omdat alle kaarten al op waren. Achter mijn rug om heeft de EO contact gezocht met mijn moeder en mijn mentor van school. Ze wilden mij verrassen met twee kaartjes, maar natuurlijk heel spectaculair, op tv. Als ik ergens een hekel aan heb is dat wel op tv komen. Ik heb er weinig ervaring mee, maar deze ervaring heeft 'm de das om gedaan.
Met de brugklas zouden we een dagje naar Duinrell gaan. En die dag zou ik Marc Dik gaan ontmoeten met een hele cameraploeg. En die dag moest ik van mijn moeder perse een setje kleren mee dat zij had genaaid en dat ik niet zo heel leuk vond. Ik weet het nog precies. Een groene driekwart broek met een foute print erop. En ik vond het maar stom dat ze erop stond dat ik het in elk geval mee zou nemen. Vooruit, geen gezeur meer aan mijn hoofd, ik neem het wel mee. Zucht.
Net na het zwemmen, toen ik die schone kleren maar had aangetrokken, mijn haar eruit zag als uitgekamd modelloos schapenhaar liep ik daar Marc Dik tegen het lijf. Grappig. Ik kreeg twee kaartjes voor de EO-jongerendag. En geheel tegen mijn zin in zou ik op tv komen. Ik zag er toch niet uit??!! Arrghhh..

Vervolgens heeft Marinus het over zijn joggingbroek trauma. Dit verhaal is korter. Zijn broek werd in groep zeven of acht door een ettertje in de klas eens naar beneden getrokken. Ik denk nu trouwens dat Marinus toen de trendzetter is geweest. Want een naar beneden getrokken joggingbroek en een geweldig zichtbare onderbroek is toch hartstikke in? We hebben het erover dat de tijden veranderd zijn. Jongens geven hun zuurverdiende loon of hun gekregen zakgeld uit aan dure onderbroeken. Bjorn Borg boxers bijvoorbeeld. Ik leef nog in het zeemanondergoed tijdperk hoor.
Marinus zegt vervolgens: 'Maar die boxers zitten ook heel lekker hoor.' Ik kijk hem verbaasd aan en vraag: 'Hoe weet jij dat nou?' Ik was zijn ondergoed immers en daar zit echt niet zo'n gebloemde boxer bij. Marinus biecht eerst op dat hij wel eens een onderbroeken ruil heeft gedaan met een collega, om even te ervaren wat dat nou is, zo'n Bjorn Borg boxer. Dat blijkt (gelukkig!) een grapje te zijn. Maar vervolgens verteld hij dat je zoiets dan vraagt, op een mannenmanier, half geinteresseerd en heel nonchalant:
'Joh, zit dat nou lekker?'

En tot nu toe heeft hij alleen maar positieve ervaringen gehoord over deze dure onderbroek. Mijn schoonmoeder en ik zitten te geinen en zien Marinus al in zijn gele jasje (kleur voor mensen met een leidinggevende functie) rondlopen in de loods. Hij geeft helemaal geen leiding aan pijpfitters en lassers, hij voert gewoon stiekem onderzoek uit voor Bjorn Borg. Met pen en papier in de aanslag zien zijn moeder en ik hem al rondlopen. 'Joh, zit dat nou lekker?' Undercover onderzoeker bij een bedrijf dat boorplatformen bouwt. Tja, dat is ook een vak apart.

Dit vindt ie vast niet leuk

Maar ik wel :) En zijn moeder ook.

Voordat ik hierop terugkom, moet ik mijn Brielle-uitje-beloof-blog nog schrijven. Het kwam erop neer dat we op de wallen zijn geweest - de wallen van Brielle, heel onschuldig hoor, waren alleen maar bronstige schapen te vinden, en wij waren alleen maar kou aan het lijden en op zoek naar de plek waar de watergeuzen de Spanjaarden in de kiem hadden gesmoord - en volgens de ober struisvogeleieren op een bedje van witlof hebben gegeten. Die ober probeerde heel grappig te zijn of was erg in de war aangezien het eitje op het heerlijke bedje van witlof heel klein en schattig was. Gekke ober.
Het was in elk geval een aangenaam miniweekendje weg.

Maar nu over naar dat wat ik grappig vindt. In de volgende blog.