Afgelopen vrijdag bezoek ik met mijn schoonouders een kerstnachtdienst. De spreker heeft het in zijn praatje over 'de hemel gaan dicht en de engelen gaan weer terug naar de hemel' (nadat ze hebben gezongen bij de herders in het veld). Hoor ik mijn schoonvader zeggen: 'ik hoop wel in een andere volgorde.'
Schone moeder en ik liggen in een deuk, dat heb je met een rijk inbeeldingsvermogen. Zie je het al voor je? Engelen stijgen op naar de hemel en boink! Knallen tegen de vloer van de hemel aan, dwarrelen naar beneden en hebben het er met elkaar over dat ze o zo'n koppijn hebben.
Nu ik het toch over de hemel heb. In Op zoek naar God bezoekt Gordon samen met zijn gastheer een heel charismatische kerk. Iedereen gaat in de kerk zijn eigen gangetje. Sommigen dansen, anderen liggen op de grond, mensen mijmeren, zingen, er gebeurt van alles.
Er staan ook wat mensen met vlaggen te zwaaien. Gordon is nogal sceptisch, wat er in die kerk gebeurt past niet echt bij hem. Ineens ziet Gordon de schoenen en de vlag van een dame liggen die even daarvoor nog uitgebreid stond te vlaggen. Hij ligt in een deuk en zegt:'joh, ze is naar de hemel gestegen!' en zoekt ondertussen het plafond af.
Ik houd wel van die humor :)
Roos heeft haar inbeeldingsvermogen van mij ge-/orven. Ze doet haar bakjes met kneedklei open en zegt: 'poesje mauw' elke keer als ze de klei ziet. Vervolgens laat ze mij de klei zien en herhaald ze 'poesje mauw' totdat ik eindelijke bevestig 'ja, een mooi groen poesje is dat.'
Raar, dat ik keihard sta te liegen voor het welzijn van mijn eigen kind.
Ik laat haar voorlopig maar in de waan dat een homp klei een poesje mauw is. Hopelijk komt ze er ooit nog eens achter. Net als dat ik hoop dat Gordon er nog eens achter komt dat God werkelijkheid is, en dat de engelen de hemel wel zijn binnengevlogen.
maandag 27 december 2010
maandag 6 december 2010
Vak apart
We hebben het over homemade kleding. Mijn schoonouders komen voor Sinterklaas spelen bij ons. In plaats van cadeaus uit te wisselen spelen we een leuke pot canasta (kaartspel). En de pot is leuk omdat wij winnen. En omdat wij winnen is Marinus blij. En als hij blij is, ben ik dat ook.
Vervolgens gaan we lekker voor de haard zitten en komt het gesprek op kleding. Kleding door mama's gemaakt. Omdat de oma van Roos voor haar een trui gaat maken.
Ik vertel over mijn homemade kleding trauma:
Ik was 12 of 13 toen ik kaartjes wilde bestellen voor mijn eerste EO-jongerendag. En die dag zat er voor mij niet in, omdat alle kaarten al op waren. Achter mijn rug om heeft de EO contact gezocht met mijn moeder en mijn mentor van school. Ze wilden mij verrassen met twee kaartjes, maar natuurlijk heel spectaculair, op tv. Als ik ergens een hekel aan heb is dat wel op tv komen. Ik heb er weinig ervaring mee, maar deze ervaring heeft 'm de das om gedaan.
Met de brugklas zouden we een dagje naar Duinrell gaan. En die dag zou ik Marc Dik gaan ontmoeten met een hele cameraploeg. En die dag moest ik van mijn moeder perse een setje kleren mee dat zij had genaaid en dat ik niet zo heel leuk vond. Ik weet het nog precies. Een groene driekwart broek met een foute print erop. En ik vond het maar stom dat ze erop stond dat ik het in elk geval mee zou nemen. Vooruit, geen gezeur meer aan mijn hoofd, ik neem het wel mee. Zucht.
Net na het zwemmen, toen ik die schone kleren maar had aangetrokken, mijn haar eruit zag als uitgekamd modelloos schapenhaar liep ik daar Marc Dik tegen het lijf. Grappig. Ik kreeg twee kaartjes voor de EO-jongerendag. En geheel tegen mijn zin in zou ik op tv komen. Ik zag er toch niet uit??!! Arrghhh..
Vervolgens heeft Marinus het over zijn joggingbroek trauma. Dit verhaal is korter. Zijn broek werd in groep zeven of acht door een ettertje in de klas eens naar beneden getrokken. Ik denk nu trouwens dat Marinus toen de trendzetter is geweest. Want een naar beneden getrokken joggingbroek en een geweldig zichtbare onderbroek is toch hartstikke in? We hebben het erover dat de tijden veranderd zijn. Jongens geven hun zuurverdiende loon of hun gekregen zakgeld uit aan dure onderbroeken. Bjorn Borg boxers bijvoorbeeld. Ik leef nog in het zeemanondergoed tijdperk hoor.
Marinus zegt vervolgens: 'Maar die boxers zitten ook heel lekker hoor.' Ik kijk hem verbaasd aan en vraag: 'Hoe weet jij dat nou?' Ik was zijn ondergoed immers en daar zit echt niet zo'n gebloemde boxer bij. Marinus biecht eerst op dat hij wel eens een onderbroeken ruil heeft gedaan met een collega, om even te ervaren wat dat nou is, zo'n Bjorn Borg boxer. Dat blijkt (gelukkig!) een grapje te zijn. Maar vervolgens verteld hij dat je zoiets dan vraagt, op een mannenmanier, half geinteresseerd en heel nonchalant:
'Joh, zit dat nou lekker?'
En tot nu toe heeft hij alleen maar positieve ervaringen gehoord over deze dure onderbroek. Mijn schoonmoeder en ik zitten te geinen en zien Marinus al in zijn gele jasje (kleur voor mensen met een leidinggevende functie) rondlopen in de loods. Hij geeft helemaal geen leiding aan pijpfitters en lassers, hij voert gewoon stiekem onderzoek uit voor Bjorn Borg. Met pen en papier in de aanslag zien zijn moeder en ik hem al rondlopen. 'Joh, zit dat nou lekker?' Undercover onderzoeker bij een bedrijf dat boorplatformen bouwt. Tja, dat is ook een vak apart.
Vervolgens gaan we lekker voor de haard zitten en komt het gesprek op kleding. Kleding door mama's gemaakt. Omdat de oma van Roos voor haar een trui gaat maken.
Ik vertel over mijn homemade kleding trauma:
Ik was 12 of 13 toen ik kaartjes wilde bestellen voor mijn eerste EO-jongerendag. En die dag zat er voor mij niet in, omdat alle kaarten al op waren. Achter mijn rug om heeft de EO contact gezocht met mijn moeder en mijn mentor van school. Ze wilden mij verrassen met twee kaartjes, maar natuurlijk heel spectaculair, op tv. Als ik ergens een hekel aan heb is dat wel op tv komen. Ik heb er weinig ervaring mee, maar deze ervaring heeft 'm de das om gedaan.
Met de brugklas zouden we een dagje naar Duinrell gaan. En die dag zou ik Marc Dik gaan ontmoeten met een hele cameraploeg. En die dag moest ik van mijn moeder perse een setje kleren mee dat zij had genaaid en dat ik niet zo heel leuk vond. Ik weet het nog precies. Een groene driekwart broek met een foute print erop. En ik vond het maar stom dat ze erop stond dat ik het in elk geval mee zou nemen. Vooruit, geen gezeur meer aan mijn hoofd, ik neem het wel mee. Zucht.
Net na het zwemmen, toen ik die schone kleren maar had aangetrokken, mijn haar eruit zag als uitgekamd modelloos schapenhaar liep ik daar Marc Dik tegen het lijf. Grappig. Ik kreeg twee kaartjes voor de EO-jongerendag. En geheel tegen mijn zin in zou ik op tv komen. Ik zag er toch niet uit??!! Arrghhh..
Vervolgens heeft Marinus het over zijn joggingbroek trauma. Dit verhaal is korter. Zijn broek werd in groep zeven of acht door een ettertje in de klas eens naar beneden getrokken. Ik denk nu trouwens dat Marinus toen de trendzetter is geweest. Want een naar beneden getrokken joggingbroek en een geweldig zichtbare onderbroek is toch hartstikke in? We hebben het erover dat de tijden veranderd zijn. Jongens geven hun zuurverdiende loon of hun gekregen zakgeld uit aan dure onderbroeken. Bjorn Borg boxers bijvoorbeeld. Ik leef nog in het zeemanondergoed tijdperk hoor.
Marinus zegt vervolgens: 'Maar die boxers zitten ook heel lekker hoor.' Ik kijk hem verbaasd aan en vraag: 'Hoe weet jij dat nou?' Ik was zijn ondergoed immers en daar zit echt niet zo'n gebloemde boxer bij. Marinus biecht eerst op dat hij wel eens een onderbroeken ruil heeft gedaan met een collega, om even te ervaren wat dat nou is, zo'n Bjorn Borg boxer. Dat blijkt (gelukkig!) een grapje te zijn. Maar vervolgens verteld hij dat je zoiets dan vraagt, op een mannenmanier, half geinteresseerd en heel nonchalant:
'Joh, zit dat nou lekker?'
En tot nu toe heeft hij alleen maar positieve ervaringen gehoord over deze dure onderbroek. Mijn schoonmoeder en ik zitten te geinen en zien Marinus al in zijn gele jasje (kleur voor mensen met een leidinggevende functie) rondlopen in de loods. Hij geeft helemaal geen leiding aan pijpfitters en lassers, hij voert gewoon stiekem onderzoek uit voor Bjorn Borg. Met pen en papier in de aanslag zien zijn moeder en ik hem al rondlopen. 'Joh, zit dat nou lekker?' Undercover onderzoeker bij een bedrijf dat boorplatformen bouwt. Tja, dat is ook een vak apart.
Dit vindt ie vast niet leuk
Maar ik wel :) En zijn moeder ook.
Voordat ik hierop terugkom, moet ik mijn Brielle-uitje-beloof-blog nog schrijven. Het kwam erop neer dat we op de wallen zijn geweest - de wallen van Brielle, heel onschuldig hoor, waren alleen maar bronstige schapen te vinden, en wij waren alleen maar kou aan het lijden en op zoek naar de plek waar de watergeuzen de Spanjaarden in de kiem hadden gesmoord - en volgens de ober struisvogeleieren op een bedje van witlof hebben gegeten. Die ober probeerde heel grappig te zijn of was erg in de war aangezien het eitje op het heerlijke bedje van witlof heel klein en schattig was. Gekke ober.
Het was in elk geval een aangenaam miniweekendje weg.
Maar nu over naar dat wat ik grappig vindt. In de volgende blog.
Voordat ik hierop terugkom, moet ik mijn Brielle-uitje-beloof-blog nog schrijven. Het kwam erop neer dat we op de wallen zijn geweest - de wallen van Brielle, heel onschuldig hoor, waren alleen maar bronstige schapen te vinden, en wij waren alleen maar kou aan het lijden en op zoek naar de plek waar de watergeuzen de Spanjaarden in de kiem hadden gesmoord - en volgens de ober struisvogeleieren op een bedje van witlof hebben gegeten. Die ober probeerde heel grappig te zijn of was erg in de war aangezien het eitje op het heerlijke bedje van witlof heel klein en schattig was. Gekke ober.
Het was in elk geval een aangenaam miniweekendje weg.
Maar nu over naar dat wat ik grappig vindt. In de volgende blog.
maandag 15 november 2010
Audi
We crossen in onze familycar door het land.
Er rijdt een grote en dure Audi ons voorbij. Blijkbaar heeft de man of vrouw haast, want ondanks de minifile probeert hij langs de auto's voor hem te racen. Om duidelijk te maken dat hij haast heeft gooit hij zijn neus bijna tegen de achterkant van de auto voor hem, rijdt hij over twee weghelften en heeft uiteindelijk geluk als de auto voor hem opzij gaat. Zijn geluk is maar van korte duur want natuurlijk rijdt er meer verkeer hem in de weg.
Marinus zegt heel droog: 'Ja, Audi rijders mogen zo rijden. Als je zo'n auto koopt krijg je meteen een bumperkleef vergunning en dergelijke. Wist jij nog niet he?'
Ik probeer de bestuurder van de Audi niet meteen in kwaad daglicht te zien en zeg: 'Kijk, ik zou hem begrijpen als hij een bevallende vrouw achterin heeft liggen.'
Marinus, wederom heel droog:'Dat kan niet Eef, in Audi's mogen geen bevallende vrouwen liggen in verband met de bekleding.'
Duh.
Er rijdt een grote en dure Audi ons voorbij. Blijkbaar heeft de man of vrouw haast, want ondanks de minifile probeert hij langs de auto's voor hem te racen. Om duidelijk te maken dat hij haast heeft gooit hij zijn neus bijna tegen de achterkant van de auto voor hem, rijdt hij over twee weghelften en heeft uiteindelijk geluk als de auto voor hem opzij gaat. Zijn geluk is maar van korte duur want natuurlijk rijdt er meer verkeer hem in de weg.
Marinus zegt heel droog: 'Ja, Audi rijders mogen zo rijden. Als je zo'n auto koopt krijg je meteen een bumperkleef vergunning en dergelijke. Wist jij nog niet he?'
Ik probeer de bestuurder van de Audi niet meteen in kwaad daglicht te zien en zeg: 'Kijk, ik zou hem begrijpen als hij een bevallende vrouw achterin heeft liggen.'
Marinus, wederom heel droog:'Dat kan niet Eef, in Audi's mogen geen bevallende vrouwen liggen in verband met de bekleding.'
Duh.
donderdag 11 november 2010
Grap van de dag
Marinus komt uit z'n werkt, ploft op de bank en zegt: 'pas op, dit been doet zeer.'
'Hoe komt dat?' vraag ik.
'Ik heb heelveel gelopen op mijn werk', verklaart Marinus.
Ik trek mijn wenkbrauwen op en zeg: 'joh, dan moet je ook niet hinkelen man, logisch dat je beenpijn hebt.'
Dit soort kleine conversaties worden voor de lezer pas interessant als je net zo'n briljant inbeeldingsvermogen hebt als ik. Maar niemand kan tegen buurvrouw M. op. Ik zeg pas tegen haar: 'ik heb de gordijnen voor Jonathan z'n kamertje genaaid.' Waarop zei antwoord: 'joh, de overbuurman zal wel gek opgekeken hebben.'
Tja.
Ik heb overigens nieuwe bloginspiratie nadat Marinus en ik een miniweekend weg zijn geweest met z'n twee. Dat, in de volgende aflevering!
'Hoe komt dat?' vraag ik.
'Ik heb heelveel gelopen op mijn werk', verklaart Marinus.
Ik trek mijn wenkbrauwen op en zeg: 'joh, dan moet je ook niet hinkelen man, logisch dat je beenpijn hebt.'
Dit soort kleine conversaties worden voor de lezer pas interessant als je net zo'n briljant inbeeldingsvermogen hebt als ik. Maar niemand kan tegen buurvrouw M. op. Ik zeg pas tegen haar: 'ik heb de gordijnen voor Jonathan z'n kamertje genaaid.' Waarop zei antwoord: 'joh, de overbuurman zal wel gek opgekeken hebben.'
Tja.
Ik heb overigens nieuwe bloginspiratie nadat Marinus en ik een miniweekend weg zijn geweest met z'n twee. Dat, in de volgende aflevering!
donderdag 4 november 2010
Dronken
Zwalkend loopt ze door de kamer. Haar ene voet probeert ze netjes voor de andere te zetten, maar het wil haar niet lukken. Ze struikelt, krabbelt weer overeind en zwalkt vrolijk verder, op weg naar haar beker. Drinken, nog een slok en nog één. Ze lacht, maar huilt tegelijkertijd. Ze weet niet wat ze wilt, behalve haar drinken en wat eten. Bodempje leggen in haar lege maag, in de hoop dat het beter zal gaan?
Roos is dronken. Slaapdronken. Ontzettend moe, en haar etters van ouders zijn vrolijk een verjaardag aan het vieren. Overpeinzen de mogelijkheid om te blijven eten bij het feestvarken (sorry Gijs) en zijn vrouw.
Maar ons dronken meisje begint het ineens niet zo leuk meer te vinden, dus gaan we maar weer.
Dag mensen, dag feestje, dag avond, weltrusten Roos.
Roos is dronken. Slaapdronken. Ontzettend moe, en haar etters van ouders zijn vrolijk een verjaardag aan het vieren. Overpeinzen de mogelijkheid om te blijven eten bij het feestvarken (sorry Gijs) en zijn vrouw.
Maar ons dronken meisje begint het ineens niet zo leuk meer te vinden, dus gaan we maar weer.
Dag mensen, dag feestje, dag avond, weltrusten Roos.
maandag 18 oktober 2010
Feestje vieren
Jonathan werd vrijdag 6 maanden oud. En dat is natuurlijk rede voor een feestje. Daar houden we wel van. Nou, we hebben het vrijdag uitgebreid gevierd. Eerst moesten we enorm haasten 's ochtends om op tijd bij het kinderdagverblijf te zijn. Ik moest werken en ik mocht de kinderen deze eerste echte wendag een aantal uur brengen. Na mijn werk moesten we heel erg opschieten om nog even naar de winkel te gaan. De dag was al bijna voorbij, maar het feest natuurlijk nog lang niet. Ik moest bij thuiskomst de kinderen even zoet houden, koken, tafel dekken, Marinus onder de douche sturen voor de oppas kwam, Jonathan eventjes knuffelen en troosten, hem tijdens het koken borstvoeding geven en ondertussen natuurlijk feest vieren. Hij was immers 6 maanden oud geworden.
Oppas kwam eten, Marinus bracht Roos naar bed, ik gaf de laatste instructies aan de oppas en bracht Jonathan naar bed en vervolgens gingen Marinus en ik er een avondje tussenuit!
't Was me een feestdag zeg!
Oppas kwam eten, Marinus bracht Roos naar bed, ik gaf de laatste instructies aan de oppas en bracht Jonathan naar bed en vervolgens gingen Marinus en ik er een avondje tussenuit!
't Was me een feestdag zeg!
dinsdag 12 oktober 2010
Op rantsoen
Wij moesten de afgelopen weken erg zuinig doen. Best een interessante ervaring. En dan hebben wij nog het geluk dat we familie hebben die af en toe bij kan springen, zodat we alle vaste lasten konden betalen, maar daarna nauwelijks geld hadden voor de boodschappen. En tjonge, zoiets is reuze leerzaam.
Marinus tijdens het tanden poetsen: 'Joh, Eef, als het echt niet anders kan, kunnen we ook gewoon tandpasta eten.' (daar hebben we nog drie tubes van liggen)
Ik moest even schakelen - dit meent ie toch niet serieus? - het klonk behoorlijk serieus.
Ik vervolgens: 'Hé, goed idee, en dan als voorafje wat deodorant. Ligt ook niet zo zwaar op de maag en hebben we tegelijkertijd een twee gangen diner.'
Lekkerrrr!
Marinus tijdens het tanden poetsen: 'Joh, Eef, als het echt niet anders kan, kunnen we ook gewoon tandpasta eten.' (daar hebben we nog drie tubes van liggen)
Ik moest even schakelen - dit meent ie toch niet serieus? - het klonk behoorlijk serieus.
Ik vervolgens: 'Hé, goed idee, en dan als voorafje wat deodorant. Ligt ook niet zo zwaar op de maag en hebben we tegelijkertijd een twee gangen diner.'
Lekkerrrr!
maandag 4 oktober 2010
Papa?
Marinus heeft zijn bedrijfsbusje ingeruild voor een mooie privé auto.
Maar Roos herkend het busje zodanig dat als ze hem ziet 'papa' roept. We stonden pas even bij vrienden/oud-collega en vrouw te kletsen. Hij heeft net zo'n busje en zijn neefje heeft, na het vertrek van Marinus, zijn busje gekregen. Komt neefje aanrijden en roept Roos hard door de straat: 'Papa!'
En terwijl papa gewoon naast haar staan is zij in de stellige overtuiging dat papa in het busje zit. Wat weet zij dat wij niet weten??
Maar Roos herkend het busje zodanig dat als ze hem ziet 'papa' roept. We stonden pas even bij vrienden/oud-collega en vrouw te kletsen. Hij heeft net zo'n busje en zijn neefje heeft, na het vertrek van Marinus, zijn busje gekregen. Komt neefje aanrijden en roept Roos hard door de straat: 'Papa!'
En terwijl papa gewoon naast haar staan is zij in de stellige overtuiging dat papa in het busje zit. Wat weet zij dat wij niet weten??
De O
van ongemakken. En die ene periode in de maand is soms best ongemakkelijk.
Eindelijk wil ik een beetje in de gaten gaan krijgen hoe mijn cyclus in elkaar zit. Dacht ik zowaar een hele nette cyclus te hebben, is 'mijn periode' ineens een week eerder aangebroken.
Ik zeg tegen Marinus dat ik het maar raar vind.
Hij: 'tja, kan gebeuren toch?'
Ik: 'waarschijnlijk dacht mijn lichaam "joh, die eef is toch al zo chagrijnig, dan zorgen we gewoon dat ze nu ongesteld wordt!". Slim, vind je niet?'
Eindelijk wil ik een beetje in de gaten gaan krijgen hoe mijn cyclus in elkaar zit. Dacht ik zowaar een hele nette cyclus te hebben, is 'mijn periode' ineens een week eerder aangebroken.
Ik zeg tegen Marinus dat ik het maar raar vind.
Hij: 'tja, kan gebeuren toch?'
Ik: 'waarschijnlijk dacht mijn lichaam "joh, die eef is toch al zo chagrijnig, dan zorgen we gewoon dat ze nu ongesteld wordt!". Slim, vind je niet?'
vrijdag 1 oktober 2010
De aanhouder wint
Dat is geloof ik het principe van plantjes kweken.
Na een beroerde oogst, lijken mijn plantjes zowaar vooruitgang te boeken.
De resultaten van dit jaar: één aarbei, één cherrytomaat.
En ik vreesde voor een groene cherrytomaat, maar de laatste dagen is hij zijn groene jasje kwijt geraakt en kleurt hij rood!
En ik maar stug volhouden met een minibalkon op het noorden waar alleen vroeg in de ochtend enkele zonnestralen zich van hun beste kant laten zien.
Maar ik geloof dat de plantjes elk jaar sterker worden. Volgend jaar ga ik gewoon twee tomaatjes en twee aardbeien oogsten!
Na een beroerde oogst, lijken mijn plantjes zowaar vooruitgang te boeken.
De resultaten van dit jaar: één aarbei, één cherrytomaat.
En ik vreesde voor een groene cherrytomaat, maar de laatste dagen is hij zijn groene jasje kwijt geraakt en kleurt hij rood!
En ik maar stug volhouden met een minibalkon op het noorden waar alleen vroeg in de ochtend enkele zonnestralen zich van hun beste kant laten zien.
Maar ik geloof dat de plantjes elk jaar sterker worden. Volgend jaar ga ik gewoon twee tomaatjes en twee aardbeien oogsten!
woensdag 29 september 2010
Amazing!
Ik kan een heleboel ongein verkopen via deze blog. Maar ook dingen die me echt raken, zoals dit. Ik raad je aan om het filmpje te bekijken.
Voordat je het bekijkt wil ik je nog één ding meegeven wat ik een tijdje terug ergens las:
We vinden het verschrikkelijk (en dat is het ook) dat er op verschillende plekken in Nederland babylijkjes zijn gevonden. Waarom vinden we abortus niet verschrikkelijk?
Voordat je het bekijkt wil ik je nog één ding meegeven wat ik een tijdje terug ergens las:
We vinden het verschrikkelijk (en dat is het ook) dat er op verschillende plekken in Nederland babylijkjes zijn gevonden. Waarom vinden we abortus niet verschrikkelijk?
vrijdag 24 september 2010
Rammelaars
Als Jochem Myjer het over rammelende eierstokken heeft vindt iedereen dat grappig. Vriendin M. had een briljante opmerking over rammelende balletjes. En dat vind ik erg grappig. Blogwaardig.
Jonathan is uit logeren geweest. Hij sliep bij mijn zus en haar man. Ze hebben twee prachtige zoons en willen het daar graag bij laten. Zus zit vanmorgen te vertellen hoe het is gegaan. Ze verteld daarbij dat haar man gisteren iets in de trant zei van: 'En.. hoe vind je dat nou? Weer zo'n kleintje in je armen?'
Zus - bang voor de aanstekelijke werking van een aandoenlijk babyhoofdje als dat van onze mooie Jonathan - zegt: 'Uhh.. leuk, op deze manier, maar niet voor onszelf hoor.'
Hij vond het leuk om haar zo weer eens bezig te zien met een baby, maar (gelukkig voor zus) maakte hij gauw duidelijk dat hij het wel met haar eens was.
Maar toch, die eerste opmerking blijft een beetje hangen.
Ik zit vanmorgen aan vriendin M. te vertellen hoe het logeerpartijtje is geweest. En daarbij kwam ook dit verhaal aan bod. Dat heb je als je voornamelijk thuis zit en weinig spectaculairs beleefd (behalve alle nieuwe kunstjes die de kinderen kunnen), zodat zo ongeveer alles besproken woord op onze dagelijkse bijkletsuurtje. De eerste opmerking van haar over zwager: 'Tjonge, misschien heeft ie wel last van rammelende balletjes.'
Allicht.
Jonathan is uit logeren geweest. Hij sliep bij mijn zus en haar man. Ze hebben twee prachtige zoons en willen het daar graag bij laten. Zus zit vanmorgen te vertellen hoe het is gegaan. Ze verteld daarbij dat haar man gisteren iets in de trant zei van: 'En.. hoe vind je dat nou? Weer zo'n kleintje in je armen?'
Zus - bang voor de aanstekelijke werking van een aandoenlijk babyhoofdje als dat van onze mooie Jonathan - zegt: 'Uhh.. leuk, op deze manier, maar niet voor onszelf hoor.'
Hij vond het leuk om haar zo weer eens bezig te zien met een baby, maar (gelukkig voor zus) maakte hij gauw duidelijk dat hij het wel met haar eens was.
Maar toch, die eerste opmerking blijft een beetje hangen.
Ik zit vanmorgen aan vriendin M. te vertellen hoe het logeerpartijtje is geweest. En daarbij kwam ook dit verhaal aan bod. Dat heb je als je voornamelijk thuis zit en weinig spectaculairs beleefd (behalve alle nieuwe kunstjes die de kinderen kunnen), zodat zo ongeveer alles besproken woord op onze dagelijkse bijkletsuurtje. De eerste opmerking van haar over zwager: 'Tjonge, misschien heeft ie wel last van rammelende balletjes.'
Allicht.
donderdag 23 september 2010
Jong geleerd..
Je kan er niet vroeg genoeg mee beginnen. Zoenen.
Een echte French Kiss vergt natuurlijk wat oefening. Jonathan blijkt een waar natuurtalent te zijn.
Ik zit lekker met hem op schoot. En tegenwoordig vergt dat mij een hoop inspanning omdat hij zo ontzettend bewegelijk is. He's got the rithm!
Omdat ik zijn gezoen - dan heeft ie waarschijnlijk gewoon dorst en lebbert hij mij af - soms een beetje zat ben pakte ik gisteren een pop waarmee hij kon spelen. Hij kletst wat af. Toch netjes hoor, voor zo'n eerste date. Hij heeft eerst een tijdje met pop gepraat: 'ahhhhhh, iaaa.' (van laag naar hoog) En z'n tong stak hij naar de pop uit. En toen vond de pop het wel welletjes. Hupsakee, het aflebberen begon.
Volgens vriendin M. moet hij toch wat meer oefenen. Maar ik vind dat ie voor z'n leeftijd al aardig de slag te pakken heeft. En heel stiekem hoop ik dat hij het zoenen een tijdje in de ijskast bewaard totdat hij zijn ware tegenkomt. Tjonge, dat ik daar al over na moet denken!
Een echte French Kiss vergt natuurlijk wat oefening. Jonathan blijkt een waar natuurtalent te zijn.
Ik zit lekker met hem op schoot. En tegenwoordig vergt dat mij een hoop inspanning omdat hij zo ontzettend bewegelijk is. He's got the rithm!
Omdat ik zijn gezoen - dan heeft ie waarschijnlijk gewoon dorst en lebbert hij mij af - soms een beetje zat ben pakte ik gisteren een pop waarmee hij kon spelen. Hij kletst wat af. Toch netjes hoor, voor zo'n eerste date. Hij heeft eerst een tijdje met pop gepraat: 'ahhhhhh, iaaa.' (van laag naar hoog) En z'n tong stak hij naar de pop uit. En toen vond de pop het wel welletjes. Hupsakee, het aflebberen begon.
Volgens vriendin M. moet hij toch wat meer oefenen. Maar ik vind dat ie voor z'n leeftijd al aardig de slag te pakken heeft. En heel stiekem hoop ik dat hij het zoenen een tijdje in de ijskast bewaard totdat hij zijn ware tegenkomt. Tjonge, dat ik daar al over na moet denken!
woensdag 22 september 2010
Grootheidswaanzin
Ik lijk soms net een vent, ik praat graag over auto's.
Ons lieve koekblikje rijdt deze week meer kilometers dan hij de afgelopen maanden heeft gereden. Hij is uitgeleend aan vrienden en de heer des huizes werkt onder R'dam. Tjonge, respect voor ons autootje. Wat een afstand!
Ik waan me altijd in een limo als ik in de Justy zit. Hij voelt zo groot dat parkeren haast onmogelijk lijkt. Zelfs een ruime plek (waar daadwerkelijk een limo past) levert mij parkeerproblemen op. Ik noem het maar grootheidswaanzin. Dat ik half op de stoep sta of op een andere creatieve manier parkeer. Of de spiegels zijn vergrootglazen waardoor andere auto's op me af lijken te komen. Soms gaat het ineens heel goed met parkeren en dan moet iedereen ook zien hoe netjes hij staat.
'Dat heeft mama goed gedaan he, Roos?'
Oefening baart kunst. En voor grootheidswaanzin moet ik misschien toch maar in therapie.
Ons lieve koekblikje rijdt deze week meer kilometers dan hij de afgelopen maanden heeft gereden. Hij is uitgeleend aan vrienden en de heer des huizes werkt onder R'dam. Tjonge, respect voor ons autootje. Wat een afstand!
Ik waan me altijd in een limo als ik in de Justy zit. Hij voelt zo groot dat parkeren haast onmogelijk lijkt. Zelfs een ruime plek (waar daadwerkelijk een limo past) levert mij parkeerproblemen op. Ik noem het maar grootheidswaanzin. Dat ik half op de stoep sta of op een andere creatieve manier parkeer. Of de spiegels zijn vergrootglazen waardoor andere auto's op me af lijken te komen. Soms gaat het ineens heel goed met parkeren en dan moet iedereen ook zien hoe netjes hij staat.
'Dat heeft mama goed gedaan he, Roos?'
Oefening baart kunst. En voor grootheidswaanzin moet ik misschien toch maar in therapie.
dinsdag 14 september 2010
Plafondduif
We liggen in bed. Ik zie een zwart beestje over het plafond kruipen en zeg tegen Marinus: 'kijk, een spin.'
Marinus heeft zijn bril niet op en zonder bril zijn olifanten muizen en vliegjes draken voor hem. Hij zegt: 'is dat wel een spin? Misschien is het wel een...' (hij denkt heel hard na)
Ik: 'een duif. Ja ik denk ook dat het een duif is, een dakduif.'
We overpeinzen het gebeuren even en komen tot de conlusie dat het een plafondduif is. Piepklein en zwart, maar vast en zeker een plafondduif.
Marinus heeft zijn bril niet op en zonder bril zijn olifanten muizen en vliegjes draken voor hem. Hij zegt: 'is dat wel een spin? Misschien is het wel een...' (hij denkt heel hard na)
Ik: 'een duif. Ja ik denk ook dat het een duif is, een dakduif.'
We overpeinzen het gebeuren even en komen tot de conlusie dat het een plafondduif is. Piepklein en zwart, maar vast en zeker een plafondduif.
zaterdag 11 september 2010
Geduld is een schone zaak
Dat is nogal wat. Ik heb sinds kort mijn rijbewijs en pas nu het roze papiertje in m'n portemonnee zit begint het echte werk.
We hebben, heel decadent, twee auto's voor de deur staan. Alhoewel je één ervan eerder een koekblik noemt. Wel een vliegensvlug koekblik! Want onze dierbare Justy trekt als een tierelier op!
En het is een automaat. Het fijne daaraan is dat ie niet zomaar afslaat.
Nu hebben we ook een Peugeot voor de deur staan; een station. Marinus is een verrader want hij heeft allereerst een hekel aan de Franse taal - terwijl ik ervan in het zwijm lig - en ten tweede heeft hij altijd geroepen dat hij nooit een Franse auto zou kopen.
Nu hebben we een geweldige vriend die een hoop autokennis bezit en daarnaast ook nog eens liefhebber is van alles wat vier wielen heeft en Frans is. Hij heeft Marinus de afgelopen jaren al een beetje bewerkt, dus zijn aversie tegen Franse auto's werd minder, maar was nooit echt helemaal verdwenen.
Tot de statistieken werden getoond en deze auto als beste uit de verf kwam, voor: een diesel, station, aantal kilometers, betrouwbaarheid en prijs.
En dus rijd ik zo nu en dan in onze degelijke diesel. En die kan blijkbaar wel afslaan. Hoewel Marinus beweerd dat dat niet zomaar gebeurd bij een diesel. Ik weet niet precies wat ik soms doe, maar blijkbaar doe ik iets niet goed. Oefening baart kunst, zegt men toch?
Zo ondernam ik een tijdje terug een uitje naar Moerkapelle. Op de snelweg, vlak bij de afrit, rijdt een man in een vreselijk dikke auto (dat is jeugdige taal voor nogal dure en luxe bak). Herstel, hij scheurt en zoeft zo langs andere weggebruikers. Hij duikt ineens vlak achter me op om vervolgens direct langs me de afrit op te scheuren. Ik verfoei de man. Dat ben ik sneller geneigd als er kinderen in de auto zitten. Maar wat hij doet is niet nodig. De meeste snelheidsmaniakken beweren bij hoog en bij laag dat ze 'echt heel snel op hun afspraak moesten zijn, anders..'. En toch is het niet nodig.
Ik moet dezelfde afrit nemen en kom uiteindelijk naast hem bij het stoplicht te staan. Ik sta op de juiste baan voor de volgende afrit en hij belandt uiteindelijk achter mij. En ja hoor, als het volgende stoplicht op groen springt, slaat de auto af. Het bloed stijgt naar mijn hoofd en het stoplicht wordt net zo rood als ik. Maar dan zie ik ineens die opgejutte snelheidsmaniak achter me op zijn mooie leren stoel zitten. Ik zwaai even ter verontschuldiging en gniffel vervolgens in mezelf. Zo, dat zal je leren meneertje! Geduld is een schone zaak.
We hebben, heel decadent, twee auto's voor de deur staan. Alhoewel je één ervan eerder een koekblik noemt. Wel een vliegensvlug koekblik! Want onze dierbare Justy trekt als een tierelier op!
En het is een automaat. Het fijne daaraan is dat ie niet zomaar afslaat.
Nu hebben we ook een Peugeot voor de deur staan; een station. Marinus is een verrader want hij heeft allereerst een hekel aan de Franse taal - terwijl ik ervan in het zwijm lig - en ten tweede heeft hij altijd geroepen dat hij nooit een Franse auto zou kopen.
Nu hebben we een geweldige vriend die een hoop autokennis bezit en daarnaast ook nog eens liefhebber is van alles wat vier wielen heeft en Frans is. Hij heeft Marinus de afgelopen jaren al een beetje bewerkt, dus zijn aversie tegen Franse auto's werd minder, maar was nooit echt helemaal verdwenen.
Tot de statistieken werden getoond en deze auto als beste uit de verf kwam, voor: een diesel, station, aantal kilometers, betrouwbaarheid en prijs.
En dus rijd ik zo nu en dan in onze degelijke diesel. En die kan blijkbaar wel afslaan. Hoewel Marinus beweerd dat dat niet zomaar gebeurd bij een diesel. Ik weet niet precies wat ik soms doe, maar blijkbaar doe ik iets niet goed. Oefening baart kunst, zegt men toch?
Zo ondernam ik een tijdje terug een uitje naar Moerkapelle. Op de snelweg, vlak bij de afrit, rijdt een man in een vreselijk dikke auto (dat is jeugdige taal voor nogal dure en luxe bak). Herstel, hij scheurt en zoeft zo langs andere weggebruikers. Hij duikt ineens vlak achter me op om vervolgens direct langs me de afrit op te scheuren. Ik verfoei de man. Dat ben ik sneller geneigd als er kinderen in de auto zitten. Maar wat hij doet is niet nodig. De meeste snelheidsmaniakken beweren bij hoog en bij laag dat ze 'echt heel snel op hun afspraak moesten zijn, anders..'. En toch is het niet nodig.
Ik moet dezelfde afrit nemen en kom uiteindelijk naast hem bij het stoplicht te staan. Ik sta op de juiste baan voor de volgende afrit en hij belandt uiteindelijk achter mij. En ja hoor, als het volgende stoplicht op groen springt, slaat de auto af. Het bloed stijgt naar mijn hoofd en het stoplicht wordt net zo rood als ik. Maar dan zie ik ineens die opgejutte snelheidsmaniak achter me op zijn mooie leren stoel zitten. Ik zwaai even ter verontschuldiging en gniffel vervolgens in mezelf. Zo, dat zal je leren meneertje! Geduld is een schone zaak.
vrijdag 3 september 2010
J-factor
Marinus z'n haren zijn eraf! Tja, dat krijg je ervan als vrouwlief niet mee is naar de kapper. Maar ach, het waren nog altijd zijn eigen lokken. Hij is er blij mee, dus wie ben ik om er moeilijk over te doen.
Het is wel even wennen.
Vriendin Morgana vroeg me of hij nu een 'ballenkapsel' had. Ik heb daar niet zoveel verstand van, maar alles wat korter dan lang is noem ik misschien al snel 'ballerig'. Dus ik zeg 'ik denk het wel'.
'Oh, ik houd wel van ballenkapsels' zegt ze. Is er tenminste iemand die het echt helemaal geweldig vindt.
Morgana is hier gister lekker aan het theeleuten. Marinus komt thuis uit z'n werk en showt z'n nieuwe look.
Ik leg Morgana uit dat het Marinus niet misstaat. Hij mist nu alleen een grote J-factor.Morgana vindt Marinus nog steeds wel wat weghebben van Jezus, vooral z'n bril ;-). 'Dat komt dan door de heilige Geest die in hem woont', verklaar ik. 'Maar in dat geval hoop ik ook wat van Jezus weg te hebben, toch?'
Het is wel even wennen.
Vriendin Morgana vroeg me of hij nu een 'ballenkapsel' had. Ik heb daar niet zoveel verstand van, maar alles wat korter dan lang is noem ik misschien al snel 'ballerig'. Dus ik zeg 'ik denk het wel'.
'Oh, ik houd wel van ballenkapsels' zegt ze. Is er tenminste iemand die het echt helemaal geweldig vindt.
Morgana is hier gister lekker aan het theeleuten. Marinus komt thuis uit z'n werk en showt z'n nieuwe look.
Ik leg Morgana uit dat het Marinus niet misstaat. Hij mist nu alleen een grote J-factor.Morgana vindt Marinus nog steeds wel wat weghebben van Jezus, vooral z'n bril ;-). 'Dat komt dan door de heilige Geest die in hem woont', verklaar ik. 'Maar in dat geval hoop ik ook wat van Jezus weg te hebben, toch?'
zaterdag 28 augustus 2010
Containers uit de hemel tegen Hollands parapluutje
Containers vol regen werden er geloosd in de afgelopen dagen. Liever hier dan in Pakistan dacht ik dan. En ik heb makkelijk praten. We wonen in een bovenwoning dus houden al gauw droge voeten.
Ik ben trouwens schuldig hoor. Ik was zo moe van de week, dat ik stiekem hoopte op regen. Dan had ik een goed excuus om binnen te blijven.
En ik vind het heerlijk om uit het raam te kijken, naar mensen te zwaaien en te glimlachen. Of gesprekken te voeren terwijl mijn woorden weerkaatsen tegen het raam en ik de buurvrouw buiten toch niet kan verstaan. Maar ach, dat vraagt natuurlijk om grote glimlach en om een koffieleut afspraak later die dag.
En lachen joh. In die stortregen zie ik onze overburen onder een gammel parapluutje met hun kleinkinderen vastgeklemd aan hun benen naar de auto toe lopen. In de hoop droog te blijven. Dat lukt. Een beetje. Maar dan moet je natuurlijk de auto induiken. En hoe doe je dat dan? Kleinkind 1 werpt zich op de achterbank. Kleinkind 2 denkt dat regen dodelijk is en klemt zich nog iets meer vast aan het zestigjarige been van oma, terwijl oma hem probeert aan te moedigen toch maar in de auto te stappen. Gelukkig krijgt ze het voor elkaar. En nu moet oma zelf nog de auto induiken. En ze heeft een reusachtige paraplu die mee moet. Je raad het al; na een hoop gestuntel is oma nat, de auto nat, maar vooruit, iedereen erin en op weg naar school dan maar.
En ik zit aanmoedigend te glimlachen, terwijl Roos 'auto' en 'huis' roept. Door de bakken water tussen de buren en ons kunnen ze mijn stille aanmoediging toch niet zien. Dus ik moedig Roos maar aan: 'kijk, dit is stortregen, stortregen' of 'dat is een paraplu' en we zingen een mooi liedje over soldaatjes die op hun gat vallen. Veranderen de woorden in 'omaatjes die zeiknat worden'. Wij vermaken ons wel binnen.
Ik ben trouwens schuldig hoor. Ik was zo moe van de week, dat ik stiekem hoopte op regen. Dan had ik een goed excuus om binnen te blijven.
En ik vind het heerlijk om uit het raam te kijken, naar mensen te zwaaien en te glimlachen. Of gesprekken te voeren terwijl mijn woorden weerkaatsen tegen het raam en ik de buurvrouw buiten toch niet kan verstaan. Maar ach, dat vraagt natuurlijk om grote glimlach en om een koffieleut afspraak later die dag.
En lachen joh. In die stortregen zie ik onze overburen onder een gammel parapluutje met hun kleinkinderen vastgeklemd aan hun benen naar de auto toe lopen. In de hoop droog te blijven. Dat lukt. Een beetje. Maar dan moet je natuurlijk de auto induiken. En hoe doe je dat dan? Kleinkind 1 werpt zich op de achterbank. Kleinkind 2 denkt dat regen dodelijk is en klemt zich nog iets meer vast aan het zestigjarige been van oma, terwijl oma hem probeert aan te moedigen toch maar in de auto te stappen. Gelukkig krijgt ze het voor elkaar. En nu moet oma zelf nog de auto induiken. En ze heeft een reusachtige paraplu die mee moet. Je raad het al; na een hoop gestuntel is oma nat, de auto nat, maar vooruit, iedereen erin en op weg naar school dan maar.
En ik zit aanmoedigend te glimlachen, terwijl Roos 'auto' en 'huis' roept. Door de bakken water tussen de buren en ons kunnen ze mijn stille aanmoediging toch niet zien. Dus ik moedig Roos maar aan: 'kijk, dit is stortregen, stortregen' of 'dat is een paraplu' en we zingen een mooi liedje over soldaatjes die op hun gat vallen. Veranderen de woorden in 'omaatjes die zeiknat worden'. Wij vermaken ons wel binnen.
donderdag 12 augustus 2010
Vakjargon
Met een baan zoals de mijne veranderd ook je taalgebruik. Nu we in Den Haag wonen heb ik me voorgenomen om netjes te praten. Ik kreeg pas een compliment van een vriendin uit de buurt: 'Huh, jij woont in Den Haag, maar praat zo netjes!' Is het me toch gelukt!
Maar dat heeft natuurlijk niets met mijn beroep te maken. Veelvuldig gebruikte woorden zijn poep, windjes, snottebellen, diaritus en de ohh's en ahh's wanneer één van de kindertjes weer eens iets geweldigs doet of ontdekt.
Sinds ik moeder ben geworden lijken mijn conversaties met collega's vooral te gaan over hoe smeuig of niet-smeuig de ontlasting van de koters is. 'Zou ze een buikgriepje hebben?' of 'misschien last van obstipatie?'.
Dan heb ik ook nog een klein bijbaantje bij de verstandelijk beperkten (uiteindelijk is iedereen wel een beetje beperkt, zelf verstandelijk) en daar is het hetzelfde riedeltje. Immers ook billen poetsen, voeren en aanmoedigen.
Roos heeft inmiddels al een peuterjargon. O = oor, oo = oog, pop = op, haa = haar, tutu = neus, pas = plas, itte = zitten en heel wat ander gebrabbel betekent ook een heleboel. Kost me in elk geval een hoop concentratie om daarachter te komen. Maar het is wel leuk hoor. Minimensje met grote babbels.
Ik ben erg blij dat ik een collega hier in de buurt heb gevonden, ook met een jong meisje. De meiden spelen en kletsen samen (of eerder pakken ze elkaars speeltjes af en doen ze wedstrijdjes wie het hardst kan gillen) en de mamma's wisselen poep en plas verhalen met elkaar uit. Of verhalen zoals vandaag over hoe brak we wel niet zijn na de nachtelijke uurtjes waarin niet geslapen is.
Ach.. als ze puber zijn..
Maar dat heeft natuurlijk niets met mijn beroep te maken. Veelvuldig gebruikte woorden zijn poep, windjes, snottebellen, diaritus en de ohh's en ahh's wanneer één van de kindertjes weer eens iets geweldigs doet of ontdekt.
Sinds ik moeder ben geworden lijken mijn conversaties met collega's vooral te gaan over hoe smeuig of niet-smeuig de ontlasting van de koters is. 'Zou ze een buikgriepje hebben?' of 'misschien last van obstipatie?'.
Dan heb ik ook nog een klein bijbaantje bij de verstandelijk beperkten (uiteindelijk is iedereen wel een beetje beperkt, zelf verstandelijk) en daar is het hetzelfde riedeltje. Immers ook billen poetsen, voeren en aanmoedigen.
Roos heeft inmiddels al een peuterjargon. O = oor, oo = oog, pop = op, haa = haar, tutu = neus, pas = plas, itte = zitten en heel wat ander gebrabbel betekent ook een heleboel. Kost me in elk geval een hoop concentratie om daarachter te komen. Maar het is wel leuk hoor. Minimensje met grote babbels.
Ik ben erg blij dat ik een collega hier in de buurt heb gevonden, ook met een jong meisje. De meiden spelen en kletsen samen (of eerder pakken ze elkaars speeltjes af en doen ze wedstrijdjes wie het hardst kan gillen) en de mamma's wisselen poep en plas verhalen met elkaar uit. Of verhalen zoals vandaag over hoe brak we wel niet zijn na de nachtelijke uurtjes waarin niet geslapen is.
Ach.. als ze puber zijn..
dinsdag 10 augustus 2010
Jonathan
is echt een heerlijk kind. Hij houdt ervan om gekroeld te worden en is best heel vrolijk.
Soms schrikt hij wel eens van harde geluiden, maar dat valt allemaal te wijten aan zijn zenuwstelsel en allerlei hersendingetjes die nog verbonden moeten worden. Hij kan sommige zaken nog niet zo goed thuisbrengen. We hopen dat dat hetzelfde geval is met opa Van Luik. Of hij heeft echt een opafobie (zoals opa het zelf noemde) of het is van tijdelijke aard. Je zou denken dat Jonathan niet zo gauw zou schrikken van mannen met donker haar en een bril. Papa heeft namelijk nog meer gezichtshaar en ook een donkere bril. Maar van opa moest hij afgelopen zondag echt huilen.
Hij heeft trouwens een groot talent. Jonathan kan lachen en huilen tegelijkertijd. Soms weet ie niet zo goed raad met zichzelf, arme stumpert. Het is een echt acteurtje dan.
Als ej ziet dat zo'n klein poppetje echt al een heel mensje is met een karakter, gehecht aan zijn paps en mams dan is het best shocking als je hoort van een babytje, net zo oud als Jonathan dat in Rijswijk van de week overleden is. Des te dankbaarder zijn wel voor elk moment dat we van Jonathan kunnen genieten. En ik hoop dat te kunnen doen tot ik oud, grijs en rijp voor het hemelen ben.
Ik krijg net een lief compliment van een vriendin. Ze hoort me zingen voor Jonathan als ik hem op bed legt en zegt met tranen in haar ogen: het is echt een zegen om jou kind te zijn. Ik hoop dat Roos en Jonathan (en misschien volgende kinderen) dat zullen beamen. Het is een zegen om moeder te mogen zijn.
Ik heb er een kind van 40 bij. Daar ga ik nu af en toe ook maar voor zingen!
Soms schrikt hij wel eens van harde geluiden, maar dat valt allemaal te wijten aan zijn zenuwstelsel en allerlei hersendingetjes die nog verbonden moeten worden. Hij kan sommige zaken nog niet zo goed thuisbrengen. We hopen dat dat hetzelfde geval is met opa Van Luik. Of hij heeft echt een opafobie (zoals opa het zelf noemde) of het is van tijdelijke aard. Je zou denken dat Jonathan niet zo gauw zou schrikken van mannen met donker haar en een bril. Papa heeft namelijk nog meer gezichtshaar en ook een donkere bril. Maar van opa moest hij afgelopen zondag echt huilen.
Hij heeft trouwens een groot talent. Jonathan kan lachen en huilen tegelijkertijd. Soms weet ie niet zo goed raad met zichzelf, arme stumpert. Het is een echt acteurtje dan.
Als ej ziet dat zo'n klein poppetje echt al een heel mensje is met een karakter, gehecht aan zijn paps en mams dan is het best shocking als je hoort van een babytje, net zo oud als Jonathan dat in Rijswijk van de week overleden is. Des te dankbaarder zijn wel voor elk moment dat we van Jonathan kunnen genieten. En ik hoop dat te kunnen doen tot ik oud, grijs en rijp voor het hemelen ben.
Ik krijg net een lief compliment van een vriendin. Ze hoort me zingen voor Jonathan als ik hem op bed legt en zegt met tranen in haar ogen: het is echt een zegen om jou kind te zijn. Ik hoop dat Roos en Jonathan (en misschien volgende kinderen) dat zullen beamen. Het is een zegen om moeder te mogen zijn.
Ik heb er een kind van 40 bij. Daar ga ik nu af en toe ook maar voor zingen!
maandag 9 augustus 2010
woensdag 21 juli 2010
Geslaagd!
Gisteravond zitten we even voor de tv. En tijdens de reclame kijken we naar de laatste paar minuten van het programma 'de grote woonwens'. De vrouw die in dit geval verrast wordt heeft een hondentrimsalon. Ik zeg tegen Marinus: 'hoe zou je een hondentrimmer worden? Dan ben je toch een soort van kapper?'
Marinus: 'ja, je moet dan natuurlijk de kappersopleiding doen en dan met een onvoldoende slagen. Gefeliciteerd, je bent gezakt!'
Alle mislukte kappers werken dus in de hondentrimsalon. Deze mevrouw was overigens erg blij met haar opgeknapte salon, de dames die hun vachtje in de krul willen zetten vast en zeker ook!
Marinus: 'ja, je moet dan natuurlijk de kappersopleiding doen en dan met een onvoldoende slagen. Gefeliciteerd, je bent gezakt!'
Alle mislukte kappers werken dus in de hondentrimsalon. Deze mevrouw was overigens erg blij met haar opgeknapte salon, de dames die hun vachtje in de krul willen zetten vast en zeker ook!
maandag 19 juli 2010
Gratis, maar toch niet helemaal, baal baal baal
Ik kan er zo een liedje over schrijven.
Gaan Marinus en ik vrijdag uit eten. Leuk en nog leuker omdat het gratis is! We hebben ook eens iets gewonnen en dat terwijl we ons van een loting niet eens bewust waren!
Dus op kosten van onze vriendelijke hypotheekadviseur (en tegelijkertijd aankoopmakelaar) hebben we Spaanse delicatessen geprobeerd, lekker bevonden en soms een beetje laten staan.
Marinus aan de wijn, ik aan het stuur.
Maar voor het zover was, zagen we een flinke parkeerboete onder de ruitenwisser zitten. 71 euro!! Dag gratis dineetje voor ons tweetje!
Hopelijk haalt het bezwaarschrift nog wat uit. Jullie horen nog van me!
Gaan Marinus en ik vrijdag uit eten. Leuk en nog leuker omdat het gratis is! We hebben ook eens iets gewonnen en dat terwijl we ons van een loting niet eens bewust waren!
Dus op kosten van onze vriendelijke hypotheekadviseur (en tegelijkertijd aankoopmakelaar) hebben we Spaanse delicatessen geprobeerd, lekker bevonden en soms een beetje laten staan.
Marinus aan de wijn, ik aan het stuur.
Maar voor het zover was, zagen we een flinke parkeerboete onder de ruitenwisser zitten. 71 euro!! Dag gratis dineetje voor ons tweetje!
Hopelijk haalt het bezwaarschrift nog wat uit. Jullie horen nog van me!
zondag 18 juli 2010
Liefdevol uitschelden
doet soms ook een beetje pijn. Maar zo'n scheve grijns doet me dan wel weer heel goed.
Het leven van een moeder is soms zwaar. Ik ben nog maar net puber-af en in plaats van in de discotheek te hangen tot ergens in de vroege ochtend (wat ik overigens maar zelden deed, mijn slaap is me heilig!), hang ik nu lamlendig tot diep in de nacht in bed. Zonder te slapen. Ik ben gisteren tot de ontdekking gekomen dat Jonathan de afgelopen nachten slecht tot nauwelijks sliep omdat hij het koud had. Arm kind, waardeloze moeder.
Met die ontdekking in mijn hoofd heb ik hem beter aangekleed en.. vannacht ging het dus veel beter!
Marinus gaat daarentegen, sinds de geboorte van Jonathan later naar bed, moet er vroeg uit en slaapt heerlijk! En ik gun hem dat van harte. Maar soms, als de vermoeidheid toeslaat wil hem er nog wel eens op wijzen dat hij wél kan slapen en ik niet. Ik ben soms gewoon een kreng.
Marinus zegt pas iets tegen me in de trend van: 'ja, maar dat zeg je alleen maar omdat je het niet leuk vind dat ik wel kan slapen en jij niet.'
Het was een beetje waar, maar ik vond dat niet zo leuk, dus ik zeg semi voor de grap: 'eikel'
Hij: 'je moet niet zo schelden, trut'
Ik: 'ja, maar ik scheld met iets natuurlijks.'
Hij: 'ik ook, je bent van nature een trut.' Met een grote grijns op zijn hoofd.
Ach, hij doet gewoon waar ik hem pas om vroeg: 'ik mis soms je grapjes enzo.'
Dit was weer een goeie hoor.
Nog een opmerking:
We zitten een beetje te dollen en ik zeg tegen Marinus: 'joh, als je dat doet (kietelen ofzo), dan heb je echt een probleem.'
Hij: 'ach, dat probleem kreeg ik toen ik een paar jaar geleden 'ja' tegen je zei.'
Au.
Maar wel grappig!
Het leven van een moeder is soms zwaar. Ik ben nog maar net puber-af en in plaats van in de discotheek te hangen tot ergens in de vroege ochtend (wat ik overigens maar zelden deed, mijn slaap is me heilig!), hang ik nu lamlendig tot diep in de nacht in bed. Zonder te slapen. Ik ben gisteren tot de ontdekking gekomen dat Jonathan de afgelopen nachten slecht tot nauwelijks sliep omdat hij het koud had. Arm kind, waardeloze moeder.
Met die ontdekking in mijn hoofd heb ik hem beter aangekleed en.. vannacht ging het dus veel beter!
Marinus gaat daarentegen, sinds de geboorte van Jonathan later naar bed, moet er vroeg uit en slaapt heerlijk! En ik gun hem dat van harte. Maar soms, als de vermoeidheid toeslaat wil hem er nog wel eens op wijzen dat hij wél kan slapen en ik niet. Ik ben soms gewoon een kreng.
Marinus zegt pas iets tegen me in de trend van: 'ja, maar dat zeg je alleen maar omdat je het niet leuk vind dat ik wel kan slapen en jij niet.'
Het was een beetje waar, maar ik vond dat niet zo leuk, dus ik zeg semi voor de grap: 'eikel'
Hij: 'je moet niet zo schelden, trut'
Ik: 'ja, maar ik scheld met iets natuurlijks.'
Hij: 'ik ook, je bent van nature een trut.' Met een grote grijns op zijn hoofd.
Ach, hij doet gewoon waar ik hem pas om vroeg: 'ik mis soms je grapjes enzo.'
Dit was weer een goeie hoor.
Nog een opmerking:
We zitten een beetje te dollen en ik zeg tegen Marinus: 'joh, als je dat doet (kietelen ofzo), dan heb je echt een probleem.'
Hij: 'ach, dat probleem kreeg ik toen ik een paar jaar geleden 'ja' tegen je zei.'
Au.
Maar wel grappig!
maandag 12 juli 2010
Koeien op de BBQ
Dat is geen vreemd iets. Lekker stukje biefstuk ofzo. Dat klinkt voor een vegetarier niet bepaald lekker. Maar dat is het wel! Hah!
Naast de superdeluxe échte vuvuzela, heb je ook van die nepapparaten. Lekker goedkoop en het geluid wat eruit voortkomt klinkt als muziek in de oren. Ahum. Ten eerste; te veel decibel dus je wordt doof, ten tweede zal je getoeter nooit gewaardeerd worden, behalve door een kudde gnoe's die graag willen paren.
Zitten we gisteren (net als de rest van Nederland) voetbal te kijken bij mijn schoonouders. Hun buren kijken natuurlijk ook voetbal en laten daaraan een BBQ vooraf gaan. En ook tussendoor eigenlijk. Ze kijken namelijk buiten voetbal. Heel beschaafd hoor. Wij hebben binnen meer herrie lopen produceren dan de hele gang buiten.
Maar iemand bij de buren had dus zo'n mislukte vuvuzela. Ik waande me, door het geluid, al in de bossen van Noorwegen. Ik dacht altijd dat ik bang was voor elanden en ander groot wild, maar sinds die vuvuzela mijn fantasie zo vreselijk aanwakkert lijkt het net alsof het de normaalste zaak van de wereld is om tussen de elanden, gnoe's en dergelijke te leven.
Zegt m'n schoonmoeder dus: 'tjonge, lijkt net alsof ze een levende koe op de BBQ hebben liggen, elke keer wordt ie een stukje verder gebraai.'
Dat is een leuke opmerking voor je voorstellingsvermogen. Lukt bij mij altijd goed. Ik denk in beelden. Laat het Marianne Thiemen maar niet horen wat de buren hebben gedaan.
En ja hoor, tijdens de voetbal hoorden we nog af en toe een doodskreet van een half verbrandde koe. Daar gaat ie weer een stukkie, arme koe.
Naast de superdeluxe échte vuvuzela, heb je ook van die nepapparaten. Lekker goedkoop en het geluid wat eruit voortkomt klinkt als muziek in de oren. Ahum. Ten eerste; te veel decibel dus je wordt doof, ten tweede zal je getoeter nooit gewaardeerd worden, behalve door een kudde gnoe's die graag willen paren.
Zitten we gisteren (net als de rest van Nederland) voetbal te kijken bij mijn schoonouders. Hun buren kijken natuurlijk ook voetbal en laten daaraan een BBQ vooraf gaan. En ook tussendoor eigenlijk. Ze kijken namelijk buiten voetbal. Heel beschaafd hoor. Wij hebben binnen meer herrie lopen produceren dan de hele gang buiten.
Maar iemand bij de buren had dus zo'n mislukte vuvuzela. Ik waande me, door het geluid, al in de bossen van Noorwegen. Ik dacht altijd dat ik bang was voor elanden en ander groot wild, maar sinds die vuvuzela mijn fantasie zo vreselijk aanwakkert lijkt het net alsof het de normaalste zaak van de wereld is om tussen de elanden, gnoe's en dergelijke te leven.
Zegt m'n schoonmoeder dus: 'tjonge, lijkt net alsof ze een levende koe op de BBQ hebben liggen, elke keer wordt ie een stukje verder gebraai.'
Dat is een leuke opmerking voor je voorstellingsvermogen. Lukt bij mij altijd goed. Ik denk in beelden. Laat het Marianne Thiemen maar niet horen wat de buren hebben gedaan.
En ja hoor, tijdens de voetbal hoorden we nog af en toe een doodskreet van een half verbrandde koe. Daar gaat ie weer een stukkie, arme koe.
donderdag 8 juli 2010
Blogop
Ik denk dat het door het warme weer komt. Ik ben, sinds ik weet dat regen niet dodelijk is, erg fan van de lente en de herfst. De zomer is dan zo.. zomers. Warm, broeierig en ik maak me dan ook nog eens zorgen over twee kindjes. Hebben ze het niet te warm, drinken ze genoeg, hoe help ik ze de zomer door??
In elk geval, mijn hoofd is een beetje blogleeg. Ik heb alleen maar simpel nieuws te melden. De bruiloft was geweldig! Wat een feest! Dat is toch gek, dat je kleine broertje (die eigenlijk helemaal niet klein is, gewoon een stoere vent) getrouwd is. En mooi om te zien dat er zoveel pure liefde van Harm en Lin afstraalt. Ik heb altijd iets gehad met verliefde mensen. Ik word daar blij van. Misschien dat het de overtollige hormonen zijn die ervoor zorgen dat ik soms in m'n handen klap van blijdschap, maar ik wed dat ik niet de enige ben. In de hemel wordt er vast en zeker ook groot feest gevierd als twee mensen beloven de rest van hun leven elkaar en God trouw te blijven. Let's party! En dat hebben we gedaan!
Ander nieuws is dat ik bijna als weervrouw door het leven kan gaan. Het lijkt een lichtelijke obsessie te worden, maar ik probeer ervoor te waken! Buienradar, weer.nl en het dagelijkse weerbericht op het journaal zijn mijn favoriet! Komt er een buitje aan? Want ik denk, mede dankzij de hormonen, vaak in doemscenario's. Dadelijk is het water op. In Afrika is het water al op, en dadelijk ook in Europa.
Gelukkig staat er in de bijbel dat we ons geen zorgen over de dag van morgen moeten maken. Dat levert een mooie bezigheid op; leren zorgeloos te leven.
In elk geval is God echt geweldig! Ik bedacht me van de week weer eens waarom wij zijn gaan wonen in Den-Haag. In de harde kern van Den-Haag. In de wijk waar er rellen uitbreken als Nederland een wedstrijd wint. Dat geeft mensen blijkbaar een rede om auto's te beschadeigen en politie te irriteren. Dus een kruispunt verderop staat bij elke wedstrijd een heel legioen aan politiemensen. Maar ik wist het ineens weer! We wonen hier niet voor niets. Ik wil graag contact met de buren en weer dacht ik dat ik daar wel eens voor kon bidden. Diezelfde middag ga ik met de kids naar de kinderboerderij en daar kom ik een vrouw uit de straat tegen. Haar ken ik nog niet, maar haar kleindochter wel. Een meisje van 4 van een paar huizen verderop. We raken aan de praat en het is gezellig! Een uur later loop ik dankbaar naar huis. Ik hoef het niet alleen te doen, sterker nog, God wilt door mij heen werken. Poe-hee, gelukkig maar!
Deze blogop is toch aardig vol geworden! Op naar Nederland-Spanje!
Oh ja, voetbal. Ik bedacht me zo dat het eerste gebed van Wesley Sneijder misschien wel zo ging:
'Ha God, tja, ik ben nu aan de vrouw, zoals U vast en zeker weet. Dus ik laat me maar dopen. Dan hoor ik ook bij de club. Maar.. zo goed ken ik U nog niet, eigenlijk nauwelijks nog maar. Maar.. weet U, als U ons elftal naar de finale loodst zou ik best een hoop vertrouwen in U kunnen krijgen. Ik wil U graag beter leren kennen, misschien bent U ook wel voetbalfan? Ik beloof U plechtig om U te gaan begrijpen en te gaan kennen, maar de finale, zit die er dan wel voor ons in? Groetjes en tot gauw! Welsey, maar dat wist U vast al.'
Die jongen doet het goed in ons elftal he.
Aju!
In elk geval, mijn hoofd is een beetje blogleeg. Ik heb alleen maar simpel nieuws te melden. De bruiloft was geweldig! Wat een feest! Dat is toch gek, dat je kleine broertje (die eigenlijk helemaal niet klein is, gewoon een stoere vent) getrouwd is. En mooi om te zien dat er zoveel pure liefde van Harm en Lin afstraalt. Ik heb altijd iets gehad met verliefde mensen. Ik word daar blij van. Misschien dat het de overtollige hormonen zijn die ervoor zorgen dat ik soms in m'n handen klap van blijdschap, maar ik wed dat ik niet de enige ben. In de hemel wordt er vast en zeker ook groot feest gevierd als twee mensen beloven de rest van hun leven elkaar en God trouw te blijven. Let's party! En dat hebben we gedaan!
Ander nieuws is dat ik bijna als weervrouw door het leven kan gaan. Het lijkt een lichtelijke obsessie te worden, maar ik probeer ervoor te waken! Buienradar, weer.nl en het dagelijkse weerbericht op het journaal zijn mijn favoriet! Komt er een buitje aan? Want ik denk, mede dankzij de hormonen, vaak in doemscenario's. Dadelijk is het water op. In Afrika is het water al op, en dadelijk ook in Europa.
Gelukkig staat er in de bijbel dat we ons geen zorgen over de dag van morgen moeten maken. Dat levert een mooie bezigheid op; leren zorgeloos te leven.
In elk geval is God echt geweldig! Ik bedacht me van de week weer eens waarom wij zijn gaan wonen in Den-Haag. In de harde kern van Den-Haag. In de wijk waar er rellen uitbreken als Nederland een wedstrijd wint. Dat geeft mensen blijkbaar een rede om auto's te beschadeigen en politie te irriteren. Dus een kruispunt verderop staat bij elke wedstrijd een heel legioen aan politiemensen. Maar ik wist het ineens weer! We wonen hier niet voor niets. Ik wil graag contact met de buren en weer dacht ik dat ik daar wel eens voor kon bidden. Diezelfde middag ga ik met de kids naar de kinderboerderij en daar kom ik een vrouw uit de straat tegen. Haar ken ik nog niet, maar haar kleindochter wel. Een meisje van 4 van een paar huizen verderop. We raken aan de praat en het is gezellig! Een uur later loop ik dankbaar naar huis. Ik hoef het niet alleen te doen, sterker nog, God wilt door mij heen werken. Poe-hee, gelukkig maar!
Deze blogop is toch aardig vol geworden! Op naar Nederland-Spanje!
Oh ja, voetbal. Ik bedacht me zo dat het eerste gebed van Wesley Sneijder misschien wel zo ging:
'Ha God, tja, ik ben nu aan de vrouw, zoals U vast en zeker weet. Dus ik laat me maar dopen. Dan hoor ik ook bij de club. Maar.. zo goed ken ik U nog niet, eigenlijk nauwelijks nog maar. Maar.. weet U, als U ons elftal naar de finale loodst zou ik best een hoop vertrouwen in U kunnen krijgen. Ik wil U graag beter leren kennen, misschien bent U ook wel voetbalfan? Ik beloof U plechtig om U te gaan begrijpen en te gaan kennen, maar de finale, zit die er dan wel voor ons in? Groetjes en tot gauw! Welsey, maar dat wist U vast al.'
Die jongen doet het goed in ons elftal he.
Aju!
zaterdag 26 juni 2010
Het (vast nog niet) toppunt van spanning en sensatie..
Een klapband krijgen op de snelweg! Maar.. we hebben het overleefd! :-)
Voetbalwormen
Voetbal is op z'n tijd best leuk. Een potje voetballen vind ik, naast vermoeiend, ook wel erg leuk. Leuker dan dagelijkse voetbal op tv. Maar tijdens dit WK slaan we natuurlijk geen enkele wedstrijd die Nederland speelt over.
En nu ik weer eens een aantal wedstrijden zie valt me op dat voetbal soms verdacht veel op worstelen lijkt. Of boksen. Hier een rechtse, daar een hakkie, vervolgens wordt een speler bijna gewurgd, geduwd of omver gekopt. Ik dacht dat je tegen de bal moest koppen en niet tegen elkaar.
Maar wat daarna dan nog het meest bijzonder is, is dat diezelfde spelers die elkaar op het veld wel lijken te kunnen schieten, na de wedstrijd hun stinkshirtjes uitwisselen, elkaar vol liefde en genade omhelzen en samen lachen. Wauw! Ik heb dat in de geschiedenisboeken nog nooit (lees: weinig) gelezen. Vijanden die elkaar lief vinden.
Ik zeg donderdag na de wedstrijd tegen Marinus en Rob: 'dit is toch het mooiste moment van de wedstrijd, alles wat na die 90 minuten gebeurd ontroerd me haast.'
Rob en Marinus: 'je bedoelt knuffelende mannen?!'
Ik: 'ja, soort van, gewoon dit broederlijke gedrag. Dat vind ik gewoon mooi, bijzonder.'
De mannen kijken me vreemd en bedenkelijk aan. 'Ja, Eef houdt van knuffelende mannen.'
'Hallo, daar is toch niets geks aan. Als je in de hemel komt zul je toch ook wel willen knuffelen. Met Jezus bijvoorbeeld?'
Rob: 'Ja, maar in de hemel ben je man noch vrouw.'
Die tekst ken ik niet, dus ik ga er ook niet meteen vanuit dat dat zo is.
'Wordt jij dan een worm als je in de hemel bent? Die zijn onzijdig. Kun je lekker onzijdig knuffelen!'
Rob verkoos toch het mugschap boven wormisme. 'Lekker irriteren, haha!'
En nu ik weer eens een aantal wedstrijden zie valt me op dat voetbal soms verdacht veel op worstelen lijkt. Of boksen. Hier een rechtse, daar een hakkie, vervolgens wordt een speler bijna gewurgd, geduwd of omver gekopt. Ik dacht dat je tegen de bal moest koppen en niet tegen elkaar.
Maar wat daarna dan nog het meest bijzonder is, is dat diezelfde spelers die elkaar op het veld wel lijken te kunnen schieten, na de wedstrijd hun stinkshirtjes uitwisselen, elkaar vol liefde en genade omhelzen en samen lachen. Wauw! Ik heb dat in de geschiedenisboeken nog nooit (lees: weinig) gelezen. Vijanden die elkaar lief vinden.
Ik zeg donderdag na de wedstrijd tegen Marinus en Rob: 'dit is toch het mooiste moment van de wedstrijd, alles wat na die 90 minuten gebeurd ontroerd me haast.'
Rob en Marinus: 'je bedoelt knuffelende mannen?!'
Ik: 'ja, soort van, gewoon dit broederlijke gedrag. Dat vind ik gewoon mooi, bijzonder.'
De mannen kijken me vreemd en bedenkelijk aan. 'Ja, Eef houdt van knuffelende mannen.'
'Hallo, daar is toch niets geks aan. Als je in de hemel komt zul je toch ook wel willen knuffelen. Met Jezus bijvoorbeeld?'
Rob: 'Ja, maar in de hemel ben je man noch vrouw.'
Die tekst ken ik niet, dus ik ga er ook niet meteen vanuit dat dat zo is.
'Wordt jij dan een worm als je in de hemel bent? Die zijn onzijdig. Kun je lekker onzijdig knuffelen!'
Rob verkoos toch het mugschap boven wormisme. 'Lekker irriteren, haha!'
dinsdag 22 juni 2010
Mond op mond
Beademing. Tjonge, dat is een verademing he. We gaan het toch niet over zoenen hebben!
Met kinderen erbij is mijn leven ineens drastisch veranderd. Niet meer zo zorgeloos als altijd. Ik bedenk soms de avond ervoor al dat ik de cashewnoten - voor door de couscous de volgende avond - heel fijn moet hakken, omdat er doemscenario's door mijn brein afspelen wat er mis zou kunnen gaan met een hele cashewnoot in Roos d'r keel. Dat was een lange zin, maar ja, zo is het maar net. Ik wil nog steeds eens een keer kinder EHBO leren. Dat is nooit verkeerd.
Maar je kunt natuurlijk ook gewoon thuis mond op mond beademing oefenen. Maar dat doe ik dan wel met Marinus. Gaat toch een beetje de zoenrichting op he? Maarja, gisteravond dacht ik dat ik wel even kon oefenen. Dus ik vroeg Marinus om te doen alsof hij dood was. Dat is geen alledaagse vraag dus hij schoot lichtelijk in de lach. Toen bedacht ik me dat de beste mond op mond beademing manier voor ons gewoon kietelen is. Ik zeg: 'tjonge, ik hoef je maar te kietelen en je bent weer levend.
Dat is makkelijk. Als ik iemand op straat zie liggen dan weet ik wat ik moet doen, gewoon kietelen dus!'
Zie je het voor je? 'Mensen, aan de kant, ik heb mijn EHBO! Ja, ik weet wel wat ik moet doen, opzij hoor!'
Makkelijk zat!
Met kinderen erbij is mijn leven ineens drastisch veranderd. Niet meer zo zorgeloos als altijd. Ik bedenk soms de avond ervoor al dat ik de cashewnoten - voor door de couscous de volgende avond - heel fijn moet hakken, omdat er doemscenario's door mijn brein afspelen wat er mis zou kunnen gaan met een hele cashewnoot in Roos d'r keel. Dat was een lange zin, maar ja, zo is het maar net. Ik wil nog steeds eens een keer kinder EHBO leren. Dat is nooit verkeerd.
Maar je kunt natuurlijk ook gewoon thuis mond op mond beademing oefenen. Maar dat doe ik dan wel met Marinus. Gaat toch een beetje de zoenrichting op he? Maarja, gisteravond dacht ik dat ik wel even kon oefenen. Dus ik vroeg Marinus om te doen alsof hij dood was. Dat is geen alledaagse vraag dus hij schoot lichtelijk in de lach. Toen bedacht ik me dat de beste mond op mond beademing manier voor ons gewoon kietelen is. Ik zeg: 'tjonge, ik hoef je maar te kietelen en je bent weer levend.
Dat is makkelijk. Als ik iemand op straat zie liggen dan weet ik wat ik moet doen, gewoon kietelen dus!'
Zie je het voor je? 'Mensen, aan de kant, ik heb mijn EHBO! Ja, ik weet wel wat ik moet doen, opzij hoor!'
Makkelijk zat!
vrijdag 18 juni 2010
dinsdag 15 juni 2010
Half 8 komt ie uit de kast
Ik heb steeds meer contact met de buren. We wonen in een multiculturele wijk, waar Rashagenezen, Turken en Indiers samen leven. De Rashagenees is echt een bijzonder soort. Schreeuwerig, met het hart op de tong en het ontdekken waard. Je zou er haast voor bij ons in de wijk komen wonen. Nu er een beetje contact over en weer is wordt het wonen hier steeds aangenamer.
Pas sprak een Turkse buurvrouw mij aan. Ze heeft drie kinderen, één kind van bijna een jaar. Ze vraagt me in gebrekkig Nederlands hoeveel Jonathan weegt. Ik vraag haar vervolgens beleefd naar haar zoontje. 'Hoeveel weegt hij dan?' 'Ja, half 8 kilo's.'
In mijn brein gaan allemaal radartjes werken: wat bedoelt ze, wat moet ik zeggen?
'Oh, achtduizend en vijfhonderd gram?' 'Nee, half 7 dan.'
En we begrijpen elkaar. Gisteren vroeg ze me of ik borstvoeding gaf. En ja, dat doe ik. Ze vraagt 'hoe lang?' Ik antwoord haar dat ik een jaar hoop te voeden. Ze zegt: 'twee jaar is best, jij twee jaar geven aan je kind.' Ik vraag haar naar haar borstvoedingsbverhaal. Bij haar mocht het blijkbaar niet zo zijn. Door 'pijn borst, niet meer geven' kan zij die twee jaar bij haar drie koters niet volhouden.
Best interessant, zo'n gesprek in gebrekkig Nederlands. En je moety creatief zijn om met elkaar te communiceren.
Het wordt nog wel wat bij ons in de straat.
Marinus zegt gisterochtend blij: 'zo, mag ie eindelijk uit de kast.' Ik versta hem slecht en zeg: 'kom je uit de kast??!!?' Marinus begrijpt mij verkeerd, hij denkt blijkbaar aan iets anders en zegt: 'wie kotm er uit de kast??'
'Ja, jij toch?'
'Ohhh.. nee, m'n oranje t-shirt. Die mag eindelijk uit de kast.'
Poe-hee, dat was even schrikken ;-)
Maar een homofiele oranje t-shirt, daar kan ik wel mee leven.
Pas sprak een Turkse buurvrouw mij aan. Ze heeft drie kinderen, één kind van bijna een jaar. Ze vraagt me in gebrekkig Nederlands hoeveel Jonathan weegt. Ik vraag haar vervolgens beleefd naar haar zoontje. 'Hoeveel weegt hij dan?' 'Ja, half 8 kilo's.'
In mijn brein gaan allemaal radartjes werken: wat bedoelt ze, wat moet ik zeggen?
'Oh, achtduizend en vijfhonderd gram?' 'Nee, half 7 dan.'
En we begrijpen elkaar. Gisteren vroeg ze me of ik borstvoeding gaf. En ja, dat doe ik. Ze vraagt 'hoe lang?' Ik antwoord haar dat ik een jaar hoop te voeden. Ze zegt: 'twee jaar is best, jij twee jaar geven aan je kind.' Ik vraag haar naar haar borstvoedingsbverhaal. Bij haar mocht het blijkbaar niet zo zijn. Door 'pijn borst, niet meer geven' kan zij die twee jaar bij haar drie koters niet volhouden.
Best interessant, zo'n gesprek in gebrekkig Nederlands. En je moety creatief zijn om met elkaar te communiceren.
Het wordt nog wel wat bij ons in de straat.
Marinus zegt gisterochtend blij: 'zo, mag ie eindelijk uit de kast.' Ik versta hem slecht en zeg: 'kom je uit de kast??!!?' Marinus begrijpt mij verkeerd, hij denkt blijkbaar aan iets anders en zegt: 'wie kotm er uit de kast??'
'Ja, jij toch?'
'Ohhh.. nee, m'n oranje t-shirt. Die mag eindelijk uit de kast.'
Poe-hee, dat was even schrikken ;-)
Maar een homofiele oranje t-shirt, daar kan ik wel mee leven.
woensdag 9 juni 2010
Kreng
Jonathan kan het nog niet zeggen, maar ik kan me voorstellen dat ie het zal hebben gedacht. 'Mijn mamma eet prei, ik huil en dan vind ze me nog stom ook!'
Nou ja, stom, dat hoor je mij niet zeggen, maar voor en rond het weekend was ik helemaal gaar. Zo gaar als een klontje. Ik heb nooit klontjes gebakken, dus ik weet niet hoe gaar die kunnen worden, maar ik was op en leeg.
Het enige waar ik energie voor had was huilen. En over het algemeen ben ik, wanneer de hormonen niet zo hard razen en gieren niet echt een huilertje. Ik heb weinig redenen om te huilen, maar nu heb ik de afgelopen jaren weer goedgejankt. We staan quit.
Jonathan heeft de afgelopen dagen meer geslapen dan in z'n hele leven bij elkaar. Lijkt wel. Vanaf zondag ben ik heel strak een ritme in gaan bouwen. Jonathan en ik waren oververmoeid, ik was veel te druk geweest, Roos kwam aandacht te kort en Marinus zat er ook even doorheen. Ik dacht dat Jonathan misschien een huilbaby was. Maar een bezoekje van m'n schoonouders en het advies van m'n schoonmoeder maakt een hoop helder. 'Eet je nieuwe aardappelen?' Ja, die eet ik. 'Oh en ik heb ook prei gegeten, maar dat valt toch wel mee?'
Niet dus. Jonathan was overstuur van vermoeiheid en van de krampjes. Arme ziel. En ik maar stug zeggen: tien minuten laten huilen en dan troosten. Of vanwege frustraties gewoon een half uur laten huilen.
Nu, al drie dagen valt ie uit zichzelf in slaap. Geen speen of geen pink. Eten-kroelen-spelen-slapen. Heerlijk! Hij rustig, ik rustig.
Fijn dat mensen hebben meegebeden. God is goed!
En tjonge, het zijn de kleine dingen die het doen:
Roos heeft eigenljik nieuwe rompertjes nodig. In het weekend dat ik bedenk dat ik ze maar eens moet gaan kopen krijgen we een zak kleertjes met daarin rompertjes precies een maatje groter!
Mijn shampoo is bijna op. M'n schoonmoeder deelde gisteren ineens shampoo uit, ze had een actieverpakking gekocht en wilde niet zes jaar met volumeshampoo d'r haren wassen. Stel je voor, dan heeft ze over een paar jaar ineens een ander hoofd! ;)
Onze computer is gecrasht en vandaag staat vriend Rob voor de deur met een andere. We werden praktisch gedwongen hem te nemen, want hij wilde er vanaf. Joepie!
Leuk hoe God mensen op ons pad stuurt!
Ik las gisteren een stukje in de visie van een vrouw uit Eritrea die vanwege haar geloof gevangen was gezet in een container. Samen met de zondagschool kindertjes die ze toen ze werd opgepakt lesgaf. Het was nat, koud, maar overdag weer heel warm in die container. En er waren veel muggen. Eén van de meisjes vroeg: 'wat moeten we nu doen?' De vrouw zei: 'God danken! Dank U God voor de muggen, voor de nattigheid en de kou. Dank U voor de hitte. Dank U wel!' En zo kan ik er ook mee omgaan. In every circumstance I'll praise the Lord!
Nou ja, stom, dat hoor je mij niet zeggen, maar voor en rond het weekend was ik helemaal gaar. Zo gaar als een klontje. Ik heb nooit klontjes gebakken, dus ik weet niet hoe gaar die kunnen worden, maar ik was op en leeg.
Het enige waar ik energie voor had was huilen. En over het algemeen ben ik, wanneer de hormonen niet zo hard razen en gieren niet echt een huilertje. Ik heb weinig redenen om te huilen, maar nu heb ik de afgelopen jaren weer goedgejankt. We staan quit.
Jonathan heeft de afgelopen dagen meer geslapen dan in z'n hele leven bij elkaar. Lijkt wel. Vanaf zondag ben ik heel strak een ritme in gaan bouwen. Jonathan en ik waren oververmoeid, ik was veel te druk geweest, Roos kwam aandacht te kort en Marinus zat er ook even doorheen. Ik dacht dat Jonathan misschien een huilbaby was. Maar een bezoekje van m'n schoonouders en het advies van m'n schoonmoeder maakt een hoop helder. 'Eet je nieuwe aardappelen?' Ja, die eet ik. 'Oh en ik heb ook prei gegeten, maar dat valt toch wel mee?'
Niet dus. Jonathan was overstuur van vermoeiheid en van de krampjes. Arme ziel. En ik maar stug zeggen: tien minuten laten huilen en dan troosten. Of vanwege frustraties gewoon een half uur laten huilen.
Nu, al drie dagen valt ie uit zichzelf in slaap. Geen speen of geen pink. Eten-kroelen-spelen-slapen. Heerlijk! Hij rustig, ik rustig.
Fijn dat mensen hebben meegebeden. God is goed!
En tjonge, het zijn de kleine dingen die het doen:
Roos heeft eigenljik nieuwe rompertjes nodig. In het weekend dat ik bedenk dat ik ze maar eens moet gaan kopen krijgen we een zak kleertjes met daarin rompertjes precies een maatje groter!
Mijn shampoo is bijna op. M'n schoonmoeder deelde gisteren ineens shampoo uit, ze had een actieverpakking gekocht en wilde niet zes jaar met volumeshampoo d'r haren wassen. Stel je voor, dan heeft ze over een paar jaar ineens een ander hoofd! ;)
Onze computer is gecrasht en vandaag staat vriend Rob voor de deur met een andere. We werden praktisch gedwongen hem te nemen, want hij wilde er vanaf. Joepie!
Leuk hoe God mensen op ons pad stuurt!
Ik las gisteren een stukje in de visie van een vrouw uit Eritrea die vanwege haar geloof gevangen was gezet in een container. Samen met de zondagschool kindertjes die ze toen ze werd opgepakt lesgaf. Het was nat, koud, maar overdag weer heel warm in die container. En er waren veel muggen. Eén van de meisjes vroeg: 'wat moeten we nu doen?' De vrouw zei: 'God danken! Dank U God voor de muggen, voor de nattigheid en de kou. Dank U voor de hitte. Dank U wel!' En zo kan ik er ook mee omgaan. In every circumstance I'll praise the Lord!
dinsdag 1 juni 2010
'H'
Wat zou Eef daar nou weer mee bedoelen, zie ik je denken. Lange-afstands-denken wel te verstaan.
Zwangere vrouwen en bevallen vrouwen zijn volgens menigeen overgevoelig, super emo en daardoor lichtelijk irritant. Kunnen ze ook weinig aan doen, want dan doen de hormonen. Ik vind mezelf ook regelmatig irritant, gewoon, omdat ik ik niet meer is. Ik voel regelmatig een lichte spanning in mijn lichaam waardoor ik hard op mijn kiezen bijt. Dat heb ik dan pas door als ik last van mijn kaken krijg. Maar die hormonen zorgen er ook voor dat ik een heftige schrikreactie krijg bij het minste of geringste.
Net nadat Jonathan was geboren bleek hij flink misselijk te zijn van vruchtwater in z'n maag. Tja.. wie drinkt er dan ook vruchtwater??
Maar hij stond er waarschijnlijk niet echt bij stil dat dat niet zo lekker was. Hij lag zo een paar keer bijna te stikken en de schrik sloeg mij om het hart. Na een paar dagen was ik gewend aan zijn gegorgel en na een twee weken aan zijn gehoest en gesnotter. Maar steeds als er iets gebeurde gaf ik klein schrokkreetje: een ingeslikte 'H'. Hoor je het al?
En nog steeds, als Roos dreigt tegen de tafel aan te knallen of hard uitglijd slik ik de 'H' in. Dat is niet handig, want dan denkt zij dat ze heelveel pijn heeft omdat ik denk dat ze pijn heeft. En Roos moet niet denken, ze moet voelen. En waarschijnlijk voelt ze niets, dus waarom huilt ze dan??
Door mijn hormoontjes.
Rieuwerd was hier pas en die viel bijna (op wel 20 pannekoeken na!) tegen de punt van de tafel (dacht ik dus). Daar ging weer een 'H'. Ik zei tegen mezelf: 'tjonge, ik kijk er wel naaruit om ontzwangerd te zijn, nog 8 maanden.. Misschien dat mijn 'H'-tjes wel mijn hormonen zijn en moet ik gewoon heelveel schrikken, des te eerder ben ik weer mezelf!'
Dat zijn we nu maar aan het testen. De H staat toch voor Hormoon? Hopelijk ben ik weer gauw de ouwe!
Maar.. deze hormonale vrouw heeft wel gisteren d'r rijbewijs gehaald! En ik heb weinig gepraat tijdens het afrijden. En dát was moeilijk! Poe-hee. En mijn rij-instructeur hamerde er elke les op: 'niet praten, maar doen!'
Gelukkig praatte de examinator de oren van mijn hoofd, tjonge, hij leek wel een zij. Maar ik was hem dankbaar. Hij vroeg me nog of hij z'n mond moest houden. Ik: 'nee, alsjeblieft, blijf praten. Als jij het doet, doe ik het niet, ik heb namelijk een praatprobleem.'
En dat heeft niet eens met hormonen te maken. Dat heeft met karakter te maken.
Wel, ik ben in elk geval blij en over 8 maanden (of eerder) nog blijer.
Zwangere vrouwen en bevallen vrouwen zijn volgens menigeen overgevoelig, super emo en daardoor lichtelijk irritant. Kunnen ze ook weinig aan doen, want dan doen de hormonen. Ik vind mezelf ook regelmatig irritant, gewoon, omdat ik ik niet meer is. Ik voel regelmatig een lichte spanning in mijn lichaam waardoor ik hard op mijn kiezen bijt. Dat heb ik dan pas door als ik last van mijn kaken krijg. Maar die hormonen zorgen er ook voor dat ik een heftige schrikreactie krijg bij het minste of geringste.
Net nadat Jonathan was geboren bleek hij flink misselijk te zijn van vruchtwater in z'n maag. Tja.. wie drinkt er dan ook vruchtwater??
Maar hij stond er waarschijnlijk niet echt bij stil dat dat niet zo lekker was. Hij lag zo een paar keer bijna te stikken en de schrik sloeg mij om het hart. Na een paar dagen was ik gewend aan zijn gegorgel en na een twee weken aan zijn gehoest en gesnotter. Maar steeds als er iets gebeurde gaf ik klein schrokkreetje: een ingeslikte 'H'. Hoor je het al?
En nog steeds, als Roos dreigt tegen de tafel aan te knallen of hard uitglijd slik ik de 'H' in. Dat is niet handig, want dan denkt zij dat ze heelveel pijn heeft omdat ik denk dat ze pijn heeft. En Roos moet niet denken, ze moet voelen. En waarschijnlijk voelt ze niets, dus waarom huilt ze dan??
Door mijn hormoontjes.
Rieuwerd was hier pas en die viel bijna (op wel 20 pannekoeken na!) tegen de punt van de tafel (dacht ik dus). Daar ging weer een 'H'. Ik zei tegen mezelf: 'tjonge, ik kijk er wel naaruit om ontzwangerd te zijn, nog 8 maanden.. Misschien dat mijn 'H'-tjes wel mijn hormonen zijn en moet ik gewoon heelveel schrikken, des te eerder ben ik weer mezelf!'
Dat zijn we nu maar aan het testen. De H staat toch voor Hormoon? Hopelijk ben ik weer gauw de ouwe!
Maar.. deze hormonale vrouw heeft wel gisteren d'r rijbewijs gehaald! En ik heb weinig gepraat tijdens het afrijden. En dát was moeilijk! Poe-hee. En mijn rij-instructeur hamerde er elke les op: 'niet praten, maar doen!'
Gelukkig praatte de examinator de oren van mijn hoofd, tjonge, hij leek wel een zij. Maar ik was hem dankbaar. Hij vroeg me nog of hij z'n mond moest houden. Ik: 'nee, alsjeblieft, blijf praten. Als jij het doet, doe ik het niet, ik heb namelijk een praatprobleem.'
En dat heeft niet eens met hormonen te maken. Dat heeft met karakter te maken.
Wel, ik ben in elk geval blij en over 8 maanden (of eerder) nog blijer.
donderdag 27 mei 2010
Jouw spiritualiteit
De EO heeft een spiritualiteitstest gelanceerd. Klinkt een beetje griezelig, maar dit woord is gekozen om juist niet-gelovigen te trekken. Maar voor onze huisgroep is het natuurlijk ook reuze interessant om te ontdekken op welke persoon je lijkt.
De uitslag was onthutsend:
Billy Graham is met majoor Bosshardt getrouwd.
Majoor Bosshardt is gecloond en getrouwd met de vermoordde Martin Luther King.
Franciscus van Assisi blijkt een vrouw te zijn. Francisca is getrouwd met C.S. Lewis. En Vincent van Gogh is weer tot leven gewekt.
Tja.. bedenkelijk.
Martin Luther King vroeg aan Francisca of ze ook met bomen sprak, aangezien de natuur erg belangrijk voor haar is. 'Nou', zei Francisca, 'zij beginnen met mij te praten.'
Tjonge, ik wist niet dat die Van Assisi zoveel humor had. De geschiedenis zou herschreven moeten worden.
De uitslag was onthutsend:
Billy Graham is met majoor Bosshardt getrouwd.
Majoor Bosshardt is gecloond en getrouwd met de vermoordde Martin Luther King.
Franciscus van Assisi blijkt een vrouw te zijn. Francisca is getrouwd met C.S. Lewis. En Vincent van Gogh is weer tot leven gewekt.
Tja.. bedenkelijk.
Martin Luther King vroeg aan Francisca of ze ook met bomen sprak, aangezien de natuur erg belangrijk voor haar is. 'Nou', zei Francisca, 'zij beginnen met mij te praten.'
Tjonge, ik wist niet dat die Van Assisi zoveel humor had. De geschiedenis zou herschreven moeten worden.
dinsdag 25 mei 2010
Eng!
Ik loop over straat en word haast aangevallen. Mijn aanvaller is een gevleugeld wezen, zonder ruimtelijk inzicht, die zo nu en dan een kreet slaat. Zijn geluid klinkt als volgt: roekoe roekoe roekoe. Ik weet mijn aanvaller - die zich nergens bewust van is - nog net te ontwijken door mijn hoofd af te wenden van zijn geweldige gestalte. Ik vraag me af waarom deze beesten bestaan.
En dat doe ik nogmaals als ik naast Marinus in de auto zit. Ik ben al zo vaak het bijna slachtoffer van de duif geworden. In christelijk Nederland klinkt dat natuurlijk heel aantrekkelijk. Wauw, constant geweldige ervaringen met de heilige Geest. I wish it was like that! Maar de simpele dakduif lijkt naar mijn idee echt niet op de heilige Geest. Ik zeg tegen Marinus als hij nog net een duif weet te ontwijken dat ik met God graag eens over deze beesten wil praten. Ze zijn niet zo snugger, vliegen willekeurig door de lucht en als ze iets of iemand raken dan hebben zij er geen last van lijkt wel. Ik heb een aantal jaar op de markt gestaan en dan is het echt eng als er zo'n duif in de kraam zit. Die duif is ook angstig en fladderd er vrolijk op los. Dat is eng!
In elk geval. Op het moment dat ik dat tegen Marinus zeg, bedenk ik me dat ik God flink beledig door van Hem te vragen waarom de duif gemaakt is. Vooral omdat de duif symbool staat voor de heilige Geest! Ik bedank Marinus dat hij het beest niet heeft doodgereden, dat is wel erg sneu. En ik probeer maar te dealen met de duiven in ons land.
En dat doe ik nogmaals als ik naast Marinus in de auto zit. Ik ben al zo vaak het bijna slachtoffer van de duif geworden. In christelijk Nederland klinkt dat natuurlijk heel aantrekkelijk. Wauw, constant geweldige ervaringen met de heilige Geest. I wish it was like that! Maar de simpele dakduif lijkt naar mijn idee echt niet op de heilige Geest. Ik zeg tegen Marinus als hij nog net een duif weet te ontwijken dat ik met God graag eens over deze beesten wil praten. Ze zijn niet zo snugger, vliegen willekeurig door de lucht en als ze iets of iemand raken dan hebben zij er geen last van lijkt wel. Ik heb een aantal jaar op de markt gestaan en dan is het echt eng als er zo'n duif in de kraam zit. Die duif is ook angstig en fladderd er vrolijk op los. Dat is eng!
In elk geval. Op het moment dat ik dat tegen Marinus zeg, bedenk ik me dat ik God flink beledig door van Hem te vragen waarom de duif gemaakt is. Vooral omdat de duif symbool staat voor de heilige Geest! Ik bedank Marinus dat hij het beest niet heeft doodgereden, dat is wel erg sneu. En ik probeer maar te dealen met de duiven in ons land.
maandag 17 mei 2010
Au
Dat mijn neefje van zeven nu moet beginnen over onze plinten.
Hij komt samen met z'n pappa, mamma en broertje bij ons op kraamvisite. Hoor ik hem ineens vragen: 'joh, gaan jullie hier ook nog eens plinten leggen?'
Een kind van zeven hoort toch niet eens te weten wat plintjes zijn??
Hij komt samen met z'n pappa, mamma en broertje bij ons op kraamvisite. Hoor ik hem ineens vragen: 'joh, gaan jullie hier ook nog eens plinten leggen?'
Een kind van zeven hoort toch niet eens te weten wat plintjes zijn??
zaterdag 15 mei 2010
Mirjam van drie
Mirjam van drie is mamma
Van Rosa, haar plastic pop
Ze lacht ze huilt en poept, net echt
en krijgt soms haar tut of fop
Als ze dorst heeft, mag ze drinken
en hup, daar gaat mamma's shirt omhoog
zo de pop aan de borst
maar haar luiertje blijft droog
Mirjam van drie is mamma
Van Rosa, haar plastic pop
En o wee als jij het raar vindt
dan krijg je van mamma op je kop
Gisteren waren we bij vrienden. Dochter Mirjam zeult wat af met Rosa, haar poppenkind. Rosa in Jonathan z'n maxi-cosi, Rosa d'r neus moet met Jonathan z'n neuszuigertje uitgezogen worden, z'n billendoekjes worden graag gebruikt voor Rosa. Lief! Ik zit Jonathan drinken te geven, Mirjam komt naast me zitten en trekt ineens haar shirt omhoog en ja hoor, Rosa moet ook drinken, Rosa heeft dorst. Lachen joh, twee dames op de bank met hun baby.
Later geef ik Jonathan een schone luier. En zijn derrie is geel en absoluut niet keutelig. Hoor ik Mirjam ineens naast me zeggen: 'tjonge, hij heeft een grote keutel.' Ik: 'he?'. 'Ja hier, dat is een grote keutel.'
Je raadt het al, ze had het over z'n zaakje. Dat heeft misschien wat weg van een keutel voor het oog van een drie-jarige. Het leverde mij weer een lachsalvo op!
Van Rosa, haar plastic pop
Ze lacht ze huilt en poept, net echt
en krijgt soms haar tut of fop
Als ze dorst heeft, mag ze drinken
en hup, daar gaat mamma's shirt omhoog
zo de pop aan de borst
maar haar luiertje blijft droog
Mirjam van drie is mamma
Van Rosa, haar plastic pop
En o wee als jij het raar vindt
dan krijg je van mamma op je kop
Gisteren waren we bij vrienden. Dochter Mirjam zeult wat af met Rosa, haar poppenkind. Rosa in Jonathan z'n maxi-cosi, Rosa d'r neus moet met Jonathan z'n neuszuigertje uitgezogen worden, z'n billendoekjes worden graag gebruikt voor Rosa. Lief! Ik zit Jonathan drinken te geven, Mirjam komt naast me zitten en trekt ineens haar shirt omhoog en ja hoor, Rosa moet ook drinken, Rosa heeft dorst. Lachen joh, twee dames op de bank met hun baby.
Later geef ik Jonathan een schone luier. En zijn derrie is geel en absoluut niet keutelig. Hoor ik Mirjam ineens naast me zeggen: 'tjonge, hij heeft een grote keutel.' Ik: 'he?'. 'Ja hier, dat is een grote keutel.'
Je raadt het al, ze had het over z'n zaakje. Dat heeft misschien wat weg van een keutel voor het oog van een drie-jarige. Het leverde mij weer een lachsalvo op!
donderdag 13 mei 2010
Erfenis
Als je een huis koopt dan komt daarbij de notaris om de hoek kijken. En heb je toevallig een kind bij je op het moment dat je bij de notaris bent dan is het eerste woord wat je hoort: testament. Ik weet niet zo goed wat ik daarvan denken moet. Tot nog toe hebben we geen testament..
Mijn pa was hier gisteren. En we hadden het over de inrichting van ons huis. Hij vond ons huis warm en gezellig. In elk geval kwam het daarop neer. Sfeervol.
Al had hij het koel, koud en lelijk gevonden dan had me dat niet kunnen schelen, dan vind ik het zelf altijd nog mooi, maar zo’n complimentje is natuurlijk nooit weg!
En hij had het vooral over ‘dat ene kastje’. Een antiek pronkstuk met prachtig houtsnijwerk. Ik vind hem geweldig! Hij heeft eventjes bij mijn ouders gestaan, maar mijn moeder vond het ding lelijk. Ik was op slag verliefd, dus 1 + 1 = kastje verhuizen naar Den Haag.
Mijn pa vond dat wel jammer. Maar vaak, als het op de inrichting van een huis aankomt, is de vrouw de baas.
Mijn pa vroeg: ‘he, mocht jij komen te overlijden, dan uh..’
Ik wist waar hij heen wilde en zei: ‘ja hoor, dan mag jij het kastje hebben.’
(mits hij mee genomen kan worden naar de hemel, dan wordt hij nog met goud en diamantjes bedekt ook! Misschien dat daar al een hemels exemplaar staat te wachten in m’n pa z’n huisje?)
Tot nu toe hebben we de inboedel van mijn ouders praktisch al verdeeld. Vooral de schilderijen van opa zijn populair. Om mijn vader nou zo’n vraag te horen stellen is, laten we zeggen, bijzonder.
Ik zat dit gisteren aan Marinus te vertellen. Ik moest wel lachen om de zotheid van deze leuke vijftiger. Marinus verontwaardigd: ‘dus als jij komt te overlijden komt jou pa dat kastje hier weghalen? Heb je nog meer mensen spullen beloofd bij jou dood? Dan zit ik dadelijk met een huis zonder meubels, lekker is dat!’
Oeps.. ik had mijn woorden zorgvuldiger moeten uitkiezen: als wij dood zijn, dan mag jij het kastje hebben pa. Maar even wachten tot wij allebei gaan hemelen!
Mijn pa was hier gisteren. En we hadden het over de inrichting van ons huis. Hij vond ons huis warm en gezellig. In elk geval kwam het daarop neer. Sfeervol.
Al had hij het koel, koud en lelijk gevonden dan had me dat niet kunnen schelen, dan vind ik het zelf altijd nog mooi, maar zo’n complimentje is natuurlijk nooit weg!
En hij had het vooral over ‘dat ene kastje’. Een antiek pronkstuk met prachtig houtsnijwerk. Ik vind hem geweldig! Hij heeft eventjes bij mijn ouders gestaan, maar mijn moeder vond het ding lelijk. Ik was op slag verliefd, dus 1 + 1 = kastje verhuizen naar Den Haag.
Mijn pa vond dat wel jammer. Maar vaak, als het op de inrichting van een huis aankomt, is de vrouw de baas.
Mijn pa vroeg: ‘he, mocht jij komen te overlijden, dan uh..’
Ik wist waar hij heen wilde en zei: ‘ja hoor, dan mag jij het kastje hebben.’
(mits hij mee genomen kan worden naar de hemel, dan wordt hij nog met goud en diamantjes bedekt ook! Misschien dat daar al een hemels exemplaar staat te wachten in m’n pa z’n huisje?)
Tot nu toe hebben we de inboedel van mijn ouders praktisch al verdeeld. Vooral de schilderijen van opa zijn populair. Om mijn vader nou zo’n vraag te horen stellen is, laten we zeggen, bijzonder.
Ik zat dit gisteren aan Marinus te vertellen. Ik moest wel lachen om de zotheid van deze leuke vijftiger. Marinus verontwaardigd: ‘dus als jij komt te overlijden komt jou pa dat kastje hier weghalen? Heb je nog meer mensen spullen beloofd bij jou dood? Dan zit ik dadelijk met een huis zonder meubels, lekker is dat!’
Oeps.. ik had mijn woorden zorgvuldiger moeten uitkiezen: als wij dood zijn, dan mag jij het kastje hebben pa. Maar even wachten tot wij allebei gaan hemelen!
dinsdag 11 mei 2010
't Moet niet gekker worden!
M'n pa is aan de hyves! Wat? Ja echt!
En moederdag 2010: Roos en Jonathan hebben samen een ontbijtje voor me gemaakt. Vet knap natuurlijk. Jonathan heeft ook nog het kaartje geschreven. Zo knap van zo'n klein spruitje, ja he? Hij heeft talent zullen we maar zeggen! Roos heeft overigens een ei gekookt, dat is zeker zeer bewonderenswaardig voor een dreumes. Toch?
't Moet niet gekker worden..
En moederdag 2010: Roos en Jonathan hebben samen een ontbijtje voor me gemaakt. Vet knap natuurlijk. Jonathan heeft ook nog het kaartje geschreven. Zo knap van zo'n klein spruitje, ja he? Hij heeft talent zullen we maar zeggen! Roos heeft overigens een ei gekookt, dat is zeker zeer bewonderenswaardig voor een dreumes. Toch?
't Moet niet gekker worden..
maandag 10 mei 2010
Bloemen
Marinus deed vrijdag de boodschappen. Dat was al heel fijn! Komt hij ineens binnen met een bos bloemen! Dat gebeurd uhm.. hoe zeg ik dat netjes.. zelden. Dat geeft verder absoluut niet, bloemen zijn erg fijn en mooi, maar bij mij leggen ze redelijk gauw het loodje.
Des te leuker is het als hij wel een keer bloemen meeneemt. Hormonale kraammuts dat ik ben is het eerste wat ik zeg:
'Heb je die van iemand gekregen?'
'Nee, ze zijn van mij voor jou.'
'Nee toch zeker, heeft iemand tegen je gezegd dat je dat best eens kon doen ofzo?'
'Nee, echt niet.'
'Yeah right.. Oh, maar wel vet lief van je hoor! Dat klonk ook niet erg aardig.'
Zaterdag waren we in Moerkapelle voor de verjaardag van m'n zwager. Gijs en Ivon waren er ook. Gijs is de broer van Marinus, Ivon is z'n vrouw.
En die zaterdag kwam ik achter de ware reden van de bloemen ;)
Marinus en Ivon zitten elkaar vaak uit te dagen, geintjes maken e.d. Nu wilde Marinus indruk maken op Ivon. Ivon vond ons als stel in het begin best 'heftig'. We zijn een open boek. Waar G & I voor een verjaardag een ruzie uitvechten in de auto, doen wij dat even tussen neus en lippen door op de verjaardag. Ivon dacht dat Marinus soms echt heel hard tegen mij was.
Dus ik zit zaterdag in geuren en kleuren te vertellen dat ik bloemen had gekregen van Marinus (en niet eens voor moederdag!). En ik vertel er ook bij hoe ik reageerde. Marinus legt later aan Ivon uit dat hij bloemen gaf om Ivon te laten zien dat ie best lief voor mij is. Zit er toch nog een dubbele bodem onder z'n bloemtjes ;)
Des te leuker is het als hij wel een keer bloemen meeneemt. Hormonale kraammuts dat ik ben is het eerste wat ik zeg:
'Heb je die van iemand gekregen?'
'Nee, ze zijn van mij voor jou.'
'Nee toch zeker, heeft iemand tegen je gezegd dat je dat best eens kon doen ofzo?'
'Nee, echt niet.'
'Yeah right.. Oh, maar wel vet lief van je hoor! Dat klonk ook niet erg aardig.'
Zaterdag waren we in Moerkapelle voor de verjaardag van m'n zwager. Gijs en Ivon waren er ook. Gijs is de broer van Marinus, Ivon is z'n vrouw.
En die zaterdag kwam ik achter de ware reden van de bloemen ;)
Marinus en Ivon zitten elkaar vaak uit te dagen, geintjes maken e.d. Nu wilde Marinus indruk maken op Ivon. Ivon vond ons als stel in het begin best 'heftig'. We zijn een open boek. Waar G & I voor een verjaardag een ruzie uitvechten in de auto, doen wij dat even tussen neus en lippen door op de verjaardag. Ivon dacht dat Marinus soms echt heel hard tegen mij was.
Dus ik zit zaterdag in geuren en kleuren te vertellen dat ik bloemen had gekregen van Marinus (en niet eens voor moederdag!). En ik vertel er ook bij hoe ik reageerde. Marinus legt later aan Ivon uit dat hij bloemen gaf om Ivon te laten zien dat ie best lief voor mij is. Zit er toch nog een dubbele bodem onder z'n bloemtjes ;)
donderdag 6 mei 2010
Spelletje
Roos heeft een nieuw spelletje ontdekt: moedervlekken openkrabbelen.
Eerst zit ze lekker te kroelen op schoot, vervolgens krijgt ze een vlek in 't oog, kijkt ze heel ernstig en voor ik het door heb heeft ze d'r nageltjes al in mijn hals gezet.
Dat gaan we dus maar gauw afleren!
Eerst zit ze lekker te kroelen op schoot, vervolgens krijgt ze een vlek in 't oog, kijkt ze heel ernstig en voor ik het door heb heeft ze d'r nageltjes al in mijn hals gezet.
Dat gaan we dus maar gauw afleren!
dinsdag 4 mei 2010
Moe-der
Moe, (maar de) der. Tig nog lang niet gepasseerd.
Moed. Er. Gens vandaan halen, of doe ik iets verkeerd.
Moeder zijn is geen kattepis, dat heb ik inmiddels wel geleerd.
Het is overigens erg leuk en gezellig, zo met z'n viertjes. Ik voel me bevoorrecht, een beetje moe, maar erg gelukkig. En ik krijg steeds meer bewondering voor m'n eigen mams.
Moed. Er. Gens vandaan halen, of doe ik iets verkeerd.
Moeder zijn is geen kattepis, dat heb ik inmiddels wel geleerd.
Het is overigens erg leuk en gezellig, zo met z'n viertjes. Ik voel me bevoorrecht, een beetje moe, maar erg gelukkig. En ik krijg steeds meer bewondering voor m'n eigen mams.
maandag 3 mei 2010
Rollatortrauma
Roos is aan de wandel en dan zijn superstunts ook nooit ver uit de buurt. Ze rende pas met d'r rollator (voor de kenners, een chicco) door de huiskamer. En als stuntdreumes moest er natuurlijk iets spectaculairs gebeuren. Ja hoor, d'r chicco bleef ergens achter haken en SupeRoos vloog met een koprol door de lucht. Au. Stunts doen soms pijn en Roos huilde dan ook jammerlijk. We zijn dat nog aan het afleren bij haar ;) Een echte stuntdreumes huilt toch niet?
We zaten vanmorgen deze 'eerste-keer-tand-door-de-lip-stunt' in geuren en kleuren aan opa en oma te vertellen. Zegt opa: tja.. dat wordt een trauma. Roos zal later als ze tachtig is het vertikken om met een rollator te lopen.'
Zie je het al voor je? Een bejaarde Roos met angst voor rollators?
Ze gebruikt de chicco sinds haar stunt niet meer. Misschien groeit ze eroverheen, misschien heeft opa gelijk?
We zaten vanmorgen deze 'eerste-keer-tand-door-de-lip-stunt' in geuren en kleuren aan opa en oma te vertellen. Zegt opa: tja.. dat wordt een trauma. Roos zal later als ze tachtig is het vertikken om met een rollator te lopen.'
Zie je het al voor je? Een bejaarde Roos met angst voor rollators?
Ze gebruikt de chicco sinds haar stunt niet meer. Misschien groeit ze eroverheen, misschien heeft opa gelijk?
donderdag 22 april 2010
Vervolg
Tjonge, en dan vergeet ik gewoon de kern van het verhaal, de reden waarom ik schreef wat ik geschreven heb, de oorzaak van mijn moedermelkmanie: Marinus met zijn prachtige opmerking:
'Jonathan, stop je vinger in die dijk.' En als je de vorige blog gelezen hebt begrijp jij wat Marinus hiermee bedoeld!
'Jonathan, stop je vinger in die dijk.' En als je de vorige blog gelezen hebt begrijp jij wat Marinus hiermee bedoeld!
dinsdag 20 april 2010
'Het onvermijdelijke moet gebeuren'
Zoiets zou Johan Cruiff gezegd kunnen hebben. Maar die man maakt nog mooiere (en slimmere) one-liners.
Het komt erop neer dat nu Jonathan geboren is, de melkfabriek weer geopend is. En de fabriek maakt overuren. Marinus en ik slapen niet in een waterbed, maar in een melkbed. Overschot aan melk wordt gewoon gedumpt. Eigenlijk zou ik het gewoon moeten verkopen. Aan Gerbens bijvoorbeeld ;).
En het is natuurlijk onvermijdelijk dat hier over geschreven gaat worden. Volgende keer gaat het over mooie auto's of over hoe-maak-ik-in-tien-dagen-een-goeie-carrière.
Suggesties zijn welkom!
Het komt erop neer dat nu Jonathan geboren is, de melkfabriek weer geopend is. En de fabriek maakt overuren. Marinus en ik slapen niet in een waterbed, maar in een melkbed. Overschot aan melk wordt gewoon gedumpt. Eigenlijk zou ik het gewoon moeten verkopen. Aan Gerbens bijvoorbeeld ;).
En het is natuurlijk onvermijdelijk dat hier over geschreven gaat worden. Volgende keer gaat het over mooie auto's of over hoe-maak-ik-in-tien-dagen-een-goeie-carrière.
Suggesties zijn welkom!
vrijdag 16 april 2010
Cadeautje van God
Voor mensen die de wonderolie hebben geprobeerd maar waar het niet bij mocht baten, bevallingstip numero 1: een paar traptreden overslaan!
Ja, want het heeft toch geholpen! Vannacht om 01.30 is Jonathan van de Lagemaat geboren. Hij weegt 3400 gram en ik ben er zonder kleerscheuren vanaf gekomen.
En hij diende zich bijna net zo snel aan als ik van de trap af gleed. Na misschien drie kwartier goeie weeen die regelmatig kwamen, kwam de verloskundige en mocht Jonathan per direct geboren worden.
Wat bijzonder is het weer!
Zo klein dropje in je armen.
Roos moet erg wennen aan de nieuwe spruit, maar dat gunnen we natuurlijk tijd. Ze werd trouwens bij haar opa en oma stipt om 01.30 eventjes wakker, slaakte twee kreetjes en ging toen weer slapen. Voelde ze dat er 30 kilometer verderop iets bijzonders aan de hand was?
Wij gaan lekker genieten van deze kleine jongen en ook uitzien naar de baby van vrienden van ons. Nog eventjes! Dat vind ik bijna net zo spannend!
Oh ja, dat afrijden moet dus nog maar even wachten.
Jonathan betekent trouwens 'gift van God' en zo ervaren wij dit wonder dan ook. Het komt bij Hem vandaan en is bij Hem geborgen! En wij mogen er hier op aarde op ons best voor zorgen!
Ja, want het heeft toch geholpen! Vannacht om 01.30 is Jonathan van de Lagemaat geboren. Hij weegt 3400 gram en ik ben er zonder kleerscheuren vanaf gekomen.
En hij diende zich bijna net zo snel aan als ik van de trap af gleed. Na misschien drie kwartier goeie weeen die regelmatig kwamen, kwam de verloskundige en mocht Jonathan per direct geboren worden.
Wat bijzonder is het weer!
Zo klein dropje in je armen.
Roos moet erg wennen aan de nieuwe spruit, maar dat gunnen we natuurlijk tijd. Ze werd trouwens bij haar opa en oma stipt om 01.30 eventjes wakker, slaakte twee kreetjes en ging toen weer slapen. Voelde ze dat er 30 kilometer verderop iets bijzonders aan de hand was?
Wij gaan lekker genieten van deze kleine jongen en ook uitzien naar de baby van vrienden van ons. Nog eventjes! Dat vind ik bijna net zo spannend!
Oh ja, dat afrijden moet dus nog maar even wachten.
Jonathan betekent trouwens 'gift van God' en zo ervaren wij dit wonder dan ook. Het komt bij Hem vandaan en is bij Hem geborgen! En wij mogen er hier op aarde op ons best voor zorgen!
woensdag 14 april 2010
Op de fiets van de trap?
't Is wat.
Ben je in Nederland hoogzwanger dan ben je ineens bijzonder als je op de fiets stapt. Alsof ik de hele dag binnen ga zitten wachten tot spruit eruit komt.
Het contact met buren wordt leuker en beter en daar ben ik blij mee. Heb ik echt voor gebeden, want sommige Hagenezen zijn gewoon echte Hagenezen. En daar moet ik nog steeds wel eens aan wennen. Maar nu gaan ze zich ineens druk maken om mijn fietscapaciteiten.
Gisteren riep de halve straat: 'och meid, doe je wel voorzichtig?'
Ik: 'nee, ik doe niet voorzichtig, dat doe ik namelijk nooit, ik houd van een beetje uitdaging.'
(Dat zei ik niet, dat dacht ik)
In andere landen ploeteren vrouwen door totdat ze hun kind baren, stoppen ze het kind in een draagdoek en werken daarna gewoon weer verder. Alsof er niets bijzonder gebeurd is. Ik ben blij dat het hier een beetje (heel veel) anders is geregeld, maar de gedachte aan vrouwen elders op de wereld werkt wel ontnuchterend.
Dus ik stap gewoon op de fiets, doe mijn boodschapjes, stofzuig het huis en kukel van de trap. Wie weet dat het de bevalling nog op gang helpt ook!
Ben je in Nederland hoogzwanger dan ben je ineens bijzonder als je op de fiets stapt. Alsof ik de hele dag binnen ga zitten wachten tot spruit eruit komt.
Het contact met buren wordt leuker en beter en daar ben ik blij mee. Heb ik echt voor gebeden, want sommige Hagenezen zijn gewoon echte Hagenezen. En daar moet ik nog steeds wel eens aan wennen. Maar nu gaan ze zich ineens druk maken om mijn fietscapaciteiten.
Gisteren riep de halve straat: 'och meid, doe je wel voorzichtig?'
Ik: 'nee, ik doe niet voorzichtig, dat doe ik namelijk nooit, ik houd van een beetje uitdaging.'
(Dat zei ik niet, dat dacht ik)
In andere landen ploeteren vrouwen door totdat ze hun kind baren, stoppen ze het kind in een draagdoek en werken daarna gewoon weer verder. Alsof er niets bijzonder gebeurd is. Ik ben blij dat het hier een beetje (heel veel) anders is geregeld, maar de gedachte aan vrouwen elders op de wereld werkt wel ontnuchterend.
Dus ik stap gewoon op de fiets, doe mijn boodschapjes, stofzuig het huis en kukel van de trap. Wie weet dat het de bevalling nog op gang helpt ook!
dinsdag 13 april 2010
Liefde is..
samen kunnen lachen.
En soms is liefde ook gewoon..
elkaar liefdevol uit kunnen lachen.
Marinus is bij de tandarts geweest. En de tandarts heeft een boel kwaliteiten. Zo heeft ze, behalve één van Marinus z'n wortels verwijderd, hem ook veranderd in een Groot Behaard Schattig Maar Pijnlijdend Hamstertje. En omdat Marinus me gisteren zei: 'tja.. een paar jaar geleden heb ik ook om je gelachen toen jij op een hamstertje leek', leek het me meer dan gepast om hem nu ook liefdevol uit te lachen. En dan moet hij stiekem meelachen en dat gaat niet, dat doet pijn, des te grappiger het wordt. Ik ben al een redelijk sadistische vrouw. Om zijn pijntjes te verwerken (hij stoot z'n teen bijvoorbeeld) moet ik altijd een beetje lachen. Naar he?
Maar ach, dat doe ik eigenlijk alleen omdat ik het gewoon heel zielig vind.
Ik bedenk me net dat dat heel raar moet klinken. Ik moet niet lachen als ik allerlei rampen op tv voorbij zie komen hoor! Even voor de duidelijkheid.
Daar huilen we om.
Belangrijke boodschap van vandaag is de gouden tip voor het huwelijk: samen kunnen lachen, zelfs als het pijn doet.
En soms is liefde ook gewoon..
elkaar liefdevol uit kunnen lachen.
Marinus is bij de tandarts geweest. En de tandarts heeft een boel kwaliteiten. Zo heeft ze, behalve één van Marinus z'n wortels verwijderd, hem ook veranderd in een Groot Behaard Schattig Maar Pijnlijdend Hamstertje. En omdat Marinus me gisteren zei: 'tja.. een paar jaar geleden heb ik ook om je gelachen toen jij op een hamstertje leek', leek het me meer dan gepast om hem nu ook liefdevol uit te lachen. En dan moet hij stiekem meelachen en dat gaat niet, dat doet pijn, des te grappiger het wordt. Ik ben al een redelijk sadistische vrouw. Om zijn pijntjes te verwerken (hij stoot z'n teen bijvoorbeeld) moet ik altijd een beetje lachen. Naar he?
Maar ach, dat doe ik eigenlijk alleen omdat ik het gewoon heel zielig vind.
Ik bedenk me net dat dat heel raar moet klinken. Ik moet niet lachen als ik allerlei rampen op tv voorbij zie komen hoor! Even voor de duidelijkheid.
Daar huilen we om.
Belangrijke boodschap van vandaag is de gouden tip voor het huwelijk: samen kunnen lachen, zelfs als het pijn doet.
maandag 12 april 2010
Dan toch maar
Een ongebreideld stuk rijmelarijkunst van mijn hand.
Obstipatie
i.p.v. laxatie
geen greintje gratie
bij mijn wonderolie confrontatie
tjonge, wat een consternatie
een slechte prestatie
onder het maatsie
voorlopig nog geen traktatie
het wachten is op de nieuwe inwoner van onze natie
spatie
Hierbij sluit ik deze mono conversatie
En ter informatie:
wij gaan over op de zonnebloemolie. Voor bakken en braden dan.
Obstipatie
i.p.v. laxatie
geen greintje gratie
bij mijn wonderolie confrontatie
tjonge, wat een consternatie
een slechte prestatie
onder het maatsie
voorlopig nog geen traktatie
het wachten is op de nieuwe inwoner van onze natie
spatie
Hierbij sluit ik deze mono conversatie
En ter informatie:
wij gaan over op de zonnebloemolie. Voor bakken en braden dan.
zaterdag 10 april 2010
Kusje?
'Mag mamma een kusje?' En ja hoor, Roos draait haar hoofd om naar pappa en doet haar mond wijd open (haar manier van een kusje geven).
'Mag pappa een kusje?' En warempel, (zo'n heerlijk ouderwets woord) Roos draait zich naar mij toe en geeft mij een kus. Beetje naamsverwarring zou je denken.
'Mag pappa een kusje?' En warempel, (zo'n heerlijk ouderwets woord) Roos draait zich naar mij toe en geeft mij een kus. Beetje naamsverwarring zou je denken.
vrijdag 9 april 2010
Wonderolie
Ik was met mezelf in conclaaf of ik al dan niet zou bloggen over wonderolie. Ik heb besloten om hier niet over te bloggen, dus bij deze geen blog over wonderolie.
Het enige wonder dat is geschied is dat de Heer me geduld kan aanleren. Ik begin bijna geduldig te zijn! Miraculeuzer kan haast niet!
Het enige wonder dat is geschied is dat de Heer me geduld kan aanleren. Ik begin bijna geduldig te zijn! Miraculeuzer kan haast niet!
donderdag 8 april 2010
Putjepa
Roos is er (eindelijk) uit. Ze wilt putjesschepper worden. Putjepa hier, putjepa daar, putjepa overal. Tegenwoordig kun je er niet vroeg genoeg bij zijn hoor, om te weten wat je nu echt in het leven wilt. Haar passie is blijkbaar putjes. En wij vinden het helemaal prima hoor, we hebben ons er soort van bij neergelegd. Je hebt ouders die de wegen van een kind dusdanig uitstippelen dat van een passie geen sprake is (behalve de passie van pa of moe), maar wij, nou ja, wij willen Roos graag de ruimte geven om haar eigen passie te ontdekken en daar ook in verder te groeien. En als dat nou in de goot is, dan is dat in de goot.
Wij zullen in elk geval naast haar staan :)
Wij zullen in elk geval naast haar staan :)
vrijdag 2 april 2010
Au
Dat bevallen pijn doet weet iedereen.
Een ontstoken teen doet ook pijn.
Marinus is zich aan het voorbereiden op de baby. Dat doet ie door wat meer uit mijn handen te nemen en bij elk zuchtje of pufje te roepen: 'oh.. is het begonnen dan?!'
Ik zucht en puf wel eens, maar vaak onbewust. Of gewoon omdat Roos zwaar is, ik conditieloos ben en m'n rug iets meer voel. Maar nu wilde ik me voorbereiden op de bevalling en dacht ik dat ik m'n nagels wel kon lakken. Niet felrood of oogverblindend roze, maar toch bedacht ik me dat ik m'n voeten wel eens mocht bijwerken. Je moet er toch een beetje appetijtelijk uitzien? Toch?
Maar dat verliep niet helemaal zoals gepland. Verkeerd knipje = ontstoken teen.
Dus de afgelopen dagen heb ik af en toe in de soda gezeten.
Marinus ligt op de bank, ik zit met m'n voet in de soda en oefen wat druk uit op m'n teen. Dat was even een 'au' verzuchten. 'Verrek, dta doet pijn.'
En ja hoor, Marinus schiet overeind, zet grote ogen op en roept: 'is het begonnen?'
Ik: 'wat begonnen? Teenweeen, ja daar heb ik last van.'
Marinus gaat weer liggen en ik begin het eigenlijk wel leuk te vinden. Ik oefen nog eens druk uit op m'n teen, in de hoop dat de ontsteking gauw voorbij is. En ja hoor, weer vliegt ie overeind. En ik lig in een deuk!
Een ontstoken teen doet ook pijn.
Marinus is zich aan het voorbereiden op de baby. Dat doet ie door wat meer uit mijn handen te nemen en bij elk zuchtje of pufje te roepen: 'oh.. is het begonnen dan?!'
Ik zucht en puf wel eens, maar vaak onbewust. Of gewoon omdat Roos zwaar is, ik conditieloos ben en m'n rug iets meer voel. Maar nu wilde ik me voorbereiden op de bevalling en dacht ik dat ik m'n nagels wel kon lakken. Niet felrood of oogverblindend roze, maar toch bedacht ik me dat ik m'n voeten wel eens mocht bijwerken. Je moet er toch een beetje appetijtelijk uitzien? Toch?
Maar dat verliep niet helemaal zoals gepland. Verkeerd knipje = ontstoken teen.
Dus de afgelopen dagen heb ik af en toe in de soda gezeten.
Marinus ligt op de bank, ik zit met m'n voet in de soda en oefen wat druk uit op m'n teen. Dat was even een 'au' verzuchten. 'Verrek, dta doet pijn.'
En ja hoor, Marinus schiet overeind, zet grote ogen op en roept: 'is het begonnen?'
Ik: 'wat begonnen? Teenweeen, ja daar heb ik last van.'
Marinus gaat weer liggen en ik begin het eigenlijk wel leuk te vinden. Ik oefen nog eens druk uit op m'n teen, in de hoop dat de ontsteking gauw voorbij is. En ja hoor, weer vliegt ie overeind. En ik lig in een deuk!
donderdag 1 april 2010
Verlanglijstje
God is Sinterklaas niet.
Nee.
En dat is maar goed ook. Dan krijg je van die Bruce Almighty perikelen.
Mijn schoonmoeder was hier gister aan de oppas en de gezelligheid. Ze vertelde dat ze pas naar de tandarts waren geweest. En dat is nooit fijn. Al is het niet vanwege de gevoelige tanden die je aan een bezoekje overhoudt, dan zijn het wel de kosten die al je spaargeld opslurpen. En foetsie. Kun je weer opnieuw beginnen met sparen voor een volgend bezoekje.
We hebben het erover dat een bejaardengebitje wel ideaal zou zijn. Dat je rond je vijftigste je volwassengebit wisselt tegen een stevig, onverwoestaar bejaardengebit. Zomaar een idee. Iets om in de hemel met God te overleggen.
's Avonds voor huisgroep begint en we met twee vrienden zitten uit te buiken vertel ik ze van het briljante idee, met de vraag: oke, wie van ons als eerst in de hemel is, zou dit misschien kunnen overleggen met God.
Marinus: tja.. oke, als ik het niet vergeet.
Rob: en er zijn ook uitvindingen die God gedaan heeft die van mij niet hadden gehoeven.
Ik: ja, muggen bijvoorbeeld.
Rob: nee joh, dat is een sport, mug meppen. Dat houdt je lekker bezig.
Ik (een beetje overdreef): ja, maar ik ben allergisch voor muggen. Ze moeten altijd mij hebben en als ze me eenmaal te pakken hebben dan krijg ik van die reusachtige bulten.
Rob (kijkt ondertussen naar mijn enorme buik): oh oke, ik begrijp het..
Ik: tja Marinus is verwant aan de mug. Maar die wil ik wel graag houden hoor!
2,5 jaar getrouwd en 1,5 jaar zwanger. Dat is wel de mooiste uitvinding die God heeft gedaan! De wonders van het leven :)
Nee.
En dat is maar goed ook. Dan krijg je van die Bruce Almighty perikelen.
Mijn schoonmoeder was hier gister aan de oppas en de gezelligheid. Ze vertelde dat ze pas naar de tandarts waren geweest. En dat is nooit fijn. Al is het niet vanwege de gevoelige tanden die je aan een bezoekje overhoudt, dan zijn het wel de kosten die al je spaargeld opslurpen. En foetsie. Kun je weer opnieuw beginnen met sparen voor een volgend bezoekje.
We hebben het erover dat een bejaardengebitje wel ideaal zou zijn. Dat je rond je vijftigste je volwassengebit wisselt tegen een stevig, onverwoestaar bejaardengebit. Zomaar een idee. Iets om in de hemel met God te overleggen.
's Avonds voor huisgroep begint en we met twee vrienden zitten uit te buiken vertel ik ze van het briljante idee, met de vraag: oke, wie van ons als eerst in de hemel is, zou dit misschien kunnen overleggen met God.
Marinus: tja.. oke, als ik het niet vergeet.
Rob: en er zijn ook uitvindingen die God gedaan heeft die van mij niet hadden gehoeven.
Ik: ja, muggen bijvoorbeeld.
Rob: nee joh, dat is een sport, mug meppen. Dat houdt je lekker bezig.
Ik (een beetje overdreef): ja, maar ik ben allergisch voor muggen. Ze moeten altijd mij hebben en als ze me eenmaal te pakken hebben dan krijg ik van die reusachtige bulten.
Rob (kijkt ondertussen naar mijn enorme buik): oh oke, ik begrijp het..
Ik: tja Marinus is verwant aan de mug. Maar die wil ik wel graag houden hoor!
2,5 jaar getrouwd en 1,5 jaar zwanger. Dat is wel de mooiste uitvinding die God heeft gedaan! De wonders van het leven :)
donderdag 25 maart 2010
Ik heb gisteren zowaar even geslapen. Tussen de middag. En gisteravond zat ik dat te vertellen aan vrienden. Ze vroegen me waarom ik ging slapen. Dit was mijn eerste zwangerschapsdag waarop ik heb geslapen, dus ik moest even een goede rede bedenken waarom. Ik vertelde ze dat ik uit verveling ben gaan slapen. De dag was sneller om, Marinus was eerder thuis en de volgende dag was weer dichterbij.
Dat klinkt toch wel heel decadent. Uit verveling slapen. Ik had gisteren sowieso een dag waarop er niets gepoetst is, behalve de vaat. Ik heb de afgelopen weken wel genoeg gepoetst. Dus gisterochtend ben ik wel anderhalf uur met Roos naar de kinderboerderij geweest. 's Middags geslapen en daarna nog even naar de winkel gefietst.
Zulke momenten buitenshuis grijp ik graag aan. Ik houd wel van een praatje maken, vooral omdat Roos niet bijster veel zinnigs terug zegt. Misschien doet ze dat wel, maar begrijp ik haar gewoon niet. In elk geval is een praatje, een grote-mensen-babbel best wel een aangenaam. Deze dagen gaat het eigenlijk nergens over: 'zo mevrouw, hoe lang moet u nog?' Ik: 'nog ruim twee weken, of vier als het tegenzit, of drie, misschien komt de baby morgen wel, maar.. nog ruim twee weken tot de uitgerekende datum.' (en het komt er vloeiend uit he, alsof ik het nergens anders over heb!) Meneer in de winkel: 'zo, maar dan bent u nog fit, u loopt gewoon nog, en bent u nou op de fiets gekomen?' Ik: 'wel ja, als ik de hele dag in bed ga liggen dan voel ik me zeker een aangespoelde walrus. En.. mij is vertelt dat bewegen goed is voor een vlotte bevalling.' (Terwijl ik verbaasd ben dat het zo bijzonder lijkt als je je huis, laat staan je bed nog uitkomt als je bijna zover bent.)
Een vrouw achter me in de kassa rij knikt. Ja, dat heeft ze ook gehoord. Bewegen is goed voor je. Meneer: 'nou, succes met de laatste loodjes hoor.' En bedankt.
Dat was de grote-mensen-babbel van gisteren. Ik had weer wat te vertellen toen Marinus me vroeg hoe mijn dag was geweest.
Dat klinkt toch wel heel decadent. Uit verveling slapen. Ik had gisteren sowieso een dag waarop er niets gepoetst is, behalve de vaat. Ik heb de afgelopen weken wel genoeg gepoetst. Dus gisterochtend ben ik wel anderhalf uur met Roos naar de kinderboerderij geweest. 's Middags geslapen en daarna nog even naar de winkel gefietst.
Zulke momenten buitenshuis grijp ik graag aan. Ik houd wel van een praatje maken, vooral omdat Roos niet bijster veel zinnigs terug zegt. Misschien doet ze dat wel, maar begrijp ik haar gewoon niet. In elk geval is een praatje, een grote-mensen-babbel best wel een aangenaam. Deze dagen gaat het eigenlijk nergens over: 'zo mevrouw, hoe lang moet u nog?' Ik: 'nog ruim twee weken, of vier als het tegenzit, of drie, misschien komt de baby morgen wel, maar.. nog ruim twee weken tot de uitgerekende datum.' (en het komt er vloeiend uit he, alsof ik het nergens anders over heb!) Meneer in de winkel: 'zo, maar dan bent u nog fit, u loopt gewoon nog, en bent u nou op de fiets gekomen?' Ik: 'wel ja, als ik de hele dag in bed ga liggen dan voel ik me zeker een aangespoelde walrus. En.. mij is vertelt dat bewegen goed is voor een vlotte bevalling.' (Terwijl ik verbaasd ben dat het zo bijzonder lijkt als je je huis, laat staan je bed nog uitkomt als je bijna zover bent.)
Een vrouw achter me in de kassa rij knikt. Ja, dat heeft ze ook gehoord. Bewegen is goed voor je. Meneer: 'nou, succes met de laatste loodjes hoor.' En bedankt.
Dat was de grote-mensen-babbel van gisteren. Ik had weer wat te vertellen toen Marinus me vroeg hoe mijn dag was geweest.
zaterdag 20 maart 2010
Auto-puf-lessen
Klinkt als een vreemde combinatie. Ik begreep van een Amerikaanse relatietherapeut dat hersens van vrouwen onlogische combinaties altijd logisch kunnen beredeneren. Hij maakt de vergelijking met spaghetti, daar lijken mijn hersens volgens hem op. Dat in tegenstelling tot het reusachtige archief van de man. Allemaal kasten en allemaal lades. Gaat het over werk, dan trekt hij gewoon die lade open. Zeurt zijn vrouw, dan gaat de zeurlade open. Na het gezeur doet ie 'm dicht en is hij het alweer bijna vergeten. Wat een gemakkelijk leven heb je dan zeg.
Maar die auto-puf-lessen verdienen wel een verklaring. Na een poging te hebben ondernomen om mijn rijlessen voor de familie verborgen te houden, gooi ik dit nu maar gewoon in de groep. De poging is mislukt. Ik heb het tot bijna een jaar volgehouden. Mijn oudste zus kwam er al gauw achter dat ik met rijlessen bezig was. Marinus was zo leuk geweest om foto's van mij te maken bij de lesauto. En die stonden tussen de foto's van Roos. Ik liet m'n zus wat foto's zien van Roos toen er ineens een felblauwe lesauto op het scherm te zien was. Mijn mimiek spreekt boekdelen, ik schrok en zus wist genoeg. Dat was één.
Mijn andere zus (die bijna tot vervelens toe riep dat ik nu toch wel eens mijn rijbewijs moest gaan halen) kwam er pas een paar weken geleden achter. Mijn instructeur gaf me pas kaartjes voor de motorbeurs. Daar kon ik misschien wel iemand mee blij maken. En ik dacht als eerst aan mijn zus. Die rijdt namelijk motor. Dus ik geef haar die kaartjes en zeg: 'he, ik kreeg deze van mijn instructeur... ohhhh..wat zeg ik nu?!!!' Dat was nummer twee.
Aangezien mijn jongste zusje bij dezelfde instructeur rijdt was het voor haar een makkie om erachter te komen. Nou, en dan weten mijn ouders het ook meteen.
Maar het geeft niet. Ik ben gewoon niet goed in geheimpjes bewaren. Ik heb me zelfs al twee en bijna drie keer versproken met de naam van ons nog ongeboren kind. Mijn schoonmoeder weet inmiddels al hoe hij gaat heten. Het zij zo.
Nu is dat puffen natuurlijk nog steeds onverklaard:
Tijdens de bevalling van Roos riep de verloskundige een paar keer: 'ga maar door, ga maar door, goed zo, ja, door door.' Om me aan te moedigen om onze spruit er even uit te poepen. Soms als ik in de auto zit hoor ik ineens de verloskundige weer roepen: 'ga maar door..'. Maar dat is heel de verloskundige niet, dat is mijn instructeur. Ik moet meer gas geven en hij zegt precies hetzelfde als de verloskundige: 'ga maar door, ja, ga maar door!'
De eerste keer schrok ik! Ineens dacht ik dat ik op de verloskamer lag. Van de week gebeurde het weer en toen dacht ik dat het vast goed zou zijn om het even van me af te pennen. Ik moet binnenkort weer aan de bak, dus we willen nog even wachten met het doorzetten. Dat komt gauw genoeg wel weer. En intussen geef ik gewoon plankgas.
Maar die auto-puf-lessen verdienen wel een verklaring. Na een poging te hebben ondernomen om mijn rijlessen voor de familie verborgen te houden, gooi ik dit nu maar gewoon in de groep. De poging is mislukt. Ik heb het tot bijna een jaar volgehouden. Mijn oudste zus kwam er al gauw achter dat ik met rijlessen bezig was. Marinus was zo leuk geweest om foto's van mij te maken bij de lesauto. En die stonden tussen de foto's van Roos. Ik liet m'n zus wat foto's zien van Roos toen er ineens een felblauwe lesauto op het scherm te zien was. Mijn mimiek spreekt boekdelen, ik schrok en zus wist genoeg. Dat was één.
Mijn andere zus (die bijna tot vervelens toe riep dat ik nu toch wel eens mijn rijbewijs moest gaan halen) kwam er pas een paar weken geleden achter. Mijn instructeur gaf me pas kaartjes voor de motorbeurs. Daar kon ik misschien wel iemand mee blij maken. En ik dacht als eerst aan mijn zus. Die rijdt namelijk motor. Dus ik geef haar die kaartjes en zeg: 'he, ik kreeg deze van mijn instructeur... ohhhh..wat zeg ik nu?!!!' Dat was nummer twee.
Aangezien mijn jongste zusje bij dezelfde instructeur rijdt was het voor haar een makkie om erachter te komen. Nou, en dan weten mijn ouders het ook meteen.
Maar het geeft niet. Ik ben gewoon niet goed in geheimpjes bewaren. Ik heb me zelfs al twee en bijna drie keer versproken met de naam van ons nog ongeboren kind. Mijn schoonmoeder weet inmiddels al hoe hij gaat heten. Het zij zo.
Nu is dat puffen natuurlijk nog steeds onverklaard:
Tijdens de bevalling van Roos riep de verloskundige een paar keer: 'ga maar door, ga maar door, goed zo, ja, door door.' Om me aan te moedigen om onze spruit er even uit te poepen. Soms als ik in de auto zit hoor ik ineens de verloskundige weer roepen: 'ga maar door..'. Maar dat is heel de verloskundige niet, dat is mijn instructeur. Ik moet meer gas geven en hij zegt precies hetzelfde als de verloskundige: 'ga maar door, ja, ga maar door!'
De eerste keer schrok ik! Ineens dacht ik dat ik op de verloskamer lag. Van de week gebeurde het weer en toen dacht ik dat het vast goed zou zijn om het even van me af te pennen. Ik moet binnenkort weer aan de bak, dus we willen nog even wachten met het doorzetten. Dat komt gauw genoeg wel weer. En intussen geef ik gewoon plankgas.
zaterdag 13 maart 2010
In de krant
Een paar dingen vind ik vreselijk. Foto's van mezelf is daar één ding van. Ik heb me er inmiddels bij neergelegd dat ik op beeldmateriaal vastgelegd wordt, soms moet ik er maar aan toegeven. Zolang de foto in eigen bezit is en ik ermee kan doen wat ik wil voelt het nog redelijk safe. Nu was gisteren zo een dag waarop het onontkoombaar was om voor de eeuwigheid vastgelegd te worden. Over 80 jaar zouden mijn achterkleinkinderen (als dit aardse bestaan er dan nog is) in de Delfste archieven een foto van hun overgrootouders kunnen vinden toen ze nog jonge, vitale twintigers waren.
Marinus en ik komen in de Delft op Zondag. Waarom? Omdat onze overvriendelijke hypotheekadviseur ons een diner cadeau wilde doen. Zonder dat we het wisten deden Marinus en ik mee aan een loting toen we afgelopen zomer een gesprek hadden met onze hypotheekadviseur. Het was een aangenaam gesprek met van de adviseur de vraag of er nog vragen waren. Wel, die waren er niet, behalve dat we wilden weten hoe de hond van de beste man heet. Het gesprek ging meer over voetbal, honden en kinderen dan over onze financiële situatie. Maar dat zit wel goed, dus was het gezelligheid alom.
Vervolgens hebben zij daar dus een lootje getrokken en zou degene die daarop stond een diner aangeboden krijgen. Twee maanden geleden worden we gebeld dat we de gelukkige winnaars zijn. Winnaars? Wij doen niet mee aan loterijen hoor. En toch waren uitgerekend wij de winnaars. Ik heb nog even zitten denken. Ik heb toch niet zielig of armoedig zitten doen. Want wij zijn niet zielig en armoedig. We zijn alleen een beetje jong en niet van die carrieretijgers van in de twintig die pas nadenken over kinderen als het al bijna te laat is. Die hebben dan wel een vettere spaarrekening, maar toch, niet mijn ding. En.. er bestaan nog meer jonge gezinnen. En gisteren moest ik toch echt even checken of ze niet gesjoemeld hadden:
'Jullie hebben toch wel gegrabbeld in de lootjesbak?' Mij werd verzekerd van wel. Toen vroeg Marinus: 'Maar op elk lootje stond zeker onze naam?' Er werd wat over en weer gelachen, de sfeer was opnieuw gezellig. Heerlijk Hollands.
Ik ben er niet uit. Maar dat maakt niet uit, want dit aanbod van een etentje voor twee is natuurlijk geweldig! Echt een luxe cadeautje voor ons!
Maar daarvoor moesten we dus wel op de foto. Met champagne notabene. Ik met m'n toeter en een glaasje champagne. Ik zeg nog: 'ik krijg denk ik alle Delfste moeders over me heen als ze mij met mijn buik op de foto zien staan met champagne in m'n hand.'
Ik heb er niet van gedronken. Ik denk dat ik het niet eens lekker vind. Maar het voelde nogal vreemd. En toen griste een adviseur het champagneglas uit mijn hand bij de tweede fotosessie. Hij had dorst en ik voelde me verlost! Nu maar kijken welke foto het is geworden. Met of zonder?
Marinus en ik komen in de Delft op Zondag. Waarom? Omdat onze overvriendelijke hypotheekadviseur ons een diner cadeau wilde doen. Zonder dat we het wisten deden Marinus en ik mee aan een loting toen we afgelopen zomer een gesprek hadden met onze hypotheekadviseur. Het was een aangenaam gesprek met van de adviseur de vraag of er nog vragen waren. Wel, die waren er niet, behalve dat we wilden weten hoe de hond van de beste man heet. Het gesprek ging meer over voetbal, honden en kinderen dan over onze financiële situatie. Maar dat zit wel goed, dus was het gezelligheid alom.
Vervolgens hebben zij daar dus een lootje getrokken en zou degene die daarop stond een diner aangeboden krijgen. Twee maanden geleden worden we gebeld dat we de gelukkige winnaars zijn. Winnaars? Wij doen niet mee aan loterijen hoor. En toch waren uitgerekend wij de winnaars. Ik heb nog even zitten denken. Ik heb toch niet zielig of armoedig zitten doen. Want wij zijn niet zielig en armoedig. We zijn alleen een beetje jong en niet van die carrieretijgers van in de twintig die pas nadenken over kinderen als het al bijna te laat is. Die hebben dan wel een vettere spaarrekening, maar toch, niet mijn ding. En.. er bestaan nog meer jonge gezinnen. En gisteren moest ik toch echt even checken of ze niet gesjoemeld hadden:
'Jullie hebben toch wel gegrabbeld in de lootjesbak?' Mij werd verzekerd van wel. Toen vroeg Marinus: 'Maar op elk lootje stond zeker onze naam?' Er werd wat over en weer gelachen, de sfeer was opnieuw gezellig. Heerlijk Hollands.
Ik ben er niet uit. Maar dat maakt niet uit, want dit aanbod van een etentje voor twee is natuurlijk geweldig! Echt een luxe cadeautje voor ons!
Maar daarvoor moesten we dus wel op de foto. Met champagne notabene. Ik met m'n toeter en een glaasje champagne. Ik zeg nog: 'ik krijg denk ik alle Delfste moeders over me heen als ze mij met mijn buik op de foto zien staan met champagne in m'n hand.'
Ik heb er niet van gedronken. Ik denk dat ik het niet eens lekker vind. Maar het voelde nogal vreemd. En toen griste een adviseur het champagneglas uit mijn hand bij de tweede fotosessie. Hij had dorst en ik voelde me verlost! Nu maar kijken welke foto het is geworden. Met of zonder?
woensdag 10 maart 2010
Nestelen
Volgens mijn schoonmoeder heb ik last van nesteldrang. En ik doe toch zo m'n best om ons huis er spik en span uit te laten zien als zij komt oppassen, ook voor de zwangerschap! Blijkbaar is nestelen goed zichtbaar. De complimenten heb ik in grote dankbaarheid aanvaard. En ik weet wat me te doen staat als ik weer uitgezwangerd ben.
woensdag 3 maart 2010
Potentiele Rommelmonsters
Vol trots vertellen we iedereen dat onze slaapkamer af is. Het is leuk om positieve reacties te krijgen en eigenlijk is die waardering ook wel erg belangrijk. Vooral voor Marinus, want die heeft zich uit z'n naatje gewerkt. Ik ben wat klussen betreft echt een lui varken. Met het excuus dat Roos ligt te slapen als ik een moment heb om te klussen, kom ik overal onderuit. Ik heb wel eens wat geschuurd en geverfd, maar eigenlijk te weinig voor de vrouw van een echte klusser.
Ik denk dan maar: 'Marinus wilde in een klushuis wonen, van mij hoefde dat allemaal niet. Als ik nu ga klussen gaat hij zich dadelijk nog vervelen!'
Bovendien verwacht hij ook geen geklus van mij. Nu de baby bijna op komst is krijg ik trouwens wel klus en schoonmaakkriebels. Het is natuurlijk voorjaar en dan gaan alle huisvrouwen zich ineens uitleven op hun huis. Ik weet niet of klussen ook een onderdeel van die schoonmaakwoede is, maar soms borrelt het diep van binnen wel.
Nu was zondag het uitgelezen moment om onze paleiskamer ten toon te stellen. Marinus vierde namelijk z'n verjaardag. En natuurlijk worden er ook blikken geworpen in de andere kamers. We staan nu quitte op de bovenetage. Twee kamers die totaal af zijn, en twee kamers waar je liever je ogen voor dicht doet. Mijn broertje (die twee koppen groter is) neemt mijn neefjes mee naar boven om eens rond te neuzen. Ome Harm vraagt aan neefje Menno van 3: 'en van wie is deze kamer?' Menno: 'van Roos'. En van wie is deze kamer?' 'Van Eveline.' Harm weer: 'en van wie is deze kamer?'
'Van Rommelmonster.'
Niet van koekiemonster, want er waren geen koekjes te bekennen. In onze rommelkamer (gipsplaten, gereedschap, verf, troep en nog meer andere troep) huist volgens Menno het Rommelmonster. Mooi gezegd toch?
Toen ik onze slaapkamer liet zien aan vriendin Debby wierp ze vluchtig een blik achter het gordijn waar Rommelmonster zich volgens Menno bevindt. Haar opmerking stemde me diep en diep gelukkig. Enthousiast zei ze: 'Oh, wat een boel potentie heeft deze kamer!' Zo kunnen we het natuurlijk ook bekijken!
Ik denk dan maar: 'Marinus wilde in een klushuis wonen, van mij hoefde dat allemaal niet. Als ik nu ga klussen gaat hij zich dadelijk nog vervelen!'
Bovendien verwacht hij ook geen geklus van mij. Nu de baby bijna op komst is krijg ik trouwens wel klus en schoonmaakkriebels. Het is natuurlijk voorjaar en dan gaan alle huisvrouwen zich ineens uitleven op hun huis. Ik weet niet of klussen ook een onderdeel van die schoonmaakwoede is, maar soms borrelt het diep van binnen wel.
Nu was zondag het uitgelezen moment om onze paleiskamer ten toon te stellen. Marinus vierde namelijk z'n verjaardag. En natuurlijk worden er ook blikken geworpen in de andere kamers. We staan nu quitte op de bovenetage. Twee kamers die totaal af zijn, en twee kamers waar je liever je ogen voor dicht doet. Mijn broertje (die twee koppen groter is) neemt mijn neefjes mee naar boven om eens rond te neuzen. Ome Harm vraagt aan neefje Menno van 3: 'en van wie is deze kamer?' Menno: 'van Roos'. En van wie is deze kamer?' 'Van Eveline.' Harm weer: 'en van wie is deze kamer?'
'Van Rommelmonster.'
Niet van koekiemonster, want er waren geen koekjes te bekennen. In onze rommelkamer (gipsplaten, gereedschap, verf, troep en nog meer andere troep) huist volgens Menno het Rommelmonster. Mooi gezegd toch?
Toen ik onze slaapkamer liet zien aan vriendin Debby wierp ze vluchtig een blik achter het gordijn waar Rommelmonster zich volgens Menno bevindt. Haar opmerking stemde me diep en diep gelukkig. Enthousiast zei ze: 'Oh, wat een boel potentie heeft deze kamer!' Zo kunnen we het natuurlijk ook bekijken!
maandag 1 maart 2010
In de klas
Voor de vakantie maak ik de klas duidelijk dat ze nog niets gedaan hebben die les. Dat deed ik door mijn impulsiviteit niet zo netjes. Ik ben er overigens niet bepaald trots op dat ik dit eruit floepte:
'Ahh, jullie hebben echt nog geen fuck gedaan deze les.'
De klas:
'Ohhh, ahhh, zooo, jufff!! Dat u dat zegt.'
En één leerling, lachend:
'Zo juf, box! Echt lauw.'
Zo zie je maar weer dat aanpassen soms zo z'n voordelen heeft. Ik moest eigenlijk wel erg lachen :D
'Ahh, jullie hebben echt nog geen fuck gedaan deze les.'
De klas:
'Ohhh, ahhh, zooo, jufff!! Dat u dat zegt.'
En één leerling, lachend:
'Zo juf, box! Echt lauw.'
Zo zie je maar weer dat aanpassen soms zo z'n voordelen heeft. Ik moest eigenlijk wel erg lachen :D
zondag 28 februari 2010
Appeltaart overpeinzingen
Marinus is sinds de 26e een kwart eeuw. Rede voor een echte appeltaart a la Eef. Volgens Marinus kan ik het beste appeltaart bakken van alle appeltaartbakkers die hij kent. Dat zijn er niet al te veel, maar toch.. klinkt wel aardig toch?
Vrijdagmiddag bak ik er eentje en zaterdag nog één. Nu hebben wij vorig jaar een geweldig leuk huis gekocht, maar het huis heeft enkele gebreken. Daar is Marinus hard mee aan de slag gegaan, maar één gebrek is nogal lastig op te lossen. Bij het gebruik van de combimagnetron - en dan met name de oven - slaat het apparaat willekeurig op hol. Soms doet ie het, soms doet ie het niet. Soms valt ie maar één keer uit, soms wel tien keer. Maar dat gebeurt zelden. Als het gebeurt moeten we als een speer naar beneden rennen, want dan slaat de aardlekschakelaar uit. Dus de koelkast valt uit, de afzuiger, de thermostaat, kortom, het halve huis is stroomloos.
Nu zeg ik steeds dat dat trappen lopen goed voor m'n conditie is. Daar doe ik verder niet zoveel aan, op rennen naar de bus toe na dan. Dat kan ik goed, zelfs met Roos.
(En dan zegt de buschauffeur tegen mij, zes maanden zwanger en met een kind in de buggy: 'ja, alleen als mensen er een beetje moeite voor doen wil ik wel wachten.' Ahhh.. zie dan niet dat me dat een week aan energie kost???)
Dus die trappen loopt ik als ik in een goeie en sportieve mood ben probleemloos. Mijn geduld kan dan honderd keer op de proef gesteld worden door het uitvallen van de oven, maar het doet me niets. Het is immers mijn manier van fitnessen.
Maar het doet me wel iets als ik mezelf ineens een zwaarlijvig zeedier voel, moe ben, veel heb gedaan en gewoon zin heb om een appeltaart in de oven te zetten, een uurtje te wachten onder het genot van een kop thee en een goed boek en hem er daarna uit te halen om er vervolgens van te genieten.
Daar was zaterdag geen sprake van. Wel zes keer viel de aardlekschakelaar uit en ik was boos. Echt boos op dat stomme ding. Vooral omdat ik heb besloten om het rustiger aan te doen en dat gaat dan dus niet. Ons babyjongetje mag wat meer aankomen en dat gaat niet als ik zes keer de trap op en neer ren. Na de zesde keer dacht ik bij mezelf: 'IK GA NOOOOOOIT MEER EEN APPELTAART BAKKEN!!!!' En om mijn gedachten kracht bij te zetten sloeg ik even lekker hard op de oven. Dat deed ik de vijfde keer ook al en dat hielp helaas niet tegen het uitvallen. Zul je net zien dat de oven na mijn geweldige appeltaart-bak-boycot-gedachte ineens braaf zijn best blijft doen.
Ondertussen denk ik: moet ik nu bij een volgende poging meteen die gedachte in mijn hoofd laten, alsof het een soort code-gedachte is voor de oven om het gewoon een uur lang goed vol te houden. Of moet ik dus nooit meer in appeltaart bakken?
En toen bedacht ik me het volgende. Ik moet me er gewoon bij neerleggen dat dit een gebrek is. Misschien dat God mijn geduld op de proef stelt? Mochten we ooit eens verhuizen naar Oost-Europa dan bestaat de kans dat we het met veel minder elektriciteit moeten stellen, dus dan is dit een goeie oefening, toch?
Deze laatste gedachte kwam pas in me op toen de appeltaartdampen binnendrongen. Roomboter verzacht de pijn. Dus volgende keer bakken we hem gewoon nog een keer!
Vrijdagmiddag bak ik er eentje en zaterdag nog één. Nu hebben wij vorig jaar een geweldig leuk huis gekocht, maar het huis heeft enkele gebreken. Daar is Marinus hard mee aan de slag gegaan, maar één gebrek is nogal lastig op te lossen. Bij het gebruik van de combimagnetron - en dan met name de oven - slaat het apparaat willekeurig op hol. Soms doet ie het, soms doet ie het niet. Soms valt ie maar één keer uit, soms wel tien keer. Maar dat gebeurt zelden. Als het gebeurt moeten we als een speer naar beneden rennen, want dan slaat de aardlekschakelaar uit. Dus de koelkast valt uit, de afzuiger, de thermostaat, kortom, het halve huis is stroomloos.
Nu zeg ik steeds dat dat trappen lopen goed voor m'n conditie is. Daar doe ik verder niet zoveel aan, op rennen naar de bus toe na dan. Dat kan ik goed, zelfs met Roos.
(En dan zegt de buschauffeur tegen mij, zes maanden zwanger en met een kind in de buggy: 'ja, alleen als mensen er een beetje moeite voor doen wil ik wel wachten.' Ahhh.. zie dan niet dat me dat een week aan energie kost???)
Dus die trappen loopt ik als ik in een goeie en sportieve mood ben probleemloos. Mijn geduld kan dan honderd keer op de proef gesteld worden door het uitvallen van de oven, maar het doet me niets. Het is immers mijn manier van fitnessen.
Maar het doet me wel iets als ik mezelf ineens een zwaarlijvig zeedier voel, moe ben, veel heb gedaan en gewoon zin heb om een appeltaart in de oven te zetten, een uurtje te wachten onder het genot van een kop thee en een goed boek en hem er daarna uit te halen om er vervolgens van te genieten.
Daar was zaterdag geen sprake van. Wel zes keer viel de aardlekschakelaar uit en ik was boos. Echt boos op dat stomme ding. Vooral omdat ik heb besloten om het rustiger aan te doen en dat gaat dan dus niet. Ons babyjongetje mag wat meer aankomen en dat gaat niet als ik zes keer de trap op en neer ren. Na de zesde keer dacht ik bij mezelf: 'IK GA NOOOOOOIT MEER EEN APPELTAART BAKKEN!!!!' En om mijn gedachten kracht bij te zetten sloeg ik even lekker hard op de oven. Dat deed ik de vijfde keer ook al en dat hielp helaas niet tegen het uitvallen. Zul je net zien dat de oven na mijn geweldige appeltaart-bak-boycot-gedachte ineens braaf zijn best blijft doen.
Ondertussen denk ik: moet ik nu bij een volgende poging meteen die gedachte in mijn hoofd laten, alsof het een soort code-gedachte is voor de oven om het gewoon een uur lang goed vol te houden. Of moet ik dus nooit meer in appeltaart bakken?
En toen bedacht ik me het volgende. Ik moet me er gewoon bij neerleggen dat dit een gebrek is. Misschien dat God mijn geduld op de proef stelt? Mochten we ooit eens verhuizen naar Oost-Europa dan bestaat de kans dat we het met veel minder elektriciteit moeten stellen, dus dan is dit een goeie oefening, toch?
Deze laatste gedachte kwam pas in me op toen de appeltaartdampen binnendrongen. Roomboter verzacht de pijn. Dus volgende keer bakken we hem gewoon nog een keer!
dinsdag 23 februari 2010
Eters
En we eten moussaka. Heerlijk Grieks gerecht en ook nog eens makkelijk.
Zegt Rob: 'tjonge, dat heb ik nou nog nooit gegeten.' Terwijl zijn vrouw Anja me net vertelt dat zij het ook wel eens heeft gemaakt, maar het is zo'n gedoe om het voor zes mensen klaar te maken.
Anja verontwaardigd: 'echt wel.'
Rob: '.. heb ik wel gegeten, en het was heerlijk!'
:)
Zegt Rob: 'tjonge, dat heb ik nou nog nooit gegeten.' Terwijl zijn vrouw Anja me net vertelt dat zij het ook wel eens heeft gemaakt, maar het is zo'n gedoe om het voor zes mensen klaar te maken.
Anja verontwaardigd: 'echt wel.'
Rob: '.. heb ik wel gegeten, en het was heerlijk!'
:)
maandag 22 februari 2010
Harthupje
Laat de verloskundige me bijna schrikken!
Maar.. ik stond op het punt te schrikken toen ik bij mezelf dacht: 'ach, het zal wel meevallen.' Mijn hart maakte een klein hupje extra en daar is ook alles mee gezegd.
Sommige mensen kunnen ineens zo'n serieuze toon aanslaan. Ik kan dat sowieso bijna nooit. Serieus zijn is een kunst. Maar de verloskundige van vanmorgen zou mee kunnen doen aan de Olympische Spelen met het onderdeel Wie Iemand De Grootste Schrik Aan Kan Jagen Door Heel Serieus Te Klinken. Ze zou een gouden plak voor Nederland in de wacht kunnen slepen.
Wel, mevrouw voelen aan mijn nogal bescheiden 7,5 maanden buikje. Eerst kon ze z'n hoofd niet vinden (zou ie er wel aan zitten dan???) en vervolgens zegt ze: 'oh, hij is wel erg klein.'
Hierna kwam dus mijn harthupje.
Ik denk tegelijkertijd: 'klein, wat nou klein? De echoscopist vond dat ie grote handen en voeten had en ze wist me ook nog te vertellen dat jongens gemiddeld groter dan meisjes zijn, en dat een tweede kindje vaak ook groter is.'
Ze begon al over een echo toen ze bedacht dat een andere verloskundige die toevallig aanwezig was, ook wel even kon voelen. Deze dame op leeftijd met vast een boel meer ervaring heeft mijn buik ook nog even fijngeknepen en kwam met een zucht tot de conclusie dat onze jongen kleiner dan gemiddeld was. Maar met de vraag hoe groot Roos bij de geboorte was (2930 gr.) zei ze: 'oh.. dat zou dan heel goed kunnen.' Ik ben ruim 33 weken zwanger en het kindje ligt ruim een week achter op groei.
Ik denk, na alle geruststelling, meteen aan het positieve. Roos floepte er met een sneltreinvaart uit waarbij ik geen (kleer)scheuren heb opgelopen. Zou dat nu weer het geval zijn? Ik hoop van wel!
De tijd gaat vlug en we kijken erg uit naar zijn komst! Over twee weken weer een check bij de verloskundige en dan gaan we eens even laten zien hoeveel we in twee weken kunnen groeien ;-)
Ik bedacht me dat ik wel op chocola-dieet kon gaan. Maar dat idee heb ik maar gauw laten varen. Krijgen we dadelijk een jongen die alleen maar aan de chocola wilt. Dus niet!
Maar.. ik stond op het punt te schrikken toen ik bij mezelf dacht: 'ach, het zal wel meevallen.' Mijn hart maakte een klein hupje extra en daar is ook alles mee gezegd.
Sommige mensen kunnen ineens zo'n serieuze toon aanslaan. Ik kan dat sowieso bijna nooit. Serieus zijn is een kunst. Maar de verloskundige van vanmorgen zou mee kunnen doen aan de Olympische Spelen met het onderdeel Wie Iemand De Grootste Schrik Aan Kan Jagen Door Heel Serieus Te Klinken. Ze zou een gouden plak voor Nederland in de wacht kunnen slepen.
Wel, mevrouw voelen aan mijn nogal bescheiden 7,5 maanden buikje. Eerst kon ze z'n hoofd niet vinden (zou ie er wel aan zitten dan???) en vervolgens zegt ze: 'oh, hij is wel erg klein.'
Hierna kwam dus mijn harthupje.
Ik denk tegelijkertijd: 'klein, wat nou klein? De echoscopist vond dat ie grote handen en voeten had en ze wist me ook nog te vertellen dat jongens gemiddeld groter dan meisjes zijn, en dat een tweede kindje vaak ook groter is.'
Ze begon al over een echo toen ze bedacht dat een andere verloskundige die toevallig aanwezig was, ook wel even kon voelen. Deze dame op leeftijd met vast een boel meer ervaring heeft mijn buik ook nog even fijngeknepen en kwam met een zucht tot de conclusie dat onze jongen kleiner dan gemiddeld was. Maar met de vraag hoe groot Roos bij de geboorte was (2930 gr.) zei ze: 'oh.. dat zou dan heel goed kunnen.' Ik ben ruim 33 weken zwanger en het kindje ligt ruim een week achter op groei.
Ik denk, na alle geruststelling, meteen aan het positieve. Roos floepte er met een sneltreinvaart uit waarbij ik geen (kleer)scheuren heb opgelopen. Zou dat nu weer het geval zijn? Ik hoop van wel!
De tijd gaat vlug en we kijken erg uit naar zijn komst! Over twee weken weer een check bij de verloskundige en dan gaan we eens even laten zien hoeveel we in twee weken kunnen groeien ;-)
Ik bedacht me dat ik wel op chocola-dieet kon gaan. Maar dat idee heb ik maar gauw laten varen. Krijgen we dadelijk een jongen die alleen maar aan de chocola wilt. Dus niet!
Met de complimenten van..
Tante Frut, oftewel Frutzus: 'je hebt het echt goed geknipt hoor, tenminste niet zoals ma ons vroeger knipte, rechttoe rechtaan.'
Marinus: ''t is wel een beetje kort hoor.'
Maar gelukkig worden korter haren altijd weer lang!
PS. opmerking van m'n schoonmoeder. Het gaat over 'steil haar' en niet over 'stijl haar'. Klinkt hetzelfde, is wat anders.
Tjonge.. 't is geen stijl, mijn stijlloze geschrijf!
Marinus: ''t is wel een beetje kort hoor.'
Maar gelukkig worden korter haren altijd weer lang!
PS. opmerking van m'n schoonmoeder. Het gaat over 'steil haar' en niet over 'stijl haar'. Klinkt hetzelfde, is wat anders.
Tjonge.. 't is geen stijl, mijn stijlloze geschrijf!
donderdag 18 februari 2010
Knip Afknapper
De ambitie om kapper te worden heb ik in een ver verleden opgegeven. Haren zijn best leuk, maar teveel gefrut gaat mij alleen maar irriteren. Ik hou niet zo van frutten en gefrut aan mij heb ik in de ban gedaan na een slechte ervaring: het is irritant als je 12 bent, een grote zus hebt die zegt frutten aan haren wél leuk te vinden, en na twintig minuten trekken en plukken een half gevlochten hoofd presenteert: 'ik heb nu geen zin meer, sorry..'. Mezelf een lijdend voorwerp maken van haar verveelmodus gebeurde me nadien ook niet meer.
Waar was ik aan begonnen?
Dat vroeg ik me gisteren ook af toen ik Roos fruit gaf, in de hoop dat ze rustig en stil bleef zitten. Maar dat doet ze nooit, waarom hoop ik het dan ineens wel als ik met zwaar geschut in de aanslag sta? Niet logisch; ik stond er niet bij stil.
En eigenlijk is het gewoon onwijs gevaarlijk. Een scherpe schaar die ik, of eigenlijk Roos, heeft meegenomen uit de kampeerboerderij. Hij zat namelijk in haar tas en hoe hij daar terecht is gekomen is me nog steeds een raadsel. In elk geval is het de scherpste schaar in huis en ik achtte het gereedschap het meest geschikt voor de taak die me te wachten stond.
Alle haren voor Roos d'r ogen afknippen en dan ook nog met als doel er een leuk model in te scheppen. Het enige voorbeeld dat me bijstond zijn mijn eigen zeldzame knipbeurten geweest. Ik vind het nog steeds best vernederend om een kortingsbon (zes weken geldig) mee te krijgen van de kapper, terwijl ik er elke keer minstens zes maanden over doe om mezelf weer over die drempel te slepen. Is mijn haar kort, dan moet het weer lang en is het lang (na een half jaar) dan mag het wel weer een keertje kort. Ik zeg steeds tegen mezelf en de desbetreffende kapster die hoofdschuddend mijn dode punten staat te tellen: 'joh, zo blijft je werk toch leuk, kun je tenminste meer dan tien centimeter afknippen?' Dat lijkt mij tenminste leuker dan mensen die om de zes weken één enkele dode punt komen bijwerken, of krullen laten zetten.
Weinig voorbeeld en ook weinig knipervaring. Ik speelde vroeger meer met lego dan met poppen. Lego kun je niet knippen, poppenharen wel. Maar die ervaring mis ik ook.
Anyway. Roos aan d'r fruit en aan de klim (terwijl ze tegenwoordig in een tuigje in d'r stoel zit: sorry voor alle moeders die ik maar raar vond dat ze hun kind in een kinderstoeltuigje deden, ik ben nu dankbaar dat ik er één heb), ik aan de knip.
'Roos, please, het is voor je eigen bestwil. Kom op meid, even wachten nog. Nee, niet je vingers daar!' (knip ik bijna een mooi pinkje af!)
Roos vindt het gewoon irritant. Net zo irritant als ik dat altijd heb gevonden. Maarja, haren in je ogen zijn ook irritant. En eigenlijk is het ook irritant dat ze stijl haar heeft, want elk misknipsel is goed te zien. Je ziet precies waar de schaar z'n werk heeft verricht. Ik hoopt op een mooi resultaat, zoiets uit een tijdschrift. Je weet wel, een leuk kindermodelletje. Roos heeft nu een soort van funky hoofd met een pony-achtig iets van voren en een wat langere kruin. De twee plukken van achter zijn zo goed als weggewerkt, maar ik vraag mezelf nog steeds af of het resultaat er mag wezen.
Want weet je, zodra ze zelf de schaar kan hanteren (en die kinderen bestaan!) hoef ik me niet schuldig te voelen over het resultaat. Maar in dit geval ben ik toch de enige die erop wordt aangekeken.
Eigenlijk had ik er maar niet over moeten beginnen, dan was het vast en zeker niemand opgevallen. Ik ben benieuwd of Marinus het ziet als ie thuiskomt.
Binnenkort het resultaat op foto en commentaar van Marinus.
Waar was ik aan begonnen?
Dat vroeg ik me gisteren ook af toen ik Roos fruit gaf, in de hoop dat ze rustig en stil bleef zitten. Maar dat doet ze nooit, waarom hoop ik het dan ineens wel als ik met zwaar geschut in de aanslag sta? Niet logisch; ik stond er niet bij stil.
En eigenlijk is het gewoon onwijs gevaarlijk. Een scherpe schaar die ik, of eigenlijk Roos, heeft meegenomen uit de kampeerboerderij. Hij zat namelijk in haar tas en hoe hij daar terecht is gekomen is me nog steeds een raadsel. In elk geval is het de scherpste schaar in huis en ik achtte het gereedschap het meest geschikt voor de taak die me te wachten stond.
Alle haren voor Roos d'r ogen afknippen en dan ook nog met als doel er een leuk model in te scheppen. Het enige voorbeeld dat me bijstond zijn mijn eigen zeldzame knipbeurten geweest. Ik vind het nog steeds best vernederend om een kortingsbon (zes weken geldig) mee te krijgen van de kapper, terwijl ik er elke keer minstens zes maanden over doe om mezelf weer over die drempel te slepen. Is mijn haar kort, dan moet het weer lang en is het lang (na een half jaar) dan mag het wel weer een keertje kort. Ik zeg steeds tegen mezelf en de desbetreffende kapster die hoofdschuddend mijn dode punten staat te tellen: 'joh, zo blijft je werk toch leuk, kun je tenminste meer dan tien centimeter afknippen?' Dat lijkt mij tenminste leuker dan mensen die om de zes weken één enkele dode punt komen bijwerken, of krullen laten zetten.
Weinig voorbeeld en ook weinig knipervaring. Ik speelde vroeger meer met lego dan met poppen. Lego kun je niet knippen, poppenharen wel. Maar die ervaring mis ik ook.
Anyway. Roos aan d'r fruit en aan de klim (terwijl ze tegenwoordig in een tuigje in d'r stoel zit: sorry voor alle moeders die ik maar raar vond dat ze hun kind in een kinderstoeltuigje deden, ik ben nu dankbaar dat ik er één heb), ik aan de knip.
'Roos, please, het is voor je eigen bestwil. Kom op meid, even wachten nog. Nee, niet je vingers daar!' (knip ik bijna een mooi pinkje af!)
Roos vindt het gewoon irritant. Net zo irritant als ik dat altijd heb gevonden. Maarja, haren in je ogen zijn ook irritant. En eigenlijk is het ook irritant dat ze stijl haar heeft, want elk misknipsel is goed te zien. Je ziet precies waar de schaar z'n werk heeft verricht. Ik hoopt op een mooi resultaat, zoiets uit een tijdschrift. Je weet wel, een leuk kindermodelletje. Roos heeft nu een soort van funky hoofd met een pony-achtig iets van voren en een wat langere kruin. De twee plukken van achter zijn zo goed als weggewerkt, maar ik vraag mezelf nog steeds af of het resultaat er mag wezen.
Want weet je, zodra ze zelf de schaar kan hanteren (en die kinderen bestaan!) hoef ik me niet schuldig te voelen over het resultaat. Maar in dit geval ben ik toch de enige die erop wordt aangekeken.
Eigenlijk had ik er maar niet over moeten beginnen, dan was het vast en zeker niemand opgevallen. Ik ben benieuwd of Marinus het ziet als ie thuiskomt.
Binnenkort het resultaat op foto en commentaar van Marinus.
woensdag 10 februari 2010
Belbelevenissen
Dat bellen met een kind om je heen en eentje in de buik anders is dan zonder dat allemaal, blijkt maar weer vandaag.
Ik heb G. aan de lijn. We hebben van het weekend een homegroupweekend gehad. Heel geslaagd! Het huisje waar we zaten was dan ook zeer luxe, waardoor het wie-doet-de-afwas-probleem door de aanwezigheid van een afwasmachine meteen de wereld uit werd geholpen. Bovendien bleken mannen die voorheen hun eigen bijbelverzen bedachten (:''Vrouw, wees gehoorzaam aan uw man en houdt het aanrecht schoon, kook en doet wat u in uw keuken hoort te doen'' o.i.d. 'staat echt in de bijbel hoor, ergens in Spreuken 34.') spontaan te veranderen in keukenprinsessen. Wat zo'n weekend al niet teweeg kan brengen!
Anyway, het ging vandaag over telefoneren. Ik heb G. aan de lijn en praat met haar na over het weekend. Intussen zie ik Roos denken: 'ha, mamma is aan de babbel dus ik kan aan alles zitten wat zij mij verboden heeft.' Ik doe niet aan verboden vruchten, Roos is fruitfreak en dat prijs ik ook alleen maar aan. Maar het haardstel en alle planten zijn verboden terrein. En ik denk dat ze dat best kan leren zonder heel mijn huis aan kant te maken omdat Roos er toevallig woont. Terwijl ik in gesprek ben heeft Roos het haardstel bereikt en begint ze ijverig met gevaarlijke instrumenten heen en weer te slingeren. Ik tegen G: ' .. veel te laat gaan slapen. Toch heb je het [AFBLIJVEN! Nee Roos, daar mag je niet aanzitten], hier ben ik weer hoor, waar was ik ook alweer. [Ga hier maar mee spelen, dat is leuk!].' G. tegen mij: 'waar moet ik van afblijven? Ik zit nergens aan?'
'Oh, sorry, ik moest Roos even tot de orde roepen.'
G: 'of heb je stiekem door dat ik een puzzelstukje in mijn handen hebt, nou vooruit, ik laat hem wel liggen.'
Gisteravond had ik een naamgenoot aan de lijn. Ze heeft vier koters en was ze net in bed aan het leggen op het geweldige tijdstip dat ik belde. Niet dus. En dan moet ik zelf maar uit zien te vogelen wat ze tegen wie zegt. Het zijn in elk geval bijster interessante gesprekken. Vooral op de momenten dat je denkt dat er tegen jou wordt gesproken terwijl dat dus niet het geval is.
Tja, dat hebt je met die geweldige mormels om je heen. Ik kan niet zonder!
Ik heb G. aan de lijn. We hebben van het weekend een homegroupweekend gehad. Heel geslaagd! Het huisje waar we zaten was dan ook zeer luxe, waardoor het wie-doet-de-afwas-probleem door de aanwezigheid van een afwasmachine meteen de wereld uit werd geholpen. Bovendien bleken mannen die voorheen hun eigen bijbelverzen bedachten (:''Vrouw, wees gehoorzaam aan uw man en houdt het aanrecht schoon, kook en doet wat u in uw keuken hoort te doen'' o.i.d. 'staat echt in de bijbel hoor, ergens in Spreuken 34.') spontaan te veranderen in keukenprinsessen. Wat zo'n weekend al niet teweeg kan brengen!
Anyway, het ging vandaag over telefoneren. Ik heb G. aan de lijn en praat met haar na over het weekend. Intussen zie ik Roos denken: 'ha, mamma is aan de babbel dus ik kan aan alles zitten wat zij mij verboden heeft.' Ik doe niet aan verboden vruchten, Roos is fruitfreak en dat prijs ik ook alleen maar aan. Maar het haardstel en alle planten zijn verboden terrein. En ik denk dat ze dat best kan leren zonder heel mijn huis aan kant te maken omdat Roos er toevallig woont. Terwijl ik in gesprek ben heeft Roos het haardstel bereikt en begint ze ijverig met gevaarlijke instrumenten heen en weer te slingeren. Ik tegen G: ' .. veel te laat gaan slapen. Toch heb je het [AFBLIJVEN! Nee Roos, daar mag je niet aanzitten], hier ben ik weer hoor, waar was ik ook alweer. [Ga hier maar mee spelen, dat is leuk!].' G. tegen mij: 'waar moet ik van afblijven? Ik zit nergens aan?'
'Oh, sorry, ik moest Roos even tot de orde roepen.'
G: 'of heb je stiekem door dat ik een puzzelstukje in mijn handen hebt, nou vooruit, ik laat hem wel liggen.'
Gisteravond had ik een naamgenoot aan de lijn. Ze heeft vier koters en was ze net in bed aan het leggen op het geweldige tijdstip dat ik belde. Niet dus. En dan moet ik zelf maar uit zien te vogelen wat ze tegen wie zegt. Het zijn in elk geval bijster interessante gesprekken. Vooral op de momenten dat je denkt dat er tegen jou wordt gesproken terwijl dat dus niet het geval is.
Tja, dat hebt je met die geweldige mormels om je heen. Ik kan niet zonder!
woensdag 3 februari 2010
Hondje voeren
Toppunt van cynisme:
Eendjes proberen te lokken naar die heerlijke oude boterhammen in je hand, terwijl je herdershond naast je smachtend naar de lieve eendjes kwijlt. Wie wordt er uiteindelijk gevoerd?
Stiekem hoopte ik diep van binnen dat de eendjes gevoerd zouden worden met stukjes hond. In deze buurt wemelt het van de grote honden (lees: kilo's hondenpoep). Maar ik zag afgelopen maandag helaas een ander tafereeltje. Namelijk een herdershond met een groot jachtinstinct en zijn baasje die dat niet gauw genoeg doorhad.
Arme eendjes.. eerst lekker maken en vervolgens zijn zij de lekkernij :S
Eendjes proberen te lokken naar die heerlijke oude boterhammen in je hand, terwijl je herdershond naast je smachtend naar de lieve eendjes kwijlt. Wie wordt er uiteindelijk gevoerd?
Stiekem hoopte ik diep van binnen dat de eendjes gevoerd zouden worden met stukjes hond. In deze buurt wemelt het van de grote honden (lees: kilo's hondenpoep). Maar ik zag afgelopen maandag helaas een ander tafereeltje. Namelijk een herdershond met een groot jachtinstinct en zijn baasje die dat niet gauw genoeg doorhad.
Arme eendjes.. eerst lekker maken en vervolgens zijn zij de lekkernij :S
woensdag 20 januari 2010
Ingewikkeld
Ik heb een vriendin, Marjolein. Ik heb nog een vriendin uit de kerk, die heet ook Marjo(-en-dan-)lijn. Die laatste is met een Ben getrouwd. Ik heb ook een neefje dat Ben heet. Echt een schat! Behalve als hij met z'n 6 bijdehante jaren mij 'poepchinees' noemt. Gebrek in de opvoeding zullen we maar zeggen ;-)
Marjolein was gisteren bij mij, errug gezellig! Vooral omdat we samen aan het zwangeren zijn :-) . En nog meer vooral omdat ze gewoon zo gezellig is. Ze maakt op een gegeven moment de opmerking dat ze Roos iets weg vindt hebben van Ben. Grappig.
En echt grappig wordt het als ik 's avonds tegen Marinus zeg: 'joh, Marjolein vindt dat Roos iets weg heeft van Ben.'
Je begrijpt hoe zijn gedachten de verkeerde kant op zijn gehold. 'Welke Marjolei/ijn? En belangrijker, welke Ben?' Ik voel gauw genoeg aan dat hij denkt dat het over de man van Marjolijn gaat. How complicated haha! Dat probleem moeten we gauw de wereld uit helpen.
Dus heb ik maar heel gauw duidelijk gemaakt dat het 'onze Ben' was. Marinus: 'wie is nou weer onze Ben?' en dat het zwangere Marjolein was.
Pfuww.. gelukkig landde het uiteindelijk!
Gedachten doen soms rare dingen. En onduidelijke Eefjes zorgen voor ingewikkelde situaties..
Marjolein was gisteren bij mij, errug gezellig! Vooral omdat we samen aan het zwangeren zijn :-) . En nog meer vooral omdat ze gewoon zo gezellig is. Ze maakt op een gegeven moment de opmerking dat ze Roos iets weg vindt hebben van Ben. Grappig.
En echt grappig wordt het als ik 's avonds tegen Marinus zeg: 'joh, Marjolein vindt dat Roos iets weg heeft van Ben.'
Je begrijpt hoe zijn gedachten de verkeerde kant op zijn gehold. 'Welke Marjolei/ijn? En belangrijker, welke Ben?' Ik voel gauw genoeg aan dat hij denkt dat het over de man van Marjolijn gaat. How complicated haha! Dat probleem moeten we gauw de wereld uit helpen.
Dus heb ik maar heel gauw duidelijk gemaakt dat het 'onze Ben' was. Marinus: 'wie is nou weer onze Ben?' en dat het zwangere Marjolein was.
Pfuww.. gelukkig landde het uiteindelijk!
Gedachten doen soms rare dingen. En onduidelijke Eefjes zorgen voor ingewikkelde situaties..
zaterdag 16 januari 2010
In opdracht van..
Een verveelde vriendin die eigenlijk heel hard aan het werk is.
Eigenlijk is deze blog heel wiskundig. Ik heb wiskunde altijd heel leuk gevonden. Vooral omdat ik toen zo'n heerlijke melige puber was die overal een grap in zag. Zo noemde ik en m'n gang (op z'n engels gelezen) meneer Koolmus, meneer de Koolmeester. Lachen man!
De formule gaat als volgt:
GTST + koffie = diep zinken.
Dit verreist enige uitleg vrees ik, dus hier komt ie:
Deze vriendin die heel hard aan het werk is momenteel is een rasechte theeleut. Bijna eng gewoon. Is het geen warme thee (die ze zo koud laat worden dat ze 'm als ijsthee kan drinken) dan drinkt ze gewoon ijsthee. Met een scheutje melk. Niet die ijsthee hoor, misschien wel het proberen waard?
Ik dacht dat ik haar redelijk heb leren kennen de afgelopen anderhalf/twee jaar, door babykomst zijn wel elkaar meer gaan zien. Maar sommige dingen wist ze goed geheim te houden. Gisteravond biechtte ze op dat ze naar GTST kijkt. Mijn mond viel open en mijn ogen rolde bijna uit hun kassen. Dat was iets wat ik zo niet bij haar vond passen. Ik had er eerlijk gezegd ook nooit bij stil gestaan of ze dat uberhaupt zou kijken. Maar alé.. ze kijkt GTST en moest dat gisteravond nog eventjes zien. Prima wat mij betreft. Ik ken sommige figuren uit de zeepserie. GTST was in de Bieslandhof altijd een verplicht nummer als ik met collega Marian moest werken. Die moest om 20.00 (koffiepauze) GTST kijken. En alle bellen van bewoners die hun bed uit rolde/vielen/wurmden (uit zweedse banden die tegenwoordig niet meer mogen) waren voor mij. Prima. Ludo en Barbera kunnen mij gestolen worden.
Van de ene verbazing rol ik vandaag in de andere. Je raad het al, theeleut drinkt koffie! Wat?!! Koffie??!! Hoor ik dat goed?! Dat zwarte drabje dat stijf staat van de cafeine??!! Dat?!
Ja, ze ging voor zichzelf een bakkie pleur zetten (lekkah op ze haags), om haar werk goed te kunnen doen. Dat betekent in haar geval met deze nieuwe baan vooral wakker blijven.
Opnieuw viel mijn mond open, rolde mijn ogen bijna uit mijn kassen en verloren zelfs mijn tanden haast hun grip. Vriendin drinkt koffie. Tjonge.. Nog nooit, werkelijk nog nooit heb ik koffie in haar buurt gezien, heb ik haar het woord 'koffie' horen gebruiken. Ze hebben thuis niet eens koffie (behalve van die instantkoffiezakjes die je soms gratis ergens bij krijgt en die mogen wij - de visite - dan opdrinken).
Ze merkt zelf op dat ze toch wel diep gezonken is. Ik vind het alles meevallen, ben natuurlijk wel verbaasd.
Ik zeg haar dat als ze koffie drinken vergelijkt met diep zinken, zij dan nog aardig drijft, maar Marinus als een baksteen op de drabbige koffiebodem ligt. Haar vraag of ik kan reddingszwemmen kan ik alleen beantwoorden met dat Marinus mijn oefenbaksteen is. (Hij houdt zelf trouwens niet zo van zwemmen, dus ik moet goed oefenen!!)
Laten we hopen dat haar zinktheorie niet klopt. Ik vind Marinus op het droge veel gezelliger. En vriendinnen die GTST kijken en één keer in hun leven koffie drinken vind ik geweldig! Zo blijf ik me af en toe verbazen :)
Eigenlijk is deze blog heel wiskundig. Ik heb wiskunde altijd heel leuk gevonden. Vooral omdat ik toen zo'n heerlijke melige puber was die overal een grap in zag. Zo noemde ik en m'n gang (op z'n engels gelezen) meneer Koolmus, meneer de Koolmeester. Lachen man!
De formule gaat als volgt:
GTST + koffie = diep zinken.
Dit verreist enige uitleg vrees ik, dus hier komt ie:
Deze vriendin die heel hard aan het werk is momenteel is een rasechte theeleut. Bijna eng gewoon. Is het geen warme thee (die ze zo koud laat worden dat ze 'm als ijsthee kan drinken) dan drinkt ze gewoon ijsthee. Met een scheutje melk. Niet die ijsthee hoor, misschien wel het proberen waard?
Ik dacht dat ik haar redelijk heb leren kennen de afgelopen anderhalf/twee jaar, door babykomst zijn wel elkaar meer gaan zien. Maar sommige dingen wist ze goed geheim te houden. Gisteravond biechtte ze op dat ze naar GTST kijkt. Mijn mond viel open en mijn ogen rolde bijna uit hun kassen. Dat was iets wat ik zo niet bij haar vond passen. Ik had er eerlijk gezegd ook nooit bij stil gestaan of ze dat uberhaupt zou kijken. Maar alé.. ze kijkt GTST en moest dat gisteravond nog eventjes zien. Prima wat mij betreft. Ik ken sommige figuren uit de zeepserie. GTST was in de Bieslandhof altijd een verplicht nummer als ik met collega Marian moest werken. Die moest om 20.00 (koffiepauze) GTST kijken. En alle bellen van bewoners die hun bed uit rolde/vielen/wurmden (uit zweedse banden die tegenwoordig niet meer mogen) waren voor mij. Prima. Ludo en Barbera kunnen mij gestolen worden.
Van de ene verbazing rol ik vandaag in de andere. Je raad het al, theeleut drinkt koffie! Wat?!! Koffie??!! Hoor ik dat goed?! Dat zwarte drabje dat stijf staat van de cafeine??!! Dat?!
Ja, ze ging voor zichzelf een bakkie pleur zetten (lekkah op ze haags), om haar werk goed te kunnen doen. Dat betekent in haar geval met deze nieuwe baan vooral wakker blijven.
Opnieuw viel mijn mond open, rolde mijn ogen bijna uit mijn kassen en verloren zelfs mijn tanden haast hun grip. Vriendin drinkt koffie. Tjonge.. Nog nooit, werkelijk nog nooit heb ik koffie in haar buurt gezien, heb ik haar het woord 'koffie' horen gebruiken. Ze hebben thuis niet eens koffie (behalve van die instantkoffiezakjes die je soms gratis ergens bij krijgt en die mogen wij - de visite - dan opdrinken).
Ze merkt zelf op dat ze toch wel diep gezonken is. Ik vind het alles meevallen, ben natuurlijk wel verbaasd.
Ik zeg haar dat als ze koffie drinken vergelijkt met diep zinken, zij dan nog aardig drijft, maar Marinus als een baksteen op de drabbige koffiebodem ligt. Haar vraag of ik kan reddingszwemmen kan ik alleen beantwoorden met dat Marinus mijn oefenbaksteen is. (Hij houdt zelf trouwens niet zo van zwemmen, dus ik moet goed oefenen!!)
Laten we hopen dat haar zinktheorie niet klopt. Ik vind Marinus op het droge veel gezelliger. En vriendinnen die GTST kijken en één keer in hun leven koffie drinken vind ik geweldig! Zo blijf ik me af en toe verbazen :)
zondag 10 januari 2010
Vers 5
Mensen speculeren wat af, wordt het Henk of Mattheus? Mijn zus (die ene) die zit zo erg te azen op z'n naam dat ze me vrijdag het volgende vroeg: 'joh, Eef, je kan het mij toch wel vertellen, ik houd het echt voor mezelf. Dat is toch leuk? Pleaseee???'
Nou, dat houden we dus echt nog even geheim. Als dat me lukt, want ik spreek hem al aan met z'n naam en soms verspreek ik me bijna in het bijzijn van anderen. Niet doen!!
Marinus z'n collega zit ook aardig te vissen naar z'n naam. Hij gelooft nergens in, heeft de bijbel wel eens gelezen en heeft in elk geval geraden dat onze zoon een bijbelse naam heeft gekregen. Hij is blijkbaar begonnen met het lezen van het nieuwe testament want hij dacht aan Mattheus of Johannes. Op ons ontkennende antwoord vroeg hij afgelopen vrijdag: 'wordt het dan misschien gewoon 'vers 5' of uhh.. 'psalm'?' Lachen!
Uhh.. nee. Wel origineel trouwens. En dat vinden wij opzich wel leuk, een beetje origineel. Maar dat ben je tegenwoordig al gauw niet meer. We zijn nog wel even in beraad over zijn gokjes. Misschien wordt z'n tweede naam wel 'psalm' :)
Nou, dat houden we dus echt nog even geheim. Als dat me lukt, want ik spreek hem al aan met z'n naam en soms verspreek ik me bijna in het bijzijn van anderen. Niet doen!!
Marinus z'n collega zit ook aardig te vissen naar z'n naam. Hij gelooft nergens in, heeft de bijbel wel eens gelezen en heeft in elk geval geraden dat onze zoon een bijbelse naam heeft gekregen. Hij is blijkbaar begonnen met het lezen van het nieuwe testament want hij dacht aan Mattheus of Johannes. Op ons ontkennende antwoord vroeg hij afgelopen vrijdag: 'wordt het dan misschien gewoon 'vers 5' of uhh.. 'psalm'?' Lachen!
Uhh.. nee. Wel origineel trouwens. En dat vinden wij opzich wel leuk, een beetje origineel. Maar dat ben je tegenwoordig al gauw niet meer. We zijn nog wel even in beraad over zijn gokjes. Misschien wordt z'n tweede naam wel 'psalm' :)
donderdag 7 januari 2010
Het beloofde pakket
Aan meneer Lagermann. Hoe komt die meneer erbij?
Anyway.. er zijn inderdaad flessen wijn bezorgd. En ze zijn volgens Marinus erg lekker. Ik heb nu denk ik al 1,5 jaar geen alcohol gedronken. En eigenlijk vind ik dat ook wel best zo. Vooral natuurlijk omdat ik weet waar ik het voor doe. Eerst zwanger zijn, dan negen maanden borstvoeding geven en dan weer zwanger zijn. Allemaal met het oog op onze spruitjes.
Maar als er dan superdeluxe flessen wijn binnenkomen, flessen die je in de speciale wijnen winkel liever laat staan als je het prijskaartje ziet hangen, dan denk ik stiekem toch wel 'ahhh.. is het echt zooo lekker??? Laat me proeven!'
Maar nee, ik ben een autist als het gaat om de zorgen voor (ongeboren) baby's. Geen alcohol, geen rookruimte etc. etc. En ik ben een echte groentenfreak!
Je moet eens bedenken dat we in Nederland schreeuwen om 200 gram groenten p.p.p.d. Als ik denk aan het portie groenten wat vroeger op m'n bordje belandde dan slaat de schrik me om het hart. Dat was min 2 ons! Het was in elk geval weinig en dat was ook nog eens normaal. Best vreemd eigenlijk, want in veel landen in de wereld is er weinig groenten te vinden en bovendien is groenten heel erg duur. En wij zijn ongezond als we minder dan 2 ons eten. Tja.. overdrijven is ook een vak. Het zal vast en zeker gezond zijn, maar het is voor veel mensen ook niet haalbaar. Bijvoorbeeld bij het maken van boerenkool. Als ik dan 4 ons boerenkool bij de aardappeltjes doe, dan vind ik geen aardappel terug.
Als het even kan laat ik een aardappel liggen en eet ik alle groenten op. Heerlijk! En dan ben ik die lekkere wijn zo weer vergeten. Dat komt over een jaar wel weer.
Anyway.. er zijn inderdaad flessen wijn bezorgd. En ze zijn volgens Marinus erg lekker. Ik heb nu denk ik al 1,5 jaar geen alcohol gedronken. En eigenlijk vind ik dat ook wel best zo. Vooral natuurlijk omdat ik weet waar ik het voor doe. Eerst zwanger zijn, dan negen maanden borstvoeding geven en dan weer zwanger zijn. Allemaal met het oog op onze spruitjes.
Maar als er dan superdeluxe flessen wijn binnenkomen, flessen die je in de speciale wijnen winkel liever laat staan als je het prijskaartje ziet hangen, dan denk ik stiekem toch wel 'ahhh.. is het echt zooo lekker??? Laat me proeven!'
Maar nee, ik ben een autist als het gaat om de zorgen voor (ongeboren) baby's. Geen alcohol, geen rookruimte etc. etc. En ik ben een echte groentenfreak!
Je moet eens bedenken dat we in Nederland schreeuwen om 200 gram groenten p.p.p.d. Als ik denk aan het portie groenten wat vroeger op m'n bordje belandde dan slaat de schrik me om het hart. Dat was min 2 ons! Het was in elk geval weinig en dat was ook nog eens normaal. Best vreemd eigenlijk, want in veel landen in de wereld is er weinig groenten te vinden en bovendien is groenten heel erg duur. En wij zijn ongezond als we minder dan 2 ons eten. Tja.. overdrijven is ook een vak. Het zal vast en zeker gezond zijn, maar het is voor veel mensen ook niet haalbaar. Bijvoorbeeld bij het maken van boerenkool. Als ik dan 4 ons boerenkool bij de aardappeltjes doe, dan vind ik geen aardappel terug.
Als het even kan laat ik een aardappel liggen en eet ik alle groenten op. Heerlijk! En dan ben ik die lekkere wijn zo weer vergeten. Dat komt over een jaar wel weer.
dinsdag 5 januari 2010
Titelloos
Ik wil best iets schrijven, maar het belooft niet iets spectaculairs te worden. Grappige dingen vergeet ik weer snel en serieuze zaken vind ik soms te deprimerend om over te schrijven. Dus dan gaat het maar nergens over.
Het gaat er in elk geval om dat mijn schoonmoeder bij het openen van de blog niet denkt: 'tjonge, weer snow down, dat hebben we inmiddels wel gelezen hoor.'
Nieuwe ronde, nieuwe kansen.
Kansloos vandaag.
Mijn geheugen laat me in de steek. Ik bel een vriendin om te vragen naar het adres van iemand. Ik ben op weg naar 'iemands' verjaardag. Zonder adres. Vriendin zoekt het op en vertelt me het adres. Ik herhaal het intussen een paar keer, wetende dat me een lastige taak te wachten staat; het adres onthouden. Ik hang even later op, herinner me wel de straatnaam, maar het huisnummer is met het ophangen van de telefoon spoorloos verdwenen. Om dan de politie te bellen voor een grootschalige zoekactie is ook zo wat, dus vriendin werd een sms gestuurd. De sms kun je altijd weer teruglezen he, wat een uitkomst.
En eindelijk kon ik verder.
Even later kwam ik er aan. In een knus kabouterhuisje. Marinus zou na zijn werk komen en ons dan weer mee terugnemen. Een uurtje later zag ik hem aan komen lopen, dus ik zwaai even en ga vervolgens verder met het vermaken van Roos op een plek waar vermaak gelijk staat aan gevaar. Hete thee, hete theepot, mooi servies wat je geweldig goed kapot kunt gooien, een hete kachel en kaarsen. Ik was druk aan de arbeid.
Even later komt Marinus binnen. Hij is verbaasd. Ik ben verbaasd omdat hij verbaasd is. Hij zegt: je zag me toch aankomen? Ik druk 3 keer op de bel en klop constant aan de deur, maar er werd niet open gedaan.
Oh, vergeten..
Gelukkig was Marinus de situatie ook weer gauw vergeten. Een beetje meezwangeren :)
Het gaat er in elk geval om dat mijn schoonmoeder bij het openen van de blog niet denkt: 'tjonge, weer snow down, dat hebben we inmiddels wel gelezen hoor.'
Nieuwe ronde, nieuwe kansen.
Kansloos vandaag.
Mijn geheugen laat me in de steek. Ik bel een vriendin om te vragen naar het adres van iemand. Ik ben op weg naar 'iemands' verjaardag. Zonder adres. Vriendin zoekt het op en vertelt me het adres. Ik herhaal het intussen een paar keer, wetende dat me een lastige taak te wachten staat; het adres onthouden. Ik hang even later op, herinner me wel de straatnaam, maar het huisnummer is met het ophangen van de telefoon spoorloos verdwenen. Om dan de politie te bellen voor een grootschalige zoekactie is ook zo wat, dus vriendin werd een sms gestuurd. De sms kun je altijd weer teruglezen he, wat een uitkomst.
En eindelijk kon ik verder.
Even later kwam ik er aan. In een knus kabouterhuisje. Marinus zou na zijn werk komen en ons dan weer mee terugnemen. Een uurtje later zag ik hem aan komen lopen, dus ik zwaai even en ga vervolgens verder met het vermaken van Roos op een plek waar vermaak gelijk staat aan gevaar. Hete thee, hete theepot, mooi servies wat je geweldig goed kapot kunt gooien, een hete kachel en kaarsen. Ik was druk aan de arbeid.
Even later komt Marinus binnen. Hij is verbaasd. Ik ben verbaasd omdat hij verbaasd is. Hij zegt: je zag me toch aankomen? Ik druk 3 keer op de bel en klop constant aan de deur, maar er werd niet open gedaan.
Oh, vergeten..
Gelukkig was Marinus de situatie ook weer gauw vergeten. Een beetje meezwangeren :)
Abonneren op:
Posts (Atom)