Zelfs amateur couturiers praten jargondisch. A la, dat wisten jullie natuurlijk al, voorpand, achterpand, middenbeensnaad en nog veel meer van dat soort begrippen passeren de revu. Maar echte amateurs zoals mijn schoonmoeder en ik doen daar nog een schepje bovenop.
Gisteren hebben we het gehad over compromisknopen, stelspelden en een Toorn-des-Heren-mesje terwijl we bezig waren met mijn project, 'patroonloze zomerbroek: de schoonheidsfout'. De naam van ons baksel zegt genoeg over mijn naaikunsten.
In elk geval..
Er bestaat een handig dingetje waarmee je verkeerd genaaide draadjes kunt loshalen zonder de stof al te erg te ruïneren. Ik kan de meeste naaibegrippen inmiddels uitspreken, maar hoe ze gespeld worden is onbekend terrein voor mijn hoofd. Ik dacht dat dat dingetje een tormesje was, zo klinkt het namelijk. Jesse, het broertje van Marinus, vroeg gisteren hoe dat mesje heette. Ik zeg: 'tormesje, zoiets als een kever alleen dan anders.'
Schoonmoeder: 'nee, het is tornmesje.'
Ik: 'Oh, tornmesje, zoiets als de Toorn des Heren, best eng dus, zo'n mesje.'
Schoonmoeder: 'Nee, God heeft geen mesje nodig hoor, het is torn met één o.'
'O..'
Ondertussen is schoonmoeder bezig met een jurkje voor Roos in te nemen. Hij is way to big voor Roos. Bovendien is het jurkje nog knooploos. Ik heb ooit eens een hele gereedschapskist voor couturiers gekregen van een oud-naaister (gereedschapskist klinkt natuurlijk veel stoerder dan 'naaimandje'). Daar zat een klein potje met knopen in. Fijn als je knopen nodig hebt. Maar er zaten geen mooie knopen tussen voor op Roos d'r jurk, sterker nog, er zaten geen twee dezelfde knopen in!
Toch keken we even naar de (on)mogelijkheden van de knopen uit het potje. 'Zullen we dan toch maar die donkerblauwe erop vastzetten?' 'Tja, ik weet het niet hoor, (vrouwen weten heelveel dingen heel vaak niet) moeten we dat nu wel doen?'
Schoonmoeder: 'we moeten er maar geen compromisknopen op zetten hoor.'
Ik: 'compromisknopen?'
'Ja, die kun je in onsjes bij het naaiwinkeltje kopen, dat zijn knopen die je toch nooit gaat gebruiken.'
'Oh, ja..' zeg ik glimlachend. En het kwartje valt.
(Het was een korte nacht;-))
En dat begrip 'stelspelden' kwam uit de mond van Marinus. Hij was al helemaal tureluurs van de mitrailleur (want zo klinkt de naaimachine van schoonmoeder). Oké, de naaimachine bombardeerde Marinus (die vakantie heeft, dus lekker thuis is en kan meegenieten van vrouwenpraat) tot slachtoffer van de dag. Dat maakte Marinus er niet vriendelijker op. Ik ging mijn probeersel eens aantrekken om te kijken of het op een geslaagd probeersel zou gaan lijken. Maar her en der zaten nog spelden en spelden prikken. Mijn stopwoord was gisteren 'au'. Marinus had blijkbaar geen medelijden met me. Op het moment dat ik bedacht dat er spelden in de broek zaten die ik aan het aantrekken was zei hij: 'nee joh, dat zijn stelspelden, die moet je er niet uithalen!'
Yeah right! En bedankt!
vrijdag 31 juli 2009
Last op m'n schouders
Ik heb last van de zwaartekracht. Wij zijn momenteel geen vrienden. Eigenlijk zijn de zwaartekracht en ik dat grotendeels nog wel, maar... overdrijven is ook een vak, ik word vaak 'overdrEef' genoemd: toepasselijk. Ik ben blij dat ik met beide benen op de grond sta. Letterlijk gezien dan, verder valt het nog te bezien hoe goed mijn voeten de vloer raken, een van mijn andere bijnamen is 'na-eef'. Wat een creatieveling is die Marinus toch. In die letterlijke zin mag ik blij zijn met de last op mijn schouders, totdat het lastig begint te worden.
Wat word ik toch moe van alles wat ik uit mijn handen laat vallen. Ineens ligt het op de grond! Bestek, speelgoed, Roosje (oh nee, die niet, ik kon d'r nog net op tijd opvangen), Marinus (tackle ik, die telt niet mee), telefoons, pennen en allemaal andere ellende. Het begint me zo langzamerhand te irriteren, in elk geval zo erg dat het me opvalt dat mijn relatie met de zwaartekracht op de proef wordt gesteld.
Ik hoop dat het van tijdelijke aard is, zo lang ik Roos niet laat vallen, kan ik mezelf al het geval vergeven. Maar vervelend is het wel. Gelukkig is het geen wereldramp, zo leer ik een beetje relativeren:-)
Wat word ik toch moe van alles wat ik uit mijn handen laat vallen. Ineens ligt het op de grond! Bestek, speelgoed, Roosje (oh nee, die niet, ik kon d'r nog net op tijd opvangen), Marinus (tackle ik, die telt niet mee), telefoons, pennen en allemaal andere ellende. Het begint me zo langzamerhand te irriteren, in elk geval zo erg dat het me opvalt dat mijn relatie met de zwaartekracht op de proef wordt gesteld.
Ik hoop dat het van tijdelijke aard is, zo lang ik Roos niet laat vallen, kan ik mezelf al het geval vergeven. Maar vervelend is het wel. Gelukkig is het geen wereldramp, zo leer ik een beetje relativeren:-)
dinsdag 28 juli 2009
Een goeie tweede!
Opa was weer bezig hoor. Altijd maar zeuren dat we zo rap mogelijk onze schoenen uit moeten doen in huis, loopt ie zelf de hele avond op z'n 'bowling' schoenen rond.
Inconsequentie ten top!
Ik zeg hem: 'he pa, je hebt je schoenen nog aan.'
Hij schrikt en voelt zich betrapt: 'oh, waarom zeg je dat nu? Ik ben wel inconsequent he.'
'Ja, maar ach, elke gek z'n gebrek, er bestaat niet één perfecte vader op deze aarde. God is perfect.'
Pa: 'maar uhh.. ik ben dan toch wel een goeie tweede?'
Ik: 'natuurlijk ben je dat!'
Inconsequentie ten top!
Ik zeg hem: 'he pa, je hebt je schoenen nog aan.'
Hij schrikt en voelt zich betrapt: 'oh, waarom zeg je dat nu? Ik ben wel inconsequent he.'
'Ja, maar ach, elke gek z'n gebrek, er bestaat niet één perfecte vader op deze aarde. God is perfect.'
Pa: 'maar uhh.. ik ben dan toch wel een goeie tweede?'
Ik: 'natuurlijk ben je dat!'
zaterdag 25 juli 2009
Food
Ruben (broertje van Marinus) over andijvie: 'hoe kun je nou iets eten wat je uit de sloot hebt gevist?'
De Jongens Van De Lagemaat over courgette: 'het zijn net stukjes snot'. Dankbaar he?
Maar gisteren hebben ze wel mooi Moussaka op, nah ja, de gegratineerde kaas en het gehaktprutje is naar binnen gewerkt. Aurbergines zijn ook erg beangstigend.
En Roos geven we nu van alles en nog wat, we streven ernaar dat als ze vier is vraagt om 'provencaalse runderstoofpot' of 'auberginerolletjes met asperges en geitenkaas'. Of gewoon 'doperwtjes, worteltjes met vissticks en gebakken aardappels', dat blijft natuurlijk het lekkerste!
De Jongens Van De Lagemaat over courgette: 'het zijn net stukjes snot'. Dankbaar he?
Maar gisteren hebben ze wel mooi Moussaka op, nah ja, de gegratineerde kaas en het gehaktprutje is naar binnen gewerkt. Aurbergines zijn ook erg beangstigend.
En Roos geven we nu van alles en nog wat, we streven ernaar dat als ze vier is vraagt om 'provencaalse runderstoofpot' of 'auberginerolletjes met asperges en geitenkaas'. Of gewoon 'doperwtjes, worteltjes met vissticks en gebakken aardappels', dat blijft natuurlijk het lekkerste!
donderdag 23 juli 2009
Talentvolle kinderen
Zo jong en al zo theatraal. Hoe is het mogelijk?
En alles vastgelegd op camera!
Roos is Julia, Manuel Romeo. Gelukkig een nieuw plot met een happy end voor deze talentvolle baby's, de liefde spat er in ieder geval vanaf. Toch?
Als je een beetje fantasie hebt kun je bijna een stripboek creeeren waarin baby's de hoofdrol spelen. Een paar leuke kliekjes en je hebt een verhaal.
Afgelopen dinsdag heb ik mijn zebrastreepjes weer geetaleerd. En voordat het zover was, kwamen dreumes (zo heet een baby na zijn eerste verjaardag) Manuel met z'n moeder even naar boven. Roos ging prompt staan in de box (met behulp van een Moeder Reus) en Manuel stond op het punt zijn gitaar te pakken en een serenade ten gehore te brengen. Kliek!
Eigenlijk was Romeo een beetje verlegen, Roos doldwaas en de Moeder Reus te aanwezig in dit tafereel. Want wie heeft er nu gehoord van Shakespeares' Romeo en Julia waar reuzen in voorkomen?
Voor het oog was het in elk geval een leuk en lief tafereeltje.
En er is nog meer talent. Manuel oefent voor James Bond (vertelde z'n moeder). Hij tovert overal een telefoon vandaan, een kaakje is ineens een telefoon evenals een rammelaar. Wouw, dat is pas cool! Nog een paar jaar en de eerste Nederlandse Bond is een feit!
maandag 20 juli 2009
Oestrogeen Chocola
We liggen in bed en Marinus zegt: 'ik weet niet wat het is, maar ik heb ineens zo'n hormoonaanval.'
Ik voel het al aankomen; dit is eng!
Marinus: 'Ja, ik wilde net ineens weer gaan lezen en naar de giraffen toe. Dat heb ik toch nooit gehad he, dat ik tussen de giraffen wilde lopen, samen met jou en Roos.'
Ik: 'Uh nee, vreemd hoor.'
Marinus: 'Hoe zou dat nou komen? Als ik morgen nou vrij was, dan waren we naar de dierentuin gegaan.'
Ik: 'Ik denk dat het komt door de chocolade.'
Marinus: 'Als ik M&M's eet (een zeldzaamheid als hij dat eet) dan heb ik daar toch ook geen last van?'
Ik: 'Nee, dit is speciale chocolade van Lidl, Oestrogeen Chocola. Heb je dat niet gelezen op de verpakking?'
'Oestrogeen Chocola? Hmm.. interessant..'
'Ja, dat is handig voor vrouwen die willen dat hun man ze eens wél begrijpt. Een stukje van die chocolade en de hormonen gieren door je lichaam! Alhoewel ik jou nu niet bepaald begrijp.'
Ik voel het al aankomen; dit is eng!
Marinus: 'Ja, ik wilde net ineens weer gaan lezen en naar de giraffen toe. Dat heb ik toch nooit gehad he, dat ik tussen de giraffen wilde lopen, samen met jou en Roos.'
Ik: 'Uh nee, vreemd hoor.'
Marinus: 'Hoe zou dat nou komen? Als ik morgen nou vrij was, dan waren we naar de dierentuin gegaan.'
Ik: 'Ik denk dat het komt door de chocolade.'
Marinus: 'Als ik M&M's eet (een zeldzaamheid als hij dat eet) dan heb ik daar toch ook geen last van?'
Ik: 'Nee, dit is speciale chocolade van Lidl, Oestrogeen Chocola. Heb je dat niet gelezen op de verpakking?'
'Oestrogeen Chocola? Hmm.. interessant..'
'Ja, dat is handig voor vrouwen die willen dat hun man ze eens wél begrijpt. Een stukje van die chocolade en de hormonen gieren door je lichaam! Alhoewel ik jou nu niet bepaald begrijp.'
zaterdag 18 juli 2009
Bagger Bende
Poep enzo. Niet zo'n alledaags onderwerp. Opzich wel een alledaags onderwerp, maar niet een onderwerp om over te praten, toch?
Ik moet zeggen dat ik redelijk aan poep gewend ben, andermans poep. Nou ja, gewend is misschien niet het juiste woord. Na jaren billen geveegd te hebben doe je het gewoon met verstand op nul. Wat moet, dat moet. En Roosjes poep is nog schattig: 'Joh, Marinus, moet je nou kijken, ze heeft een eerste echte keutel geproduceerd!! Cool!'
Maar hondenpoep, dat is dan weer een heel ander verhaal. Hondenmensen met plasticzakjes en de moed om de hondendrol op te ruimen verdienen een pluim. Want vaak genoeg gebeurt het niet. Begrijpelijk als je drie beren van honden hebt en je een kilo poep per uitlaatbeurt moet opruimen. Maar toch, juist díe drollen zijn het ergste (je staat er haast tot je enkels in, niet doen dus!). En regels zijn regels.
Misschien dat de asograad van een buurt bepaald kan worden door het aantal hondendrollen op de stoep. Hier zijn dat er redelijk wat. En ik zie regelmatig vrouwtjes lopen met een aantal reuzen van honden. Ik heb de moed nog niet gevat eens te vragen wanneer ze van plan was de poep op te ruimen. Of de honden in het gras te laten poepen, in ieder geval daar waar ik mijn voet niet hoef te zetten.
Want poep is gewoon, ja heel gewoon en ook heel vies!
Ik moet zeggen dat ik redelijk aan poep gewend ben, andermans poep. Nou ja, gewend is misschien niet het juiste woord. Na jaren billen geveegd te hebben doe je het gewoon met verstand op nul. Wat moet, dat moet. En Roosjes poep is nog schattig: 'Joh, Marinus, moet je nou kijken, ze heeft een eerste echte keutel geproduceerd!! Cool!'
Maar hondenpoep, dat is dan weer een heel ander verhaal. Hondenmensen met plasticzakjes en de moed om de hondendrol op te ruimen verdienen een pluim. Want vaak genoeg gebeurt het niet. Begrijpelijk als je drie beren van honden hebt en je een kilo poep per uitlaatbeurt moet opruimen. Maar toch, juist díe drollen zijn het ergste (je staat er haast tot je enkels in, niet doen dus!). En regels zijn regels.
Misschien dat de asograad van een buurt bepaald kan worden door het aantal hondendrollen op de stoep. Hier zijn dat er redelijk wat. En ik zie regelmatig vrouwtjes lopen met een aantal reuzen van honden. Ik heb de moed nog niet gevat eens te vragen wanneer ze van plan was de poep op te ruimen. Of de honden in het gras te laten poepen, in ieder geval daar waar ik mijn voet niet hoef te zetten.
Want poep is gewoon, ja heel gewoon en ook heel vies!
woensdag 15 juli 2009
Met m'n hoofd in de wolken
Er waren namelijk heel wat wolken. En tegelijkertijd was er ook heel wat zon. Wat is het toch fijn om van grote hoogten af te roetsjen, dwars door de wolken heen om vervolgens het moment dat je voor het eerst echt verliefd werd her te beleven. Wat zijn kriebels in je buik toch leuk! Wat zijn achtbanen toch leuk!
Maandag was ik (bijna) letterlijk met m'n hoofd in de wolken. Vooral met m'n hoofd in de Goliath en in de Space Shot. Het zou wat zijn als mijn hoofd er niet in zat. Dan hadden we toch een groot probleem gehad.
Het was wel een gezellig dagje daar. En omdat je na zo'n twee achtbaanloze jaren het kriebelgevoel van zo'n achtbaan wel vergeten bent, is de eerste keer in het apparaat best spannend. En achteraf denk ik: Oh.. dit was het al..
Het is maar een momentopname en eventjes dat fijne gevoel. Dan is het weer foetsie. Ik hecht dan toch meer waarde aan het met-elkaar-naar-een-pretpark-gaan gevoel dan aan de ik-krijg-leuke-spannende-kriebels-in-mijn-buik gevoel. Want dat stelt achteraf niet veel voor. Wel als je nog jong bent en het nog nooit hebt gedaan, of ouder en je gaat voor de eerste keer in zo'n vliegmachine (mijn schoonmoeder, pluim voor haar!). Zelfs Roos is in een paar attracties geweest (tjoeke tjoeke tjoek trein en een rond draai ding). Leuk leuk leuk dus!
Zo, dat was dat, feest in de achtbaan!
Wat ook leuk is, is dat ik toch voor de klas ga staan. Ik heb een baan! Nee, niet voor een klas gehandicapten, het zijn een paar uurtjes Mens en Maatschappij op de VMBO afdeling van het Stanislas in Delluft!
Maandag was ik (bijna) letterlijk met m'n hoofd in de wolken. Vooral met m'n hoofd in de Goliath en in de Space Shot. Het zou wat zijn als mijn hoofd er niet in zat. Dan hadden we toch een groot probleem gehad.
Het was wel een gezellig dagje daar. En omdat je na zo'n twee achtbaanloze jaren het kriebelgevoel van zo'n achtbaan wel vergeten bent, is de eerste keer in het apparaat best spannend. En achteraf denk ik: Oh.. dit was het al..
Het is maar een momentopname en eventjes dat fijne gevoel. Dan is het weer foetsie. Ik hecht dan toch meer waarde aan het met-elkaar-naar-een-pretpark-gaan gevoel dan aan de ik-krijg-leuke-spannende-kriebels-in-mijn-buik gevoel. Want dat stelt achteraf niet veel voor. Wel als je nog jong bent en het nog nooit hebt gedaan, of ouder en je gaat voor de eerste keer in zo'n vliegmachine (mijn schoonmoeder, pluim voor haar!). Zelfs Roos is in een paar attracties geweest (tjoeke tjoeke tjoek trein en een rond draai ding). Leuk leuk leuk dus!
Zo, dat was dat, feest in de achtbaan!
Wat ook leuk is, is dat ik toch voor de klas ga staan. Ik heb een baan! Nee, niet voor een klas gehandicapten, het zijn een paar uurtjes Mens en Maatschappij op de VMBO afdeling van het Stanislas in Delluft!
zondag 12 juli 2009
Bleh
Wisten jullie dat cranberrysap heel bitter is. Ik dacht: lekker!
Maar het was toch iets minder lekker.
Maar.. wel gezond!
Maar het was toch iets minder lekker.
Maar.. wel gezond!
Van ellende een hoopje zorgeloosheid
De zin klinkt mooier dan dat ie iets te zeggen heeft he. Tja..
Ik word ouder. Jonger worden we niet, daar is nog nooit wat op gevonden. Behalve troep die het proces vertragen. Maar of je daar nou mooier van wordt.. Botox, smeerseltje dit, smeerseltje dat. Ik werk met bejaarden en uiteindelijk zien ze er allemaal hetzelfde uit: gerimpeld, krom en getekend door het leven. Maar ouderdom is schoonheid hoor. Ik vind oude mensen erg mooi. We hebben een paar Juliaantjes op de afdeling wonen. Vrouwtjes die zo door kunnen gaan voor wijlen Koningin Juliana. En mensen met humor. Humor heelt een hoop wonden (tip).
Ik merk dus ook dat ik ouder wordt. Niet dat ik er ellendiger van word hoor, ik maak me geen zorgen. Maar één zo'n ding waaraan ik merk dat ik ouder word is dat ik van die blubberonderarmen krijg. Haha, klinkt erg onsmakelijk (wederom). Tevens een sein om eens te gaan sporten... ik vind trappenlopen en borstvoeding geven nu nog voldoende, maar misschien moet ik er ook aan gaan geloven..
Ik zeg pas tegen Marinus: joh, jij bent best gespierd.
Marinus: nee joh, hoe kom je daar nou bij?
Ik: nou, dit hier (knijp even in z'n arm)
Marinus (onzeker dat ie is): echt niet hoor, daar is niets gespierds aan.
Ik: nou, dan heb jij best bijzondere anti-zwaartekracht-boven-blubber-armen. Bij jou groeit de blubber naar boven, bij mij naar beneden..
Hoe strak je ook in het pak zit, het gaat erom dat je gezond leeft. Toch?
En wat is nu echte zorgeloosheid? In de achtbaan rondjes crossen! En dat gaan wij morgen doen, yeah! Vet veel zin in joh!!
Ik word ouder. Jonger worden we niet, daar is nog nooit wat op gevonden. Behalve troep die het proces vertragen. Maar of je daar nou mooier van wordt.. Botox, smeerseltje dit, smeerseltje dat. Ik werk met bejaarden en uiteindelijk zien ze er allemaal hetzelfde uit: gerimpeld, krom en getekend door het leven. Maar ouderdom is schoonheid hoor. Ik vind oude mensen erg mooi. We hebben een paar Juliaantjes op de afdeling wonen. Vrouwtjes die zo door kunnen gaan voor wijlen Koningin Juliana. En mensen met humor. Humor heelt een hoop wonden (tip).
Ik merk dus ook dat ik ouder wordt. Niet dat ik er ellendiger van word hoor, ik maak me geen zorgen. Maar één zo'n ding waaraan ik merk dat ik ouder word is dat ik van die blubberonderarmen krijg. Haha, klinkt erg onsmakelijk (wederom). Tevens een sein om eens te gaan sporten... ik vind trappenlopen en borstvoeding geven nu nog voldoende, maar misschien moet ik er ook aan gaan geloven..
Ik zeg pas tegen Marinus: joh, jij bent best gespierd.
Marinus: nee joh, hoe kom je daar nou bij?
Ik: nou, dit hier (knijp even in z'n arm)
Marinus (onzeker dat ie is): echt niet hoor, daar is niets gespierds aan.
Ik: nou, dan heb jij best bijzondere anti-zwaartekracht-boven-blubber-armen. Bij jou groeit de blubber naar boven, bij mij naar beneden..
Hoe strak je ook in het pak zit, het gaat erom dat je gezond leeft. Toch?
En wat is nu echte zorgeloosheid? In de achtbaan rondjes crossen! En dat gaan wij morgen doen, yeah! Vet veel zin in joh!!
vrijdag 10 juli 2009
Keuk je 'n dook, breuk je 'n kak - uhh?
Ja, het eerste woord ging al mis (ik had in m'n hoofd kook, maar typte keuk - huh?) en ik ben te lui om te backspacen. Ik ben meer van de forward. Forward cooking.
Met dank aan Mammaloe, een recept uit de Moerkapelse keuken:
Benodigheden:
broccoli
cherrytomaatjes (1 bakje)
brie (3/4 van de brie gebruik je ongeveer)
gerookte zalm (snippers)
bladerdeeg
geraspte kaas
kruiden (peper, paprikapoeder of iets wat je zelf lekker vindt)
Hoe maak je het klaar? Nou zo:
Broccoli eventjes beetgaar koken (3 min.). De cherrytomaatjes halveren en het vruchtvlees eruit halen. De brie in blokjes snijden.
Dan bedek je je ingevette taartvorm met bladerdeeg. Alle ingrediënten (dus ook de zalmsnippers) door mekaar mixen en in de taartvorm doen. Probeer zo min mogelijk vocht in de taartvorm te krijgen. Bedek de taartvorm met geraspte kaas, beetje kruiden eroverheen en in de oven maar!
Ongeveer 30/35 min. op 180 graden.
Met dank aan Mammaloe, een recept uit de Moerkapelse keuken:
Benodigheden:
broccoli
cherrytomaatjes (1 bakje)
brie (3/4 van de brie gebruik je ongeveer)
gerookte zalm (snippers)
bladerdeeg
geraspte kaas
kruiden (peper, paprikapoeder of iets wat je zelf lekker vindt)
Hoe maak je het klaar? Nou zo:
Broccoli eventjes beetgaar koken (3 min.). De cherrytomaatjes halveren en het vruchtvlees eruit halen. De brie in blokjes snijden.
Dan bedek je je ingevette taartvorm met bladerdeeg. Alle ingrediënten (dus ook de zalmsnippers) door mekaar mixen en in de taartvorm doen. Probeer zo min mogelijk vocht in de taartvorm te krijgen. Bedek de taartvorm met geraspte kaas, beetje kruiden eroverheen en in de oven maar!
Ongeveer 30/35 min. op 180 graden.
Die Schoonouders ook!
Ik denk dat ik niet de enige op deze aardbol ben die hier moeite mee heeft. Vanaf het moment dat je verkering hebt en er niet alleen een geweldige liefde je leven binnen wandeld, maar ook een al dan niet geweldige schoonfamilie, ontkom je er niet aan: hoe noem je ze nou, je schoonouders. Niet 'hé schoonmoeder/vader', dat is een beetje té, bij de voornaam vind ik erg amicaal. Nu we getrouwd zijn wordt de kans groter dat het richting de 'pa en ma' gaat, maar dat vind ik dan toch weer te close = probleem.
Mijn schoonouders hebben dan ook weer een bepaalde associatie met 'pa en ma', geen positieve. Mijn eigen ouders zijn echt 'pa(ppa) en ma(mma)' dus wat dan?
Een creatieve bui leverde ons een tijdje geleden de volgende benamingen op:
Pipo en Mammaloe. Nee, ze hebben geen rode neus en mijn schoonmoeder heet echt geen Loe. Ik heb het een korte tijd geprobeerd. Tot het moment dat er anderen in de buurt waren. Het klonk dan toch wel een beetje vreemd in de oren.
Ik heb het idee dat iedereen dit probleem een beetje probeert te ontwijken. En dat is eigenlijk ook wel de makkelijkste oplossing: 'hé.. uhh..' of 'joehoe!'. Als het maar vrolijk klinkt.
Oh en ik ben nog steeds melaats. Ik voel me ook echt zo sinds mijn buurvrouw zó enorm schrok toen ze mij zag (en zo erg is het toch niet??), achteruit deinsde en me nu al een paar dagen ontwijkt. En ik ben niet eens onaanraakbaar. En vrolijk slikken we nu antibiotica pillen! Hoera:)
Mijn schoonouders hebben dan ook weer een bepaalde associatie met 'pa en ma', geen positieve. Mijn eigen ouders zijn echt 'pa(ppa) en ma(mma)' dus wat dan?
Een creatieve bui leverde ons een tijdje geleden de volgende benamingen op:
Pipo en Mammaloe. Nee, ze hebben geen rode neus en mijn schoonmoeder heet echt geen Loe. Ik heb het een korte tijd geprobeerd. Tot het moment dat er anderen in de buurt waren. Het klonk dan toch wel een beetje vreemd in de oren.
Ik heb het idee dat iedereen dit probleem een beetje probeert te ontwijken. En dat is eigenlijk ook wel de makkelijkste oplossing: 'hé.. uhh..' of 'joehoe!'. Als het maar vrolijk klinkt.
Oh en ik ben nog steeds melaats. Ik voel me ook echt zo sinds mijn buurvrouw zó enorm schrok toen ze mij zag (en zo erg is het toch niet??), achteruit deinsde en me nu al een paar dagen ontwijkt. En ik ben niet eens onaanraakbaar. En vrolijk slikken we nu antibiotica pillen! Hoera:)
woensdag 8 juli 2009
Liberté?
Liberté, egalité et fraternité zijn bekenden woorden voor mensen die geschiedenis wél een boeiend vak hebben gevonden. Of misschien zal een leek iets van herkenning hebben bij het horen van die woorden, ze zijn in elk geval Frans. Woorden die een grote verandering teweeg hebben gebracht. Allereerst in het brein van de mens. Wat is nu eigenlijk vrijheid? De Van Dale beschrijft het begrip wel mooi:
vrij·heid de; v -heden 1 het vrij-zijn; onafhankelijkheid 2 daad die de gewone grenzen overschrijdt: zich -heden veroorloven
Nederland is een vrij land. Vooral nu ik kijk naar de tweede uitleg. De gewone grenzen woorden overschreden. Dat wat ooit gewoon was is niet meer datgene wat ons vrijheid brengt. We moeten verder. Véél verder. En dat eigenlijk al eeuwen lang.
Sommigen van jullie weten dat ik de lerarenopleiding heb gedaan. Eén zo belangrijk ding wat ik heb geleerd tijdens deze opleiding is dat je in een klas veiligheid moet bieden. Een kind ontplooit het best wanneer het zich veilig en geborgen voelt. En hoe krijg je dat dan voor elkaar? Door consequent te zijn en grenzen te stellen. Als je deze informatie doortrekt naar ons landje kun je je toch afvragen of het uberhaupt wel mogelijk is om politiek gezien consequent te zijn.
Kan Nederland zijn inwoners nog enige veiligheid bieden behalve zijn goedgeorganiseerde defensie en de landsgrenzen?
Elke beslissing wordt na een aantal jaar of ongedaan gemaakt, of veranderd. Kennen wij enige vorm van vastigheid? Nederlanders willen graag vrij zijn en dat zou dan betekenen dat alles kan en mag. Van abortus tot aan het homohuwelijk dat in de kerk gesloten moet worden. En wat ik het moeilijke daaraan vind is dat, als je blijkt geeft dat je het niet altijd eens bent met zo'n genomen besluit, dan ben jij de boosdoener.
Ik vind het soms wel moeilijk om ergens voor te staan. Ja, thuis is dat makkelijk, met vrienden (ook degene die niet christelijk zijn) gaat dat nog wel. Maar de discussie is lastig. Ik geloof dat God zo blij is met de kunstwerken die hij heeft gemaakt. Zijn kunstwerken maken er soms alleen zo'n potje van. Ik ook. De keuzes die we maken brengen wel gevolgen met zich mee en die willen we maar al te graag niet onder ogen zien.
Nou, ik moet nu Roos drinken geven. Mijn gepeins gaat vannacht vast verder..
Wordt vervolgd!
vrij·heid de; v -heden 1 het vrij-zijn; onafhankelijkheid 2 daad die de gewone grenzen overschrijdt: zich -heden veroorloven
Nederland is een vrij land. Vooral nu ik kijk naar de tweede uitleg. De gewone grenzen woorden overschreden. Dat wat ooit gewoon was is niet meer datgene wat ons vrijheid brengt. We moeten verder. Véél verder. En dat eigenlijk al eeuwen lang.
Sommigen van jullie weten dat ik de lerarenopleiding heb gedaan. Eén zo belangrijk ding wat ik heb geleerd tijdens deze opleiding is dat je in een klas veiligheid moet bieden. Een kind ontplooit het best wanneer het zich veilig en geborgen voelt. En hoe krijg je dat dan voor elkaar? Door consequent te zijn en grenzen te stellen. Als je deze informatie doortrekt naar ons landje kun je je toch afvragen of het uberhaupt wel mogelijk is om politiek gezien consequent te zijn.
Kan Nederland zijn inwoners nog enige veiligheid bieden behalve zijn goedgeorganiseerde defensie en de landsgrenzen?
Elke beslissing wordt na een aantal jaar of ongedaan gemaakt, of veranderd. Kennen wij enige vorm van vastigheid? Nederlanders willen graag vrij zijn en dat zou dan betekenen dat alles kan en mag. Van abortus tot aan het homohuwelijk dat in de kerk gesloten moet worden. En wat ik het moeilijke daaraan vind is dat, als je blijkt geeft dat je het niet altijd eens bent met zo'n genomen besluit, dan ben jij de boosdoener.
Ik vind het soms wel moeilijk om ergens voor te staan. Ja, thuis is dat makkelijk, met vrienden (ook degene die niet christelijk zijn) gaat dat nog wel. Maar de discussie is lastig. Ik geloof dat God zo blij is met de kunstwerken die hij heeft gemaakt. Zijn kunstwerken maken er soms alleen zo'n potje van. Ik ook. De keuzes die we maken brengen wel gevolgen met zich mee en die willen we maar al te graag niet onder ogen zien.
Nou, ik moet nu Roos drinken geven. Mijn gepeins gaat vannacht vast verder..
Wordt vervolgd!
Gastblogger Gerben!
Aan jou het woord:
e-Cocooning
Cocooning was dat fenomeen in de jaren 70 en 80 dat men zich meer ging
terugtrekken in de eigen knusse huiskamer. Zeg maar 'loungen'. Dat
cocoonen deed je in je rijtjeshuis op een woonerf, op je ribfluwelen
bank in een zitkuil, zippend aan je lauwe Martini, terwijl de rest van
de slecht verlichte ruimte gevuld was met donkerbruine meubelen en
natuurlijk een poef (die heet nu heel hip 'hocker'). Heerlijke tijden.
Terug naar 2009, waar alles '2.0' genoemd wordt: web 2.0, overheid 2.0,
kerk 2.0. Maar wat betekent dat nou, dat 2.0?
'Web 2.0' is een term waarmee de tweede fase in de ontwikkeling van het
World Wide Web wordt beschreven. Met meer interactieve mogelijkheden
kunnen gebruikers zelf de content van websites bepalen. Denk aan het
uitwisselen van plaatjes (Flickr) en filmpjes (youtube), maar ook
communities als Facebook, Twitter, Ikki.nl en Linkedin. Het betreft ook
initiatieven waarbij participatie een rol speelt. Zo heeft de overheid
recent de site "Overheid 2.0 beta" gelanceerd (www.overheid20.nl) waarop
ambtenaren kunnen samenwerken met burgers en andere partijen. Web 2.0 is
zelf bepalen wat je op een bepaalde website wel of niet wilt zien.
Het web opnieuw uitgevonden dus. Ook cocooning keert terug; e-cocooning
is de trend die zich vooral nu - in economisch mindere tijden -
voorkomt. Er is een trend te zien dat men zich terugtrektin de knusse
woonkamer met een laptop op de bank. Meer thuisblijven, maar dan wel
online. veranderingen in de uitgaven en meer doen me familie en intieme
vrienden. En web 2.0 maakt dat mogelijk: je kunt je eigen online
wereldje inrichten.
Het woonerf heet nu het world wide web (kun je ook heerlijk verdwalen).
De zitkuil is vervangen door wireless internetaansluiting: inderdaad
geen fysieke kuil meer, maar je eigen wereldje via je smartphone of
laptop. e-Cocooning dus. Ver weg van de kredietcris en Mexicaanse griep.
Dit artikel is ook verschenen op het weblog van Gerben Bloemendal:
www.schrijfrechten.nl
e-Cocooning
Cocooning was dat fenomeen in de jaren 70 en 80 dat men zich meer ging
terugtrekken in de eigen knusse huiskamer. Zeg maar 'loungen'. Dat
cocoonen deed je in je rijtjeshuis op een woonerf, op je ribfluwelen
bank in een zitkuil, zippend aan je lauwe Martini, terwijl de rest van
de slecht verlichte ruimte gevuld was met donkerbruine meubelen en
natuurlijk een poef (die heet nu heel hip 'hocker'). Heerlijke tijden.
Terug naar 2009, waar alles '2.0' genoemd wordt: web 2.0, overheid 2.0,
kerk 2.0. Maar wat betekent dat nou, dat 2.0?
'Web 2.0' is een term waarmee de tweede fase in de ontwikkeling van het
World Wide Web wordt beschreven. Met meer interactieve mogelijkheden
kunnen gebruikers zelf de content van websites bepalen. Denk aan het
uitwisselen van plaatjes (Flickr) en filmpjes (youtube), maar ook
communities als Facebook, Twitter, Ikki.nl en Linkedin. Het betreft ook
initiatieven waarbij participatie een rol speelt. Zo heeft de overheid
recent de site "Overheid 2.0 beta" gelanceerd (www.overheid20.nl) waarop
ambtenaren kunnen samenwerken met burgers en andere partijen. Web 2.0 is
zelf bepalen wat je op een bepaalde website wel of niet wilt zien.
Het web opnieuw uitgevonden dus. Ook cocooning keert terug; e-cocooning
is de trend die zich vooral nu - in economisch mindere tijden -
voorkomt. Er is een trend te zien dat men zich terugtrektin de knusse
woonkamer met een laptop op de bank. Meer thuisblijven, maar dan wel
online. veranderingen in de uitgaven en meer doen me familie en intieme
vrienden. En web 2.0 maakt dat mogelijk: je kunt je eigen online
wereldje inrichten.
Het woonerf heet nu het world wide web (kun je ook heerlijk verdwalen).
De zitkuil is vervangen door wireless internetaansluiting: inderdaad
geen fysieke kuil meer, maar je eigen wereldje via je smartphone of
laptop. e-Cocooning dus. Ver weg van de kredietcris en Mexicaanse griep.
Dit artikel is ook verschenen op het weblog van Gerben Bloemendal:
www.schrijfrechten.nl
Gedachtenspinsel
Het gaat er niet of ik weet in hoeverre Michael Jackson een relatie had met God. Wat ik wel tof vind is dat zijn begrafenis wordt afgesloten met een gebed. Misschien een heel algemeen, moraliserend gebed, maar toch wordt God de eer gegeven op dat moment. Vond ik wel cool!
BBQ en vrouwen
Ik denk dat dat niet werkt. Gisteren was de afsluitende avond van de Meiden Mall en Speransa. Echt super gezellig joh!
We gingen BBQ-en en op één of andere manier zijn daar toch mannen voor nodig. Ik vroeg aan BBQ-blogger Ewout hoe dat nou werkt. Wanneer weet je wanneer de kolen goed heet zijn? Nou, volgens Ewout weet de doorsnee Nederlander dat dus niet, want wij, ongeduldige Hollanders, zijn al klaar met eten als de BBQ pas goed heet is. Vandaar dus al dat ongare vlees?
Niets voor mij, achter zo'n apparaat. Doe mij maar een ouderwets vuurtje.
De volgende opmerking zegt misschien genoeg over mijn BBQ-kennis. Mijn broer en zijn vriendin kwamen gisteren op bezoek en het ging over de BBQ. Ik zei:
'Joh, vrienden van ons gooien alles op de BBQ, ze hebben zo'n water BBQ, je weet wel..'
Broer: 'Water BBQ? Je bedoelt gewoon een pannetje op een vuurtje?'
Ik: 'Uh.. ja? Nee, nee toch Marinus?'
Wout: ' Oh, je bedoelt zo'n high-tech-stoom-BBQ.'
Ja, die ja.
Ik ben echt van de water BBQ. Die snap ik tenminste!
En even het verslag van een vette bless:
We gingen BBQ-en op de meest regenachtige dag in de afgelopen twee weken. Mensen die ik het vertelde lachte me uit. Ik zei tegen Lian: 'leuke dag hebben we uitgekozen.' Lian: 'joh, we gaan gewoon eerst bidden'.
En tada! Tijdens de BBQ was het droog, net nadat het klaar was ging het regenen!
Leuk he? God is echt leuk!
We gingen BBQ-en en op één of andere manier zijn daar toch mannen voor nodig. Ik vroeg aan BBQ-blogger Ewout hoe dat nou werkt. Wanneer weet je wanneer de kolen goed heet zijn? Nou, volgens Ewout weet de doorsnee Nederlander dat dus niet, want wij, ongeduldige Hollanders, zijn al klaar met eten als de BBQ pas goed heet is. Vandaar dus al dat ongare vlees?
Niets voor mij, achter zo'n apparaat. Doe mij maar een ouderwets vuurtje.
De volgende opmerking zegt misschien genoeg over mijn BBQ-kennis. Mijn broer en zijn vriendin kwamen gisteren op bezoek en het ging over de BBQ. Ik zei:
'Joh, vrienden van ons gooien alles op de BBQ, ze hebben zo'n water BBQ, je weet wel..'
Broer: 'Water BBQ? Je bedoelt gewoon een pannetje op een vuurtje?'
Ik: 'Uh.. ja? Nee, nee toch Marinus?'
Wout: ' Oh, je bedoelt zo'n high-tech-stoom-BBQ.'
Ja, die ja.
Ik ben echt van de water BBQ. Die snap ik tenminste!
En even het verslag van een vette bless:
We gingen BBQ-en op de meest regenachtige dag in de afgelopen twee weken. Mensen die ik het vertelde lachte me uit. Ik zei tegen Lian: 'leuke dag hebben we uitgekozen.' Lian: 'joh, we gaan gewoon eerst bidden'.
En tada! Tijdens de BBQ was het droog, net nadat het klaar was ging het regenen!
Leuk he? God is echt leuk!
dinsdag 7 juli 2009
It's alive?!
Dat is eng, doodeng!
Zit ik achter het bejaarde beestje lekker te naaien, wilt het apparaat er niet meer mee stoppen. En lekker naaien doe ik al niet zoveel, omdat ik het nog niet zo goed kan. Ben ik eindelijk op dreef, slaat de machine op hol!
Een naaimachine heeft een soort van gaspedaal. Ik kan niet autorijden, dus de ervaring met dit pedaal voelt als 'ik-heb-de-controle-over-deze-machine' en dat voelt goed. Maar gisteren voelde dat dus ineens niet zo goed meer toen de machine op de snelste stand bijna m'n vingers meenaaide! Ik dacht, gauw het knopje om, de machine uit, maar nee, ik moest de stroomtoevoer eraf halen! En nu kan ik dus niet meer naaien. Baal baal..
Er is hoop, naast poppendokters zijn er ook naaimachine dokters. Dus daar gaan we dan maar gauw naar op zoek!
Zit ik achter het bejaarde beestje lekker te naaien, wilt het apparaat er niet meer mee stoppen. En lekker naaien doe ik al niet zoveel, omdat ik het nog niet zo goed kan. Ben ik eindelijk op dreef, slaat de machine op hol!
Een naaimachine heeft een soort van gaspedaal. Ik kan niet autorijden, dus de ervaring met dit pedaal voelt als 'ik-heb-de-controle-over-deze-machine' en dat voelt goed. Maar gisteren voelde dat dus ineens niet zo goed meer toen de machine op de snelste stand bijna m'n vingers meenaaide! Ik dacht, gauw het knopje om, de machine uit, maar nee, ik moest de stroomtoevoer eraf halen! En nu kan ik dus niet meer naaien. Baal baal..
Er is hoop, naast poppendokters zijn er ook naaimachine dokters. Dus daar gaan we dan maar gauw naar op zoek!
maandag 6 juli 2009
Klutsknieen
Dat is gek he. Als je jezelf in de spiegel bekijkt valt het wel mee. Alles lijkt redelijk geproportioneerd (lekker lastig woord voor zo'n simpele zin!). Maar als ik vanaf boven naar mezelf kijk, zie ik vooral die enorme klutsknieën. Daarom draag ik graag een broek, of een lange rok. Niet graag een korte. Of een korte jurk met een broek. Dat kan natuurlijk ook. Zo zitten mijn knietjes lekker verstopt onder m'n kleren.
Nu ben ik weer aan het naaien geslagen. Vandaag besloot ik om toch maar een broek te maken van een grote lap stof. Ik eerste instantie twijfelde ik daaraan. Een jurkje zou toch ook wel leuk zijn voor de zomer. Alleen zo lastig met de borstvoeding, zit ik daar in m'n onderbroek te voeden. Hmm.. is het overwegen waard?
De doorslag om toch een broek te maken kwam doordat ik van het weekend mezelf stond te bewonderen in een korte jurk. Toen ik voor de spiegel stond schrok ik weer van die knieën. Oh ja, daarom draag ik niet graag zo'n jurkje. We hebben trouwens sinds kort pas een spiegel waar ik mezelf helemaal in kan zien. Al jaren moet ik - mocht ik mezelf willen bewonderen - op een stoel voor de badkamerspiegel staan (de grammaticacontrole kent alleen maar het woord: bloedsuikerspiegel, dat lijkt me ook een leuke om voor de staan?). We hebben nooit de moeite genomen om een spiegel bij Ikea te halen. En nu kregen we een kledingkast met grote spiegel van familie van familie.
Ik had het vandaag met mijn schoonmoeder over mijn klutsknieën en dat ik daarom dus toch een broek wil maken. Zij zei dat iedereen van die gekke apparaten heeft en dat het helemaal geen klutsknieën zijn. 'Het zou pas wat zijn als je ze niet had, dan liep je zo' (en ze deed het graag voor). We waren bezig met naaien en meestal moet je je patroon op de grond uittekenen. Zo kwamen we erbij dat het best lastig is om zonder knieën een patroon uit te tekenen, of om sowieso zonder knieen op je knieen te zitten. Zie je het al voor je? Plat op de buik, je hebt immers geen knieen! Dan toch maar liever klutsknieen dan geen knieen.
Nu we het toch over knieen hebben; wij hebben een nieuwe bank!
Nu is natuurlijk de grote vraag welke Ikea bank wij hebben aangeschaft. Ik heb er maar een poll van gemaakt. Althans, nu ik dit typ heb ik dat nog niet gedaan, maar dat ga ik dus zo doen.
Oh en wat zijn we er blij mee! Marinus zegt nu al zo vaak dat hij zo blij is met de bank (we hebben het eerder gehad over zijn vorm van vergeetachtigheid he..). En dat is mooi dat hij het zo vaak zegt, dat houdt je dankbaar. Net zo dankbaar als ik met mijn klutsknieen ben!
Ik ben overigens ook vergeetachtig, of eerder ik-wist-het-echt-niet-achtig. Vanavond was er wél meidenmall (meidenavond in het jongerencentrum) en ik was in de veronderstelling dat het alleen morgen zou zijn. BBQ-en op de dag waarop de meeste regen wordt voorspeld. Dat is pas vertrouwen hebben!
Nu ben ik weer aan het naaien geslagen. Vandaag besloot ik om toch maar een broek te maken van een grote lap stof. Ik eerste instantie twijfelde ik daaraan. Een jurkje zou toch ook wel leuk zijn voor de zomer. Alleen zo lastig met de borstvoeding, zit ik daar in m'n onderbroek te voeden. Hmm.. is het overwegen waard?
De doorslag om toch een broek te maken kwam doordat ik van het weekend mezelf stond te bewonderen in een korte jurk. Toen ik voor de spiegel stond schrok ik weer van die knieën. Oh ja, daarom draag ik niet graag zo'n jurkje. We hebben trouwens sinds kort pas een spiegel waar ik mezelf helemaal in kan zien. Al jaren moet ik - mocht ik mezelf willen bewonderen - op een stoel voor de badkamerspiegel staan (de grammaticacontrole kent alleen maar het woord: bloedsuikerspiegel, dat lijkt me ook een leuke om voor de staan?). We hebben nooit de moeite genomen om een spiegel bij Ikea te halen. En nu kregen we een kledingkast met grote spiegel van familie van familie.
Ik had het vandaag met mijn schoonmoeder over mijn klutsknieën en dat ik daarom dus toch een broek wil maken. Zij zei dat iedereen van die gekke apparaten heeft en dat het helemaal geen klutsknieën zijn. 'Het zou pas wat zijn als je ze niet had, dan liep je zo' (en ze deed het graag voor). We waren bezig met naaien en meestal moet je je patroon op de grond uittekenen. Zo kwamen we erbij dat het best lastig is om zonder knieën een patroon uit te tekenen, of om sowieso zonder knieen op je knieen te zitten. Zie je het al voor je? Plat op de buik, je hebt immers geen knieen! Dan toch maar liever klutsknieen dan geen knieen.
Nu we het toch over knieen hebben; wij hebben een nieuwe bank!
Nu is natuurlijk de grote vraag welke Ikea bank wij hebben aangeschaft. Ik heb er maar een poll van gemaakt. Althans, nu ik dit typ heb ik dat nog niet gedaan, maar dat ga ik dus zo doen.
Oh en wat zijn we er blij mee! Marinus zegt nu al zo vaak dat hij zo blij is met de bank (we hebben het eerder gehad over zijn vorm van vergeetachtigheid he..). En dat is mooi dat hij het zo vaak zegt, dat houdt je dankbaar. Net zo dankbaar als ik met mijn klutsknieen ben!
Ik ben overigens ook vergeetachtig, of eerder ik-wist-het-echt-niet-achtig. Vanavond was er wél meidenmall (meidenavond in het jongerencentrum) en ik was in de veronderstelling dat het alleen morgen zou zijn. BBQ-en op de dag waarop de meeste regen wordt voorspeld. Dat is pas vertrouwen hebben!
zaterdag 4 juli 2009
Baan!
Ach, ik vergeet zoveel! Zo ook te vertellen dat ik een baan heb. Per 1 september ga ik aan de slag bij Ipse, werken met gehandicapten. Ik kijk er erg naar uit! En het is flexibel werken, dus goed te regelen!
Dág!
Dág!
vrijdag 3 juli 2009
Hello!
Natuurlijk kun je ook met je fotocamera liedje opnemen. Duhusz.. Daar kom ik pas net achter hihi!
Bij deze het beloofde 'Goodmorning' liedje.
Het is alleen nu geen ochtend meer, maar ach..
Marinus zei trouwens dat The Golden Earring ook veel liedjes heeft bestaande uit drie akkoorden, dus het wordt mij wel vergeven?
Omdat blogspot de video moet laden kan ik ondertussen lekker verder typen.
Gisteren ben ik dus bij de tandarts geweest. En mijn tanden zijn weer lekker wit. Ze staan helaas niet recht, maar daar zou een veel rigoureuzer behandeling voor nodig zijn (bijvoorbeeld een goeie rechtse, of een karatekick). Maar Marinus houdt van me en God heeft me goed gemaakt, dus ik ben blij!
Ik bedacht me gisteren in die stoel hoe het mensen vroeger was vergaan. Wegrottende tanden, constante pijn etc. etc. Wat leven wij toch in een luxueuze wereld!
Ik kan me er soms echt kapot aan ergeren he. Ook aan mezelf. Gewoon het feit dat het grootste deel van de wereld moet leven met veel en veel minder. In veel delen van de wereld kun je niet kiezen wat je kunt eten. Je hebt er alleen maar wortels en uien die er verbouwd kunnen worden. Of rijst. Nou ik ben eigenlijk niet zo dol op rijst (ben er ooit eens ziek van geworden), maar daar (op heelveel plekken op deze wereld) kun je zoiets niet zeggen.
Ik wil me zo graag nuttig maken en niet door maar geld te geven her en der. Ik wil mezelf echt nuttig maken. Ik bid echt dat God voor ons een plek heeft op een plaats waar ik me nuttig kan maken. Niet om de wereld te verbeteren, want dat gaat me niet lukken. Dat is bovendien een te idealistisch doel. Het zijn de kleine dingen die het doen. Hopeloosheid vervangen door een boodschap van Liefde! Nu nog in Den Haag, straks misschien ergens anders?
Tjonge, mijn gedachten nemen echt een sprintje!
Wat ik eigenlijk wilde typeren is dus dat ik zo intens kan genieten van vers fruit. Wij hebben in overvloed. Dat is nog zoiets leuks van een baby in huis hebben. Ik heb net een verse-kersen-en-banaan-met-een-perenijsje-shake gemaakt. Ik ervaar het als een echte luxe! En geniet er vollop van!
Bij deze het beloofde 'Goodmorning' liedje.
Het is alleen nu geen ochtend meer, maar ach..
Marinus zei trouwens dat The Golden Earring ook veel liedjes heeft bestaande uit drie akkoorden, dus het wordt mij wel vergeven?
Omdat blogspot de video moet laden kan ik ondertussen lekker verder typen.
Gisteren ben ik dus bij de tandarts geweest. En mijn tanden zijn weer lekker wit. Ze staan helaas niet recht, maar daar zou een veel rigoureuzer behandeling voor nodig zijn (bijvoorbeeld een goeie rechtse, of een karatekick). Maar Marinus houdt van me en God heeft me goed gemaakt, dus ik ben blij!
Ik bedacht me gisteren in die stoel hoe het mensen vroeger was vergaan. Wegrottende tanden, constante pijn etc. etc. Wat leven wij toch in een luxueuze wereld!
Ik kan me er soms echt kapot aan ergeren he. Ook aan mezelf. Gewoon het feit dat het grootste deel van de wereld moet leven met veel en veel minder. In veel delen van de wereld kun je niet kiezen wat je kunt eten. Je hebt er alleen maar wortels en uien die er verbouwd kunnen worden. Of rijst. Nou ik ben eigenlijk niet zo dol op rijst (ben er ooit eens ziek van geworden), maar daar (op heelveel plekken op deze wereld) kun je zoiets niet zeggen.
Ik wil me zo graag nuttig maken en niet door maar geld te geven her en der. Ik wil mezelf echt nuttig maken. Ik bid echt dat God voor ons een plek heeft op een plaats waar ik me nuttig kan maken. Niet om de wereld te verbeteren, want dat gaat me niet lukken. Dat is bovendien een te idealistisch doel. Het zijn de kleine dingen die het doen. Hopeloosheid vervangen door een boodschap van Liefde! Nu nog in Den Haag, straks misschien ergens anders?
Tjonge, mijn gedachten nemen echt een sprintje!
Wat ik eigenlijk wilde typeren is dus dat ik zo intens kan genieten van vers fruit. Wij hebben in overvloed. Dat is nog zoiets leuks van een baby in huis hebben. Ik heb net een verse-kersen-en-banaan-met-een-perenijsje-shake gemaakt. Ik ervaar het als een echte luxe! En geniet er vollop van!
donderdag 2 juli 2009
Wat is er toch zo bijzonder aan billendoekjes?
Roos ligt op het aankleedkussen. Sinds ze kan draaien doet ze dat ook continue. Als ze bij je op schoot zit moet je uitkijken dat je d'r niet ineens kwijt bent en ze op de grond ligt (gelukkig nog nooit gebeurd!), op het aankleedkussen kost het me veel moeite om haar een schone luier te geven. Waarom leren baby's dat niet eerst; hun eigen luier verschonen?!
Dit is eigenlijk geen bijzonder verhaal, maar ik stond toch te kijken toen ze met alle moeite probeerde de billendoekjes te pakken. Wilde ze dan toch d'r eigen billen schoonmaken?
Nee, blijkbaar is dat plastic lekker om op te kauwen, ze propte zo de verpakking van de billendoekjes in haar mond. Jammie!?
Ik draaide haar terug in de hoop haar luier dicht te krijgen voor het een waterfestijn zou worden. Maar ze werd boos en draaide zich weer naar de billendoekjes. 'Nee Roos, eerst je broekie aan hoor'. Huilend kind dat niet meewerkte was het resultaat.
Blijkbaar zijn de doekjes erg belangrijk..
Erg lekker?
Verslavend misschien?
Nu ze zo beweegelijk wordt, moet ik wel uitkijken. Ik drink soms een beetje vreemd. Gisteren goot ik zo melk over m'n broek heen. Ik gauw een doekje pakken, maar daarbij had ik niet door dat mijn beker met melk er aantrekkelijk uitzag voor Roos. Ook die wilde ze in haar mondje stoppen. Dus toen ik ineens geproest hoorde draaide ik me om. Roos had de halve beker melk over de hoofd heen gegoten. Een melkfeest dit keer! Lekkerrrrr..!
Dit is eigenlijk geen bijzonder verhaal, maar ik stond toch te kijken toen ze met alle moeite probeerde de billendoekjes te pakken. Wilde ze dan toch d'r eigen billen schoonmaken?
Nee, blijkbaar is dat plastic lekker om op te kauwen, ze propte zo de verpakking van de billendoekjes in haar mond. Jammie!?
Ik draaide haar terug in de hoop haar luier dicht te krijgen voor het een waterfestijn zou worden. Maar ze werd boos en draaide zich weer naar de billendoekjes. 'Nee Roos, eerst je broekie aan hoor'. Huilend kind dat niet meewerkte was het resultaat.
Blijkbaar zijn de doekjes erg belangrijk..
Erg lekker?
Verslavend misschien?
Nu ze zo beweegelijk wordt, moet ik wel uitkijken. Ik drink soms een beetje vreemd. Gisteren goot ik zo melk over m'n broek heen. Ik gauw een doekje pakken, maar daarbij had ik niet door dat mijn beker met melk er aantrekkelijk uitzag voor Roos. Ook die wilde ze in haar mondje stoppen. Dus toen ik ineens geproest hoorde draaide ik me om. Roos had de halve beker melk over de hoofd heen gegoten. Een melkfeest dit keer! Lekkerrrrr..!
woensdag 1 juli 2009
Mensen zijn Zeldzaam
In het ziekenhuis hing een bordje. Er hangen wel meer bordjes, maar dit was een leuk bordje. Je kunt nu denken aan het bordje 'toilet ->' of 'toilet <-', die zijn vaak ook wel leuk, vooral in tijden van hoge nood. Maar dit was een ander soort bordje:
'In tijden van drukte werkt hier geen personeel, maar werken hier mensen. Deze zijn zeldzaam, dus wees er zuinig mee.'
Dat vergeten we als we gestrest zijn misschien vaak: de Ander.
'In tijden van drukte werkt hier geen personeel, maar werken hier mensen. Deze zijn zeldzaam, dus wees er zuinig mee.'
Dat vergeten we als we gestrest zijn misschien vaak: de Ander.
Cursus Creatief Parkeren
Ik hoor zo her en der wel eens dat mensen (meestal vrouwen) moeite hebben met inparkeren. Ik heb geen recht van spreken, want ik kan zelf niet eens het onderscheid maken tussen het gaspedaal en het koppelingspedaal, maar daarom juist deze blog.
Mocht je niet kunnen parkeren, moet je gewoon in Laakkwartier oefenen. Hier is het normaal dat mensen hun auto met de neus op de stoep en het achterwerk midden op de weg parkeren. Tja.. ruimtegebrek spekt het creatieve brein. Wij hebben een klein autootje, dus dat half-stoep-half-weg parkeren wordt hier geaccepteerd.
Andere manieren van parkeren zijn dat als je maar nét tussen twee auto's past, je de ene auto een kras bezorgd (je moet immers een hele scherpe bocht maken om er tussen te passen), de andere auto eens stukkie naar achteren duwt met je bumper en zo wring je je eigen auto op een parkeerplek. (Dit zag ik een paar weken terug gebeuren, 's avonds laat, mijn mond hing open van verbazing!)En je hoeft niet bang te zijn dat je de volgende ochtend er niet uit komt, dan herhaalt het ritueel zich gewoon. Alleen dan andersom.
Gisteren was er blijkbaar een belangrijke wedstrijd bij Voetbal Vereniging Laak. De drukte op de weg en langs het veld (midden in een woonwijk) zou kunnen duiden op een wedstrijd tussen Ado en Laak. Dat betekende dus dat er erg veel creatievelingen in onze wijk geparkeerd stonden. Dat betekende tevens dat er in een straal van 1 kilometer voor ons geen parkeerplekje was. En wij zijn Hagenezen en in dit geval luie Hagenezen. Dus Marinus propte ons roestbakkie tussen twee auto's in een bocht.
Héél creatief!
Nu maar hopen dat onze voorkant er niet vanaf wordt gereden:-)
Mocht je moeite hebben met parkeren, voel je welkom om bij ons (vooral 's avonds, dan zijn de meeste plekjes wel bezet) koffie te komen leuten. En oefenen maar!
Mocht je niet kunnen parkeren, moet je gewoon in Laakkwartier oefenen. Hier is het normaal dat mensen hun auto met de neus op de stoep en het achterwerk midden op de weg parkeren. Tja.. ruimtegebrek spekt het creatieve brein. Wij hebben een klein autootje, dus dat half-stoep-half-weg parkeren wordt hier geaccepteerd.
Andere manieren van parkeren zijn dat als je maar nét tussen twee auto's past, je de ene auto een kras bezorgd (je moet immers een hele scherpe bocht maken om er tussen te passen), de andere auto eens stukkie naar achteren duwt met je bumper en zo wring je je eigen auto op een parkeerplek. (Dit zag ik een paar weken terug gebeuren, 's avonds laat, mijn mond hing open van verbazing!)En je hoeft niet bang te zijn dat je de volgende ochtend er niet uit komt, dan herhaalt het ritueel zich gewoon. Alleen dan andersom.
Gisteren was er blijkbaar een belangrijke wedstrijd bij Voetbal Vereniging Laak. De drukte op de weg en langs het veld (midden in een woonwijk) zou kunnen duiden op een wedstrijd tussen Ado en Laak. Dat betekende dus dat er erg veel creatievelingen in onze wijk geparkeerd stonden. Dat betekende tevens dat er in een straal van 1 kilometer voor ons geen parkeerplekje was. En wij zijn Hagenezen en in dit geval luie Hagenezen. Dus Marinus propte ons roestbakkie tussen twee auto's in een bocht.
Héél creatief!
Nu maar hopen dat onze voorkant er niet vanaf wordt gereden:-)
Mocht je moeite hebben met parkeren, voel je welkom om bij ons (vooral 's avonds, dan zijn de meeste plekjes wel bezet) koffie te komen leuten. En oefenen maar!
Abonneren op:
Posts (Atom)