Roos

Ik ben heel hard aan het denken aan de perfecte titel voor dit stukje. Maar ik kan er zo één, twee, drie niet opkomen.

Roos heeft sinds een tijdje een groot bed. We noemen haar bed het prinsessenbed. En dat doen we alleen zodat we haar haar bed in kunnen lokken door te zeggen dat prinsesjes in mooie prinsessenbedden slapen. En dat Roos al een grote meid is en ons prinsesje, dus ze hoort in dat bed en ze zal in dat bed gaan slapen.
Dat ging in het begin echt heel goed. De eerste avond zei Marinus nog tegen haar: 'Zo, heb je lekker je eigen grote prinsessenbed waar je zelf uit kunt klimmen.' De tweede helft van de zin werd door mij onverstaanbaar gemaakt. Eén ding; ze mag niet zelf uit haar bed klimmen want dan zijn we veel langer zoet met het in bed krijgen van dochterlief.
Die boodschap werd Marinus gauw duidelijk door mijn geinterrumpeer.

Dus de afgelopen twee maanden gingen goed. Maar sinds kort weet ze dat ze wel d'r bed uit kan en doet ze dat ook heel graag, tot onze ergenis aan toe. Elke avond komt ze er wel een keertje uit. En we horen dat niet, want ze is muisstil. Ineens staat ze in de woonkamer (zeker nu ze sinds een week zelf de deuren open kan maken, ook weer iets nieuws). Op sommige avonden komt ze er wel drie keer uit. En als we de methode gebruiken waarbij we haar negeren en gewoon weer op bed leggen gaat ze heel hard huilen en dan wordt Jonathan wakker.
We schipperen een beetje. Niet teveel aandacht geven en toch liefdevol op bed leggen zodat ze zo min mogelijk herrie produceert.

Dat is dus het op bed leggen van Roos. Afgelopen maandag had ik meidenclub. Marinus zou alleen nog Roos op bed hoeven leggen. En ja hoor, twee keer naar beneden gekomen. We hadden onze op-bed-leg-strategie nog niet met elkaar besproken en Marinus liet haar even beneden spelen. Hij was in de veronderstelling dat Roos na de tweede keer wel lekker ging slapen.
Ik kom om 21.00 thuis. En schrik als ik boven kom. Roos ligt op haar buik voor de deur naar de huiskamer. Een halve seconden denk ik dat er iets mis is met haar. Daarna ben ik verontwaardigd en stap over haar heen naar binnen: 'Wist jij dat Roos hier voor de deur op de buik ligt te slapen?!' Marinus weet van niks.
En daarna schiet ik in de lach.
Het ziet er zo absurd uit, lief klein meisje in een mooie pyamaatje in de klushal met haar gezicht op de niet al te schone mat, en ze ligt gewoon heeeeeerlijk te slapen.
Maar door mijn binnenkomst wordt ze wakker, staat onvast op d'r benen en ik breng haar maar gauw naar bed. Ze is nu gelukkig wel echt heel erg moe en slaapt de hele nacht in d'r prinsessenbed.

En wij in ons koninklijke bed.