dinsdag 26 april 2011

Apen, Geiten en Inbreekbuurmannen

Sommigen van jullie hebben mijn schrikscenario wat me nu daadwerkelijk is overkomen inmiddels al gehoord.
Roos heeft me afgelopen week buitengesloten en ik kon dus niet meer naar binnen. Kijk, je sleutels kun je altijd vergeten, dat is me nu één enkele keer gebeurd sinds we hier in Den Haag wonen. En in dat geval is er een buurvrouw met een extra sleutel (die ze ook wel eens kwijt blijkt te zijn, ze moest die ene keer lang zoeken..).
Maar nu heeft onze buurvrouw een baan en is ze niet meer zoveel thuis als dat ze voorheen was.

Dus afgelopen dinsdag kom ik thuis met de kids nadat we boodschappen hebben gedaan. Jonathan is moe, leg ik gauw op bed en ik loop weer naar buiten toe omdat Roos het leuk vindt om nog even buiten rond te struinen, de fietstassen dicht te maken (wat haar tot nu toe nog nooit zonder hulp is gelukt) en zo ver mogelijk van d'r moeder weg te rennen om vervolgens te struikelen, te huilen zodat mama heel snel naar haar toe moet komen om te troosten. Zo werkt dat met kinderen. Ik probeer haar op z'n Haags een beetje toe te schreeuwen: 'Kom op, sta maar op, goed zo, kom maar hier, wie komt er in mijn huisje?!' Dat laatste zinnetje is natuurlijk een soort van spelletje en werkt het beste om haar bij me te krijgen. Of niet en ik moet toch naar haar toe.

Ik sta dus samen met Roos buiten, een andere buurvrouw komt er net aangefietst en we praten wat over de kat die net bij de dierenarts is geweest. Ineens slaat de deur dicht. Ik schrik! Ja, Roos staat binnen, ik sta buiten. En Jonathan doet een poging om te slapen. De buurvrouw met de sleutel is er niet en mijn hersenen ratelen niet zoals ze dat horen te doen in zo'n situatie.
Gelukkig is het mooi weer en is de overbuurman buiten en ook een andere buurman. En in zo'n situatie ben ik dankbaar voor Haagse Sjonny's. Want ik kom er binnen twee minuten achter dat de betreffende buurmannen een hoop inbreekervaring hebben. En dan is het fijn dat dat mijn buren zijn. De een komt met een houten latje, steekt hem door de brievenbus terwijl hij (hij is ook vader) Roos probeert over te halen om de deur open te maken. Ik zeg nog tegen hem dat ik dat nog nooit heb geoefend met haar, maar ik laat hem zijn gang maar gaan (zolang Roos niet huilt). Blijkbaar vindt Roos hem wel prima, zijn latje werkt helaas niet omdat zijn en mijn handen te groot zijn voor de brievenbus, en ook zijn aanmoedigende woorden hebben geen effect.
Intussen is de andere buurman twee balkons aan het bestormen om vervolgens onze balkondeur open te maken, die nog dicht zit. Ik laat beide mannen maar hun gang gaan. De praatbuurvrouw gaat intussen d'r eigen gang. Ik spreek Roos geruststellend toe, maar dat werkt averechts. Ik zie haar denken: 'Wat is er dan aan de hand dat ik rustig moet blijven, ik ben hier en jij bent daar, ik heb het rijk lekker voor mezelf, maar blijkbaar moet ik onrustig worden zodat jou woorden mij kunnen troosten?'
(Ik ben een empathische moeder he :))
De plankjesbuurman geeft het op, en net op dat moment stormt een inbreker beneden de trap af. Gelukkig, het is onze buurmaninbreker.
Mijn dank is zeer groot, die van Roos toch ook, Jonathan is ook blij, want die sliep helemaal niet en zoals veel verhalen eindigen: eind goed, al goed.

Ik moet natuurlijk ook wat over Jonathan kwijt. Die is inmiddels één. En het is wel erg gezellig met hem. De periode van consequent zijn, grenzen aangeven breekt aan. Soms moet ik wel eens 'nee' of iets in die richting zeggen. Vaak zeg ik nog: 'Waar is de bal?' Geweldige afleidingsmanoeuvre. Maar Jonathan kan nog niet zoveel woordjes zeggen, hij zegt 'papa' en 'aap'. En heeeel soms 'mama'.
Steeds als ik tegen hem zeg dat ie iets niet mag doen, zegt ie heel verontwaardigd en een tikkeltje arrogant 'aap'. 'Heb je het tegen mij?' Hij: 'Aap'. Ik: 'En bedankt.'
Het kan nog erger ;).
Vrienden van ons hebben een jochie van ruim 2 jaar. Papa is Fries en heet dus heit.
Nu hoor dat lieve jochie gisteren ineens 'geit' tegen zijn vader zeggen. 'Pik je dat?' 'Hij zegt nu heit hoor, hij bedoelt geen geit.'
Jaja, dat zeggen ze allemaal.
Slimme kinderen hebben wij hoor!

Geen opmerkingen: