In een land hier niet ver vandaan..

Niet zo heel lang geleden gingen Marinus, de kids en ik een lekker rondje rijden. We hadden net gezwommen en de kinderen zouden dan lekker in de auto kunnen slapen. En in de auto, moet je weten, kunnen op heel ongedwongen wijze ruzies worden uitgesproken of andere interessante of diepzinnige gesprekken worden gevoerd. Met name wanneer de kinderen slapen. En eigenlijk werk dat bij ons wel. Je kunt als je het ffies goed zat bent niet zomaar uitstappen en dat zorgt er bij voorbaat al voor dat we heel relaxed en gezellig met elkaar dingen uitpraten. Zo'n autoritje zouden ze bij relatietherapie ook maar eens moeten aanbevelen. Zorg er dan wel voor dat je goed op weg bent eer je begint aan zwaarde zaken in het leven.

Wij dachten ook maar eens een uitgebreid rondje te gaan maken. Zo kwamen we aan in Belgie, het land van lekker bier en vet patat. We waren in eerste instantie onderweg naar Antwerpen. En ons topografisch geheugen laat te wensen over, dus toen we besloten de borden naar Brugge te volgen dachten we dat het dan wel dicht bij zou zijn. Dus vlak voor Antwerpen volgen we die borden, maar het duurt maar en duurt maar. We rijden zo'n anderhalf uur door, braaf de borden Brugge volgend. Maar ergens begint het te jeuken. Hallo, waarom zet niemand er het aantal kilometers tot aan Brugge op? Op geen enkel bord stonden kilometers aangegeven. Vreemd. Dus wij besloten toen maar in de middle of nowhere een plek op de zoeken waar we onze benen konden strekken en waar we erachter konden komen hoe we weer snel naar Nederland moesten rijden.
Waarschijnlijk hebben ze daarom op elke hoek een louche taveerne staan. Dan wordt er ook nog eens geld verdiend, want de cafeetjes die wij langs waren gegaan waren wel bedroevend leeg. De dorpjes waren overigens ook bedroevend rustig. En de zebrapaden waren bedroevend gevaarlijk.

We reden netjes de toegestane snelheid door een dorp heen. Staat er ineens midden op de weg een vrouwtje angstig een stopgebaar te maken, ze is natuurlijk bang doodgereden te worden. Dat zou ik ook zijn als je je dan bedenkt dat er op geen enkel bord staat aangegeven dat er een zebrapad is. Maar het is er wel. En de vrouw was er ook. De rem deed het gelukkig ook en Marinus gebruikte hem daarom ook maar. En zo eind goed al goed. Maar dit geval en nog enkele andere sensationele bijna-ongelukken maakte dat mijn beeld van onze onderburen bevestigd werd. Het lijkt allemaal een beetje armoedig, en dat om de hoek?

Maar de rit was verder geslaagd hoor. Ik kreeg bij mijn warme chocolademelk gelijk een flinke scheut Amaretto. En bij bijna alles wat je bestelde zat iets van sterke drank. Geen pannekoeken met spek, maar met Amaretto of slagroom, of een boel suiker, of met nog meer alcohol. Dan gaan de kindjes natuurlijk lekker slapen ;) Die pannekoeken hebben we maar overgeslagen. Weer gauw naar huis. En de volgende keer gaan we met een stratenboek op pad.