Stikfobie

Daar zal ik vast wel eerder over geblogd hebben, maar hier is een lekkere jus op de fobiegehaktbal.

We waren afgelopen zondag met z'n viertjes bij mijn ouders. Tjonge, we zijn in de afgelopen twee jaar in aantal verdubbeld!
Jonathan dweilt overal de vloeren, dus ook bij mijn ouders. Terwijl hij over de vloer schuift (te lui om te kruipen) kwijlt ie de vloer onder. Dus eerst de kwijl en dan de dweil.

Er ligt speelgoed, vooral voor Roos, op de grond. Het is één van mijn taken als moedertje om te zorgen dat Jonathan geen klein spul naar binnen werkt. Planten, plastic boutjes en schroefjes. Dat is een nieuwe taak, omdat ik bij Roos ervoor zorgde dat er geen klein spul in haar bereik lag. Dat is nu wel even anders.
Ik let even niet op en Jonathan heeft het heft van een plastic hamer in zijn mond. Ik denk meteen aan de waarschuwingen op internet over dat je een kind bijvoorbeeld niet met een tandenborstel in zijn mond moet laten rondlopen/kruipen. Ik vind een tandenborstel aardig vergelijkbaar met een hamer. Jonathan hoeft maar even met z'n hoofd de grond te boinken en dat ding zit in z'n keel.
Dus ik haal zo ongeveer al het speelgoed wat er ligt weg en m'n mams zegt: 'Joh, daar kan ie echt niet in stikken.'
Ja aju, denk ik. Ik kan me herinneren dat de zes kinderen van mijn ouders ervaring hebben met knikkers, punaises en zelf haaknaalden. Ik moet haar maar even op dat 'kleine' feitje wijzen: 'Vandaar al die bezoekjes aan de huisarts.'
Mam lacht. Blijkbaar ben ik erg getraumiseerd door die kleine ongelukjes die altijd goed zijn afgelopen. Mam zegt: 'Een hamer krijgt ie niet doorgeslikt hoor, hooguit een beurse mond.'
Nou dat is ook niet fijn.

Ik denk dat ik iets minder panisch mag zijn. Zodat Jonathan niet zijn hele leven op pureetjes en brood zonder korst hoeft te leven :)
Blij met mijn nuchtere moedertje, daar kan ik nog genoeg van leren!