Lijken en dozen

Een van mijn vriendinnen is Amerikaanse. Dat zorgt regelmatig voor hilariteiten.

Vorig jaar was ze hoogzwanger en stond ze op het punt om te verhuizen rond de bevallingsdatum. Ik raad iedereen aan dat nooit zo te plannen, want het is een hoop gedoe. Ik ging haar (ook zwanger) helpen met spullen inpakken. Ze woonden in een grote, oude en deels beschimmelde gehuurde boerderij. De laatste twee bijvoeglijke naamwoorden waren de redenen om te verhuizen naar een gezellige, ruime en mooie eengezinswoning in Schiedam. Vriendin L. had het tijdens het inpakken van de spullen steeds over 'schouwen'. 'Schouwen? Heb je dan een lijk gevonden ofzo, dat er geschouwd moet worden?'
'Een lijk, een dead body bedoel je?'
'Ja, je hebt het toch over dat je zoveel moet schouwen?'
'Met dozen ja, die moet ik toch schouwen?'

Pling, en het kwartje viel. Met een rijke fantasie kun je allemaal lugubere beelden in je hoofd halen, maar ik liet dat mezelf maar niet toe. Een oude boerderij herbergt een hoop geschiedenis, een hoop spinnenrag en waarschijnlijk in dit geval ook een hoop dode muizen, maar om nou meteen over een heleboel 'dead body's' te fantaseren gaat me een beetje te ver.

Scheveningen kunnen de meeste Amerikanen nu wel uitspreken, dat is de bekendste oefening in Nederlandse taal die er bestaat, maar 'sjouwen' is en blijft een lastig woord. Sjouwen is sowieso lastig als je op het punt staat een kind te werpen en het zware dozen zijn. Daarom zeg ik dus: niet doen!

Deze afgelopen drie dagen bleek het sjouwen er nog niet helemaal in te zitten. L. begon weer over schouwen. Er waren een hoop vliegenlijkjes om te bestuderen, dus schouwen was een mogelijkheid om de tijd mee door te komen in de Ardenne. Maar nee, L. heeft een lesje gekregen in 'sjouwen'. En nu doet ze het nooit meer fout!