Wat is dat toch met kinderen? Ik verbaas me erover dat, zo jong als dat ze zijn, ze al speelgoed uit de handen van andere kinderen kunnen jatten. Of is dat gewoon iets Roozigs??
Twee kinderen, twee afstandsbedieningen. Maar die in het handje van het andere kindje is eigenlijk net iets interessanter dan die Roos in haar handje heeft. (Oh, dit was overigens niet thuis, het liefst leer ik Roos nooooooit hoe ze een afstandsbediening moet gebruiken, ten bate van haar pappa.) Gek toch, Roos is negen maanden jong en pikt nu al af.
En ze kan huilen als een verdwaalde aalscholver als ik iets uit haar handen pak. 'Oh.. ik wist niet dat je kwaad werd...'. En dat is leuk als ze een liga of iets in d'r hand heeft. Het stukje dat ze in haar vuistje heeft krijgt ze niet gemakkelijk in haar mond. Uiteindelijk zit ze er na een halfuur nog mee in haar hand en tegen die tijd is het zo fijn geknepen dat ik het hele huis kan stofzuigen. En zit zij verlekkerd naar de stofzuiger te kijken (die tegenwoordig enorm stinkt omdat Marinus de halve koffiepot heeft moeten opzuigen nadat de pot was gevallen). Lekker hoor.. een stofzuiger.
Ik, met mijn goede bedoelingen, probeer dan Roosje te helpen door het laatste stukje, voordat er niets meer van overblijft, in haar mond te stoppen. Maar eenmaal uit haar hand is het huilen niet meer te stoppen. Dan ben ik de grote boosdoener. Zelfs als ik het stukje in haar wijd opengesperde huilmond stop wordt ze niet stil. Ze is zo overstuur dat ze toch niets proeft.
Gauw afleiden dan maar! Dat helpt nu gelukkig nog.
En voortaan laat ik het haar maar zelluf doen. Dat is uiteindelijk waar ze iets van leert.
Afhoewel afpikken... ik hoop dat ze dat ooit nog eens afleert.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten