Ik denk best veel. Zo dacht ik vroeger dat ik bang was voor honden. Behalve voor de hond van opa en oma 'Skippy'. Skippy, zo heette de hond van mijn opa en oma. Als kind geef je je opa en oma van die bijnamen he. Ik zit nu net te bedenken hoe ik mijn andere opa en oma dan noemde. Misschien opa en oma draadjesvlees. Mijn oma kan masterlijk vlees op tafel zetten. Maar om eerlijk te zijn weet ik het niet meer.
Ik ben erachter gekomen dat ik niet zozeer bang ben voor honden, maar alleen voor blaffende honden. Allereerst vanwege de mogelijke gehoorbeschadiging die je kunt oplopen in het bijzijn van een blaffende hond. En natuurlijk gaat er dreiging van zo'n beest uit. Kleine hondjes die blaffen zijn gewoon irritant, die produceren een hoog en schel geluid (au aan mijn oor). Grote honden die blaffen zijn gewoon groot en blafferig. Vooral na het verhaal van mijn broer over de hond van zn schoonmoeder. Die is groot en blaft, maar die eet ook nog eens kleine hondjes op, en schapen. Nou, bij zo'n hond hoef ik niet in de buurt te komen.
Ik vond huilende baby's ook best wel eng. Weet je, baby's zijn soms lastig te begrijpen, vooral als ze niet van jezelf zijn. En tot december toe waren de baby's niet van mezelf. Eigenlijk is het hetzelfde verhaal; huilende baby's zorgen ook voor potentiele gehoorbeschadiging. De eerste weken van Roos d'r leventje huilde ze lief en aandoenlijk. Maar blijkbaar komt daar hoe dan ook na een paar weken forse verandering in. Men, ze kan echt pijnlijk-aan-mijn-oren-huilen. En ze is dan nog zielig ook. Dus soms moet ik haar dan wel troosten - en dat doe ik natuurlijk heel erg graag - maar dat garandeert wel pijn in het oor. Nu ik Roos haar gepraat (lees: gehuil) beter kan interpreteren zijn huilende baby's ineens minder eng.
In dit huis is het ook onvermijdelijk om het gehuil niet te horen. Je MOET het horen. Natuurlijk komt dat omdat de baby graag gehoord wilt worden, maar in een twee kamer woning die overigens heel gehorig is, hoor je alles. (Deze woningen zijn oorspronkelijk voor bejaarden gebouwd. En omdat de gemiddelde bejaarde doof is hebben ze waarschijnlijk geen moeite gestopt in goeie geluidsisolatie) Gelukkig is Roos geen huilerd hoor. Maarja, soms moet ze wel even huilen.
En eigenlijk komt het dan neer op het feit dat ik medelijden heb met onze bovenbuurman. Kijk;
Deze woningen bestaan uit drie verdiepingen. Op de bovenste etage woont een gezin met decemberbaby, dan tussenin de buurman zonder baby (nog jong en hij houdt van een feestje) en dan komen wij met baby. Achhhh.. twee huilende baby's en een babyloze tussenbuurman, dat wekt toch wel medelijden op bij ons.
Maar.... volgende maand krijgen we de sleutel van ons nieuwe stulpje! Hoera voor ons en voor de bovenbuurman!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten