Röntgen Oorlog bij de Onkruidwieder

Marinus en ik zijn bij de tandarts geweest. Eindelijk weer eens. Bij de vorige tandarts waren ze zo leuk om ons een brief te sturen dat onze afspraak in december niet door kon gaan omdat er precies die dag een nieuwe tandarts zou beginnen. De bewuste dag werden we gebeld waar we bleven, haha, lachen met die tandarts joh!

Nu hebben we weer een nieuwe tandarts. Dat betekent nieuwe foto’s maken. We werden omstebeurt netjes naar de röntgenkamer geëscorteerd en daar geïnstalleerd. Zo kon de schade meteen in kaart gebracht worden.

Ik heb twee gaatjes, dat valt nog te overzien na de ellende die ik eerder heb meegemaakt. Er wordt gezegd dat elke zwangerschap een tand kost. In dat geval ben ik jaren terug heel vaak zwanger geweest (want mijn tanden zijn om te huilen – ik kan erom huilen:-S). Nu was ik echter blij verrast! Maar twee kleine gaatjes! Marinus moet zich (helaas, boterhammetje met pindakaas) niet alleen onderwerpen aan de tandarts voor het vullen van enkele gaatjes, hij mag ook een bezoek brengen aan de Onkruidwieder. Zijn verstand moet getrokken worden. Eenmaal in de auto op weg naar Delft spreekt hij zijn vermoedens uit: ‘ja, röntgenstraling aan me hoela, dat zijn gewoon heftige laserstralen die gaatjes in mijn tanden schieten. En zelf duiken ze gauw achter de deur. En ze schoffelen zo heel je gebit heen en weer.’

Ik probeer hem uit te leggen dat het gaat om die straling. Wij worden maar eventjes en een heel enkele keer aan röntgen blootgesteld, deze mensen moeten zo veel mogelijk straling voorkomen, anders wordt het daadwerkelijk oorlog in hun binnenste. Marinus is echter al helemaal in de ban van oorlog. Hij ondertekend nog net geen oorlogsverklaring om zich te kunnen verdedigen tegen het legale geweld. Weemoedig beseft hij dat hij erdoor heen moet. Onontkoombaar..
De Onkruidwieder zal moeten schoffelen en wieden. Marinus zal daar niet blij mee zijn. Ik zal daar evenmin blij mee zijn.

Maar wat moet, dat moet (echt zo’n Cruijff uitspraak he). En zo is het.