Herrie..

Dat we niet in de meest nette perfecte buurt wonen is denk ik wel bekend. Er wonen veel studenten en die houden van een feestje. A la, moet kunnen, af en toe. En als je feestjes BINNEN viert dan is er niets aan de hand, heeft de buurt er geen last van.

Nou, vannacht was er wederom een feestje aan de gang. Tegenover ons is een klein complexje wat door studenten bewoond wordt, ik geloof een boel Spanjaarden. Een paar keer in de maand geven ze een feestje, maar vannacht was het echt te bont!

Om drie uur 's nachts hadden we nog geen oog dicht gedaan. De muziek was in eerste instantie nog wel te behappen. Raampje dicht en slapen maar. Maar naarmate de tijd verstreek werd de muziek alleen maar harder en werden Marinus en ik steeds chagrijniger. Ik dacht in eerste instantie dat het de bovenbuurman was en om 02.30 uur deed ik m'n kleren maar aan om hem even een bezoekje te brengen. De muziek klonk in elk geval hetzelfde als zijn muziek. Gelukkig hebben we van zijn muziek al veel minder last sinds we erover gesproken hebben met elkaar, dus ik was wel verwonderd dat het ineens zo hard was. Marinus was inmiddels in de huiskamer gaan zitten. Zwaar geïrriteerd. Kun je eens een dagje uitslapen (tot 9.45 - 10.30 namelijk oefenen met worshipteam) wordt je nacht vergald. Maar Marinus zei in elk geval dat het de bovenbuurjongen niet was. Inderdaad, in de huiskamer hoorden we geen gebonk. Nou, toen was bij mij de maat vol - bellen naar de politie (het 0900 nummer natuurlijk). Ik wilde zeker weten of de pokkeherrie bij de overburen vandaan kwam dus ik deed de deur open. Staan daar twee undercover agenten met heftige apparatuur de herrie te meten: 'Mevrouw, gaat u de politie bellen? Wij zijn van de politie.' Fijn.. Nou, met de apparatuur hebben ze blijkbaar een officiële meting gedaan (er waren inmiddels meer klachten gekomen). De meneer in kwestie zei dat ze zouden zorgen dat het feest zou eindigen. Dat duurde helaas nog zo'n drie kwartier. Dus ik dacht, ik bel gewoon naar de politie, laat ze nog maar eens langs gaan. En wat fijn om een vrouw begrip te horen tonen voor de situatie: 'Ja mevrouw, ik begrijp het, het lijkt me echt vreselijk.' Enfin, 15.15 kwam er rust in de tent - eindelijk.
Marinus en ik hebben samen manieren bedacht om deze mensen (die geen normale muziek kunnen luisteren en ook niet normaal kunnen praten - ze moeten schreeuwen naar elkaar ofzo) duidelijk te maken hoe irritant het is om niet te kunnen slapen omdat er aso's wonen. We zouden een fanfare bestellen en voor de deur neerzetten. Of met een stationtoeter de hele ochtend voor het raam staan toeteren. Je wordt in elk geval wel creatief als je zwaar geirriteerd bent.

Dat was dus onze nacht, een erg korte nacht.