Dat is de titel van een boek van Randy Alcorn. Apart, maar de moeite waard om gelezen te worden.
Leven en dood. Ze liggen zo dicht bij elkaar. Na een bevalling is het normaal (blijkbaar) om soms een beetje somber te zijn. En gek, ik denk dan steeds na over de dood. Alsof het me beangstigd. Maar dat is toch helemaal niet nodig. We hebben net een wonder van leven mogen ontvangen, en dan ga ik een potje nadenken over dingen waar ik helemaal niet over na wil denken. Ik besef des te meer hoe fragiel en kwetsbaar het leven is. Tegelijkertijd kunnen wij mensen zoveel hebben. Als ik denk aan zo'n ziekenhuisprogramma op tv. Mensen rijden elkaar voor pampes, maar als de röntgenfoto's zijn genomen blijkt er nergens letsel te zijn. Frappant toch?! Mooi eigenlijk.
Maar dood gaan we. Dat is één ding wat zeker is in het leven. En dood gaan doe je 'alleen'. Je kunt in elk geval niet je partner meenemen zodat hij je handje vast kan houden. Dat gaat niet.
Jezus heeft gelukkig mooie beloften gesproken in de bergrede. Daar denk ik nu aan.
Gelukkig wie nederig van hart zijn, want voor hen is het koninkrijk van de hemel.
Gelukkig de treurenden, want zij zullen getroost worden.
God is de enige die de weg naar de eeuwigheid kent. En Hij kent mij. Wat een geruststellende gedachte!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten