Afscheid

Na zo'n zeven jaar in de Bies gewerkt te hebben komt het afscheid er bijna aan. Ik ga stoppen daar en zoeken naar een nieuwe baan. Ik ben druk bezig met zoeken, het vinden wil nog niet echt lukken. Ik vind wel vacatures e.d. maar nog niet veel reactie op brieven.

Maar ondanks dat ik nog geen nieuwe baan heb is het afscheid onvermijdelijk.
Ik moet afscheid nemen van collega's en bewoners (maar bij de laatste groep is dat wel vaker het geval, mensen komen en gaan (heen)).
Afscheid nemen van de verzengende hitte in de Bies, dat doet me geen pijn.
Afscheid nemen van mijn rol al koningin in de Bies, ik doe graag de Bea imitatie.
Afscheid nemen van danseres die door vele oude dames bewonderd wordt, daar wel ja. Wil je beroemd worden, moet je gewoon met demente bejaarden werken en net doen alsof je heel goed kan balletten. Ze kijken de ogen uit hun hoofd!!
Afscheid nemen van de stinkkarren.
Afscheid nemen van de krentensneetjes die ik naar hartelust gesmeerd heb voor alle mensen.
Afscheid nemen van het cruiseschip (of de veerboot) waar we op wonen (dat denken sommige bewoners tenminste, ik doe graag mee, wie wil er nou niet op een cruiseschip wonen??).

Het lastigste is toch wel het afscheid van de mensen. Het is eigenlijk best wel heel leuk werk, ondanks dat ik er al een ruime tijd geen uitdaging meer in vind. De bewoners waarderen je grapjes en je serieuze gesprekjes (die je 10 keer op een dag voert, want herhalen doe je veel!!). Ik ben met bewoners in Afrika geweest, we zijn vaak heen en weer gevaren tussen Oud-Beijerland en Schoonhoven, zitten samen in het vliegtuig of werken ons het leplazarus tussen de bloemen. En Obama is geweldig. Ja, daar heeft één dame het steeds over. Ze leest het boek 'Obama', maar de tien weken dat ze in de Bies woont begint ze elke dag opnieuw aan het boek. Ze komt nooit verder dan het eerste hoofdstuk, maar vindt de beste man helemaal het einde!

En ondertussen solliciteren. Ben benieuwd waar God me nu wilt hebben.