Titelloos

Ik wil best iets schrijven, maar het belooft niet iets spectaculairs te worden. Grappige dingen vergeet ik weer snel en serieuze zaken vind ik soms te deprimerend om over te schrijven. Dus dan gaat het maar nergens over.

Het gaat er in elk geval om dat mijn schoonmoeder bij het openen van de blog niet denkt: 'tjonge, weer snow down, dat hebben we inmiddels wel gelezen hoor.'
Nieuwe ronde, nieuwe kansen.
Kansloos vandaag.

Mijn geheugen laat me in de steek. Ik bel een vriendin om te vragen naar het adres van iemand. Ik ben op weg naar 'iemands' verjaardag. Zonder adres. Vriendin zoekt het op en vertelt me het adres. Ik herhaal het intussen een paar keer, wetende dat me een lastige taak te wachten staat; het adres onthouden. Ik hang even later op, herinner me wel de straatnaam, maar het huisnummer is met het ophangen van de telefoon spoorloos verdwenen. Om dan de politie te bellen voor een grootschalige zoekactie is ook zo wat, dus vriendin werd een sms gestuurd. De sms kun je altijd weer teruglezen he, wat een uitkomst.
En eindelijk kon ik verder.

Even later kwam ik er aan. In een knus kabouterhuisje. Marinus zou na zijn werk komen en ons dan weer mee terugnemen. Een uurtje later zag ik hem aan komen lopen, dus ik zwaai even en ga vervolgens verder met het vermaken van Roos op een plek waar vermaak gelijk staat aan gevaar. Hete thee, hete theepot, mooi servies wat je geweldig goed kapot kunt gooien, een hete kachel en kaarsen. Ik was druk aan de arbeid.
Even later komt Marinus binnen. Hij is verbaasd. Ik ben verbaasd omdat hij verbaasd is. Hij zegt: je zag me toch aankomen? Ik druk 3 keer op de bel en klop constant aan de deur, maar er werd niet open gedaan.

Oh, vergeten..

Gelukkig was Marinus de situatie ook weer gauw vergeten. Een beetje meezwangeren :)