Voetbalwormen

Voetbal is op z'n tijd best leuk. Een potje voetballen vind ik, naast vermoeiend, ook wel erg leuk. Leuker dan dagelijkse voetbal op tv. Maar tijdens dit WK slaan we natuurlijk geen enkele wedstrijd die Nederland speelt over.

En nu ik weer eens een aantal wedstrijden zie valt me op dat voetbal soms verdacht veel op worstelen lijkt. Of boksen. Hier een rechtse, daar een hakkie, vervolgens wordt een speler bijna gewurgd, geduwd of omver gekopt. Ik dacht dat je tegen de bal moest koppen en niet tegen elkaar.
Maar wat daarna dan nog het meest bijzonder is, is dat diezelfde spelers die elkaar op het veld wel lijken te kunnen schieten, na de wedstrijd hun stinkshirtjes uitwisselen, elkaar vol liefde en genade omhelzen en samen lachen. Wauw! Ik heb dat in de geschiedenisboeken nog nooit (lees: weinig) gelezen. Vijanden die elkaar lief vinden.

Ik zeg donderdag na de wedstrijd tegen Marinus en Rob: 'dit is toch het mooiste moment van de wedstrijd, alles wat na die 90 minuten gebeurd ontroerd me haast.'
Rob en Marinus: 'je bedoelt knuffelende mannen?!'
Ik: 'ja, soort van, gewoon dit broederlijke gedrag. Dat vind ik gewoon mooi, bijzonder.'
De mannen kijken me vreemd en bedenkelijk aan. 'Ja, Eef houdt van knuffelende mannen.'
'Hallo, daar is toch niets geks aan. Als je in de hemel komt zul je toch ook wel willen knuffelen. Met Jezus bijvoorbeeld?'
Rob: 'Ja, maar in de hemel ben je man noch vrouw.'
Die tekst ken ik niet, dus ik ga er ook niet meteen vanuit dat dat zo is.
'Wordt jij dan een worm als je in de hemel bent? Die zijn onzijdig. Kun je lekker onzijdig knuffelen!'

Rob verkoos toch het mugschap boven wormisme. 'Lekker irriteren, haha!'