'H'

Wat zou Eef daar nou weer mee bedoelen, zie ik je denken. Lange-afstands-denken wel te verstaan.

Zwangere vrouwen en bevallen vrouwen zijn volgens menigeen overgevoelig, super emo en daardoor lichtelijk irritant. Kunnen ze ook weinig aan doen, want dan doen de hormonen. Ik vind mezelf ook regelmatig irritant, gewoon, omdat ik ik niet meer is. Ik voel regelmatig een lichte spanning in mijn lichaam waardoor ik hard op mijn kiezen bijt. Dat heb ik dan pas door als ik last van mijn kaken krijg. Maar die hormonen zorgen er ook voor dat ik een heftige schrikreactie krijg bij het minste of geringste.

Net nadat Jonathan was geboren bleek hij flink misselijk te zijn van vruchtwater in z'n maag. Tja.. wie drinkt er dan ook vruchtwater??
Maar hij stond er waarschijnlijk niet echt bij stil dat dat niet zo lekker was. Hij lag zo een paar keer bijna te stikken en de schrik sloeg mij om het hart. Na een paar dagen was ik gewend aan zijn gegorgel en na een twee weken aan zijn gehoest en gesnotter. Maar steeds als er iets gebeurde gaf ik klein schrokkreetje: een ingeslikte 'H'. Hoor je het al?

En nog steeds, als Roos dreigt tegen de tafel aan te knallen of hard uitglijd slik ik de 'H' in. Dat is niet handig, want dan denkt zij dat ze heelveel pijn heeft omdat ik denk dat ze pijn heeft. En Roos moet niet denken, ze moet voelen. En waarschijnlijk voelt ze niets, dus waarom huilt ze dan??
Door mijn hormoontjes.

Rieuwerd was hier pas en die viel bijna (op wel 20 pannekoeken na!) tegen de punt van de tafel (dacht ik dus). Daar ging weer een 'H'. Ik zei tegen mezelf: 'tjonge, ik kijk er wel naaruit om ontzwangerd te zijn, nog 8 maanden.. Misschien dat mijn 'H'-tjes wel mijn hormonen zijn en moet ik gewoon heelveel schrikken, des te eerder ben ik weer mezelf!'

Dat zijn we nu maar aan het testen. De H staat toch voor Hormoon? Hopelijk ben ik weer gauw de ouwe!

Maar.. deze hormonale vrouw heeft wel gisteren d'r rijbewijs gehaald! En ik heb weinig gepraat tijdens het afrijden. En dát was moeilijk! Poe-hee. En mijn rij-instructeur hamerde er elke les op: 'niet praten, maar doen!'
Gelukkig praatte de examinator de oren van mijn hoofd, tjonge, hij leek wel een zij. Maar ik was hem dankbaar. Hij vroeg me nog of hij z'n mond moest houden. Ik: 'nee, alsjeblieft, blijf praten. Als jij het doet, doe ik het niet, ik heb namelijk een praatprobleem.'

En dat heeft niet eens met hormonen te maken. Dat heeft met karakter te maken.

Wel, ik ben in elk geval blij en over 8 maanden (of eerder) nog blijer.