Kreng

Jonathan kan het nog niet zeggen, maar ik kan me voorstellen dat ie het zal hebben gedacht. 'Mijn mamma eet prei, ik huil en dan vind ze me nog stom ook!'
Nou ja, stom, dat hoor je mij niet zeggen, maar voor en rond het weekend was ik helemaal gaar. Zo gaar als een klontje. Ik heb nooit klontjes gebakken, dus ik weet niet hoe gaar die kunnen worden, maar ik was op en leeg.

Het enige waar ik energie voor had was huilen. En over het algemeen ben ik, wanneer de hormonen niet zo hard razen en gieren niet echt een huilertje. Ik heb weinig redenen om te huilen, maar nu heb ik de afgelopen jaren weer goedgejankt. We staan quit.

Jonathan heeft de afgelopen dagen meer geslapen dan in z'n hele leven bij elkaar. Lijkt wel. Vanaf zondag ben ik heel strak een ritme in gaan bouwen. Jonathan en ik waren oververmoeid, ik was veel te druk geweest, Roos kwam aandacht te kort en Marinus zat er ook even doorheen. Ik dacht dat Jonathan misschien een huilbaby was. Maar een bezoekje van m'n schoonouders en het advies van m'n schoonmoeder maakt een hoop helder. 'Eet je nieuwe aardappelen?' Ja, die eet ik. 'Oh en ik heb ook prei gegeten, maar dat valt toch wel mee?'
Niet dus. Jonathan was overstuur van vermoeiheid en van de krampjes. Arme ziel. En ik maar stug zeggen: tien minuten laten huilen en dan troosten. Of vanwege frustraties gewoon een half uur laten huilen.

Nu, al drie dagen valt ie uit zichzelf in slaap. Geen speen of geen pink. Eten-kroelen-spelen-slapen. Heerlijk! Hij rustig, ik rustig.

Fijn dat mensen hebben meegebeden. God is goed!

En tjonge, het zijn de kleine dingen die het doen:
Roos heeft eigenljik nieuwe rompertjes nodig. In het weekend dat ik bedenk dat ik ze maar eens moet gaan kopen krijgen we een zak kleertjes met daarin rompertjes precies een maatje groter!
Mijn shampoo is bijna op. M'n schoonmoeder deelde gisteren ineens shampoo uit, ze had een actieverpakking gekocht en wilde niet zes jaar met volumeshampoo d'r haren wassen. Stel je voor, dan heeft ze over een paar jaar ineens een ander hoofd! ;)
Onze computer is gecrasht en vandaag staat vriend Rob voor de deur met een andere. We werden praktisch gedwongen hem te nemen, want hij wilde er vanaf. Joepie!

Leuk hoe God mensen op ons pad stuurt!

Ik las gisteren een stukje in de visie van een vrouw uit Eritrea die vanwege haar geloof gevangen was gezet in een container. Samen met de zondagschool kindertjes die ze toen ze werd opgepakt lesgaf. Het was nat, koud, maar overdag weer heel warm in die container. En er waren veel muggen. Eén van de meisjes vroeg: 'wat moeten we nu doen?' De vrouw zei: 'God danken! Dank U God voor de muggen, voor de nattigheid en de kou. Dank U voor de hitte. Dank U wel!' En zo kan ik er ook mee omgaan. In every circumstance I'll praise the Lord!