Ik heb steeds meer contact met de buren. We wonen in een multiculturele wijk, waar Rashagenezen, Turken en Indiers samen leven. De Rashagenees is echt een bijzonder soort. Schreeuwerig, met het hart op de tong en het ontdekken waard. Je zou er haast voor bij ons in de wijk komen wonen. Nu er een beetje contact over en weer is wordt het wonen hier steeds aangenamer.
Pas sprak een Turkse buurvrouw mij aan. Ze heeft drie kinderen, één kind van bijna een jaar. Ze vraagt me in gebrekkig Nederlands hoeveel Jonathan weegt. Ik vraag haar vervolgens beleefd naar haar zoontje. 'Hoeveel weegt hij dan?' 'Ja, half 8 kilo's.'
In mijn brein gaan allemaal radartjes werken: wat bedoelt ze, wat moet ik zeggen?
'Oh, achtduizend en vijfhonderd gram?' 'Nee, half 7 dan.'
En we begrijpen elkaar. Gisteren vroeg ze me of ik borstvoeding gaf. En ja, dat doe ik. Ze vraagt 'hoe lang?' Ik antwoord haar dat ik een jaar hoop te voeden. Ze zegt: 'twee jaar is best, jij twee jaar geven aan je kind.' Ik vraag haar naar haar borstvoedingsbverhaal. Bij haar mocht het blijkbaar niet zo zijn. Door 'pijn borst, niet meer geven' kan zij die twee jaar bij haar drie koters niet volhouden.
Best interessant, zo'n gesprek in gebrekkig Nederlands. En je moety creatief zijn om met elkaar te communiceren.
Het wordt nog wel wat bij ons in de straat.
Marinus zegt gisterochtend blij: 'zo, mag ie eindelijk uit de kast.' Ik versta hem slecht en zeg: 'kom je uit de kast??!!?' Marinus begrijpt mij verkeerd, hij denkt blijkbaar aan iets anders en zegt: 'wie kotm er uit de kast??'
'Ja, jij toch?'
'Ohhh.. nee, m'n oranje t-shirt. Die mag eindelijk uit de kast.'
Poe-hee, dat was even schrikken ;-)
Maar een homofiele oranje t-shirt, daar kan ik wel mee leven.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten