Dwarrelende engeltjes

Afgelopen vrijdag bezoek ik met mijn schoonouders een kerstnachtdienst. De spreker heeft het in zijn praatje over 'de hemel gaan dicht en de engelen gaan weer terug naar de hemel' (nadat ze hebben gezongen bij de herders in het veld). Hoor ik mijn schoonvader zeggen: 'ik hoop wel in een andere volgorde.'
Schone moeder en ik liggen in een deuk, dat heb je met een rijk inbeeldingsvermogen. Zie je het al voor je? Engelen stijgen op naar de hemel en boink! Knallen tegen de vloer van de hemel aan, dwarrelen naar beneden en hebben het er met elkaar over dat ze o zo'n koppijn hebben.

Nu ik het toch over de hemel heb. In Op zoek naar God bezoekt Gordon samen met zijn gastheer een heel charismatische kerk. Iedereen gaat in de kerk zijn eigen gangetje. Sommigen dansen, anderen liggen op de grond, mensen mijmeren, zingen, er gebeurt van alles.
Er staan ook wat mensen met vlaggen te zwaaien. Gordon is nogal sceptisch, wat er in die kerk gebeurt past niet echt bij hem. Ineens ziet Gordon de schoenen en de vlag van een dame liggen die even daarvoor nog uitgebreid stond te vlaggen. Hij ligt in een deuk en zegt:'joh, ze is naar de hemel gestegen!' en zoekt ondertussen het plafond af.
Ik houd wel van die humor :)

Roos heeft haar inbeeldingsvermogen van mij ge-/orven. Ze doet haar bakjes met kneedklei open en zegt: 'poesje mauw' elke keer als ze de klei ziet. Vervolgens laat ze mij de klei zien en herhaald ze 'poesje mauw' totdat ik eindelijke bevestig 'ja, een mooi groen poesje is dat.'
Raar, dat ik keihard sta te liegen voor het welzijn van mijn eigen kind.
Ik laat haar voorlopig maar in de waan dat een homp klei een poesje mauw is. Hopelijk komt ze er ooit nog eens achter. Net als dat ik hoop dat Gordon er nog eens achter komt dat God werkelijkheid is, en dat de engelen de hemel wel zijn binnengevlogen.