Knip Afknapper

De ambitie om kapper te worden heb ik in een ver verleden opgegeven. Haren zijn best leuk, maar teveel gefrut gaat mij alleen maar irriteren. Ik hou niet zo van frutten en gefrut aan mij heb ik in de ban gedaan na een slechte ervaring: het is irritant als je 12 bent, een grote zus hebt die zegt frutten aan haren wél leuk te vinden, en na twintig minuten trekken en plukken een half gevlochten hoofd presenteert: 'ik heb nu geen zin meer, sorry..'. Mezelf een lijdend voorwerp maken van haar verveelmodus gebeurde me nadien ook niet meer.
Waar was ik aan begonnen?

Dat vroeg ik me gisteren ook af toen ik Roos fruit gaf, in de hoop dat ze rustig en stil bleef zitten. Maar dat doet ze nooit, waarom hoop ik het dan ineens wel als ik met zwaar geschut in de aanslag sta? Niet logisch; ik stond er niet bij stil.

En eigenlijk is het gewoon onwijs gevaarlijk. Een scherpe schaar die ik, of eigenlijk Roos, heeft meegenomen uit de kampeerboerderij. Hij zat namelijk in haar tas en hoe hij daar terecht is gekomen is me nog steeds een raadsel. In elk geval is het de scherpste schaar in huis en ik achtte het gereedschap het meest geschikt voor de taak die me te wachten stond.

Alle haren voor Roos d'r ogen afknippen en dan ook nog met als doel er een leuk model in te scheppen. Het enige voorbeeld dat me bijstond zijn mijn eigen zeldzame knipbeurten geweest. Ik vind het nog steeds best vernederend om een kortingsbon (zes weken geldig) mee te krijgen van de kapper, terwijl ik er elke keer minstens zes maanden over doe om mezelf weer over die drempel te slepen. Is mijn haar kort, dan moet het weer lang en is het lang (na een half jaar) dan mag het wel weer een keertje kort. Ik zeg steeds tegen mezelf en de desbetreffende kapster die hoofdschuddend mijn dode punten staat te tellen: 'joh, zo blijft je werk toch leuk, kun je tenminste meer dan tien centimeter afknippen?' Dat lijkt mij tenminste leuker dan mensen die om de zes weken één enkele dode punt komen bijwerken, of krullen laten zetten.

Weinig voorbeeld en ook weinig knipervaring. Ik speelde vroeger meer met lego dan met poppen. Lego kun je niet knippen, poppenharen wel. Maar die ervaring mis ik ook.

Anyway. Roos aan d'r fruit en aan de klim (terwijl ze tegenwoordig in een tuigje in d'r stoel zit: sorry voor alle moeders die ik maar raar vond dat ze hun kind in een kinderstoeltuigje deden, ik ben nu dankbaar dat ik er één heb), ik aan de knip.

'Roos, please, het is voor je eigen bestwil. Kom op meid, even wachten nog. Nee, niet je vingers daar!' (knip ik bijna een mooi pinkje af!)

Roos vindt het gewoon irritant. Net zo irritant als ik dat altijd heb gevonden. Maarja, haren in je ogen zijn ook irritant. En eigenlijk is het ook irritant dat ze stijl haar heeft, want elk misknipsel is goed te zien. Je ziet precies waar de schaar z'n werk heeft verricht. Ik hoopt op een mooi resultaat, zoiets uit een tijdschrift. Je weet wel, een leuk kindermodelletje. Roos heeft nu een soort van funky hoofd met een pony-achtig iets van voren en een wat langere kruin. De twee plukken van achter zijn zo goed als weggewerkt, maar ik vraag mezelf nog steeds af of het resultaat er mag wezen.

Want weet je, zodra ze zelf de schaar kan hanteren (en die kinderen bestaan!) hoef ik me niet schuldig te voelen over het resultaat. Maar in dit geval ben ik toch de enige die erop wordt aangekeken.

Eigenlijk had ik er maar niet over moeten beginnen, dan was het vast en zeker niemand opgevallen. Ik ben benieuwd of Marinus het ziet als ie thuiskomt.

Binnenkort het resultaat op foto en commentaar van Marinus.