Appeltaart overpeinzingen

Marinus is sinds de 26e een kwart eeuw. Rede voor een echte appeltaart a la Eef. Volgens Marinus kan ik het beste appeltaart bakken van alle appeltaartbakkers die hij kent. Dat zijn er niet al te veel, maar toch.. klinkt wel aardig toch?

Vrijdagmiddag bak ik er eentje en zaterdag nog één. Nu hebben wij vorig jaar een geweldig leuk huis gekocht, maar het huis heeft enkele gebreken. Daar is Marinus hard mee aan de slag gegaan, maar één gebrek is nogal lastig op te lossen. Bij het gebruik van de combimagnetron - en dan met name de oven - slaat het apparaat willekeurig op hol. Soms doet ie het, soms doet ie het niet. Soms valt ie maar één keer uit, soms wel tien keer. Maar dat gebeurt zelden. Als het gebeurt moeten we als een speer naar beneden rennen, want dan slaat de aardlekschakelaar uit. Dus de koelkast valt uit, de afzuiger, de thermostaat, kortom, het halve huis is stroomloos.

Nu zeg ik steeds dat dat trappen lopen goed voor m'n conditie is. Daar doe ik verder niet zoveel aan, op rennen naar de bus toe na dan. Dat kan ik goed, zelfs met Roos.
(En dan zegt de buschauffeur tegen mij, zes maanden zwanger en met een kind in de buggy: 'ja, alleen als mensen er een beetje moeite voor doen wil ik wel wachten.' Ahhh.. zie dan niet dat me dat een week aan energie kost???)
Dus die trappen loopt ik als ik in een goeie en sportieve mood ben probleemloos. Mijn geduld kan dan honderd keer op de proef gesteld worden door het uitvallen van de oven, maar het doet me niets. Het is immers mijn manier van fitnessen.
Maar het doet me wel iets als ik mezelf ineens een zwaarlijvig zeedier voel, moe ben, veel heb gedaan en gewoon zin heb om een appeltaart in de oven te zetten, een uurtje te wachten onder het genot van een kop thee en een goed boek en hem er daarna uit te halen om er vervolgens van te genieten.

Daar was zaterdag geen sprake van. Wel zes keer viel de aardlekschakelaar uit en ik was boos. Echt boos op dat stomme ding. Vooral omdat ik heb besloten om het rustiger aan te doen en dat gaat dan dus niet. Ons babyjongetje mag wat meer aankomen en dat gaat niet als ik zes keer de trap op en neer ren. Na de zesde keer dacht ik bij mezelf: 'IK GA NOOOOOOIT MEER EEN APPELTAART BAKKEN!!!!' En om mijn gedachten kracht bij te zetten sloeg ik even lekker hard op de oven. Dat deed ik de vijfde keer ook al en dat hielp helaas niet tegen het uitvallen. Zul je net zien dat de oven na mijn geweldige appeltaart-bak-boycot-gedachte ineens braaf zijn best blijft doen.

Ondertussen denk ik: moet ik nu bij een volgende poging meteen die gedachte in mijn hoofd laten, alsof het een soort code-gedachte is voor de oven om het gewoon een uur lang goed vol te houden. Of moet ik dus nooit meer in appeltaart bakken?

En toen bedacht ik me het volgende. Ik moet me er gewoon bij neerleggen dat dit een gebrek is. Misschien dat God mijn geduld op de proef stelt? Mochten we ooit eens verhuizen naar Oost-Europa dan bestaat de kans dat we het met veel minder elektriciteit moeten stellen, dus dan is dit een goeie oefening, toch?
Deze laatste gedachte kwam pas in me op toen de appeltaartdampen binnendrongen. Roomboter verzacht de pijn. Dus volgende keer bakken we hem gewoon nog een keer!