Jonathan

is echt een heerlijk kind. Hij houdt ervan om gekroeld te worden en is best heel vrolijk.
Soms schrikt hij wel eens van harde geluiden, maar dat valt allemaal te wijten aan zijn zenuwstelsel en allerlei hersendingetjes die nog verbonden moeten worden. Hij kan sommige zaken nog niet zo goed thuisbrengen. We hopen dat dat hetzelfde geval is met opa Van Luik. Of hij heeft echt een opafobie (zoals opa het zelf noemde) of het is van tijdelijke aard. Je zou denken dat Jonathan niet zo gauw zou schrikken van mannen met donker haar en een bril. Papa heeft namelijk nog meer gezichtshaar en ook een donkere bril. Maar van opa moest hij afgelopen zondag echt huilen.

Hij heeft trouwens een groot talent. Jonathan kan lachen en huilen tegelijkertijd. Soms weet ie niet zo goed raad met zichzelf, arme stumpert. Het is een echt acteurtje dan.
Als ej ziet dat zo'n klein poppetje echt al een heel mensje is met een karakter, gehecht aan zijn paps en mams dan is het best shocking als je hoort van een babytje, net zo oud als Jonathan dat in Rijswijk van de week overleden is. Des te dankbaarder zijn wel voor elk moment dat we van Jonathan kunnen genieten. En ik hoop dat te kunnen doen tot ik oud, grijs en rijp voor het hemelen ben.

Ik krijg net een lief compliment van een vriendin. Ze hoort me zingen voor Jonathan als ik hem op bed legt en zegt met tranen in haar ogen: het is echt een zegen om jou kind te zijn. Ik hoop dat Roos en Jonathan (en misschien volgende kinderen) dat zullen beamen. Het is een zegen om moeder te mogen zijn.
Ik heb er een kind van 40 bij. Daar ga ik nu af en toe ook maar voor zingen!