
Maar de peuterpubertijd is een test die je niet zomaar kan doen. Vaak zijn het alleen pappa's en mamma's die hun kind 'nee' horen zeggen bij alles wat je van ze vraagt, eigenlijk gewoon bij alles! Je hoeft ze niet eens wat te vragen en ze zeggen al 'nee'. Lekker bijdehand en irritant dus. Maar ik heb begrepen dat het een onderdeel van de ontwikkeling is, een kind leert te ontdekken dat ie een eigen wil heeft en dat ie daar dus ook gebruik van kan maken.
Anyway; Marinus en ik passen wel eens op op een broertje en zusje, Samuel en Didene. Twee hele lieve leuke kindjes die als je ze ziet meteen op je af komen rennen en je onderknuffelen.

Samuel is twee en hij zegt 'nee', poe-hee. Hoe krijg je (terwijl je niet eens pappa of mamma bent) zo'n kind aan het eten??????????
Het was gisteren dus weer raak, Samuel wilde niet eten. Didene van vijf daarentegen eet alsof ze ervan overtuigd is dat de wereld na de maaltijd op rantsoen gaat. Ze eet goed! En dat zeggen we dan ook maar tegen haar: 'wouw, wat eet jij goed zeg Didene', in de hoop dat Samuel haar voorbeeld volgt. Marinus probeert de vliegtuigjesmethode; vliegtuigjes die de oren van Samuel invliegen: 'ow, moet het vliegtuig niet in je oren landen, waar dan?' Samuel lacht, want natuurlijk moet het vliegtuig z'n mond in. En dan net voor Marinus met de lepel voor zijn open mond 'vliegt' doet Samuel z'n mond dicht! Aaaarrrrrgggghhhhhhh
Krijgt elk kind hiermee te maken???? Wat doe je, negeren of motiveren? Motiveren werkt niet altijd hebben we gemerkt, negeren is lastig. En om te zeggen dat het kind een toetje verdiend als ie z'n eten op heeft gegeten is ook niet altijd een goede methode. Eten is toch lekker??? Vooral andijviestampot a la mamma.


PS. We hebben toestemming van mamma Ginette om deze foto's op internet te zetten.